7.อึดอัดใจ

หิมะยังคงตกลงมาอย่างหนัก ที่ดินแดนทางเหนือแห่งนี้เข้าสู่ช่วงฤดูหนาวอย่างเป็นทางการแล้ว เชอรีนยกยิ้มก่อนที่เธอจะตักอาหารในจานขึ้นมาทาน ตอนนี้เธอกำลังนั่งทานเข้าอยู่ที่ห้องอาหารแสนหรูหราของคฤหาสน์โอนิกซ์ เบื้องหน้าของเชอรีนคือแม่สามีที่ดูจะเจ้าระเบียบและเจ้าอารมณ์ ท่านโรซาลีนตามเนื้อเรื่องเดิมนางไม่ค่อยสนใจบุตรชายสักเท่าไหร่ เพราะว่าใบหน้าของฟรอสต์นั้นเหมือนกับพี่ชายของท่านมาตินมากจนนางรู้สึกไม่ดีเลย

คฤหาสน์โอนิกซ์ที่แสนหรูหรา ซ่อนเร้นปมความเจ็บปวดและความแตกแยกเอาไว้มากมายเกินกว่าที่เธอจะสามารถทำความเข้าใจได้หมด อาจจะเป็นเพราะว่าที่นี่คือตระกูลที่ใหญ่โต

กฏระเบียบจารึกเอาไว้อย่างชัดเจนว่าสายเลือดที่สูงส่งของโอนิกซ์ทุกคนจะไม่แบ่งแยกตระกูล นั่นหมายความว่าทุกคนจะอยู่รวมกันที่นี่ ไม่สามารถไปจัดตั้งตระกูลใหม่หรือว่าออกไปแต่งงานข้างนอกได้เลย

ไม่ว่าจะเป็นบุรุษหรือว่าสตรี ล้วนแล้วแต่จะต้องแต่งงานเข้ามาและใช้นามสกุลของโอนิกซ์เท่านั้น ทุกเช้าวันจันทร์และทุกเย็นวันศุกร์จะมีการนั่งทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน

เบื้องหน้าของเธอคือแม่สามี ส่วนข้างๆคือน้องสาวของท่านแกรนด์ดยุค เลดี้ไนร่า ความเย่อหยิ่งและความดูแคลนฉายออกมาจากสายตาของน้องสาวสามีของเธออย่างชัดเจน อันที่จริงบนโต๊ะอาหารแห่งนี้ไม่มีใครที่มีทีท่าว่าจะเป็นมิตรกับเธอเลยแม้แต่ผู้เดียว

"เรียนท่านแกรนด์ดยุค เนื่องจากผลการเรียนของคริสเป็นที่น่าพอใจ อาจึงคิดจะส่งเขาไปเรียนด้านการปกครองเพื่อที่จะมาแบ่งเบาภาระของท่านบ้าง.."

ฟรอสต์ปรายตามองหน้าของท่านอาจูเน่ที่กำลังส่งยิ้มมาให้เขา นี่คือน้องสาวของท่านพ่อที่รอดชีวิตมาได้เพราะความโง่งมที่อยู่ในตัว

"ได้สิ ข้ายินดีสนับสนุนเรื่องการเรียนของทุกคนในตระกูลอยู่แล้ว"

รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของหญิงสาววัยกลางคน 

"คริสของเราจะไม่ทำให้ท่านแกรนด์ดยุคผิดหวังอย่างแน่นอนค่ะ ขอบคุณท่านแกรนด์ดยุคสิลูก.."

เชอรีนก้มหน้านิ่ง เธอทำราวกับว่าการสนทนาระหว่างผู้คนในตระกูลโอนิกซ์ไม่เกี่ยวกับเธอเลย ส่วนหนึ่งก็เพราะคำสั่งของเขาเรื่องที่ให้เธออยู่เฉยๆอยู่นิ่งๆอย่างไม่มีตัวตน..

จนเธอสัมผัสได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาที่เธออย่างออกนอกหน้า และเมื่อเชอรีนเงยหน้าขึ้นมามองเธอก็เห็นสายตาของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างท่านอาจูเน่กำลังจ้องมองมาที่เธอ

เขาคงจะเป็นคริสสินะ ดูท่าทางอายุของเขาไม่ต่างจากเธอสักเท่าไหร่นัก

"คริส..รีบกล่าวขอบคุณท่านแกรนด์ดยุคสิลูกรัก"

จูเน่ออกแรงตีเบาๆที่หลังของลูกชาย

"ขะ..ขอบคุณครับท่านแกรนด์ดยุค"

เขากล่าวโดยที่สายตายังไม่ละไปจากใบหน้าของเชอรีนเลย และการจ้องมองที่เกินพอดีนี้มันอยู่ในการมองเห็นของฟรอสต์ทั้งหมด เขายกยิ้มขึ้นมาพร้อมกับตักเนื้อย่างเบื้องหน้าใส่จานให้เชอรีน

เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ

"สวยมากใช่ไหมล่ะคริส หากอยากจะได้สตรีที่งดงามเช่นนี้มาไว้ข้างกาย เจ้าเองก็จะต้องพยายามมากกว่านี้หน่อยสิ แต่น่าเวทนาเหลือเกินที่บางทีการพยายามของเจ้าก็ไร้ประโยชน์เพราะว่าเจ้ามิได้อยู่ในจุดที่แสงจะส่องถึงยังไงล่ะ.."

