3 ไม่เจ็บเท่ากับหัวใจ

ปรวีร์โทรหาเธอหลายสายแต่ยัยนั่นก็ไม่รับโทรศัพท์ คงจะเป็นเหมือนทุกครั้งที่เธอโกรธและรอให้เขาตามไปง้อขอคืนดี แน่นอนว่าครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้งเพราะทั้งสองต่างก็จดทะเบียนหย่าขาดจากกันเรียบร้อย

เป็นอันจบสิ้นความเป็นสามีภรรยาตามกฎหมายไปแล้ว ความห่วงใยที่มีในเวลานี้เป็นแค่เพียงความเป็นห่วงในสถานะเพื่อนกันเท่านั้น

เขาจำได้ตอนที่จะแยกกันเธอบอกว่าคืนนี้ขอกลับไปนอนที่คอนโดก่อนเพราะเตรียมตัวไม่ทันสำหรับเรื่องนี้ ปรวีร์เลยเลือกที่จะไปรอเธอที่คอนโดตามที่บอกกันเอาไว้

‘บัวลอยน้ำขิงของคุณแม่’

ผ่านร้านบัวลอยร้านประจำ เขาจำได้ว่าเธอชอบกิน ปรวีร์เลยจอดรถเพื่อซื้อรวมถึงขนมหวานอีกหลายชนิดเอากลับไปทานด้วย อย่างน้อยคืนนี้ก็จะเป็นคืนสุดท้ายของเขาและเธอ

ธามนิธิเก็บโทรศัพท์ของผู้หญิงที่เขาเก็บได้ข้างทางเอาไว้กับตัว หน้าจอแสดงชื่อของคนที่โทรเข้ามามันเขียนว่า ‘สามี’ ชายหนุ่มรู้มารยาทดี และคิดว่าไม่ควรรับโทรศัพท์แทน เพราะกลัวอีกฝ่ายจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นชู้กับผู้หญิงที่เขาเพิ่งเก็บได้

คนตัวสูงเดินไปนั่งอยู่ข้าง ๆ เตียงคนป่วย บนแขนขาว ๆ มีเข็มน้ำเกลือปักอยู่ เขาเฝ้ามองน้ำเกลือที่ไหลออกจากขวดและลุ้นว่าเมื่อไหร่จะหมด เขาจะได้ปลุกให้เธอลุกและกลับบ้านไปเสียที

ถึงจะอยากอู้ แต่ก็ไม่อยากมาเสียเวลากับเรื่องที่ตัวเขาเองคิดว่ามันไร้สาระ

แพขนตากะพริบไหว อันเป็นสัญญาณว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ในชุดสีครีมนี่กำลังจะตื่น คนตัวสูงเลยขยับออกมานั่งกอดอกอยู่ห่างจากเธอประมาณหนึ่งช่วงแขน เพื่อไม่ให้เจ้าหล่อนรู้สึกไม่ปลอดภัย

ภาพแรกที่ขจารินเห็นคือหลอดไฟ LED และภายในห้องเป็นสีขาวสะอาด ตามมาด้วยกลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อ เธอเดาได้ว่าที่นี่น่าจะเป็นโรงพยาบาล และเห็นว่าที่แขนมีสายน้ำเกลือ

เธอพยายามขับไล่ความพร่าเบลอเพื่อมองสิ่งต่าง ๆ รอบตัวให้กระจ่างชัด ก่อนจะหันไปเห็นผู้ชายตัวสูงใหญ่คนหนึ่งนั่งกอดอกมองเธออยู่ข้าง ๆ

“คุณแท็กซี่” ขจารินจำได้ว่าเขาเป็นแท็กซี่ เธอจำได้ทันทีว่าเขาคือพี่แท็กซี่ที่เธอโบกเรียก รวมถึงเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอันเป็นยูนิฟอร์มของพี่ ๆ แท็กซี่ที่เขาสวมใส่ เธอเลยเดาว่าเขาน่าจะใช่

“....” ธามนิธิยิ้มเจื่อน แท็กซี่เหรอ เธอเห็นเขาเป็นคนขับรถแท็กซี่งั้นเหรอ

“คุณแท็กซี่พาฉันมาส่งเหรอคะ” หญิงสาวถาม

แม้จะอยากโกรธธามนิธิก็โกรธไม่ลง เพราะเธอดูสุภาพและน่ารักแถมยังท้องอ่อน ๆ เขาไม่อยากจะเอาเรื่องอะไรมากมายกับคนที่กำลังตั้งครรภ์

“ครับผมเป็นคนพามาส่ง” เขายิ้ม เมื่อได้เห็นหน้าชัด ๆ ตอนเธอตื่น แม่สาวตัวเล็กคนนี้ดูคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน

“ขอบคุณนะคะ ฉันไม่รู้ว่าจะตอบแทนคุณยังไงดี แต่ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ คุณกลับไปก่อนก็ได้นะคะ” เธอเสนอ

“ไม่ต้องตอบแทนหรอกครับ แต่อยากให้คุณเข้าใจก่อนว่าผมไม่ใช่แท็กซี่ ผมเป็นพลเมืองดีที่ถูกคุณกระโดดขึ้นรถมา” ธามนิธิบอก

“ตายจริง ขอโทษด้วยค่ะ” ขจารินรีบยกมือไหว้ขอโทษ เขาเป็นคนดีที่พาเธอมาแท้ ๆ แต่เธอกลับเห็นเขาเป็นแท็กซี่

