สูตรลับ

เช้าสดใสแม้เมื่อคืนท้องจัะร้องไปบ้าง แต่ทว่าวันนี้แป๋มกลับรู้สึกสดชื่นอย่างที่สุด แต่..... ตายล่ะปวดท้องสงสัยจะกินอโวคาโด้ไปเมื่อคืนนำผึ้งป่าเป็นยาระบาย ห้องน้ำห้องน้ำอยู่ไหนเดินหนีบไปมาจูจิ้นขยี้ตามองมาที่แป๋มพอดี

“น้องร้ากกกก บอกพี่มาห้องน้ำอยู่ไหนกัน”

“ปวดอึหรืออย่างไร”

“อืมมม”พยักหน้าอย่างอดกลั้นเต็มที่ จูจิ้นส่ายหน้าไปมา ทำท่าทีเบื่อหน่าย

“แสดงว่าที่ผ่านมาไม่เคยอึเลยสิท่า”

ระบบขับถ่ายแปรปรวน อันนี้แป๋มรู้ดีบางที่ไม่เข้าห้องน้ำสามวันติดๆ

"รีบๆ บอกมาเถอะไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่านาย”ปวดจนแทบจะทนไม่ไหว

“ นั่นจอบ แล้วนั่นจูเจี่ยก็เลือกเอาเลยว่าจะตรงไหน ขุดนั่งแล้วก็ปลดทุกข์”

ชี้มือไปที่ป่าละเมาะข้างหน้า แป๋มเลิกคิ้วสูงอ้าปากค้างแต่ ข้าศึกกำลังบุกทะลวงประตูหลังแป๋มคว้าจอบวิ่ง เข้าป่าไป เพียงครู่เดียว เสี่ยวซงออกมาข้างนอกบิดขี้เกียจไปมา

“ที่ปลดทุกข์อยู่ไหน”จูจิ้นเกาหัวแกรกๆ

“พวกพี่นี่ ทำเหมือนไม่เคยปลดทุกข์กันมาก่อน บอกแล้วให้กินผักเยอะๆ ”

เสี่ยวซงเดินไปนทิศทางเดียวกับแป๋ม จูจิ้นตะโกนดังๆ

“จูเจี่ยพี่ชายเสี่ยวซงกำลังจะเข้าไปปลดทุกข์”

แป๋มอ้าปากค้างทั้งๆ ที่กำลัง ลงมือต้องรีบลนลาน เสี่ยวซงชะงักเท้าไว้แค่น้้น ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ

แป๋มซาบซึ้งเสียจริง

จัดการธุระเสร็จต้องหาใบไม้แห้งมาคุลมไว้ ทำสมรภูมิให้เนียนที่สุดเพื่อคนอื่นจะได้ไม่มีใครรู้ว่ามาปลดทุกข์ตรงนี้ อายเสี่ยวซงเป็นบ้า เสี่ยวซงกลับเดินหลบไปเสียอีกทาง แป๋มรีบจำกลับไปที่บ้านจูจิ้นนั่งมอง แป๋ม ยิ้มๆ เจ้าเด็กบ้านี่ไม่ธรรมดาจริงๆ ฉลาดเป็นกรด

“จูเจี่ย เฝ้าหม้อข้าวต้มให้แม่ด้วยแม่จะไปที่โรงนา เอาหัวไช้เท้าดองเค็มมากินกับข้าวต้ม”แป๋มได้ยินเสียงท้องตัวเองร้องจ๊อกๆ หิวอีกแล้ว ชะโงกหน้าไปในหม้อข้าวต้ม มีทั้งถั่วแดงและถั่วเขียวในหม้อรวมกันกับข้าวสีน้ำตาลแดงไม่ใช่ข้าวขัดสีจนข้าวเหมือนที่เคยกิน

“จูจิ้นทำไมเขาต้มข้าวใส่ถั่ว”

“จูเจี่ยนี่ถามแปลกๆ ปีนี้ข้าวปลาอาหารขาดแคลน ท่านพ่อแบ่งข้าวแลกหมูเค็มกับ เนื้อวัวตากแห้งมาเก็บไว้ บ้านเราแม้จะได้ข้าวเยอะแต่คนอื่นเขา ได้ผลผลิตน้อยท่านพ่อก็เลยสสารคนอื่นยอมเอาข้าวไปแลก พวกเนื้อกับหมูมาคนอื่นเขาจะได้มีข้าวกิน”

แป๋มคิดถึงข้าวที่เหลือที่บ้านของแป๋มส่วนมากถูกทิ้งลงถังขยะ

“แล้วมันจะอร่อยไหม”จูจิ้นยิ้ม

บนโต๊ะอาหารเช้า เจ้าบ้านเฉินคีบเอา หัวไว้เท้าดองเค็มใส่ในถ้วยข้าวต้มให้แป๋ม

“อร่อยที่สุดมันเป็นสูตรลับของตระกูลเฉิน"

ยิ้มใช้ตะเกียบพุ้ยข้าวต้มกับหัวไช้เท้าดองเค็มใส่ปากแม้จะบอกว่าดองเค็มแต่กลับมีรสหวาน เจือมาด้วยทำให้ข้าวต้ม ปนกับเมล็ดธัญพืชอร่อยจนต้องเผลอหลับตาลิ้มรสของมันทำไมมันอร่อยลงตัวแบบนี้เม็ดถั่วแดงกับถั่วเขียวเปื่อยนุ่ม เหยาะเกลือลงไปเล็กน้อยพอให้กร่อยๆ แป๋มมอง หมูเค็มกับเนื้อแดดเดียวเขม็ง ฮูหยินเฉินยิ้ม

