9.เชื่อมือได้เลย

หลังจากที่มาดามเซฟีร่ากลับไป ท่านแม่ก็เชิญช่างตัดเสื้อมาที่นี่เพื่อให้ตัดชุดออกงานให้กับเธอ อันที่จริงตอนนี้ในสายตาของเชอรีน ท่านแม่นั้นเป็นสตรีที่เอาใจง่ายที่สุดในคฤหาสน์หลังนี้แล้ว เพราะพอมองดูดีๆหญิงชราผู้นี้คือคนแก่ขี้เหงาผู้หนึ่ง

"ข้าได้ยินมาว่าในเมืองมีสมุนไพรที่ชวนบำรุงผิวหน้าด้วยค่ะ ช่วงเย็นข้าจะต้องออกไปรับเครื่องประดับพอดี ข้าจะซื้อมาฝากท่านแม่นะคะ"

เชอรีนกำลังนั่งอยู่บนพื้นแล้วเริ่มนวดขาให้หญิงชรา นี่คือเรื่องที่เธอทำเป็นประจำก่อนที่เธอจะตายแล้วเข้ามาอยู่ในร่างของเชอรีน การนวดขาและนวดหลังให้คุณยายเพื่อที่จะได้เงินค่าจ้างนิดๆหน่อยๆหรือแม้แต่การขออะไรจากท่านก็ตาม หากว่าร้องขอตอนที่กำลังนวดอยู่จะได้รับการตกลงเพิ่มอีกหลายเท่าเลย

"เจ้านี่นะ..ข้าให้ไปเอาใจลูกชายของข้า มิใช่มาเอาใจข้า"

เชอรีนหัวเราะเสียงใส

"เมื่อครั้งที่อยู่ที่ไมเลสข้าก็ทำเช่นนี้กับท่านแม่ประจำเลยค่ะ ยามนี้พอเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์โอนิกซ์ข้ารู้สึกเหงาอยู่บ้างแต่ก็ได้มีท่านแม่คอยพูดคุยและเอาใจใส่ข้ามากกว่าใครๆ จะไม่ให้ข้ามาเอาใจท่านได้ยังไงกัน"

หญิงชรามองที่ใบหน้าของเชอรีนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู เธอลูบผมของลูกสะใภ้เบาๆ

"ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะได้พบเจอลูกสะใภ้ที่มาใส่ใจข้ามากกว่าลูกชายและลูกสาวแท้ๆ"

เชอรีนโอบกอดท่านแม่เบาๆ

"อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นสิคะ ท่านแกรนด์ดยุคเองก็มีงานมากมายที่ท่านจะต้องจัดการ ส่วนท่านหญิงไมร่านางพึ่งจะอายุสิบแปดเท่านั้น นางยังเด็กยิ่งนัก.."

"ไมร่าอายุน้อยกว่าเจ้าเพียงปีเดียวเท่านั้น เด็กที่ไหนกัน มันอาจจะผิดที่ข้าตามใจนางมากจนเกินไปจนเสียคนเช่นนี้"

เชอรีนมองแววตาที่น้อยใจของหญิงชราด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เธอจึงพยายามเปลี่ยนเรื่องคุยเผื่อจะทำให้อารมณ์ของท่านแม่ดีขึ้น

"จริงสิ มาดามเซฟีร่าส่งบัตรเชิญให้ข้าด้วยค่ะ เป็นงานเลี้ยงน้ำชาที่นางกำลังจะจัดขึ้น ท่านแม่ไปด้วยกันกับข้าได้ไหมคะ.."

