8.คนละมุมมอง

"ท่านแม่คงภูมิใจในตัวของท่านแกรนด์ดยุคมากเลยใช่ไหมคะ"

หญิงชรามองใบหน้าที่งดงามของลูกสะใภ้ เด็กคนนี้มีแววตาที่ดีใช้ได้เลย แววตาที่กระจ่างใสและบริสุทธิ์ราวกับผืนน้ำ ไม่น่าแปลกใจสักเท่าไหร่หรอกเรื่องที่ลูกชายของเธอยืนกรานเสียงแข็งว่าจะแต่งงานกับนาง แต่ทำไมระหว่างพวกเขาทั้งสองคนถึงได้มีบรรยากาศที่ไม่ได้มองเห็นถึงความรักเลยล่ะ

หรือว่าฟรอสต์จะเป็นพวกขี้อาย.. เขาไม่กล้าเริ่มก่อนรึเปล่านะ เช่นนั้นเธอจะต้องสอนให้เชอรีนเป็นฝ่ายเข้าหาลูกชายของเธอก่อน

"ข้ารู้จักมาดามอยู่ผู้หนึ่งที่เก่งกาจเรื่องบนเตียงเป็นอย่างมาก และข้าปรารถนาให้เจ้าร่ำเรียนกับนาง.."

รอยยิ้มพลันแข็งค้างอยู่บนใบหน้าที่งดงามของเชอรีน เธอไม่เข้าใจว่าจะต้องเรียนแบบนั้นไปทำไมกันในเมื่อ..มันไม่มีโอกาสที่จะทำกระทำอยู่แล้ว 

คำสั่งที่ทุ้มต่ำของเขายังชัดเจนอยู่ในหู คำสั่งที่ห้ามเธอยุ่มย่ามในยามที่มีสตรีเดินทางมาที่นี่เพื่อมารับใช้เขา เขาย้ำชัดเช่นนั้นแสดงว่าข้างกายของเขามีสตรีมากมายที่พร้อมกับสนองความต้องการของเขาเต็มไปหมด

เธอมิได้อยู่ในรายชื่อของสตรีที่จะได้นอนกับเขาด้วยซ้ำ 

ไวกว่าความคิดท่านแม่ก็ส่งคนไปเรียนเชิญมาดามเซฟีร่ามาที่นี่ โดยที่เธอยังไม่ได้เตรียมใจเลย

"โอ้ท่านหญิง สาบานได้เลยว่าหม่อมฉันไม่เคยพบเห็นสตรีที่งดงามมากขนาดนี้มาก่อนเลยเพคะ ท่านแกรนด์ดัชเชสคือสตรีที่งดงามจนสามารถทำให้สตรีด้วยกันเกิดความอับอาย.."

มาดามเซฟีร่าคือหญิงหม้ายนักเล่าเรื่องที่ลือชื่อ เดิมทีนางคือเคาน์เตส แต่เพราะสูญเสียสามีไปในสงครามทำให้มาดามต้องผันตัวจากชนชั้นสูงเป็นนักเล่าเรื่อง และมาดามค่อนข้างมีอิทธิพลมากในบรรดาสตรีชนชั้นสูง เพราะเหล่าสตรีพวกนั้นมิได้รับอนุญาตให้ออกไปเผชิญโลกภายนอก การส่งบัตรเชิญเพื่อให้มาดามเดินทางมาเล่าเรื่องราวต่างๆที่หญิงหม้ายวัยกลางคนผู้นี้ไปประสบพบเจอมานั้นจึงเป็นที่นิยมมาก 

เรื่องลับสุดยอดของมาดามผู้นี้คือการสอนเหล่าสตรีชนชั้นสูงให้มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องบนเตียง..เพราะบุรุษสามารถมีนางบำเรอได้โดยไม่ถือเป็นเรื่องผิดเหล่าสตรีจึงต้องพยายามอย่างหนักที่จะกระทำเรื่องบนเตียงให้ถูกใจสามี เพื่อป้องกันการมีบ้านเล็กบ้านน้อยและนางบำเรอ

"ฝากดูแลลูกสะใภ้ที่ไร้เดียงสาของข้าด้วยนะมาดาม.."

