10.ภรรยาที่ดี

เชอรีนส่งยิ้มให้กับเดวา เด็กน้อยผู้นี้ให้ความรู้สึกสบายๆเมื่อเธอได้อยู่ด้วย กลิ่นอายรอบๆตัวของนางเหมือนกับตอนที่เธออยู่กับมาร์โคเลย เขาไม่กดดันเธอเลยไม่มีความกดดันหรือว่าความรู้สึกที่ลำบากใจ

เธอเองก็อยากจะพบกับท่านเดียน่าเหมือนกัน อยากพบเจอท่านแม่ของพวกเขา เพื่อที่จะได้ทำความรู้จักเอาไว้ เพราะข่าวลือเรื่องของท่านมาติน มาดามเซฟีร่าได้เปรยๆเอาไว้กับเธอว่าท่านมาตินนั้นรักท่านเดียน่าที่เป็นภรรยารองมากกว่าท่านโรซาลีนที่เป็นแกรนด์ดัชเชสเสียอีก

และดูจากการเลี้ยงดูที่แสนอ่อนโยน เชอลีนก็คิดว่าทั้งมาร์โคและเดวาจะต้องได้รับความรักที่มากล้นจากทั้งท่านมาตินและท่านเดียน่าเป็นแน่

"ขอบคุณเจ้ามาก"

"ไม่เป็นไรเลยค่ะท่านพี่ ว่าแต่ท่านพี่จะออกไปข้างนอกอย่างนั้นหรือคะ พอดีเลยท่านพี่มาร์โคและข้าก็กำลังจะออกไปข้างนอกเชื่นเดียวกัน ยังไงพวกเราขอติดรถม้าของท่านพี่ไปด้วยได้ไหมคะ"

"ได้สิ.."

เพนนีส่งเสื้อคลุมให้กับคุณหนูของเธอก่อนที่เธอจะพาคุณหนูเดินไปขึ้นรถม้า เดวาเดินตามขึ้นมาพร้อมกับมาร์โคที่ตามมาทีหลัง เขาส่งยิ้มให้กับเชอรีนพร้อมทั้งก้มหน้าลงเพื่อแสดงความขอบคุณ

"ไม่ทราบว่าท่านแกรนด์ดัชเชสจะไปไหนอย่างนั้นหรือครับ"

"มีเครื่องประดับที่ข้าจะต้องไปเลือกซื้อ อะ..เอ่อ มาร์โค หากว่าอยู่กันตามลำพังเรียกชื่อของข้าก็พอ ข้าอายุน้อยกว่าท่านการที่ท่านมาเรียกชื่อยกย่องเช่นนี้..ข้ารู้สึกเกรงใจอยู่บ้าง"

เธออายุเพียงสิบเก้าส่วนมาร์โคยี่สิบปี เขาเป็นพี่ชายเธอหนึ่งปี การที่เขาจะต้องมาก้มหน้าเพื่อทำความเคารพทุกครั้งมันทำให้เธอรู้สึกกระดากอายอยู่บ้าง

"หากว่านั่นเป็นความต้องการของเจ้า ข้าก็ยินดี..เชอรีน"

เธอส่งยิ้มให้เขาก่อนจะหันหน้าออกไปมองหน้าต่างด้านนอก วันนี้หิมะไม่ตกลงมาแล้วแต่ทว่าอากาศยังคงหนาวเย็น ต้นไม้ส่วนใหญ่ถูกปกคลุมด้วยหิมะจนขาวโพลนไปหมด 

"ข้าจะไปที่ห้องสมุดของแกรนด์ดัชชีโอนิกซ์ ไม่ทราบว่าเจ้าสนใจจะไปที่นั่นกับข้าด้วยรึเปล่า"

ห้องสมุดอย่างนั้นเหรอ..

