5.เพ้อฝัน

และเมื่อรถม้าจอดที่ด้านหน้าทางเข้าคฤหาสน์โอนิกซ์ มาร์โคเดินลงไปก่อน เขาส่งมือมาให้เธอจับเพื่อลงรถม้า เชอรีนยื่นมือไปจับมือของเข้าเธอส่งยิ้มเพื่อเป็นการขอบคุณก่อนจะเดินเข้าไปในคฤหาสน์และตรงดิ่งไปที่คฤหาสน์ด้านหลังซึ่งเป็นที่พักของดัชเชส

โชคดีที่ยุคนี้มีประเพณีเก่าคร่ำครึนั่นก็คือสามีภรรยาจะต้องแยกห้องนอน จะมีการกำหนดวันเข้าหอแล้วทั้งสองคนจะไปเจอกันในห้องที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้เพื่อทำเรื่องอย่างว่า

เขาบอกว่าไม่ต้องการเห็นหน้าเธอ..ซึ่งนั่นก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีเพราะว่าเธอจะต้องพยายามหลบหน้าเขา

"คุณหนู..อ่า ไม่สิท่านแกรนด์ดัชเชสคะ ข้าได้ยินข่าวลือเรื่องที่ท่านแกรนด์ดยุคหมิ่นเกียรติของท่าน..กลางวิหารศักดิ์สิทธิ์"

ใบหน้าของเพนนีนั้นมองมาที่เธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ซึ่งเชอรีนได้แต่ส่งยิ้มให้กับสาวใช้ของเธอ

"ไม่เป็นไรหรอกน่า เพราะข้ามิได้มาที่นี่เพื่อเป็นภรรยาของเขาจริงๆสักหน่อย มาเถอะเพนนีไปเตรียมน้ำอุ่นให้ข้าอาบหน่อยสิ.."

ที่ด้านนอกหิมะกำลังตกโปรยปรายลงมาอย่างหนัก เธอมองออกไปด้านนอกหน้าต่างโดยที่กำลังแช่น้ำในอ่างอาบน้ำ 

หากว่าหาทางหย่าไม่ได้ก็หนีไปซะก็สิ้นเรื่อง.. หาทางหนีไปจากที่นี่ ไปให้ไกลที่สุด.. เพราะตามเนื้อเรื่องเดิมไม่มีชื่อของเธออยู่ในเรื่อง

เธอไม่ได้ร้องไห้เพราะว่าเจ็บปวดกับการกระทำของเขา แต่เธอร้องไห้เพราะว่าเธอยังไม่สามารถจัดการกับเรื่องตรงหน้าได้ มันเหนือการคาดหมายและไม่ทันได้ตั้งตัวเลย ไม่รู้ว่ามาร์โคจะเข้าใจผิดรึเปล่า เขาคงจะคิดว่าเธอร้องไห้เพราะการถูกท่านแกรนด์ดยุคหมิ่นเกียรติ หรือไม่ก็คิดว่าเธอร้องไห้เพราะว่าเธอรักท่านแกรนด์ดยุค

เรื่องหน้าตารูปลักษณ์ภายนอกเรื่องนั้นเธอไม่เถียงเลยว่าเขามีใบหน้าและลักษณะท่าทางในแบบที่เธอชอบ แต่..เขาจะเป็นฆาตกรต่อเนื่องที่เธออาจจะเป็นหนึ่งในรายชื่อที่ถูกเขาฆ่า

แล้วเธอจะยังไปมีหน้าอะไรไปพิศวาสคนแบบนั้นอีก..

วันนี้เป็นวันแรกของการเข้าพิธีสาบานตนเพื่อยินยอมรับท่านแกรนด์ดยุคฟรอสต์มาเป็นสามี และเป็นวันที่เธอได้รับพระราชทานยศแกรนด์ดัชเชสด้วย

เชอรีนเปิดไวน์ราคาแพงระยับที่เพนนีไปนำมาจากห้องครัวพร้อมกับขาแกะย่างและอาหารขึ้นชื่ออีกหลายอย่างมาวางไว้เบื้องหน้าของเธอเพื่อทำการฉลอง เรานั่งอยู่บนพื้นไม้อย่างเรียบง่าย..

