3.คำขอ

"รถม้าของตระกูลโอนิกซ์มารับแล้วค่ะคุณหนู.."

ยังไม่ทันได้เตรียมใจก็ถึงวันที่จะต้องเดินทางเข้าไปในคฤหาสน์โอนิกซ์เสียแล้ว แน่นอนว่านี่คือการแต่งงานทางการเมืองเพราะฉะนั้นจึงไม่มีการจัดงานแต่งขึ้น จะมีแค่การสาบานต่อหน้าพระเจ้าที่พอเป็นพิธีเท่านั้น เธอมองดูใบหน้าของท่านพ่อและท่านแม่ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

เธอไม่ใช่เชอรีนตัวจริงเพราะฉะนั้นเธอจึงไม่ได้เสียใจสักเท่าไหร่กับการเดินทางไปจากที่นี่ แต่การเดินทางเข้าไปในคฤหาสน์ที่มีข่าวลือว่าเจ้าของคฤหาสน์ที่นั่นมีงานอดิเรกคือการทรมานคนจนตายก็ทำให้เธอเกิดอาการหวาดหวั่นเช่นกัน

"ยินดีต้องรับสู่คฤหาสน์โอนิกซ์ครับนายหญิง นายท่านรออยู่ชั้นบนแล้วครับ"

สิ่งที่เธอจะต้องตกใจ สิ่งแรกนั่นคือขนาดของคฤหาสน์ที่มัน..กว้างใหญ่ประดุจพระราชวังยังไงอย่างนั้น มีคฤหาสน์หลังเล็กๆที่แยกออกจากตัวคฤหาสน์หลังใหญ่อีกหลายสิบหลังและมีพื้นที่ด้านหลังที่น่าจะเป็นลานฝึกอัศวิน

เชอรีนกวาดสายตามองไปรอบๆโดยที่เท้าทั้งสองข้างก็กำลังก้าวเดินไปตามคุณพ่อบ้านที่กำลังนำทาง สิ่งที่เรียกได้ว่ามันคือเสน่ห์ของยุคนี้คงจะเป็นบ้านเรือนที่มีกลิ่นอายความเก่าแก่ที่แสนจะอบอุ่นพวกนี้ สาวใช้ที่แต่งกายด้วยชุดเหมือนกันทั้งหมด รถม้าที่แสดงถึงฐานะของผู้ครอบครอง การแต่งกายของสตรีที่เรียกได้ว่ามันคืองานศิลป์แขนงหนึ่งเพราะว่าสตรีแต่ละนางจะออกจากบ้านได้จะต้องใช้เวลานานพอสมควรสำหรับการแต่งแต้มแป้งกับชาดลงไปบนใบหน้าและการบรรจงจัดแต่งทรงผมให้สวยงาม

พ่อบ้านส่งยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตรก่อนที่เขาจะเปิดประตูไม้บานใหญ่นั่นออก ด้านในคือห้องทำงานที่มีกลิ่นควันบุหรี่และกลิ่นหมึกจางๆ เธอรีบก้มหน้าลงเพื่อทำความเคารพว่าที่สามี

แน่นอนว่าในใจของเชอรีนมิได้คาดหวังถึงใบหน้าของสามีเธออยู่แล้วเพราะว่าการแต่งงานในครั้งนี้เราทั้งคู่ต่างก็ตกอยู่ในสถานะที่เรียกได้ว่ามันคือความจำเป็น

แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของว่าที่สามี เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ทำจากไม้สนสีดำสนิท เบื้องหน้าเขาคือกองเอกสารมากมายเพื่อรอคอยให้เขาประทับตราลงไป เขามิได้ปรายตามองมาที่เธอแม้เพียงเศษเสี้ยวของสายตาราวกับว่ากองกระดาษเบื้องหน้าดูน่าสนใจมากกว่าว่าที่ภรรยาในนามของเขาเสียอีก พ่อบ้านก้มหน้าลงแล้วเดินออกไปด้านนอกทิ้งให้เธอและเขาอยู่ตามลำพัง