"ท่านหญิงมิต้องทรงเป็นกังวลเพคะ เชื่อมือของหม่อมฉันได้เลย"

หลังจากนั้นเธอก็พามาดามเซฟีร่าเดินทางมาที่คฤหาสน์ของแกรนด์ดัชเชส

"เหนื่อยมากเลยใช่ไหมคะ ข่าวลือเรื่องท่านแกรนด์ดยุคผู้คนต่างรับรู้ถึงความเย็นชาแต่ทว่าโหดเหี้ยมของท่าน..บุรุษเช่นนั้น ไฉนเลยจะรู้จักทะนุถนอมสตรีงาม"

เรื่องที่เธอกล่าวว่าไม่เคยพบเจอสตรีที่งดงามเช่นนี้มาดามเซฟีร่ามิได้โกหกแม้แต่ครึ่งคำ เพราะว่าใบหน้าแกรนด์ดัชเชสนั้นเลยคำว่างดงามไปมากทีเดียว 

"ข้ามิได้คาดหวังเรื่องเช่นนั้นเลยค่ะ"

เพราะว่าเชอรีนรู้ดีว่ามันไม่ควรจะคาดหวังเรื่องความรักหรือว่าความอ่อนโยนอะไรจากเขาเลย แค่คาดหวังให้ตัวเองได้มีชีวิตรอดจากคมดาบของเขาก็พอแล้วล่ะ

"หากเป็นบุรุษท่านอื่น รับรองได้เลยว่าไม่มีใครที่จะปฏิเสธท่านอย่างแน่นอนค่ะ นี่เป็นหนังสือภาพวาดของข้า วันนี้คือการพบเจอกันครั้งแรกข้าจะยังไม่สอนท่านแกรนด์ดัชเชสถึงเรื่องการกระทำบนเตียง แต่ข้าจะสอนให้ท่านดึงเสน่ห์ของตัวเองออกมา อย่างเช่นการปรับเปลี่ยนรอยยิ้มและแววตาเสียใหม่.."

ถึงยังไงก็ไม่สามารถปฏิเสธหรือว่าหลีกหนีได้อยู่แล้วนี่ เพราะฉะนั้นเชอรีนจึงตั้งใจเล่าเรียนในทุกอย่างที่มาดามจะสอน

"แววตาที่ตกอยู่ในภวังค์ของเหล่าบุรุษคือเครื่องวัดความสำเร็จของท่านแกรนด์ดัชเชสค่ะ ลองใช้รอยยิ้มที่แสนงดงามของท่านส่งให้ใครสักคนแล้วจ้องมองแววตาที่ค่อยๆแปรเปลี่ยนไปของเขาดู"

ทำไมจะต้องทำขนาดนั้นด้วยนะ เพื่อให้บุรุษสักคนหันมอง สตรีจะต้องกระทำถึงเพียงนั้นเลยหรือ ต้องยกยิ้มพร้อมกับหรี่ตาลงเล็กน้อย..เพื่อให้ดวงตาดูหวานฉ่ำ

"ข้าจะพยายามค่ะ"

"ข้าคิดเอาไว้แล้วว่าท่านแกรนด์ดัชเชสจะต้องเป็นนักเรียนที่ดี เช่นนั้นวันนี้ข้าจะขอเล่นเรื่องการเดินทางของข้าให้ท่านฟังสักหน่อยนะคะ"

ดวงตาของเชอรีนนั้นลุกวาว เธอวางถ้วยน้ำชาลงพร้อมกับมองไปที่มาดามเซฟีร่าด้วยท่าทีตั้งใจกว่าเมื่อครู่ตอนที่มาดามสอนเรื่องการยั่วยวนบุรุษเสียอีก

"หลังจากสูญเสียสามีอันเป็นที่รัก ข้าจึงตระหนักได้ว่าชีวิตของสตรีมันคือว่าวที่ปลิวไปตามสายลม เมื่อเชือกป่านได้ขาดสะบั้นลงไป แน่นอนว่าตัวเรานั้นไม่รู้เลยว่าจะต้องพบเจอกับอะไรที่รอคอยอยู่ด้านหน้า ข้าในยามนั้นอายุเพียงสิบเก้าเท่านั้นทั้งไร้เดียงสาและไร้เล่ห์เหลี่ยม พี่ชายของสามีเดินเข้ามาช่วงชิงทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็นของสามีข้าไปจนหมด..."

นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่าการผจญภัยอย่างที่เธอคาดหวังเอาไว้เลย

"ข้าที่ไร้เงินทองติดตัวต้องจำยอมขายร่างกายเพื่อข้าวเพียงมื้อเดียว แต่ถึงอย่างนั้น..นั่นคือเหตุการณ์สำคัญที่ทำให้ข้าเกิดแรงฮึดสู้ขึ้นมา ข้าต้องการเปลี่ยนสตรีทั้งราชอาณาจักรให้เข้มแข็งมากกว่าตัวเอง ต้องการเดินทางไปเล่าเรื่องการผจญภัยที่ทั้งเจ็บปวดและมีความสุขให้เหล่าสตรีได้รับฟัง..ท่านแกรนด์ดัชเชสคะในยามนี้ท่านกำลังอยู่บนจุดที่สูงที่สุด และแน่นอนว่าที่ที่ท่านกำลังยืนอยู่ยามนี้มีผู้คนมากมายต้องการช่วงชิงมันไป ในเมื่อหลบหนีมิได้เช่นนั้นท่านก็จะต้องคอยระวังหลังให้ท่านแกรนด์ดยุคนะคะ"

เชอรีนมองมาดามเซฟีร่านิ่งๆ เพราะว่ามาดามผู้นี้มิได้กำลังเผชิญหน้ากับสิ่งที่เธอกำลังเจอนางก็พูดได้สิ ใครจะไปอยากถูกแย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่างไปล่ะ เพียงแต่เขาคนนั้นหาใช่คนที่เธอสามารถเดินเข้าไปแล้วบอกกล่าวกับเขาว่า..ไม่รักกันก็ไม่เป็นไร เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ! ข้าจะช่วยท่านดูแลตระกูลโอนิกซ์เอง

ขืนพูดไปแบบนั้นเธอได้ตายพอดี เขาอาจจะคิดว่าเธอมันคือคนไม่เจียมตัวที่อยากจะฮุบสมบัติของเขา

เชอรีนส่งยิ้มให้กับมาดามเซฟีร่า เธอไม่ลืมหรี่ตาลงเล็กน้อยตามที่มาดามสอน

"ข้าจะจดจำเอาไว้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะมาดาม"

มาดามเซฟีร่าคือหญิงสาววัยกลางคนที่มีอายุราวเกือบๆสี่สิบปี มีใบหน้าและรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ เธอส่งบัตรเชิญในมือให้กับแกรนด์ดัชเชสผู้งดงาม

"งานเลี้ยงน้ำชาค่ะ จากนี้ไปท่านจะต้องเดินทางไปออกงานบ่อยๆและในบางทีท่านแกรนด์ดัชเชสจะต้องจัดงานเลี้ยงน้ำชาที่คฤหาสน์บ้างนะคะ"

คราวนี้เชอรีนตกใจจริงๆเพราะว่าเธอไม่คิดมาก่อนว่าจะได้ไปงานเลี้ยงน้ำชา เธออยากจะออกไปจากคฤหาสน์โอนิกซ์จะแย่อยู่แล้ว!

"ขอบคุณค่ะมาดาม เรื่องการออกงานและการจัดงานเลี้ยงข้าคงจะต้องให้มาดามช่วยอีกมากเลย รบกวนด้วยนะคะ"

มาดามเซฟีร่าก้มหน้าลง

"ด้วยความยินดีค่ะแกรนด์ดัชเชสเชอรีน.."