"ถึงอย่างไรวันนี้คุณหนูของข้าก็ได้รับพระราชทานแต่งตังเป็นแกรนด์ดัชเชสแห่งโอนิกซ์ ท่านถูกจารึกชื่อลงไปเป็นหนึ่งในราชวงศ์เซมเบอร์ตัน ต่อจากนี้ไปคุณหนูคือพระญาติขององค์จักรพรรดิแล้วนะคะ..เรื่องท่านแกรนด์ดยุคหากมันเกินตัวมากเกินไปท่านก็แค่ใส่ใจเรื่องอื่นแทน"

เพนนีส่งกระดาษมาให้เชอรีน และเมื่อเธอเปิดมันออกดู มันคืองบประมาณรายจ่ายของแกรนด์ดัชเชสในแต่ละเดือน..ซึ่งเธอถึงกับนับเลขศูนย์ไม่ถ้วนเลยทีเดียวเพราะว่ามันคือจำนวนเงินที่เรียกได้ว่ามหาศาลมาก และหน่วงของมันคือเหรียญทอง ห้าร้อยล้านเหรียญทองต่อเดือน..

เชอรีนมองหน้าของสาวใช้ที่กำลังส่งยิ้มให้เธอ ภายในห้องที่แสนหรูหราของแกรนด์ดัชเชสโอนิกซ์ ในวันแต่งงานที่ไร้คนในตระกูลสามีร่วมยินดี เชอรีนกำลังยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มแล้วพูดคุยเรื่องราวของเชอรีนในอดีตกับสาวใช้ของเธอ..

"เจ้ากล่าวว่านางนั่งรถม้าของมาร์โคกลับมาที่คฤหาสน์อย่างนั้นหรือเจซ?"

ปีศาจไร้หน้าก้มศีรษะลงเพื่อเป็นการยืนยันคำกล่าวของเขา อารมณ์ของนายท่านยิ่งคุกรุ่นมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อเขารายงานออกไปเช่นนั้น 

ฟรอสต์เดินไปหยิบซิการ์ขึ้นมาจุดอีกครั้ง เขาเหม่อมองออกไปด้านนอกหน้าต่างก่อนจะยกยิ้มขึ้นมา แววตาบนใบหน้าหล่อเหลานั้นกำลังฉายแววความรู้สึกที่สนุก ปลายสายตาของเขามันคือคฤหาสน์หลังเล็กที่อยู่ถัดไปจากห้องทำงานและห้องนอนของเขา มันคือคฤหาสน์ของแกรนด์ดัชเชส

ทั้งที่เขาหงุดหงิดแทบตายที่ในงานพิธีสาบานตนมีชายหนุ่มจำนวนมากมองหน้าของเธอด้วยสายตาที่ชวนเพ้อฝัน เขามิได้รักหรือนึกชื่นชอบใจอะไรในตัวของนางเลย แต่ทว่านางคือของเขา เชอรีนคือตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่แสนงดงามในตู้โชว์ของเขา ที่มีไว้สำหรับให้เขาได้เชยชมเพียงผู้เดียว หากแต่สายตาที่แสนอยากรู้อยากเห็นของคนพวกนั้นมันชวนให้เขารู้สึกหงุดหงิดและถ้าเขาไม่หยุดพิธีสาบานตนเอาไว้เพียงเท่านั้น..มันจะมีคนตายอย่างแน่นอน

"นาง..นอนรึยัง"

เจซที่หลบอยู่ตรงมุมห้องค่อยๆเดินออกมา

"ยังครับ ท่านแกรนด์ดัชเชสกำลังดื่มไวน์ฉลองอยู่กับสาวใช้.."