สาบานได้เลยว่าเธอไม่เคยเห็นใบหน้าที่สมบูรณ์แบบมากขนาดนี้มากก่อนเลย เรียวคิ้วเข้มที่กำลังขมวดเข้าหากันมันชวนให้กลิ่นอายรอบตัวเขาดูน่าเกรงขาม ดวงตาสีเหลืองอำพันที่ราวกับว่าเขามีมนต์สะกดบางอย่างที่ทำให้เธอต้องจ้องมองที่เขาเท่านั้นและ..สิ่งสุดท้ายที่ทำให้หัวใจของเชอรีนเต้นผิดจังหวะมันคือผิวสีแทน

โอ้พระเจ้า..เธอแพ้ผู้ชายผิวแทนให้ตายเถอะ!

ฟรอสต์ละสายตาจากกระดาษมากมายเบื้องหน้ามามองหน้าของสตรีที่เข้ามาในห้องทำงานของเขา เธอยืนอึ้งอยู่พักหนึ่งก่อนจะพาตัวเองเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วจัดการรินน้ำชาขึ้นมาดื่มด้วยท่าทีสบายๆ

พึ่งจะเคยเจอสตรีแบบนี้เป็นครั้งแรกเลย.. นี่เธอกล้าเมินเฉยต่อเขาอย่างนั้นหรือ? ทั้งที่ควรจะยืนทำอะไรไม่ถูกแบบนั้นต่อไปแท้ๆกล้าดีอย่างไรถึงทำท่าทางปกติราวกับว่าเขาคือบุรุษที่พบเจอได้ทั่วไปตามถนนหนทาง

"นี่คือสัญญาการแต่งงานของเรา ข้าอยากให้เลดี้อ่านและจดจำรายละเอียดเอาไว้"

เชอรีนยื่นมือไปรับกระดาษที่เขาส่งมาให้ เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่มองหน้าเขาเพราะว่าน้ำเสียงที่เขากล่าวออกมานั้นมันชัดเจนว่าเขา..ไม่ชอบขี้หน้าเธออย่างแน่นอน

"อ่า..เอ่อท่านแกรนด์ดยุคคะ ข้อแรกคือนอนร่วมห้องกันสัปดาห์ละสองครั้งเพื่อสร้างทายาท ตรงส่วนนี้ข้าคิดว่าการแต่งงานของเรามันคือการแต่งงานหลอกๆเท่านั้นแล้วเหตุใดถึงจะต้องนอนร่วมห้อง.."

เขามองหน้าเธอ ฟรอสต์จ้องมองใบหน้าที่งดงามนั่นด้วยเรียวคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน

"เพราะว่าตั้งแต่ที่เจ้าก้าวเข้ามาที่โอนิกซ์ เจ้าคือภรรยาของข้า..การแต่งงานที่หลอกลวงอย่างนั้นหรือ? เจ้าจะได้อยู่ที่นี่ในฐานะแกรนด์ดัชเชสและ..ข้าจำเป็นต้องมีทายาท"

...ไม่เหมือนที่คุยเอาไว้นี่ ไหนบอกแค่ว่าเธอต้องแสร้งเป็นภรรยาของเขาเพียงแค่หนึ่งปียังไงล่ะ ในจดหมายที่เขาเขียนไปบอกท่านพ่อเนื้อความในจดหมายมันเป็นเช่นนั้นแล้วทำไมพอมาถึงตอนนี้เขากลับ..พูดอีกอย่างล่ะ!