"ไปสิ! ข้าอยากจะได้หนังสือหลายๆเล่มเลยที่เกี่ยวกับมารยาทพื้นฐานและ..การออกงานสังคมเบื้องต้น"

มาร์โคและเดวาหัวเราะพร้อมๆกัน

"ข้าคิดว่าท่านพี่สามารถทำได้ดีเยี่ยมแล้วนะคะทั้งเรื่องมารยาทเบื้องต้นและการเข้าสังคมที่ถูกต้อง ที่ที่กดดันที่สุดในการเข้าสังคมของข้าคือการร่วมทานอาหารอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาที่คฤหาสน์โอนิกซ์ ท่านแกรนด์ดยุคจะต้องจิกกัดใครสักคนที่ทำผิด และท่านอาจูเน่จะต้องโอ้อวดพี่คริสในเรื่องที่ไม่น่าหยิบยกมากล่าวถึง..การที่พี่ผ่านความกดดันมหาศาลบนโต๊ะอาหารของตระกูลโอนิกซ์มาได้ ไม่ว่าพี่เชอรีนจะไปออกงานที่ไหนล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องง่ายๆทั้งนั้นแหละค่ะ"

เชอรีนนึกถึงบรรยากาศที่แสนอึดอัดบนโต๊ะอาหาร และเพียงแค่นึกถึงก็ชวนให้อารมณ์หม่นหมองแล้วล่ะ

"ทำไมถึงจะต้องมีกฎเรื่องที่ห้ามไม่ให้คนในตระกูลออกไปอยู่ข้างนอกด้วยล่ะ ทั้งที่..พวกเจ้าน่าจะมีความสิทธิ์ในการเลือกทางเดินชีวิตของตัวเองแท้ๆ"

ใบหน้าของเดวาพลันสลดลง

"เพราะว่าสายเลือดของโอนิกซ์นั้นมีความเชื่อมาตั้งแต่สมัยก่อนว่ามันคือเลือดบริสุทธิ์..ข้ามองไม่เห็นความสูงส่งหรือว่าความบริสุทธิ์ใดๆเลย มองเห็นแต่ว่ามันคือสายเลือดที่ต้องคำสาป จากการที่ข้าเห็นท่านพี่ไนร่าต้องเจ็บปวดกับความรักครั้งแล้วครั้งเล่ามันทำให้ข้าเลิกคิดที่จะมีความรักไปเลย เพราะว่าไม่มีชนชั้นสูงคนไหนที่จะยินยอมเป็นฝ่ายแต่งเข้ามา ทุกคนต่างก็อยากได้ผู้สืบทอดทั้งนั้น.."

"อ่า..เรื่องนั้นข้าเข้าใจเลย ข้าเองก็ไม่ได้อยากจะแต่งเข้ามาสักเท่าไหร่ แต่เพราะชีวิตมิได้มีทางเลือกให้เรามากนัก จะต้องมีวันนั้นแน่นอนเดวา วันที่เจ้าสามารถมีความรักที่แสนสวยงามได้.."

เดวาส่งยิ้มจางๆให้กับท่านพี่เชอรีน เธอไม่เคยคาดหวังอะไรอยู่แล้วเพราะขนาดพี่ไนร่าที่แสนงดงามยังถูกเมินเลย เรื่องราวความรักที่เป็นดังเทพนิยายในนิทานก่อนนอนมันไม่มีอยู่จริงหรอก

"สามโมงไปเจอกันที่ห้องสมุดนะ ข้าเองก็มีของที่จะต้องซื้อนิดหน่อย"

เชอรีนโบกมือลามาร์โคและเดวา เธอเดินเข้ามาในร้านขายเครื่องประดับก่อนจะเริ่มเลือกสร้อยและแหวนที่ถูกใจ

"ท่านมาร์โคดูอ่อนโยนมากเลยนะคะ.."

"อืม..เขาดูเป็นคนดีและน่าจะพอเป็นเพื่อนกับข้าได้ ทั้งมาร์โคและเดวา ในที่สุดข้าก็จะได้เพื่อนมาเพิ่มแล้วเพนนีเพราะนอกจากท่านแม่ ข้าไม่เคยได้พูดคุยกับใครเลย บางทีการอยู่ที่คฤหาสน์โอนิกซ์อาจจะไม่รู้สึกเหงาอีกต่อไป.."