หญิงชราหัวเราะเบาๆ

"ได้ที่ไหนกัน มีอย่างที่ไหนจะให้หญิงชราเช่นข้าไปเป็นเพื่อน ในเมื่อเจ้าพึ่งย้ายเข้ามาใหม่เช่นนั้นก็พาเดวาไปด้วยก็แล้วกัน ข้าจะสั่งให้นางไปหาเจ้าเพื่อให้นางช่วยแนะนำชนชั้นสูงของที่นี่ให้เจ้าได้รู้จัก"

เดวาคือน้องสาวของมาร์โค ทั้งสองคนเป็นลูกของท่านเดียน่า ภรรยาคนรองของท่านมาติน เพราะในยุคนี้การเมียมีเยอะไม่ใช่เรื่องแปลก จึงไม่มีการแบ่งแยกลูกนอกสมรสอย่างชัดเจนเหมือนกับยุคก่อนหน้านี้ ที่ลูกนอกสมรสไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเข้าร่วมงานสังคม

"ขอบคุณนะคะท่านแม่ ว่าแต่ในระหว่างที่ข้าไม่อยู่ท่านจะไม่เหงาใช่ไหมคะ..."

เชอรีนกล่าวพร้อมกับโอบกอดหญิงชราไว้อีกครั้ง เสียงหัวเราะดังขึ้นมาคลอเคลียกับสายลม มันทำให้สายตาของฟรอสต์หยุดอยู่ที่ใบหน้าของภรรยาในนาม

"นางเก่งนะที่สามารถทำให้ท่านหญิงยอมรับในตัวนางได้"

ฟรอสต์มองหน้าของเคาน์มูอัส เซน เพื่อนเพียงคนเดียวของเขา 

"มีเรื่องอะไรก็รีบพูดมา.."

"หวงรึไง? แต่ไม่น่าแปลกใจหรอกที่จะหวงเพราะว่าท่านแกรนด์ดัชเชสงดงามถึงเพียงนั้น เป็นใครก็จะต้องหวงอยู่แล้ว"

"อยากตายที่นี่หรือว่าอยากจะเดินทางกลับไปที่วิหารล่ะเซน?"

เซนหัวเราะ

"เรื่องหินเวทมนตร์ที่เจ้าส่งไปให้ข้าน่ะ มันมีคุณภาพดีจนข้าอยากจะทราบถึงแหล่งที่มาเลย เจ้าคงจะไม่หวงกันใช่ไหมฟรอสต์"

ฟรอสต์มองออกไปด้านนอกหน้าต่าง

"ไม่มีที่มาหรอก เพราะว่าข้าขโมยมันมา.."

รอยยิ้มของเซนค่อยๆจางลงไป

"เหลือจะเชื่อ เจ้าขัดสนเรื่องเงินทองรึไงถึงทำตัวเป็นโจรป่าเพื่อไปขโมยของแบบนั้น"

ข้ามิได้ขัดสนเพียงแต่ข้าถามซื้อแล้วคนพวกนั้นไม่ขายให้ต่างหาก และการไปขโมยหินเวทมนตร์ในวันนั้นก็ทำให้เขาได้พบเจอกับเชอรีนอีกด้วย

เรียกได้ว่าการพบเจอวันนั้นคือความจงใจของพระเจ้าได้รึเปล่านะ เพราะว่าพระองค์จงใจที่จะมอบชีวิตของนางให้แก่เขา..เพื่อให้เขาเป็นผู้ตัดสินเส้นทางชีวิตของนาง

"กลับไปได้แล้ว ต่อไปก็ไม่ต้องมาที่นี่อีก เพราะข้าจะเป็นฝ่ายออกไปพบเจ้าเอง"

เซนขมวดคิ้วมองหน้าฟรอสต์ หมอนี่ท่าจะเป็นเอามาก หวงแกรนด์ดัชเชสขนาดนั้นเลยอย่างนั้นหรือ?

.....

