6.ไม่อยากทำเช่นนั้น

"เจ้าเป็นใครกันพ่อหนุ่ม..กล้าดียังไงมาไล่สาวใช้ของข้าออกไป.."

เขายกมือขึ้นมาลูบไล้ที่ริมฝีปากของเธอเบาๆ แม้แต่ในยามที่เธอทำหน้าโกรธเคืองและแสนเอาแต่ใจเช่นนี้เธอก็ยังคงงดงามชนิดที่เขา..อยากจะขบกัดลงไปที่ริมฝีปากของเธอแรงๆสักที

อยากจะรู้ว่าใบหน้ายามที่เธอกำลังเจ็บปวดมันเป็นเช่นไร จะสวยงามเหมือนกับใบหน้ายามที่เธอโกรธรึเปล่า

"ข้าก็เป็นสามีของเจ้าไงล่ะ"

เธอเงียบไปสักพักหนึ่งก่อนที่จะยกมือขึ้นมากุมหน้าของเขาเอาไว้

"จริงเหรอ บอกตามตรงว่าใบหน้าของเจ้าเป็นแบบที่ข้าชอบเลย..เจ้าหล่อเหลาถูกใจข้ามากกว่าสามีจอมใจร้ายของข้าเสียอีก"

เขาส่งเสียงร้องหึออกมาเบาๆ

"เขาใจร้ายกับเจ้าอย่างนั้นหรือ?"

เชอรีนพยักหน้าเร็วๆ

"เขาคือคนใจร้าย เป็นจอมโกหก จอมหลอกลวงและเป็นคนที่โหดเหี้ยมอำมหิตสุดๆไปเลย ชายผู้นั้นมีดีเพียงแค่ใบหน้าของเขาเท่านั้น นอกจากนั้น..."

เชอรีนส่ายหน้าเป็นคำตอบ

"ไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่างเลย"

พึ่งจะรู้ว่าในสายตาของเธอนั้น เขาดูแย่ถึงเพียงนี้ แต่เขาก็ไม่ได้อยากดูดีในสายตาของใครอยู่แล้ว ดีเสียอีกเพราะเธอยิ่งมองเขาเลวร้ายมาเท่าไหร่ตอนที่เธอถูกเขาใช้มีดสั้นแทงทะลุลำคอที่ขาวเนียนนี่ ใบหน้าของเธอจะได้แสดงอาการเจ็บปวดออกมาได้งดงามมากที่สุด

"ว่าแต่เจ้าแอบเข้ามาได้ยังไง ที่นี่คือคฤหาสน์โอนิกซ์นะ"

"ทำไมต้องแอบเข้ามาด้วยล่ะ ข้าแค่เดินเข้ามา..ก็แค่นั้น"

เดินเข้ามาอย่างงั้นเหรอ? เขาจะเดินเข้ามาในคฤหาสน์ของดัชเชสแห่งโอนิกซ์ได้ยังไงกัน เชอรีนกระพริบตาเพื่อเรียกสติของตัวเองกลับมา ยังไม่ทันที่เธอจะได้มองเขาดีๆ เขาก็ใช้มือจับที่ท้ายทอยของเธอก่อนจะทาบทับริมฝีปากลงมาช้าๆ

จุมพิตที่หวานล้ำราวกับน้ำผึ้งความหวานที่หวานยิ่งกว่าอะไรทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ อากาศที่หนาวเย็นยิ่งทำให้เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของเขาได้อย่างชัดเจน เกลียวลิ้นสอดลึกเข้ามาในริมฝีปากของเธอ และเชอรีนตอบรับจุมพิตที่เร่าร้อนของเขาด้วยความเงอะงะเพราะว่านี่คือจูบแรกของเธอ

เป็นจูบแรกที่เธอเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัว มันลึกซึ้งและชวนให้หัวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ อุณหภูมิร่างกายพลันร้อนขึ้นมาจนอากาศหนาวเย็นที่กำลังเสียดแทงผิวเป็นเพียงแค่สายลมจางๆเท่านั้น

