2.อดใจรอ

"ถึงอย่างไรแม่ก็มองว่าบุตรีของบารอนไมเลสนั้นต่ำต้อยเกินไปอยู่ดี มีสตรีอีกมากมายที่ต้องการแต่งงานกับแกรนด์ดยุคโอนิกซ์.."

ดวงตาสีเหลืองอำพันปรายตามองหน้าของหญิงชรา เขาวางปากกาขนนกเอาไว้บนโต๊ะ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่าง ดวงตาที่ว่างเปล่าทอดมองออกไปด้านนอกคฤหาสน์ที่แสนใหญ่โตและหรูหรา

คฤหาสน์โอนิกซ์

"ลูกคิดว่าเป็นบุตรีของบารอนไมเลสนั้นเหมาะสมแล้ว"

โรซาลีนขมวดคิ้วพร้อมกับมองลูกชายที่กำลังมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง

"นี่ลูก..มีความรักอย่างนั้นหรือ? ขอล่ะฟรอสต์ ลูกสามารถเล่นสนุกกับสตรีได้มากมายแต่สิ่งเดียวที่แม่ไม่อยากให้ลูกต้องเสียเวลากับมันคือการมีความรัก การแต่งงานมันคือหน้าที่ต่างหาก.."

ฟรอสต์ยกยิ้ม พร้อมกับหยิบซิการ์ขึ้นมาจุดไฟ 

"ลูกจะแต่งงานกับเชอรีน ไมเลส หวังอย่างยิ่งว่าลูกจะไม่ได้ยินใครเอาเรื่องนี้มาเอ่ยถามความคิดเห็นของลูกอีก ท่านแม่ออกไปเถอะครับ เพราะว่าตอนนี้ลูกรู้สึกไม่ดีเอามากๆเลย"

โรซาลีนกลืนน้ำลายลงคอก่อนที่หญิงชราจะเดินออกไปจากห้องทำงานของท่านแกรนด์ดยุคแห่งโอนิกซ์ สิ่งเดียวที่โรซาลีนเองก็ไม่สามารถทำความเข้าใจได้นั่นก็คือนิสัยของลูกชายเธอ

เขาไม่ค่อยพูดเท่าที่เด็กวัยเดียวกันจะพูด และช่วงระยะเวลาห้าปีที่เขาไปอยู่กับท่านปู่ซึ่งเป็นองค์จักรพรรดิแห่งเซมเบอร์ตัน ลูกชายของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

แววตาที่ดำดิ่งราวกับว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาถูกฝังกลบซ่อนเอาไว้ ในส่วนที่ลึกที่สุด..แต่ถึงอย่างไรเขาก็ปกครองแกรนด์ดัชชีของเราได้ดีเยี่ยมมาเสมอ และตอนนี้เขาจำเป็นต้องแต่งงานเพราะเริ่มมีข่าวลือหนาหูเกี่ยวกับการสร้างทายาทแห่งโอนิกซ์ออกมา

ประชาชนเป็นห่วงเรื่องผู้ปกครองแกรนด์ดัชชีคนต่อไปจึงเร่งส่งคำร้องขอให้ท่านแกรนด์ดยุคแต่งงาน อันที่จริงเขาควรจะแต่งงานก่อนจะขึ้นรับตำแหน่งด้วยซ้ำ แต่ฟรอสต์ก็เลื่อนเวลาออกไปเรื่อยๆจนตอนนี้ประชาชนเริ่มไม่พอใจแล้ว

หญิงชราถอนหายใจเธอมองที่ประตูห้องทำงานของลูกชายอีกครั้งก่อนจะเดินจากไป

"ดูท่าทางว่าท่านจะชอบนางมากนะครับ เลดี้ไมเลส.."

ฟรอสต์หลับตาลงพร้อมกับสูบซิการ์เข้าไปเต็มปอด ก่อนที่เขาจะพ่นควันออกมา

"ก็สวยดี สตรีที่จะนอนด้วยก็ควรจะเลือกให้งดงามหน่อยสิ"

เงาร่างโปร่งแสงเริ่มปรากฏเป็นรูปเป็นร่างชัดขึ้น ร่างกายของเขาคือปีศาจไร้หน้าที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์

"ทั้งที่ข้าคิดว่าท่านจะฆ่านาง แต่ท่านกลับยื่นข้อเสนอให้นางมาแต่งงานด้วย..ข้าอยากจะลิ้มรสเลือดของคนงามเช่นนั้นแท้ๆ ท่านกลับไม่ใช้มีดที่ถืออยู่ปาดลงบนลำคอที่ขาวเนียนของนาง"

ฟรอสต์ยังคงหลับตาลง ในใจกลับนึกถึงเรื่องราวเมื่อสามวันก่อน เขาเดินทางไปตามหาขบวนของทหารพระราชวังที่กำลังขนหินเวทมนต์มา เขาตั้งใจว่าจะไปปล้นหินเวทมนต์พวกนั้น

มันง่ายดายราวกับการหยิบซิการ์พวกนี้ขึ้นมาจุดไฟเพราะเพียงแค่เขาออกคำสั่งเหล่าปีศาจใต้การควบคุมของเขา ก็จู่โจมทหารพวกนั้นทันที ทุกสิ่งทุกอย่างมันดำเนินไปตามที่เขาต้องการหากว่าหางตาของเขาไม่เหลือบไปเห็นใบหน้าที่งดงามจนชวนตะลึงของสตรีผู้หนึ่ง

ดวงตาที่กลมโตของนางเบิกตากว้างด้วยความตกใจ อันที่จริงเขาจะไม่สนใจนางก็ได้เพราะว่าวันนั้นเขาปลอมตัวมา และการปลอมตัวด้วยการใช้มนต์ปีศาจจะไม่มีใครจดจำเขาได้ 

แต่ใบหน้านั่นมัน..กวนใจเขาชะมัดเลย แถมเจ้าปีศาจเจซที่อยู่ในตัวเขาก็คลุ้มคลั่งในทันทีที่เห็นนาง เขาเดินตามนางมาในขณะที่นางกำลังวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต และการวิ่งอย่างรวดเร็วนั้นทำให้นางตกลงไปในโพรงของต้นไม้ ที่ท้ายทอยของนางถูกกระแทกอย่างแรงจนเขาคิดว่านางจะตายแล้วเสียอีกแต่นางกลับฟื้นขึ้นมา..

