ดวงชะตาสูญหาย

เสียงเนื้อสัมผัสกันกระแทกดังเป็นจังหวะช้าสลับเร็ว ร่างบางใต้ร่างของเขาครางเบาๆ ดวงตาปิดสนิทราวกับกำลังฝันถึงสวรรค์

“ปั่ก ปั่ก ปั่ก!” เสียงเครื่องเรือนกระแทกอย่างรุนแรง บ่งบอกถึงการเสพสมในรสเพศอย่างดุดันของคนทั้งสอง

“อือ ท่าน ท่านเจ้ามังกร... ข้าไม่ไหวแล้ว” หญิงสาวเอ่ยขึ้นมา เสียงกระแทกยิ่งเร็วขึ้นๆ จนหยุดไปในท้ายที่สุด

ในความลึกของมหาสมุทรหลงฉวนซึ่งเป็นที่ตั้งของวังบาดาลของมังกรไห่เฟิงซึ่งโอบล้อมด้วยแสงสีฟ้าที่สะท้อนเป็นประกายทั่วบริเวณ

หลงอวี่กำลังเดินไปเดินมาอยู่ในโถงอันกว้างขวาง ขณะที่ฟังเสียงกระเส่าที่ดังลอดมาจากห้องด้านใน แสงเทียนวูบไหวสะท้อนตามเสาต้นใหญ่ที่แกะสลักเป็นลวดลายคล้ายคลื่นน้ำ เขามองไปรอบๆ อย่างไร้อารมณ์ ดวงตาเรียบเฉยพลางรอให้สหายของเขาไห่เฟิงออกมาหาเสียที

ไห่เฟิงเป็นมังกรแห่งท้องทะเลที่แสนรักสนุกและชื่นชอบการดื่มสุราเป็นที่สุด รวมถึงการเสพสุขกับเหล่าเทพสาวหรือมารที่ล้อมรอบตัวเขาอยู่เสมอ

หลงอวี่ยกสุราขึ้นจิบเบาๆ ดวงตาจับจ้องไปยังบรรยากาศรอบตัว เขาหลงใหลในรสสุราแต่กลับรู้สึกเฉยชาต่อเรื่องเสพสังวาส ไม่ได้มีความต้องการในสิ่งนั้นเหมือนอย่างที่ไห่เฟิงสหายของเขานั้นใฝ่หา

เวลาผ่านไปสักพัก เสียงไห่เฟิงที่กำลังรื่นเริงกับเทพสาวองค์หนึ่งดังเล็ดลอดออกมาจากห้องด้านในเป็นระยะ หลงอวี่ยักไหล่เล็กน้อยด้วยความเบื่อหน่าย

เหล่าสาวงามที่ล้อมรอบไห่เฟิงมักแสดงความรักและความเคารพอย่างเสแสร้ง แฝงไปด้วยผลประโยชน์ที่ซ่อนเร้น หลงอวี่เห็นสิ่งเหล่านี้อยู่เสมอในทุกความสัมพันธ์ของสหาย

“ความรักก็เป็นเพียงการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์” เขาพึมพำกับตัวเอง

“ทุกคนล้วนเข้าหากันเพื่อหวังสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ไม่มีหรอกความรักที่แท้จริงในโลกใบนี้”

จู่ๆ หลงอวี่รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ผิดปกติ ราวกับพลังบางอย่างที่ว่ายวนอยู่ในร่างกายกำลังแผ่วลงอย่างผิดธรรมชาติ ทันใดนั้น เขาสัมผัสได้ถึงกระแสความเยียบเย็นแทรกเข้ามาในร่างกาย คล้ายเตือนถึงเหตุร้ายที่กำลังก่อตัวขึ้น ความรู้สึกไม่สบายใจแผ่ไปทั่วจนเขาต้องขบกรามแน่น

ไห่เฟิงที่เพิ่งก้าวออกมาจากห้องด้านในหลังจากเสร็จกิจกับนางฟ้าน้อย แต่ทันทีที่เห็นสีหน้าของหลงอวี่ เขาก็หยุดชะงัก รอยยิ้มค่อยๆ เลือนหายไป

"มีอะไรเกินขึ้นหรือ สหาย?" ไห่เฟิงถามพลางจ้องมองสหายสนิทอย่างผิดสังเกต

หลงอวี่ส่ายหน้าช้าๆ "ไม่แน่ใจ... แต่ข้ารู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้น ราวกับพลังของข้าถูกกรีดออกไปทีละนิด"

หลงอวี่พยายามรวบรวมพลังเพื่อแปลงกายและเหาะขึ้นไป เขาขมวดคิ้ว พลางสังเกตได้ว่าพลังบางอย่างในร่างกายร่วงโรยลงทีละน้อยจนเขาไม่อาจขยับได้ตามใจนึก แล้วความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว

“หินดวงชะตาของข้า…”

ไห่เฟิงที่ยืนอยู่ข้างกันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขารู้ดีว่าหินดวงชะตามีความสำคัญขนาดไหน มันไม่ใช่ของที่จะหายไปง่ายดายเช่นนั้น ถ้าไม่มีดวงชะตาผูกกันจะไม่สามารถของเห็นมันหรือหยิบจับมันได้

สีหน้าของไห่เฟิงเต็มไปด้วยความกังวล เขารีบก้าวเข้ามาหาหลงอวี่ “เกิดอะไรขึ้นกับหินดวงชะตาของเจ้ากัน? นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยแล้ว!” ไห่เฟิงเอ่ยด้วยความห่วงใยและร้อนรน

หลงอวี่พยายามลุกขึ้นอีกครั้ง แต่ก็เซเล็กน้อย ไห่เฟิงจึงรีบเข้ามาประคองเขา

“อย่ากังวลไป อาอวี่ ข้าจะพาเจ้ากลับเอง”