เขาโอบกอดพร้อมกับออกแรงอุ้มเธอให้ขึ้นมานั่งบนตักของเขา เชอรีนเองก็ซุกเข้าหาอ้อมกอดของเขาอย่างไม่รู้ตัว เธอทำไปตามสัญชาตญาณของความปรารถนาที่ลุกโชนขึ้นมาในหัวใจ

เขาผละริมฝีปากออกจากริมฝีปากหวานล้ำของเธออย่างอ้อยอิ่ง เชื่องช้าและเสียดาย ใบหน้าที่งดงามนั้นฉ่ำวาวไปด้วยหยาดน้ำตา แววตาเต็มไปด้วยความต้องการ ริมฝีปากที่บวมแดงและใบหน้าที่ขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ..เย้ายวนยากจะหักห้ามใจ แต่..เขามิได้ปรารถนาจะครอบครองเธอในวันนี้ มันเร็วเกินไปที่จะฉีกทึ้งร่างของเธอตามความต้องการของเขา

"เชอรีน? มองดูให้ชัดๆว่าเบื้องหน้าของเจ้าในยามนี้ คือผู้ใดกันแน่"

เธอหายใจหอบเหนื่อยเพราะว่าเมื่อครู่ตอนที่จุมพิตกันมันราวกับว่าเขาแย่งชิงลมหายใจจากเธอไปจนหมด สติที่ล่องลอยไปในคราแรกเริ่มจะเข้าที่เข้าทางและเมื่อเธอลองมองใบหน้าของเขาดีๆแล้ว

ใบหน้าของเธอก็แดงซ่านขึ้นมามากกว่าเก่าเพราะว่าเขาคือท่านแกรนด์ดยุค ที่เธอพึ่งจะด่าทอเขาออกไป 

"ขะ..ขอโทษค่ะ"

ชุดนอนตัวบางของเธอไม่สามารถปกปิดเนินอกที่แสนอวบอิ่มนั่นได้มิด และในยามนี้สิ่งที่ชวนมองที่สุดมันคือยอดอกที่แข็งชูชันขึ้นมาจากชุดนอนตัวบาง..การตอบสนองที่ไร้เดียงสาของลูกแกะตัวน้อย มันช่างเย้ายวนเหลือเกิน

เขาใช้มือถูวนที่ยอดอกของเธอเบาๆด้านนอกชุดนอน

"ขอโทษอย่างนั้นหรือ? เจ้าทำผิดเรื่องไหนกันล่ะเชอรีน.."

"อ๊ะ!.."

เธอเม้มปากแน่นเมื่อเขาเริ่มออกแรงดึงมันเบาๆ ฟรอสต์ใช้มือทั้งสองข้างของเขาบีบเคล้นมันไปมา ราวกับว่าเขากำลังหลงใหลในความนุ่มนิ่มของมัน

"ว่าอย่างไร เจ้าต้องการให้ข้า..ทำมากกว่านี้อย่างนั้นหรือ ริมฝีปากของเจ้าถึงจะเปิดปากพูดออกมา"

เชอรีนก้มหน้าลงไปเพื่อมองสบตาเขา เธอหายใจเข้าลึกก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"ขะ..ข้าผิดที่กล้าว่าท่านแกรนด์ดยุคค่ะ ข้า..ผะ..ผิดไปแล้ว อื้อ!"