“ท่านพ่อปรึกษากับข้าว่าเจ้าสมควรจะลดน้ำหนักตัวเสียบ้าง ด้วย ความเป็นข้ากับพ่อของเจ้า เราสองคนหน้าตาดีส่งผลมาถึงเจ้าใบหน้างดงามทว่า….อ้วนไปเพียงนิด”หานี่ยังบอกว่าเพียงนิด ช่างสร้างแรงจูงใจเสียจริง

“ไม่นาน หากินตามที่ข้าแนะนำ จูเจี่ยของเราจะต้องกลายเป็นหญิงงาม”

แป๋มเขินจนแทบแทรกแผ่นดินหนีเมื่อเสี่ยวซงอมยิ้ม มองๆ ไปเสี่ยวซงเวลาอมยิ้มก็หล่อเป็นบ้าเลย

“จูเจี่ยจะเขินทำไม”จูจิ้นน้องนรกสมองอัจฉริยะ พูดขึ้นดังๆ

“ดีแล้ว พักนี้ทำตัวสมกับเป็นหญิงสาวไม่กระโดกกระเดก เหมือนเมื่อก่อนอย่างนี้มีหวัง ได้ออกเรือนแน่555”

เจ้าบ้านเฉินพูดไปหัวเราะไปด้วยความเอ็นดูแป๋ม

“ท่านพ่อว่าแต่สูตรหัวไช้เท้าดองเค็ม”แป๋มเปลี่ยนเรื่องคุยแก้เขิน”

“ดอกเกลือ น้ำผึ้ง น้ำสะอาดนั่นล่ะคือสิ่งที่ต้องใส่ลงไปในหัวไช้เท้าที่เก็บสดๆ หัวไช้เท้าจึงแสนอร่อยแบบนี้ สูตรนี้พ่อเจ้าคิดขึ้นมาเอง หลายปีมานี้กินของบ้านไหนก็ไม่อร่อยเท่า”

เสี่ยวซงวางถ้วยข้าว ประสานมือตรงหน้า

“ขอบคุณท่านลุงที่ ไม่หวงวิชา”

“เสี่ยวซง ถึงจะบอกว่าสูตรลับแต่เจ้าบัดนี้ก็เป็นคนในครอบครัวกินข้าวหม้อเดียวกับเราแล้วยังช่วยเราทำงาน ข้าจึงไม่จำเป็นต้องหวงสูตรในเมื่อเป็นของดี ล้วนยิ่งต้องแบ่งปัน”

แป๋มอึ้งกับความคิดและคำพูดของเจ้าบ้านเฉินคนอะไรจะดีขนาดนั้นหากเป็นสมัยนี้ต้องลงทุนซื้อสูตรในราคาหลายบาท แม้จะมีให้ดูในอินเทอร์เน็ต แต่มักจะไม่บอกสูตรลับเฉพาะ

"ท่านพ่อใจดีจัง”แป๋มอดที่จะกล่าวชื่นชมเสียมไม่ได้”

เอาไว้เจ้ามีครอบครัวมีไร่ปลูกผักกินเองลองไปทำตามสูตร ดองผักสูตรนี้เก็บไว้ได้นานจนกว่าจะพอใจไม่มีทางเน่าเสีย” เสี่ยวซงหันมองแป๋มที่บัดนี้กลับรู้สึกว่า ไม่ได้อ้วนอย่างวันแรกที่เข้าเห็น แป๋มจะรู้สึกตัวไหมว่าตัวเองใบหน้าผุดผาดมีสีเลือดแล้วยัง ขาวขึ้นบางทีอาจเป็นเพราะอากาศ หรืออาจเป็นเพราะอาหารที่กินเข้าไปล้วนบริสุทธิ์ไร้สิ่งเจือปนจึงส่งผลมาที่ผิวพรรณและใบหน้า

“วันนี้ต้องขุดมันเทศเสี่ยวซงเจ้าแบกหลัวเปล่าไปที่ไร่กับข้าส่วน จูเจี่ยกับจูจิ้นเตรียมอาหารและน้ำช่วยแม่ของเจ้า นำเอาเมล็ดผักบุ้งไปปลูกในแปลงที่ข้าขุดไว้ตั้งแต่เมื่อวาน”

ท่านเจ้าบ้านเฉินพูดขึ้นหลังจากที่ทุกคนกิน ข้าวต้มจนหมดหม้อแป๋มขอเพิ่มยายป้าแค่เพียงยิ้มๆ จูจิ้นกลับกระซิบข้างหูแป๋มเบาๆ อย่างน้อยก็ไม่ขายหน้าเสี่ยวซง

“จูเจี่ยจะผายลมทั้งวันกับ เมล็ดธัญพืชที่กินเข้าไป”ฉลาดจริงเจ้าเด็กนี้หากอยู่ในโลกปัจจุบันคงเป็นนายกไปแล้ว ไฟเบอร์ในพืชตระกูลถั่วขับลมดีจริงๆ

แปลงมันเทศเรียงราย แป๋มเห็นแล้วถึงกับหาวเป็นปกตินางเอก อุ๊ยเขินเรียกตัวเองว่านางเอก แต่ก็นะถ้ามาแบบนี้จะต้องเป็นนางเอกสินางร้ายคงไม่ย้อนเวลามาหรอก ไม่มีสตอรี่