และมองมาที่เขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเพ้อฝัน

เขาไม่แปลกใจสักเท่าไหร่เรื่องที่นางความจำเสื่อม ในใจตอนนั้นเสียงของเจซมันดังขึ้นในหัวไม่หยุดเลยว่าเขาจะต้อง..ฆ่านาง แต่ในใจกลับคิดว่าการรับนางเข้ามาเป็นภรรยาน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ไม่มีใครเหมาะสมไปกว่าสตรีที่งดงามและมีกลิ่นเลือดที่หอมเย้ายวนผู้นี้อีกแล้ว

เจซมองไปที่เจ้านายด้วยความรู้สึกแปลกใจ เพราะเขาคิดว่าหากเขาไม่ได้กำลังตาฝาดอยู่ เจ้านายของเขากำลังยิ้มล่ะ กำลังยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อกล่าวถึงชื่อของเลดี้ไมเลส

"ไปดูนางหน่อยสิเจซ ข้าอยากรู้ว่านางจะเล่าเรื่องที่เจอข้าในป่าให้ใครฟังรึเปล่า?"

"มีอะไรให้ต้องเป็นกังวลกันล่ะครับ ในเมื่อถึงนางจะเล่าแต่วันนั้นนายท่านก็ปลอมตัว ไม่มีใครจะรู้จักชายลึกลับในป่าผู้นั้นหรอกครับ"

ดวงตาสีอำพันปรายตามองปีศาจในปกครองพร้อมกับบรรยากาศที่เย็นเยียบลงจนเจซถึงกับรู้สึกอึดอัด

"ข้าจะไปจับตาดูนางให้ครับ จะไปเดี๋ยวนี้เลย.."

ปีศาจไร้หน้าหายตัวจากสายตาของแกรนด์ดยุค เขาล้มตัวนอนลงบนโซฟาพร้อมกับใช้มือแกะกระดุมเสื้อออก ฟรอสต์หลับตาพร้อมกับนึกถึงใบหน้าที่ยังคงติดค้างอยู่ในหัว

เขาอยากจะรู้ว่าหากเขา..ใช้มีดแทงลงไปที่ใบหน้าสวยๆนั่น ดวงตาของเธอจะเปลี่ยนไปรึเปล่านะ เธอจะร้องไห้ออกมาแล้วร้องขอชีวิตด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทารึเปล่า เลือดสีแดงสดจะไหลรินลงมาปะปนกับหยาดน้ำตาแห่งความเจ็บปวด..

เธอคงจะสวยงามมากๆเลยหากว่าเธอนั่งอยู่เบื้องหน้าของเขาด้วยสภาพเช่นนั้น อดทนรอจะฆ่าเจ้าไม่ไหวแล้วเชอรีน จะต้องสั่งทำมีดพิเศษขึ้นมาแล้ว จะต้องเป็นมีดที่ทั้งแหลมคมและสวยงามมากที่สุดให้สาสมกับกลิ่นเลือดที่หอมหวานราวกับกลิ่นของดอกกุหลาบที่เขาหลงใหล

..........

"ตระกูลโอนิกซ์ถึงแม้ว่าพวกเขาจะร่ำรวยมากแต่ข่าวลือเกี่ยวกับแกรนด์ดยุคนั้นไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ค่ะ"

เชอรีนมองหน้าสาวใช้ของเธอผ่านทางกระจกเงาเพราะว่าตอนนี้เพนนีกำลังบรรจงหวีผมให้เธออยู่

"ข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องไหนอย่างนั้นหรือ? เรื่องสตรีหรือว่าเรื่องอะไร"

เพนนีส่ายหน้าเบาๆ

"เรื่องความโหดเหี้ยมของท่านแกรนด์ดยุคค่ะ งานอดิเรกของเขาคือการฆ่าผู้คนด้วยวิธีต่างๆ"

รอยยิ้มของเชอรีนพลันหุบลงอย่างรวดเร็ว นี่เธอหนีจากความตายเพื่อไปหาความตายแห่งใหม่อย่างงั้นเรอะ!

"มัน..อาจจะเป็นแค่ข่าวลือก็ได้..ใช่ไหมเพนนี?"

"เรื่องนั้นยังไม่มีใครทราบแน่ชัดแต่การที่คุณหนูจะแต่งงานกับคนแบบนั้น..มันน่าเจ็บปวดอยู่บ้างนะคะ"

เพราะว่าคุณหนูของเธอนั้นทั้งงดงามและเก่งกาจมากกว่าใครในราชอาณาจักรแห่งนี้ ความสวยงามที่ไม่มีผู้ใดจะต้านทานได้ จดหมายสู่ขอถูกส่งมานับไม่ถ้วนแต่ทว่าคุณหนูก็ยังไม่เลือกใครเป็นสามี หากว่าไม่เกิดเรื่องที่คุณหนูหายไปตัวไป ป่านนี้ก็คงจะมีจดหมายสู่ขอถูกส่งมาอีกนับไม่ถ้วนแน่ๆ คุณหนูที่แสนดีของเธอไม่สมควรจะต้องมาเจออะไรแบบนี้เลยจริงๆ