คริสก้มหน้าลงในทันที เขาตักอาหารใส่ปากโดยที่ไม่กล่าวหรือว่าไม่พูดคำใดขึ้นมาอีกเลย บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความอึดอัดใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าลุกขึ้นเพราะว่าการจะลุกจากโต๊ะอาหารนั้นจะต้องรอคอยให้ท่านแกรนด์ดยุคทานอิ่มและลุกขึ้นเสียก่อน ถึงจะสามารถลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารนี้ได้

อึดอัดจนความอยากอาหารค่อยๆจางหายไป เชอรีเคี้ยวเนื้อในปากค่อนข้างนานมากทีเดียว เธอเองก็เลือกที่จะก้มหน้าและไม่เอ่ยคำใดออกมา เพราะว่าเธอไม่อยากสร้างความรำคาญใจให้เขา

"วันนี้รบกวนแกรนด์ดัชเชสมาหาข้าด้วย ข้าเองก็อยากจะมีช่วงเวลาน้ำชายามบ่ายกับลูกสะใภ้เหมือนกัน"

เชอรีนก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อตอบรับคำเชิญของท่านโรซาลีน แม่ของท่านแกรนด์ดยุค

"ข้าต้องไปร่วมงานสังสรรค์กับเลดี้มูอัส คงจะไม่กลับมาอีกหลายวัน"

"ไนร่า การร่วมงานสังสรรค์พวกนั้นเหมาะสมที่ไหนกัน เจ้ายังมิได้แต่งงาน.."

"บุรุษดีๆที่ไหนจะยินยอมแต่งเข้าตระกูลสตรีล่ะคะ ชาตินี้ข้าอาจจะต้องยินยอมเป็นหญิงถือครองความโสดเอาไว้จนกว่าจะตายไป ในเมื่อแต่งงานมิได้เช่นนั้นข้าก็ขอหาความสุขชั่วพักชั่วครู่ไปเรื่อยๆก็แล้วกัน"

ท่านโรซาลีนกำมือแน่นด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ เมื่อลูกสาวสุดที่รักของเธอลุกขึ้นเดินออกไปจากโต๊ะอาหารโดยไม่สนใจธรรมเนียมที่ปฏิบัติกันมาอย่างยาวนาน

"อันที่จริงลดลงหน่อยก็ดี เรื่องธรรมเนียมการนั่งกินข้าวที่น่าอึดอัดเช่นนี้ พ่อบ้านประกาศออกไปว่าต่อจากนี้มาร่วมทานข้าวทุกเย็นวันอาทิตย์วันเดียวก็พอ.."

หลังจากที่ท่านแกรนด์ดยุคกล่าวจบเขาก็ลุกขึ้นพร้อมกับเดินจากไป เชอรีนยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มเธอมองไปที่หญิงชราที่กำลังทำท่าทางไม่สู้ดีสักเท่าไหร่

"อันที่จริงข้ามีเรื่องมากมายที่อยากจะถามท่านแม่เกี่ยวกับเรื่องที่คฤหาสน์แห่งนี้ ไหนๆท่านแกรนด์ดยุคก็ลุกขึ้นไปแล้วเราไปทานมื้อเช้ากันที่เรือนของท่านแม่ดีไหมคะ?"

เธอส่งยิ้มให้กับหญิงชราพร้อมกับประคองให้ท่านโรซาลีนลุกขึ้น

"ก็ดี เพราะหากอยู่กันลำพังข้าจะได้ตำหนิเจ้าถนัดๆหน่อย"

เชอรีนมิได้รู้สึกกลัวท่านแม่แม้แต่น้อย ตรงกันข้ามเธอมองเห็นความเจ็บปวดของหญิงชราผู้นี้ได้อย่างชัดเจน คงจะมีหลายอย่างที่ทำให้หัวใจสตรีผู้นี้แหลกสลายครั้งแล้วครั้งเล่า

"เจ้าจะต้องทำให้ฟรอสต์มีทายาทให้ได้ เขาจะมั่นคงในตำแหน่งแกรนด์ดยุคหากว่าเจ้าสามารถให้กำเนิดทายาทของโอนิกซ์"

แค่จะมองหน้าเขาเธอยังไม่กล้าเลย นับประสาอะไรกับจะไปเชิญชวนให้เขามาร่วมเตียง..

"เรื่องนั้นข้าคิดว่าตัวข้านั้นยังอ่อนประสบการณ์ ให้เวลาข้าหน่อยเถิดท่านแม่.."

หญิงชราส่ายหน้าด้วยความเอือมระอา

"เจ้าควรจะใช้ความงดงามบนใบหน้านี้ให้เกิดประโยชน์หน่อยสิแกรนด์ดัชเชส ยามนี้เจ้ามิใช่เลดี้ไมเลสหากเป็นแกรนด์ดัชเชสโอนิกซ์ผู้เป็นรองเพียงแค่องค์จักรพรรดิเท่านั้น ฟรอสต์น่ะเขาทั้งทุ่มเทและพยายามรักษาตำแหน่งแกรนด์ดยุคเอาไว้อย่างสุดความสามารถเลยล่ะ"

ถึงอย่างนั้น..เธอกับเขามันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก

สถานการณ์ของเธอในตอนนี้คือผู้อยู่อาศัยที่พร้อมจะทุกฆ่าทุกเมื่อ หากว่าเธอหนีไปเธอจะตาย และถ้าหากเธอไม่หนีไปเธอก็จะตายภายใต้คมดาบเขาในสักวันอย่างแน่นอน

แต่ถึงหนทางข้างหน้าจะมืดมนมากแค่ไหน แต่เชอรีนมีความเชื่อว่ามันจะต้องมีทางให้เธอได้เลือกเดินในสักวัน