บทที่3

บทที่3

ดาวนั่งลงหน้ากระจกทองเหลือง ภาพเด็กสาวที่สะท้อนในกระจก หน้าตาเหมือนเธอในโลกเดิมทุกอย่าง ไฝฝา ขี้แมลงวัน อยู่จุดเดียวกันไม่ผิดเพี้ยน หรือนักเขียนนิยายเรื่องนี้จะเป็นคนที่เธอรู้จัก ถึงได้เอาอิมเมจเธอมาวาดภาพปกนิยาย

หลังจากพยายามหลับๆ ตื่นๆ มาหลายวัน โดยที่หวังว่าตื่นมาแล้วจะกลับไปยังโลกเดิมได้ แต่ทุกครั้งที่ลืมตาก็พบกับความสิ้นหวัง สุดท้าย ดาวจึงยอมรับและจำนนต่อโชคชะตา นางเอกก็นางเอกว่ะ

ดาวนั่งหน้ากระจกทองเหลืองทบทวนบทนิยายว่าตอนนี้ดำเนินเรื่องมาถึงไหนแล้ว หลังจากพิธีปักปิ่ง หลิวชิงชิงถูก น้องสาวต่างมารดา หลิวเจียลี่ ผลักตกน้ำ พอฟื้นมาก็กลายเป็นโรคหนาวใน เพราะตกลงไปในสระบัวที่น้ำเย็นจัด โอ้ยนางร้ายก็ไม่ใช่คนอื่นไกล คนภายในรั้วบ้านเดียวกัน

หลิวชิงชิง เป็นบุตรตรีฮูหยินเอกหลี่อี๋นั๋ว พอคลอดชิงชิงนางก็เสียชีวิต ทำให้ หลิวอี้สง บิดาผู้ให้กำเนิด ด้วยความกลัวบุตรสาวกำพร้าไร้มารดาอุ้มชู จึงแต่งงานใหม่รับน้องสาวต่างมารดาของหลี่อี๋นั๋ว นามว่า หลี่เวย เข้ามาเป็นฮูหยินเอก โดยหวังว่าน้าคงจะรักและเอ็นดูหลานดุจลูกในอุทร ไม่นานหลี่เวยก็ให้กำเนิดบุตรสาวนามว่า หลิวเจียลี่ และบุตรชาย หลิงจางเหว่ย

ในสายตาของหลิวอี้สง ฮูหยินเอกรักลูกทุกคนเท่ากัน หน้าที่ในจวนยกให้นางดูแลเป็นใหญ่แต่เพียงผู้เดียว

สิ่งที่หลิวอี้สงคิดนั้นผิด ฮูหยินเอกไม่เคยรักหลิวชิงชิงเลย กลับสอนให้ลูกทั้งสองเกลียดและค่อยรังแก ชิงชิงอยู่เสมอเพราะนางเกลียดมารดาของชิงชิงนั้นเอง

โอ้วโห้ว ยังไม่ถึงบทพระเอก แค่ผ่านเคาะห์คนในครอบครัวก็จะตุ้ยแล้วหญิง รอดไปจนจบเรื่องได้ยังไงยอดหญิงแห่งยุคจริงๆ นางเอกเจอพระเอก ก็ในงานโคมไฟตอนอายุ 16 หนาว อ้อปีหน้า นางเอกและพระเอกสบตากันและกันกลายเป็นรักแรกพบ แต่น้องสาวดันตกหลุมรักพระเอกด้วย ส่วนตัวร้ายก็คือญาติผู้พี่ที่เคยเล่นด้วยกันสมัยเด็ก เพิ่งอ่านไปรอบเดียวด้วยสิ จำเนื้อหาได้แค่บางส่วน หากเดินตามเนื้อเรื่องไปจนจบก็ไม่ได้การันตีว่าเธอจะกลับโลกเดิมได้ ไม่ใช่ว่าต้องอยู่กับผู้ชายที่เคยนอกใจไปตลอดชีวิตเหรอ ต้องคอยระแวงว่าจะถูกนอกใจอีกหรือเปล่า

“ตอบเลยว่า ไม่ ในเมื่อตอนนี้ฉันคือนางเอก หลงเจี้ยวกั๋ว ฉันไม่เลือกนาย ไอ้พระเอกปลิ้นปล้อนบอกว่ารักอีกคนแต่ไปนอนกับอีกคนใครจะเอา เอาไปเลยย่ะ”

จางจิ้ง หลบมองคุณหนูของนาง ตั้งแต่คุณหนูฟื้นมาก็นิสัยแปลกไป บางทีก็นั่งพูดคนเดียวหน้ากระจกคำพูดคำจาก็แปลกไป บางทีก็หลับตาแล้วลืมตาอยู่แบบนั้นติดต่อกันหลายชั่วยาม ตอนตกน้ำลงไปหัวกระแทกก้อนหินหรืออย่างไรสติสตางค์ถึงดูไม่อยู่กับร่องกับรอยนัก