"ข้าคิดว่าท่านต้องการให้ข้าเป็นภรรยาในนามเพียงแค่หนึ่งปีตามที่ท่านบอกกล่าวมาในจดหมาย"

"เพราะว่าตระกูลโอนิกซ์มีกฎที่เคร่งครัดเรื่องผู้สืบทอด และประชาชนในปกครองของข้าก็ต้องการผู้สืบทอด เสียใจด้วยนะเลดี้ไมเลสเพราะว่าการแต่งงานระหว่างแกรนด์ดยุคและแกรนด์ดัชเชสจะไม่สามารถหย่าได้ หากมิได้รับอนุญาตจากองค์จักรพรรดิ"

ทำไมเธอถึงรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังถูกหลอกนะ..ก็เพราะว่าเขากำลังหลอกเธอจริงๆยังไงล่ะ!

เชอรีนเม้มปากแน่น เธอกวาดสายตาลงไปที่สัญญาข้อสอง แกรนด์ดัชเชสจะต้องเรียนรู้เรื่องการปกครองและการออกงานในนามของตระกูลโอนิกซ์ ข้อสามห้ามนอกใจหรือว่าลักลอบคบชู้หากจับได้แกรนด์ดยุคสามารถฆ่าแกรนด์ดัชเชสได้เลยโดยไม่มีความผิดใดๆ..

แค่อ่านเพียงสามข้อเชอรีนก็รู้สึกเหมือนกับว่าเธอกำลังจะเป็นลมยังไงอย่างนั้น

"วางใจเพราะถึงในสัญญาจะระบุไว้เช่นนั้นแต่ข้าก็ยังไม่อยากจะมีทายาทในตอนนี้.."

"แล้วเรื่องหย่าล่ะคะ? เราไม่สามารถหย่ากันได้เลยอย่างนั้นหรือ?"

เขามองหน้าเธออีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาเชอรีนในระยะประชิด ฟรอสต์นั่งลงข้างเธอพร้อมกับยกมือขึ้นมาวนเบาๆเหนือเนินอกที่โผล่พ้นจากชุดเดรสที่เชอรีนสวมใส่

"หัวใจของเจ้ากำลังเต้นแรงเลดี้ สาเหตุของการที่หัวใจของเจ้าเต้นผิดจังหวะนี้มันคืออะไรกันนะ?"

เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากพร้อมกับพยายามที่จะถอยหลังออกมาจากเขาแต่ชายเบื้องหน้ามีหรือจะยินยอมให้เธอสร้างระยะห่าง เขาโอบกอดรอบเอวของเธอเอาไว้แน่น

"อย่ากล่าวเรื่องการหย่าอีกเชอรีน ข้าไม่ประสงค์ที่จะได้ยินมัน..เพราะต่อให้เจ้าตายในวันนี้ร่างอันไร้วิญญาณของเจ้าก็จะต้องถูกฝังในสุสานของโอนิกซ์.."

เชอรีนพยักหน้าช้าๆ

"รับทราบแล้วค่ะท่านแกรนด์ดยุค ข้าจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก"

ไม่พูดอีกแน่นอน สาบานได้เลย

นิ้วมือของเขาไล้ขึ้นมาบนลำคอ ขึ้นมาเรื่อยๆก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากของเชอรีน เขาลูบไล้ไปบนริมฝีปากอวบอิ่มนั่นเบาๆพร้อมกับมองสบตาเธอ

"ข้าชอบนะ สตรีที่ว่านอนสอนง่ายเช่นนี้ ต่อไปหากว่าไม่มีเรื่องอะไรอย่ามาให้ข้าเห็นหน้าเจ้านะเชอรีน เจ้าจะต้องอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขโดยไม่ก่อเรื่องอะไรให้ข้ารำคาญใจ..และอย่ามีปัญหากับการที่มีสตรีเดินทางเข้ามาเพื่อรับใช้ข้า รวมไปถึงในยามราตรีช่วยอย่าออกมาจากห้องนอนที่แสนหรูหราของเจ้าด้วยนะ คำของ่ายๆพวกนี้เจ้าทำได้ใช่ไหม?"

คำขอ..ที่เป็นดั่งคำขู่พวกนั้นเธอจะจดจำเอาไว้ขึ้นใจเลย!