ด้านนอกหิมะกำลังโปรยปรายลงมา ฟรอสต์ไม่ลืมที่จะหยิบเสื้อคลุมมาสวม เขากดปลายซิการ์ที่ติดไฟลงบนกลีบดอกลิลลี่สีขาวบริสุทธิ์ที่อยู่ในแจกัน ก่อนจะเดินออกมาจากห้องทำงาน เขาเดินตรงไปยังคฤหาสน์หลังเล็กที่อยู่ถัดไปจากคฤหาสน์ของเขาไปหน่อย กลิ่นดอกกุหลาบลอยมาตามสายลม เขาหยุดมองที่แปลงกุหลาบด้านหน้าคฤหาสน์ของแกรนด์ดัชเชสสักพัก แล้วเดินเข้าไปด้านใน

สาวใช้ต่างก้มหน้าลงพร้อมกับมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ เพราะว่าไม่มีแกรนด์ดยุคท่านไหนหรอกที่จะเดินเข้ามายังที่พักของแกรนด์ดัชเชส 

เขาก็แค่อยากมาดูสภาพความเป็นอยู่ของเธอเท่านั้น

"...อ่า ข้าชอบนะ ชอบการนั่งอยู่ในทุ่งกว้าง มองลูกสาวตัวน้อยที่กำลังวิ่งเล่น"

"ช่างเป็นความฝันที่สวยงามจังเลยนะคะคุณหนู วางใจได้เลยเพราะว่าข้าจะพาท่านหนีไปจากที่นี่ให้ได้!"

เชอรีนยกมือขึ้นมาเพื่อโอบกอดเพนนีเอาไว้

"แน่นอนเพนนี เราจะหนีไปจากที่นี่ไปใช้ชีวิตที่แสนสงบสุขในทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ และชายหนุ่มผู้หล่อเหลาสักคน"

"คุณหนูจะต้องได้พบเจอความรักและคนรักที่ดีอย่างแน่นอนค่ะ"

ฟรอสต์ปรายตามองใบหน้าที่งดงามของเชอรีนเงียบๆ เขาขมวดคิ้วพร้อมทั้งหรี่ตามองหน้าเธอ

หนีอย่างนั้นหรือ? แม้แต่ความตายยังไม่สามารถแย่งชิงเจ้าไปจากข้าได้เลย..เพราะต่อให้เจ้าตายข้าก็จะใช้ร่างอันไร้วิญญาณของเจ้าตั้งโชว์ไว้ในตู้กระจก ใช้เวทมนต์ทำให้ใบหน้าและร่างกายของเจ้ายังคงสภาพเดิม และช่วงชิงวิญญาณของเจ้ามาจากท่านเทพฮาเดส ล่ามโซ่ตรอกตึงวิญญาณของเจ้าเอาไว้ในห้องนอนของข้า

ตลอดกาล..

ฟรอสต์เดินเข้าไปด้านหลังก่อนจะนั่งลงบนโซฟาข้างๆกับเชอรีนที่กำลังเมามายไม่ได้สติ เพนนีรีบก้มหน้าลงเพื่อทำความเคารพแก่ท่านแกรนด์ดยุค ใบหน้าของสาวใช้นั้นพลันซีดลงจนไร้สีเลือด เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากันด้วยอาการหวาดกลัว

"เรียนท่านดยุค คำกล่าวเมื่อครู่ข้าและท่านแกรนด์ดัชเชสแค่พูดคุยหยอกล้อกันเท่านั้นหวังว่าท่านจะไม่เก็บมาใส่ใจ.."

"ไสหัวออกไป"

เพนนีเงยหน้าขึ้นมามองคุณหนูของเธอที่กำลังยกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มด้วยสีหน้าเป็นห่วง

"ท่านแกรนด์ดยุคได้โปรดเมตตาคุณหนูของข้าด้วยนะคะ"

เพนนีก้มหน้าลงอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะเดินออกไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล