บทที่2

บทที่ 2

โอ้กอ้าก แค่กๆ แค่กๆ พรนับพันสำรอกสำลักน้ำออกมาอึกใหญ่ เธอหอบหายใจ พยายามโกยอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด ปรือตามองเด็กสาวสวมชุดจีนโบราณตรงหน้า ที่กำลังแหกปากโวยวายใส่เธอ

“คุณหนู เป็นยังไรบ้างเจ้าค่ะ คุณหนู! คุณหนูสลบไปแล้ว ใครก็ได้มาช่วยที” จางจิ้งแหกปากตะโกนให้คนมาช่วย หลังจากลงไปงมร่างเจ้านายขึ้นมาจากสระบัว

ร่างบางบนเตียงค่อยๆ ขยับกาย พลิกตัวไปทางซ้าย

“คุณหนูฟื้นแล้ว” จางจิ้ง นั่งเช็คตัวเฝ้าไข้ให้คนบนเตียงแทบไม่ได้หลับได้นอนมาถึงสี่คืน เมื่อคนบนเตียงขยับ นางก็วิ่งออกจากเรือนเพื่อไปตามหมอที่เรือนรับรองทันที

“อะไรว่ะ ฝันยังไม่ตื่นอีกเหรอ” ดาวลืมตามาเจอสาวน้อยใสในชุดจีนคนเดิมในความฝัน จึงพลิกตัวหันหนีไปทางซ้าย เพื่อให้หายงัวเงียบิดขี้เกียจเล็กน้อยแล้วก็พลิกตัวมาทางขวา

“ทำไมฝันซ้อนฝันว่ะ” พลิกตัวลืมตาดูก็พบว่าห้องที่นอนอยู่ไม่ใช่ห้องตัวเอง เหมือนฉากในซีรี่ย์จีนย้อนยุค

“หรือเมื่อคืนโต้งรุ่งจนเก็บเอามาฝัน” เมื่อคืนเธออ่านนิยายจีนเรื่อง ปิ่นหงส์ กว่าจะจบก็สว่างคาตา เป็นการเปิดประสบการณ์การนิยายจีนเรื่องแรก เลยเก็บเอามาฝันเป็นตุเป็นตะขนาดนี้ ใช่แน่ๆ ไม่มีทางเป็นอย่างอื่น ขณะกำลังพยายามคิดหาทางออกในเรื่องประหลาดนี้ เธอก็ปวดหัวจิ้ดขึ้นมาโดยพลัน ความทรงจำมากมายไหลเข้ามาในหัว

จางจิ้งเปิดประตูห้องเข้ามาทั้งฉุดทั้งลากชายชราเข้ามาในห้อง

“คุณหนูเจ้าค่ะท่านหมอมาแล้วเจ้าค่ะ ท่านหมอรีบๆ ดูอาการให้คุณหนูข้าสิ”

พรนับพันทำได้เพียงนั่งกระพริบตาปริบๆ อ้าปากค้าง พยายามประมวลผลความทรงจำที่ได้รับเมื่อครู่ มองดูสาวน้อยตรงหน้าวิ่งต้อนหยิบจับเครื่องไม้เครื่องมือช่วยชายชรา พอหมอตรวจเสร็จรับเทียบยามาแล้วก็เดินออกไปส่ง ท่าทางคล่องแคล่วว่องไว จนเธออดสงสารท่านหมอที่ชรามากไม่ได้ แอบเห็นท่านหมอหอบจนตัวโยน

ความทรงจำเมื่อครู่นี้ หลังจากนั่งคิดระหว่างท่านหมอทำการรักษา สรุปคือ เธอหลุดเข้ามาในโลกนิยาย เรื่อง ปิ่นหงส์และตอนนี้กำลังอยู่ในร่างนางเอก อายุ 15 หนาว นามว่า หลิวชิงชิง ส่วนสาวน้อยที่วิ่งวุ่นภายในห้องนั้นคือสาวใช้ประจำตัวของนาง ชื่อซุนจางจิ้ง

“ข้าเป็นอะไร” พรนับพัน หรือดาว นางเอกชื่อ ชิงชิง ที่แปลว่าดวงดาง เออเอาเข้าไปสิ บังเอิญเกินไปแล้ว

“คุณหนูตกน้ำหมดสติ นอนไม่ได้สติมาสี่วันแล้วเจ้าค่ะ ฮูหยินเอกให้คนไปเชิญท่านหมอมาค้างที่เรือนรับรอง เพื่อรักษาอาการของท่าน”

“เจ้าคงเฝ้าข้าจนไม่ได้พัก ข้าไม่เป็นไรแล้ว เจ้าไปพักผ่อนเถอะจางจิ้ง” ดูจากขอบตาดำ สีหน้าอิดโรย คนตรงหน้าคงนอนหลังไม่เต็มตามาหลายคืน

“ไปเถอะ ข้าอยากพักผ่อน” เห็นสีหน้าลังเลของจางจิ้งแล้ว ดาวจึงตัดปัญหาด้วยการทิ้งตัวลงนอนแล้วปิดเปลือกตาลง

“เจ้าค่ะ” จางจิ้ง หยอบตัวลงเล็กน้อยแล้วออกจากห้องไป โดยไม่ลืมปิดประตู

ดาวเมื่อได้ยินเสียงประตูปิด ก็ดีดตัวลุกขึ้น

“โอ้ยยยยย บ้าไปแล้ว เคยอ่านเจอแต่ในนิยาย หลงยุค หลงภพ ย้อนเวลา กลับชาติมาเกิด ไม่คิดว่าจะเจอกับตัวเอง” มือขาวดึ้งทึ้งผมตัวเอง ได้เป็นนางเอก ตอนจบแฮปปี้มันก็ดี แต่เรื่องปิ่นหงส์ที่เธออ่าน หลิวชิงชิง คือนางเอกที่ผ่านด่านเคราะห์รักแบบน่วมอ่วยอรทัยสุดไปเลยนะสิ แถมพระเอกอย่าง หลงเจี้ยนกั๋ว บัณฑิตหนุ่มอนาคตไกล บุตรชายคนโตของราชครู เป็นที่หมายปองของคุณหนูทั้งเมืองหลวง ดี ดีทุ๊กอย่าง แต่ติดตรงพระเอกเคยนอกใจนางเอกนะสิ ถึงสุดท้ายจะกลับมาคืนดีกัน แต่ดาวรับไม่ได้