เพนนีมองคุณหนูของเธอด้วยแววตาที่สั่นระริก เธอกำลังรู้สึกสงสารคุณหนูของเธอสุดหัวใจ ความต้องการของสตรีผู้งดงามมีเพียงแค่อย่างเดียวคือการได้อยู่ที่นั่นอย่างสงบสุข

"ข้าซื้อสร้อยนี่ให้เจ้าด้วยดีกว่า..สีแดงดีไหมทับทิมเม็ดนี้สวยเหมือนดวงตาของเจ้าเลย"

เชอรีนหยิบสร้อยเส้นนั้นสวมให้กับเพนนีพร้อมกับจูงมือของเพนนีไปที่กระจกเพื่อให้นางได้ชมความสวยงามของสร้อยคอที่นางกำลังสวม

"สวยมากใช่ไหม?"

"ค่ะ..สวยมากๆเลย"

เพนนียกยิ้มขึ้นมา เธอมิได้ดีใจที่ได้สร้อยคอมาเป็นของขวัญแต่เธอกำลังดีใจที่เห็นคุณหนูมีความสุข

"ออกไปจากร้านให้หมดเพราะว่าเลดี้มอนเน่จะเหมาเครื่องประดับทั้งหมดในร้าน.."

เสียงของสตรีในชุดสาวใช้กล่าวขึ้นมาเสียงดังพร้อมกับตบมือเพื่อเรียกทุกสายตาให้มองไปที่นาง หลังจากสิ้นเสียงป่าวประกาศ สตรีผู้หนึ่งก็เดินเข้ามาด้านในพร้อมกับส่งยิ้มเย้ยหยันให้กับทุกคน

"ไม่ได้ยินรึไง วางสิ่งที่พวกท่านกำลังหยิบจับอยู่เพราะว่าเลดี้จะเหมาทั้งหมด!"

เชอรีนขมวดคิ้วพร้อมกับกระชับหมวดที่ปิดบังใบหน้าเอาไว้ เธอถอนหายใจในขณะที่เพนนีรีบถอดสร้อยออกมา

"เพนนีสวมมันไว้สิ ข้าตั้งใจจะซื้อให้เจ้านะ"

"เอาไว้วันข้างหน้าหน้าก็ได้ค่ะ วันนี้คุณหนูมีนัดต้องไปที่ห้องสมุดอีก เรา..อย่ามีเรื่องเลยนะคะ"

เชอรีนพยักหน้าเบาๆพร้อมกับนำสร้อยคอไปวางไว้ที่เดิม แต่สาวใช้ที่ป่าวประกาศเมื่อครู่กลับแย่งสร้อยทับทิมไปจากมือของเธอแล้วโยนทิ้งในทันที

"เลดี้ไม่มีทางที่จะสวมสร้อยที่พึ่งถอดออกมาจากคอของสาวใช้หรอกค่ะ.."

เชอรีนเงยหน้าขึ้นมามองหน้าสาวใช้ผู้นั้นก่อนที่เธอจะเดินออกไปโดยไม่สนใจ ซึ่งเรื่องนี้สร้างความตกใจให้กับผู้คนในร้านเป็นอย่างมากเพราะว่าที่สาวใช้ผู้นั้นทำคือกำลังหมิ่นเกียรติของเชอรีนอยู่..

แต่นางกลับเลือกที่จะไม่สนใจ?

"เลดี้ท่านนี้ช่างมีเมตตาเหลือเกินนะคะ.."

เลดี้มอนเน่กล่าวพร้อมทั้งยกพัดขึ้นมาเพื่อปิดบังริมฝีปากที่กำลังหัวเราะออกมาเบาๆ

เธอไม่อยากมีปัญหาเลย เพราะว่าเพนนีขอร้องเอาไว้ และ..เพราะว่าเธอกำลังเจียมตัวอยู่ในฐานะภรรยาที่ดี ไม่ก่อเรื่องให้สามีอย่างท่านแกรนด์ดยุคต้องรำคาญใจ..