5 คืนสุดท้าย

ธามนิธิค่อนข้างหงุดหงิดที่ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาต้องตกไปอยู่ในห้วงแห่งความวุ่นวายของเจ้าหล่อน ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นพลเมืองดี ที่พาเธอมาส่งโรงพยาบาลแท้ ๆ

คนตัวเล็กที่ถูกเขาลากออกมาจากโรงพยาบาล เธอพยายามจะรั้งมือตัวเองให้หลุดออกจากมือใหญ่ แต่ผู้ชายคนนี้แข็งแรงเกินไปและไม่ปล่อยให้เธอเป็นอิสระแบบง่าย ๆ

“คุณธาม!!” เจ้าของน้ำเสียงหวานใสร้องเรียก

“ครับ!!” ธามนิธิหันกลับไปหาผู้หญิงที่เรียกเขา “คุณมีอะไร” น้ำเสียงของชายหนุ่มใครที่ได้ยินก็คงเดาได้ไม่ยากว่าเขากำลังตกอยู่ในห้วงอารมณ์แห่งความขุ่นเคือง

“ปล่อยก่อนค่ะ” ขจารินยกมือของตัวเองขึ้นมาโดยมีมือของธามนิธิหนีบติดมาด้วย

“.....” เขาถอนหายใจครู่หนึ่งก่อนจะปล่อยให้หญิงสาวเป็นผู้แกะมือเขาออก

“เรื่องเมื่อครู่ขอโทษด้วย จากนี้ไปฉันจะรับผิดชอบเองค่ะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเรื่องนี้ก็ตาม และก็ขอบคุณ คุณจริง ๆ ที่ช่วยฉันในเรื่องนี้” เธอพูดอย่างรู้สึกผิด

ขจารินรู้สึกผิดจริง ๆ ที่ไปดึงเอาคนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่มายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอเดาว่าเขาน่าจะเป็นคนที่มีชื่อเสียงพอสมควรดูจากบุคลิกและจากที่คุณพยาบาลมาขอลายเซ็น และเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่สำหรับคนมีชื่อเสียงแบบเขาน่าจะเป็นเรื่องใหญ่

“เห้อ! ช่างมันเถอะครับผมไม่ถือสาอะไรหรอก”

ถึงแม้ว่าเขาจะบอกว่าไม่ถือสา แต่สีหน้าของเขาแสดงออกชัดเจนว่าถือสา

“งั้นเราแยกกันตรงนี้เถอะค่ะ ฉันไม่อยากให้เรื่องบานปลายไปมากกว่านี้” เธอกังวลกับชื่อเสียงของเขา เธอไม่อยากอยู่กับเขานานกว่านี้ยิ่งอยู่นานยิ่งอันตราย ส่วนเธอน่ะเหรอมันไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว

“ก็ผมบอกว่าจะไปส่งคุณที่บ้าน คุณก็แค่ขึ้นเจ้าเหลืองมาก็แค่นั้น!!”

เธอผินหน้าไปมองสิ่งที่เขาเรียกว่าเจ้าเหลือง มันคือรถสปอร์ตสีเหลืองอ๋อย

“อ้อ..หึหึ” ขจารินยิ้มหัวเราะและยิ้มเล็กน้อย ที่แท้เธอเห็นสีของเจ้าเหลืองแล้วก็คิดว่ามันเป็นรถแท็กซี่

“นี่คุณกำลังบูลลี่เจ้าเหลืองของผมในหัวเหรอ” เขาเห็นเธอยิ้ม ถึงจะเป็นแค่เพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ก็ทำให้หัวเขาใจสั่นอย่างแปลกประหลาด

“เปล่าสักหน่อยค่ะ ใครจะบูลลี่น้อลเหลืองกัน” เธอปฏิเสธ

“งั้นมาเลย ขึ้นรถเลยผมจะไปส่ง คุณแค่บอกมาก็พอว่าพักอยู่ที่ไหน” ธามนิธิเปิดประตูก่อนจะดันร่างเล็กอย่างระมัดระวังให้ขึ้นไปบนรถสีเหลือง

เพราะเส้นทางจากโรงพยาบาลกับคอนโดค่อนข้างอยู่ห่างกัน กว่าจะมาถึงคอนโดหรูของผู้หญิงที่เขามารู้ชื่อภายหลังว่าเธอ คือสตาร์ ขจาริน นิธิเศวต สาวไฮโซตระกูลดังก็เกือบ ๆ 2 ทุ่ม

ชายหนุ่มเคยได้ยินชื่อของผู้หญิงคนนี้มาบ้าง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ได้ยินแค่นามสกุลก็รู้แล้วว่ารวยก็นิธิเศวต ครอบครองอสังหาริมทรัพย์และที่ดินตั้งกี่แห่งในประเทศ

“ผมส่งแค่นี้นะครับ หวังว่าคุณจะปรับความเข้าใจกับสามีได้”

“ขอบคุณค่ะ” ใบหน้าแสนสวยของขจารินยิ้มเล็กน้อยและไม่ได้พูดอะไรต่อ

หญิงสาวรู้ดีว่าจากนี้ต่อไปทั้งเธอและเขาจะไม่มีวันปรับความเข้าใจกันได้อีกต่อไปแล้ว

หญิงสาวเก็บยาและเอกสารของตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินกลับขึ้นไปบนคอนโดของตัวเอง