เขาขบกัดยอดอกของเธอเบาๆผ่านทางชุดนอนที่เบาบาง ฟรอสต์มองใบหน้าที่งดงามของเชอรีนที่กำลังทรมานเพราะความเจ็บปวดที่เขาบรรจงส่งมอบให้

หยาดน้ำตาแวววาวคลอเคลียอยู่บนแพขนตางอนงาม ที่กำลังพยายามเพื่อไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา

"ผิดแล้ว เจ้าสามารถด่าว่าหรือสาปแช่งข้าได้ทุกเมื่อเชอรีน ข้าไม่คิดสนใจเกี่ยวกับคำด่าเล็กๆน้อยๆพวกนั้นเลย แต่ที่เจ้าควรจะขอโทษนั่นคือการที่เจ้ามีความคิดที่จะหลบหนีต่างหาก เจ้ากำลังไม่รู้จักประมาณตนและ..ข้าจะต้องทำให้เจ้าตระหนักถึงโทษทัณฑ์ของผู้ที่กล้าขัดคำสั่งของข้า.."

เธอกำลังหวาดกลัวเพราะว่าสายตาสีเหลืองอำพันของเขามันกำลังต้องมองเธอด้วยความโกรธ นิ้วมือที่เรียวยาวของฟรอสต์วนเบาๆที่ข้อมือของเชอรีน ปรากฏเป็นสร้อยข้อมือสีดำที่เย็นเฉียบบนข้อมือของเธอ มันงดงามแต่ทว่ากลับให้ความรู้สึกราวกับถูกโซ่ตรวนเอาไว้

เชอรีนมองมันด้วยความตกใจ สลับกับมองใบหน้าที่หล่อเหลาเกินต้านทานของท่านแกรนด์ดยุค

"หากว่า..เจ้าคิดหนีเข็มพิษที่อยู่ด้านในอัญมณีพวกนี้จะทิ่มเข้าไปในผิวหนังของเจ้า และเมื่อถึงเวลานั้นเจ้าจะไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำวิญญาณที่เศร้าหมองของเจ้าจะหลุดลอยออกจากร่าง.."

ลมหายใจของเชอรีนพลันติดขัด หัวใจเธอเต้นแรงอีกครั้งและครั้งนี้มันมาจากความหวาดกลัวล้วนๆเลย

"ข้าจะไม่คิดหนีอีกแล้วค่ะ.."

เขาลูบผมเธอเบาๆพร้อมกับส่งยิ้มที่แสนเย็นชาให้เธอ

"แบบนั้นเด็กดี..นอนเถอะ อย่าลืมที่ข้าสั่งด้วยล่ะ อย่ามาให้ข้าเห็นหน้าจงเก็บตัวให้เงียบที่สุดในคฤหาสน์ที่แสนหรูหรานี่"

"ค่ะท่านแกรนด์ดยุค"

เขาอุ้มเธอขึ้นมาก่อนจะพาเธอเดินไปที่หน้าต่าง ฟรอสต์ดันหลังของเชอรีนให้ติดกับหน้าต่างกระจกก่อนที่เขาจะบดขยี้ริมฝีปากลงไปอีกครั้ง..

มือทั้งสองข้างของเขามุดเข้าไปในชุดนอนของเธอก่อนจะเริ่มบีบเคล้นที่เนินอกอวบอิ่มนั่นอีกครั้งพร้อมกับกดสะโพกของเธอให้แนบชิดลงมาบนส่วนที่แข็งตึงภายใต้กางเกง เขาออกแรงขยับเอวเบาๆเพื่อให้มันเกิดการเสียดสี 

เชอรีนไม่กล้าแม้แต่จะผลักเขาออกไป เธอกำลังสับสนอย่างหนักกับความรู้สึกของตัวเอง เขาทำให้เธอทั้งหวาดกลัวและ..หลงใหลเขาไปในเวลาเดียวกัน..

"ต้องการใช่ไหม..ช่างน่าเศร้าที่วันนี้ข้าไม่สามารถทำให้เจ้าสมหวังได้"

เธอเม้มปากแน่นก่อนจะช้อนสายตามองหน้าเขา

"เช่นนั้นท่านควรจะปล่อยข้า.."

"นั่นสินะ ทั้งที่ควรจะปล่อยมือจากเจ้า แต่ข้ากลับไม่อยากทำเช่นนั้น"