ดรุณีน้อยยกกระโปรงขึ้นมาพร้อมกับย่อตัวลงเพื่อทำความเคารพให้แก่แกรนด์ดัชเชสของโอนิกซ์

"สวัสดีค่ะแกรนด์ดัชเชส ข้ามีชื่อว่าเดวา ท่านหญิงโรซาลีนได้บอกกล่าวแก่ข้าเรื่องที่จะให้ข้าไปงานเลี้ยงน้ำชาเป็นเพื่อนของท่าน"

เดวาเป็นเด็กสาวที่น่ารัก ใบหน้าของเด็กหญิงวัยสิบหกปีมิได้แตกต่างจากมาร์โคเลย ทั้งสองคนคล้ายกันมากๆ ราวกับเธอเห็นมาร์โคในร่างสตรี

"เรียกข้าว่าท่านพี่ก็พอ ข้าเองก็จะเรียกเจ้าว่าเดวาเหมือนกัน"

อ่า..นี่คือมนุษย์อย่างนั้นหรือ ครั้งแรกที่เธอมองเห็นท่านแกรนด์ดัชเชสที่วิหาร ถึงแม้จะไม่ชัดเจนแต่เธอมั่นใจว่าใบหน้าใต้ผ้าคลุมลูกไม้นั่นจะต้องงดงามมากแน่ๆ และมันชัดเจนมากยิ่งขึ้นตอนที่เธอมาร่วมทานอาหารในเช้าวันจันทร์ที่ผ่านมา ความงดงามที่ขนาดเป็นสตรียังอดประหม่ามิได้เลย เธอจินตนาการถึงความโหดร้ายของท่านแกรนด์ดัชเชสเอาไว้มากมาย อีกทั้งท่านแม่ก็ยังย้ำกับเธอหลายรอบว่ามิให้กระทำการอันใด ที่เป็นการขัดใจท่านแกรนด์ดัชเชส เธอจึงตั้งใจมาตั้งแต่ก่อนออกจากห้องนอนว่าจะยอมรับในทุกความโกรธเกรี้ยวที่ท่านแกรนด์ดัชเชสจะด่าทอเธอ

แต่ไม่มีเลย อารมณ์ฉุนเฉียวหรือว่าความโกรธ ใบหน้าที่งดงามนั่นฉายแววความอ่อนโยน อีกแววตาที่แสนงดงามและดีต่อใจนั่นอีก ปกติแล้วเธอจะต้องคอยรองรับอารมณ์คือท่านพี่ไมร่าที่แสนเอาแต่ใจ

นั่นทำให้เธอมองสตรีงดงามทุกคนว่าจะต้องอารมณ์ร้ายและเอาด่าทอเธอ

"ค่ะ ท่านพี่เชอรีน"

"เจ้าอาจจะยังไม่รู้ว่าก่อนมาที่นี่ข้าได้เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยทำให้ความทรงจำเกือบจะทั้งหมดของข้าเลือนหายไป แน่นอนว่ามันเป็นปัญหาที่ค่อนข้างใหญ่เลยล่ะ เมื่อข้าจะต้องไปร่วมงานเลี้ยงน้ำชา.."

"โอ้..เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นกังวลเลยค่ะ เพราะหากจะนับกันจริงๆท่านพี่คือผู้ที่มียศสูงที่สุดในงาน และชนชั้นสูงที่นี่มีธรรมเนียมปฏิบัตินั่นก็คือสตรีที่ยศน้อยกว่าจะไม่สามารถเข้าไปทักทายหรือว่าพูดคุยกับสตรีที่ยศสูงกว่าได้"

เป็นธรรมเนียมที่ดีมากจริงๆเพราะเธอจะได้ไม่ต้องคอยส่งยิ้มเพื่อทักทายสตรีอื่นๆในงาน

"แต่การไม่เข้าไปทักทาย จะไม่ทำให้ข้าดูเย่อหยิ่งหรือว่าบ้าอำนาจไปหน่อยอย่างนั้นหรือ?"

"ปกติในสายตาของผู้อื่น ตระกูลโอนิกซ์ก็เป็นเช่นนั้นอยู่แล้วค่ะท่านพี่ ไม่ต้องเป็นกังวลเพราะว่าข้าจะพาท่านไปแนะนำกับเลดี้ที่ควรทำความรู้จัก เชื่อมือของข้าได้เลยค่ะ"