บทที่ 1 ชะตากรรมแห่งการสิ้นใจ

“ประหารนางซะ!!”

เมื่อเสียงคำสั่งประหารมาถึง ตระกูลจางเต็มไปด้วยบรรยากาศอันน่าสะพรึงกลัว เสียงฝีเท้าของทหารที่เดินขบวนดังย่ำลงบนพื้นหินในลานกว้าง

ตึง ตึง !

เสียงกลองประหารดังก้องสะท้อนทั่วหุบเขา เหล่าขุนนางและประชาชนที่รวมตัวกันอยู่ในสนามประหารต่างยืนเงียบในความตึงเครียด สายตาทุกคู่จ้องไปที่หญิงสาวผู้ยืนอยู่บนแท่นประหาร นางคือ “อันเหมย” บุตรสาวของตระกูลจาง ผู้ที่เคยมีชีวิตอันสงบสุขและบริสุทธิ์

ร่างบางในชุดขาวบริสุทธิ์ที่เคยเป็นสัญลักษณ์ของความงามและความสง่างามในหมู่ชนชั้นสูง ขณะนี้กลับดูบิดเบี้ยวด้วยโซ่เหล็กหนักที่พันธนาการข้อมือของนางไว้ อันเหมยยืนนิ่ง พยายามข่มความเจ็บปวดจากการถูกทรมานมาตลอดหลายวัน แต่ใบหน้าของนางยังคงสงบ และดวงตาแฝงไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่อาจปกปิดได้ นัยน์ตาสีนิลมองไปที่ผู้ที่ยืนอยู่เบื้องหน้า นางจับจ้องไปยัง “อวี่กง” ผู้ที่เคยเป็นทั้งคนที่รักและเคารพ บัดนี้เหลือเพียงความเจ็บปวดและความเกลียดชัง

อวี่กงยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยท่าทางสงบนิ่ง ใบหน้าของเขามีแววเคร่งเครียด แต่สายตาของเขากลับไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อการประหารครั้งนี้

“อันเหมย เจ้ากลายเป็นคนที่ไม่สามารถให้อภัยได้แล้ว”

อวี่กงกล่าวเสียงเรียบแต่แข็งกร้าว

คำพูดของเขาคล้ายเป็นการประกาศประหาร นางไม่สามารถห้ามปรามตัวเองได้อีกแล้ว คำพูดที่อวี่กงพูดราวกับตีหัวใจของนางให้แตกสลาย

“ท่าน…ท่านทำกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร?”

น้ำเสียงของอันเหมยเริ่มแหบพร่า

“ข้ารักท่านมากกว่าสิ่งใด…ท่านกลับหักหลังข้าจนถึงที่สุด!”

อวี่กงหันไปมองดวงตาของอันเหมยอีกครั้ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา แม้จะเคยมีความรักในอดีตแต่มันก็เป็นเพียงแค่ความทรงจำที่เขาทำลายลงเอง เพราะในตอนนี้ เขากำลังมองไปข้างหน้าเพื่ออนาคตที่มั่นคงยิ่งขึ้น

เขาไม่ตอบอะไร แต่โบกมือให้ทหารเพื่อนำตัวพ่อและแม่ของอันเหมยมาประหาร การกระทำที่โหดร้ายเช่นนี้ทำให้หัวใจของอันเหมยเจ็บปวดยิ่งนัก

“ท่านพ่อ!ท่านแม่!”

อันเหมยตะโกนอย่างสิ้นหวัง เมื่อเห็นผู้เป็นพ่อและแม่ถูกลากไปยังตำแหน่งประหาร นางกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดสุดทนในใจ ความรักที่นางมีให้กับอวี่กงยังคงไม่หายไป แม้เขาจะทำสิ่งที่

น่าเกลียดร้ายแรงเช่นนี้

ทุกสิ่งเกิดขึ้นรวดเร็ว เกิดขึ้นพร้อมกับการตัดสินใจที่ไม่สามารถย้อนกลับ อวี่กงไม่ได้สนใจคำร้องขอของอันเหมย เขารู้ดีว่าเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น เขาจะได้ผลประโยชน์จากการกำจัดตระกูลจางเพื่อให้ได้ตำแหน่งที่สูงขึ้น ในการแต่งงานกับหญิงที่มีฐานะสูงกว่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งการแต่งงานกับหญิงสาวจากตระกูลหลิว ที่เป็นตระกูลขุนนางชั้นสูงสุดในแคว้น

อวี่กงไม่เคยรักอันเหมยจริงๆ นับแต่แรก เขาเพียงแค่ใช้ความรักที่เธอมีเพื่อให้ตระกูลจางเชื่อใจและสนับสนุนเขาในเส้นทางการเมือง ในตอนนี้เมื่อทุกอย่างได้ถูกจัดการ เขาจึงมองว่าเวลาของอันเหมยสิ้นสุดลงแล้ว ความรักที่เคยมีไม่ได้เป็นอุปสรรคใดๆ ในการเดินทางสู่ความสำเร็จของเขา

การประหารของพ่อและแม่ของอันเหมยเกิดขึ้นอย่างโหดเหี้ยม ทหารจับตัวพวกเขาให้นั่งคุกเข่า ก่อนที่ดาบจะสะบัดลงไป ดวงตาของอันเหมยเต็มไปด้วยน้ำตา แต่เธอก็ไม่อาจหยุดยั้งสิ่งที่เกิดขึ้นได้ ร่างของบิดามารดาล้มลงในพริบตา ทั้งสองสิ้นใจโดยไม่ทันได้รู้ตัว

“อวี่กง… ข้าจะจดจำการกระทำของท่านในทุกชาติต่อไป!”

เสียงของอันเหมยตะโกนด้วยความแค้นเงียบ แต่ชัดเจน ทุกคำพูดของเธอดังสะท้านไปถึงหัวใจของทุกคนในสนามประหาร อวี่กงเหลือบมองเธอแต่ไม่ตอบ เขารู้ดีว่าความตายของหญิงสาวตรงหน้าคือสิ่งที่เขาต้องการ

ทันใดนั้น

มือหนาโบกมือให้ทหารประหารอันเหมยอย่างเด็ดขาด ดาบฟาดลงบนร่างของนางทันที เสียงดาบกระทบกันดังสนั่น ร่างของ

อันเหมยทรุดลงอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเลือดที่ไหลรินลงบนพื้น ดวงตาสีนิลส่องประกายแสงสุดท้าย ก่อนที่ร่างกายจะสูญสิ้นชีวิต

การสิ้นใจของอันเหมยไม่ได้เป็นการสิ้นสุดของเรื่องราว ในตอนที่วิญญาณของนางออกจากร่าง กลับไม่พบความสงบเงียบเหมือนกับที่หลายคนคาดหวังไว้

วิญญาณของนางลุกขึ้นจากร่างที่นอนราบ แผ่พลังมืดออกจากตัวเอง มันคือพลังที่ยากจะควบคุมและยิ่งเพิ่มขึ้นทุกขณะ วิญญาณของอันเหมยที่ตายไปแล้ว เริ่มมีกำลังที่แกร่งกล้า จิตใจที่เคยเต็มไปด้วยความรักกลับกลายเป็นความแค้นที่ไม่มีที่สิ้นสุด