4 เวียงสนธยา

ธงรบสำรวจดูรอบๆ ภายในตัวบ้านด้วยความรู้สึกที่บอกกับตัวเองว่า บรรยากาศที่นี่วังเวงน่ากลัว หมอกที่ลงจนหนาทึบ มองออกไปด้านนอกแทบไม่เห็นทัศนียภาพ เขาปิดหน้าต่างทุกบาน ภายในมีแค่เพียงแสงสว่างจากหลอดไฟที่มัวซัวเท่านั้น

ภายในบ้านมีเฟอร์นิเจอร์ไม้เพียงไม่กี่ชิ้น ผ้าม่าน ผ้าปูเตียงและผ้านวม กลางเก่ากลางใหม่ มีกลิ่นอับเล็กน้อย คิดว่าพรุ่งนี้จะให้มะแมเอาไปทำความสะอาด

เครื่องอำนวยความสะดวกมีแค่เพียงตู้เย็นเก่าๆ รูปทรงแบบโบราณที่คิดว่าปัจจุบันนี้คงไม่มีหลงเหลืออีกแล้ว เปิดออกดูก็เห็นคราบสีน้ำตาลเกาะอยู่ตามซอกมุม ภายในบรรจุน้ำใส่ขวดแก้วเอาไว้ ไม่มีอาหารสด เขาต้องเอาแยม ไส้กรอกและไข่เข้าไปเก็บไว้

“กลิ่นอะไร ทำไมมันถึงเหม็นขนาดนี้”

ชายหนุ่มบ่นออกมาเบาๆ หลังจากสำรวจบ้านจนทั่ว ได้กลิ่นเหม็นเน่าจากอะไรบางอย่างอวลอยู่ภายในบ้าน อาจจะเป็นหนูก็ได้ แต่กลิ่นนั้นรุนแรงเสียจนเขาต้องเผ่นเข้ามาในห้องนอน ปิดประตูลงกลอนแน่นหนาแล้วนั่งพ่นลมหายใจแรงๆ อยู่บนเตียง

“มะแมทำความสะอาดบ้านยังไง ปล่อยให้มีสัตว์มาตายได้ โดยไม่เก็บกวาดทำความสะอาดให้เรียบร้อย”

ธงรบตำหนิมะแมอย่างไม่ชอบใจนักที่ปล่อยให้มีซากสัตว์หลงเหลืออยู่ในบ้าน ครั้งแรกธงรบคิดว่าเป็นหนูตาย แต่กลิ่นเหม็นรุนแรงอย่างนี้ น่าจะเป็นสัตว์ที่ใหญ่กว่านั้น

“ฮือ ฮือ ฮือ”

ชายหนุ่มสะดุ้ง ใจหายวาบ เมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่างร้องคราง ดูเหมือนว่าอยู่ใกล้ๆ ตัว ความหวาดกลัวเกิดขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วน นั่งนิ่งทนฟังเสียงนั้นอยู่ครู่หนึ่ง กระทั่งเงียบไป เขาเอนร่างลงนอนกับเตียงอย่างสิ้นแรง

การเดินทางเป็นเวลานานทำให้อ่อนเพลีย แทบขยับตัวไม่ได้ ตาจะปิดเสียเดี๋ยวนั้น เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่ายังไม่ได้อาบน้ำ ร่างใหญ่ค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างเกียจคร้าน

“โอ๊ย ขี้เกียจจังเลย ไม่รู้ว่ามีน้ำอุ่นหรือเปล่า”

หลังจากนั่งทำใจอยู่ครู่หนึ่งธงรบบิดขี้เกียจไปมา เสียงกระดูกลั่นดังกราวแล้วลุกขึ้นถอดเสื้อผ้า เหลือแค่เพียงผ้าขนหนูพันเอวแค่เพียงผืนเดียวเท่านั้น เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ติดกับห้องนอน เพียงแค่เปิดประตูเข้าไปเท่านั้นกลิ่นเหม็นอับอย่างรุนแรงพวยพุ่งออกมา เขาแทบเป็นลม ก้าวเท้าถอยออกมา ยืนทำใจครู่หนึ่ง จากนั้นเปิดประตูเข้าไปใหม่

กลิ่นอับเมื่อครู่ได้จางหายไปอย่าน่าอัศจรรย์

“อ้าว กลิ่นเหม็นอับหายไปแล้วนี่นา”

ความแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นนี้ เขาไม่เข้าใจว่ามันคืออะไรกันแน่ ชายหนุ่มเก็บความสงสัยเอาไว้แล้วมองสำรวจไปทั่วๆ เห็นว่าสะอาดใช้ได้ ไม่มีคราบสกปรก มีอ่างอาบน้ำและฝักบัว เครื่องทำน้ำอุ่นก็มีเช่นกัน เขาแปรงฟันเรียบร้อยแล้วเปิดฝักบัวอาบน้ำทันที

น้ำอุ่นกำลังดี แต่มีกลิ่นเหม็นๆ ผสมมาด้วย เขาคิดว่าคงไม่มีใครเปิดใช้มานาน ภายในท่อจึงเกิดกลิ่นไม่พึงประสงค์

“เดี๋ยวก็ดีเองแหละน่า เอ ทำไมน้ำเหนียวหนืดๆ ก็ไม่รู้”

สิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับน้ำ หลังจากราดรดเนื้อตัวไปชั่วครู่ รับรู้ว่าหนืดเหนียว พยายามเอาฝ่ามือถูหลายครั้งแล้วฟอกสบู่

หากเขาก้มลงมองที่ท่อระบายน้ำ คงต้องเผ่นออกมาแทบไม่ทัน น้ำที่ไหลลงท่อนั้นมีสีแดงแล้วค่อยๆ จางลงและมีเส้นผมยาวๆ ตกเกลื่อนอยู่ที่พื้น

ธงรบหลับไม่รู้เรื่อง โดยไม่รู้ว่าภายใต้ที่นอนมีการเคลื่อนไหว เหมือนมีตัวอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น มันเคลื่อนไหวเป็นคลื่นยาวๆ แล้วดันออกมาตรงขอบด้านบนใกล้ๆ กับศีรษะ

คุณพระช่วย! มันคือใบหน้าเล็กแห้งของผู้หญิงที่มีแต่หนังหุ้มกระดูก เนื้อนั้นแห้งกรอบ บางส่วนหลุดล่อนออกไป เห็นกระดูกขาวๆ ข้างใน ผมยาวเป็นกระเซิง ดวงตาลึก จมูกแฟบไร้ดั้ง ริมฝีปากหนา มันแสยะยิ้มด้วยความพึงพอใจที่เห็นธงรบนอนหลับ

ลำคอเล็กแห้งนั้นยืดยาวผิดมนุษย์และเป็นข้อปล้อง ริมฝีปากกว้าง ร่างมันค่อยๆ เคลื่อนออกมา กลายเป็นหญิงร่างเล็กผอมแกร็น เล็บสีดำยาวแหลมยกขึ้นมากรีดที่ปาก ฟันซี่เล็กแหลมเหมือนกับคมเลื่อย

“เหยื่ออันโอชะของข้า คืนนี้ข้าจะจัดการมัน หึ หึ หึ”

ก่อนที่ปลายเล็บยาวแหลมจะจ้วงลงที่ลำคอธงรบ ร่างผอมบางในชุดคลุมสีดำพุ่งออกมาจากผนังบ้าน เข้ามาขวางหญิงอัปลักษณ์ ตวาดเสียงดังลั่น

“หยุดนะ อย่าทำเขา”