เมื่อมาถึงพบว่าไฟในห้องถูกปิดสนิท เธอเดาว่าเขาน่าจะไปอยู่กับณิชา ตั้งแต่สมัยเรียนแล้วปรวีร์ตามใจณิชาเสมอ ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นอยากจะได้อะไร เขาก็พร้อมและยินยอมจะทำตามในทุกเรื่อง เป็นความผิดของเธอเองที่ไปทำให้คนรักกันต้องพรากจากกัน

คนตัวเล็กถอดรองเท้าของตัวเอง ก่อนจะเดินไปเปิดไฟในห้อง ทันทีที่เธอเปิดไฟเธอก็ถูกผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่ารวบเข้าไปอยู่ในอ้อมแขน

“พี่วีปล่อย” เธอจำได้ทันทีว่าเป็นเขา เพราะกลิ่นน้ำหอมอันเป็นเอกลักษณ์

“บอกพี่สิสตาร์ตรงไหนที่มันสัมผัสสตาร์บ้าง” ปรวีร์กดจมูกฝังลงไปที่ต้นคอขาวผ่องของผู้หญิงตัวเล็กในอ้อมแขน

“พี่วีอย่าทำแบบนี้” เธอพยายามต่อสู้ดิ้นรน เธอรู้ดีว่าทุกครั้งที่สถานการณ์แบบนี้มาถึง ขจารินจะเป็นฝ่ายที่ยอมเขาตลอด

“อืม....พี่วี...อย่าทำแบบนี้....”

“บอกพี่สิสตาร์มันสัมผัสสตาร์ตรงไหนบ้าง” น้ำเสียงของปรวีร์เต็มไปด้วยความปรารถนา

ถึงเธอจะเป็นนางมารร้ายตัวเล็ก ๆ แต่เขาก็รู้ว่าขจารินอร่อยแค่ไหน โดยเฉพาะยามที่เธอส่งเสียงร้องครวญครางขอร้องให้เขาขยับเอวแรง ๆ

แค่คิดถึงตอนที่ผู้หญิงคนนี้ขอร้องผู้ชายอื่นที่ไม่ใช่เขาทำให้ ปรวีร์ก็แทบคลั่ง

“ไม่” คนตัวเล็กถูกผลักติดกับกำแพงห้อง “พี่วีเมาแล้ว” เธอได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวเขา ครั้งแรกที่เขาและเธอมีอะไรกันก็แบบนี้ เขาเมามากจนเห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงคนนั้น

ชุดมินิเดรสสีครีมของเจ้าหล่อนถูกผู้ชายเอาแต่ใจถลกขึ้นไปจนถึงเอว มือหยาบล้วงเข้าไปสัมผัสกับช่องทางรัก ที่เวลานี้เริ่มมีน้ำหวานใสไหลออกมาเล็กน้อย

ขจารินนึกเกลียดตัวเองทุกครั้งที่เขาทำแบบนี้และเธอก็ยินยอมตลอด ไม่ว่าเขาจะอุ้มเธอไปที่ไหน ร่างกายนี้ของเธอก็ปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเองอย่างอิสระ

เธอยินยอมทุกครั้งที่เขากระทำเช่นนี้ ราวกับหวังว่ามันจะเป็นส่วนที่เติมเต็มชีวิตคู่ให้สมบูรณ์ แน่นอนว่าในสองปีแรกของการแต่งงาน เขาและเธอก็แยกกันอยู่ กระทั่งในวันเกิดของเขาซึ่งเป็นปีที่ 3 ที่ทั้งสองคนแต่งงานกัน

ปรวีร์เมาหัวราน้ำเธอไปรับเขาที่คลับกลับมาที่คอนโด ขจารินแค่อยากจูบผู้ชายคนนี้ดูสักครั้ง แต่เขากลับลืมตาตื่นขึ้นมารั้งลากเธอไปนอนที่เตียง มอบจุมพิตที่แสนป่าเถื่อน หลอกให้เธอลุ่มหลงก่อนที่จะเริ่มกลืนกินร่างกายของเธออย่างช้า ๆ

หลังจากคืนนั้น ทั้งเขาและเธอก็ได้กลายเป็นสามีภรรยาทั้งนิตินัยและพฤตินัย กระทั่งผู้หญิงคนนั้นกลับมาในชีวิตของปรวีร์อีกครั้ง

เธอเคยคิดว่าหลังจากนี้ความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาของเธอและปรวีร์จะดีขึ้น เพราะมันถูกเติมเต็มด้วยความสุขทางกาย แต่เปล่าเลยเธอคิดผิดเขาก็แค่เห็นเธอเป็นตัวแทนของผู้หญิงที่เขารักก็เท่านั้น

ขจารินกลายเป็นเมียที่ไม่ต่างอะไรจากนางบำเรอ

“พี่วี...” น้ำเสียงของขจารินแหบพร่า เวลานี้คนตัวเล็กเองก็ไม่สามารถควบคุมความกำหนัดของตัวเองได้ แต่นี่จะเป็นคืนสุดท้าย คืนสุดท้ายที่เธอจะมอบตัวเองให้กับเขา

ปรวีร์จับเธอหันหน้าเข้ากับกำแพง ก่อนจะบิดคางเรียวเล็กให้หันกลับมาจุมพิต เขาบังคับให้เธอเปิดปากก่อนจะใช้สอดลิ้นลวกร้อนเข้าไปชอนไชหาความหอมหวาน

ร่างกายของเขาถูกกลิ่นน้ำหอมและเสียงครางรัญจวนของนางมารร้ายตัวน้อยนี่ยั่วยวน เธอกำลังใช้เสน่ห์หลอกล่อและปั่นหัว มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง นับตั้งแต่ครั้งแรก