ดาราหนุ่มอึ้งนิดหน่อย กับปฏิกิริยาเช่นนั้นของผู้หญิงตัวเล็ก ๆ นี่

“ไม่เป็นไรหรอกครับ พอดีเลยผมจะได้มีข้ออ้างในการอู้งาน รอจนน้ำเกลือหมดก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณที่บ้าน”

“ขอบคุณอีกรอบค่ะ” คนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงเอ่ยขอบคุณ แต่ก็ตั้งใจไว้ว่าจะแยกจากกันหลังจากน้ำเกลือหมด เธอค่อยบอกเขาตอนที่ลงไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์

“ครับไม่เป็นไร อ้อ..นี่ โทรศัพท์คุณดูเหมือนว่าจะมีคนโทรมาตลอด ผมคิดว่าน่าจะเป็นสามีคุณ เขาคงจะห่วงคุณน่าดูเลย โทรมาไม่หยุด”

หึ!! ขจารินยิ้มแห้ง อย่างพี่วีน่ะเหรอจะห่วงเธอ เขาคงคิดว่าที่เธอหนีไป และตอนนี้ก็กำลังวางแผนอะไรไม่ดีมากกว่า

“....” หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มาดู ข้อความว่างเปล่า มีแค่ประวัติสายที่ไม่ได้รับนับสิบสาย ขจารินกำลังชั่งใจว่าควรจะโทรกลับไปหาเขาดีหรือไม่ แต่สุดท้ายก็ล้มเลิกความคิด เพราะในเมื่อเธอและเขาตอนนี้ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว จึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไปขอความเห็นใจจากเขา อีกเรื่องที่สำคัญเธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอกำลังตั้งท้องลูกของเขา

ถ้าให้เดาจากสถานการณ์ธามนิธิคิดว่าเธอกับผู้ชายที่เป็นสามีคงทะเลาะกัน ไม่อย่างนั้นก็คงไม่วิ่งพรวดพราดออกมาจากที่นั่นแบบไม่ดูตาม้าตาเรือ แถมยังตาลายเห็นเจ้าเหลืองของเขากลายเป็นรถแท็กซี่ไปได้

“สามีน่าจะห่วงคุณมาก ผมเห็นเขาโทรมาไม่หยุด” ธามนิธิอดห่วงไม่ได้อย่างน้อยเธอก็ควรจะบอกใครสักคนว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน และเกิดอะไรขึ้น

“หึ!!” ขจารินแค่นหัวเราะอีกครั้ง “เขาไม่ห่วงหรอกค่ะ น่าจะโทรหาเพราะคิดว่าฉันกำลังวางแผนชั่วอะไรสักอย่างมากกว่า” คนตัวเล็กคว่ำโทรศัพท์ก่อนจะเอนตัวลงไปนอนเพื่อรอให้น้ำเกลือหมดขวด

“อ้อ....” เห็นเธอตอบคำถามเขาแบบนั้น ดาราหนุ่มก็เลยเลือกจะไม่พูดอะไรต่อ คนตัวสูงเดินกลับไปนั่งที่โซฟา เหยียดตัวนอนเอกเขนกเหมือนแมวขี้เกียจเช่นเดิม

ห้องทั้งห้องมีแต่ความเงียบสงบ จนถึงช่วงเวลาที่พยาบาลเข้ามาในห้องเพื่อแกะสายน้ำเกลือ

“อุ้ย!!” พยาบาลสาวตกใจที่เห็นคนอย่างธามนิธิอยู่ในห้องกับผู้หญิงที่ในประวัติผู้ป่วยบ่งบอกว่ากำลังตั้งครรภ์อ่อน ๆ

“ครับ” ธามนิธิยิ้ม เขาเดาว่าที่เธอตกใจก็คงเป็นเพราะเห็นว่าเขาเป็นดารา

“ขะ ...ขอลายเซ็นได้ไหมคะ” มือของพยาบาลสั่นเพราะความตื่นเต้น

“ได้ครับ แต่ช่วยรบกวนถอดสายน้ำเกลือให้คุณผู้หญิงคนนี้ก่อนได้ไหม”

“ค่ะ ๆ” เธอรีบจัดแจงดึงสายน้ำเกลือออกจากแขนเล็ก ๆ ของคนป่วย

แต่เพราะความตื่นเต้นทำให้มือของเธอสั่นเกินกว่าที่จะทำงาน แขนขาว ๆ ของขจารินเลยเกิดรอยแผล

“ขอโทษด้วยค่ะ” พยาบาลสาวทำหน้าตกใจ

หากเป็นขจารินคนก่อน พยาบาลคนนี้จะต้องถูกคอมเพลน แต่ตอนนี้เธอไม่ใช่ขจารินไฮโซขี้เหวี่ยงอีกต่อไป

“ไม่เป็นไรค่ะ นิดเดียวเองเดี๋ยวก็หาย” คนตัวเล็กไม่ถือสากับเรื่องแค่นี้ แผลที่แขนมันเจ็บไม่เท่ากับรอยบาดลึกที่หัวใจของเธอตอนนี้หรอก

เมื่อจัดการตัวเองเรียบร้อย เธอปล่อยให้คุณแท็กซี่แจกลายเซ็นให้แฟนคลับก่อนจะเดินออกไปเคลียร์ค่าใช้จ่ายของตัวเอง โชคดีที่เธอมีเงินเก็บส่วนตัวที่มีเส้นทางทางการเงินไม่เกี่ยวกับครอบครัวทำให้เงินส่วนนี้ไม่ได้ถูกอายัดตามกฎหมาย

อย่างน้อย ๆ เงินนี่ก็มากเพียงพอที่จะทำให้ชีวิตหลังจากนี้ทั้งเธอและลูกอยู่กันได้สบาย ๆ ไปอีกหลายปี