5 จะเก็บเอานายคนนี้ไว้กินเอง

“มะแม ทำไมล่ะ ในเมื่อมันเข้ามาเยือนถึงที่ เราจะต้องกำจัดแล้วให้มันเป็นพวกเราช่วยกันออกล่าเหยื่อ”

“นังเมย แกนี่ช่างโง่สิ้นดี สมแล้วที่เป็นผีอดอยากอยู่แต่ในบ้าน”

“นังมะแม แกกล้าด่าข้ารึ”

“ใช่ แกมันโง่จริง ๆ ถ้าฆ่าเขาแล้วเราจะมีเหยื่อรายต่อไปหรือเพราะไม่มีใครกล้าเข้ามาในเวียงสนธยานี้แล้ว”

“ทำไมล่ะ”

“คนกลัวน่ะสิ เราจะเอาคุณธงรบเป็นตัวล่อให้พาคนอื่นๆ เข้ามาคราวนี้จะเลือกกัดคอตามใจชอบ เหอ เหอ เหอ”

มะแมบอกถึงแผนการที่จะหาเหยื่อมาเพิ่มมากขึ้น อดทนต่อความหิวโหยเอาไว้ก่อน ผีดิบเมยทำท่าขัดใจ มองมะแมตาวาววับ

“ข้าคิดว่าแกจะเก็บเอานายคนนี้ไว้กินเอง”

“หยุด อย่าคิดอย่างนี้กับข้านะ ไม่อย่างนั้นแกนั่นแหละที่จะถูกข้าจับฉีกเนื้อแล้วโยนเข้ากองไฟ”

“เชอะ พูดยังกับแกไม่กลัวไฟ แค่เพียงออกจากหลืบในตอนกลางวันยังไม่กล้าเลย นังมะแม”

คำหยามหยันจากผีดิบเมยสร้างความขุ่นเคืองให้กับมะแมยิ่งนักทำท่าจะเข้ามาจัดการกับร่างที่เหลือแต่เพียงหนังหุ้มกระดูก

ทว่า!

ชายในชุดคลุมสีดำดังปรากฏตัวขึ้น เขาคือคนๆ เดียวกับที่พาธงรบมาที่บ้านหลังนี้

“หยุดได้แล้ว ทะเลาะกันทำไมเดี๋ยวเหยื่อตื่นกันพอดี”

“ลุงหยาง”

มะแมและผีดิบเมยเรียกชื่อชายชุดดำออกมาพร้อมๆ กัน แสดงความหวาดกลัวก้มศีรษะลง หยางขยุ้มมือที่มีแต่หนังหุ้มกระดูกลงบนบ่าของหญิงทั้งสองแล้วจับเหวี่ยงออกไปนอกห้อง แทนที่จะเกิดเสียงดัง กลับเงียบกริบเพราะเท้าที่เตะพื้นดีดเด้งขึ้น ร่างของคนทั้งคู่ลอยอยู่บนอากาศ

“อย่าทะเลาะกันอีก”

“แต่ฉันหิวนะลุงหยาง”

ผีดิบเมยโอดครวญเสียงสั่น แลบลิ้นยาวสีดำออกมาเลียริมฝีปาก หนังบางส่วนหลุดออกมาแล้วร่วงลงกับพื้น

“อดใจเอาไว้ ไม่อย่างนั้นออกไปหากินเป็ดไก่จากหมู่บ้านข้างๆ กัน”

“ผู้ชายคนนี้เล่า เราไม่จัดการหรือ”

“นังเมย แกนี่มันโง่สมกับที่มะแมพูดเอาไว้ไม่ผิด รอให้เขาพาเหยื่อมาเยอะๆ แล้วเราจะจัดการให้อร่อยปาก”

“แต่เขานอนบนตัวฉัน ทับจนกระดูกแทบป่น”

“อย่าหาเรื่องนังเมย ไม่อย่างนั้นเอ็งจะเจ็บมากกว่านี้ เข้าใจที่ข้าพูดไหม ออกไปหาเหยื่อข้างนอก ระวังคนเอาไว้ด้วย พวกมันเริ่มรู้และเตรียมตัวกำจัดการกับเรา อย่าให้พวกมันรู้ว่ามีพวกเราอยู่ในหมู่บ้านนี้”

หยางหัวหน้าผีดิบบอกแก่ลูกน้องผู้อดอยาก บัดนี้เดินตัวแข็งทื่อออกไปจากห้องธงรบ มะแมมองสบตากับหัวหน้าผีด้วยตาทอประกายวับ

“ฉันไม่รู้ว่าจะอดใจเอาไว้แค่ไหน กลิ่นเนื้อมนุษย์หอมเหลือเกิน”

“อีกไม่นานหรอกนังมะแม แกบอกให้เขาพาเพื่อนมาที่นี่เยอะๆ แล้วจัดการตามใจชอบ”

“แต่ตอนนี้ข้าหิว หิวมาก”

“ไป๊ ออกไปหาเหยื่อจากหมู่บ้านข้างๆ”

มือแห้งผลักร่างผอมโกรกของมะแมให้ลอยกระเด็นออกไปจากตัวบ้าน เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น ท่ามกลางอากาศที่เหน็บหนาว หยางหันกลับมามองธงรบที่ยังคงนอนหลับนิ่งไม่รับรู้สิ่งใดๆ ทั้งสิ้น มันแสยะยิ้มเห็นฟันขาวน่ากลัว

ใบหน้าสุดแสนอัปลักษณ์ที่ซ่อนอยู่ภายใต้ฮู้ด บัดนี้ค่อยๆ ก้มลงไป ริมฝีปากเกือบแตะลงที่ลำคอ ทว่า มันเงยหน้าขึ้น ข่มความหิวโหยเอาไว้

“ฮึ่ม ทนเอาไว้ อีกไม่นานเราก็จะอิ่มเต็มที่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

หยางพาร่างที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นสาบสางเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่ธงรบรู้สึกเมื่อยขบต่อการนอนในท่าเดิมๆ ขยับตัวแล้วลืมตาขึ้น พบกับความมืดจากนั้นหลับตาลงอีกครั้งโดยไม่รู้ว่าปีศาจหยางจับหนูที่วิ่งผ่านหน้าขึ้นมากัดคอจนขาดรุ่งริ่งแล้วดูดกินเลือดอย่างหิวกระหายแล้วโยนซากหนูเคราะห์ร้ายตัวนั้นลงไปที่มุมข้างเสาซึ่งมีรูลึกลงไป ถ้าไม่สังเกตจะไม่เห็น

หลังจากนอนหลับไปทั้งคืน ธงรบรู้สึกตัวขึ้นมา กวาดตามองรอบๆ ตัวเห็นถึงความรกรุงรัง ต่างจากเมื่อคืนที่ดูดี หงุดหงิดไม่น้อยเพราะเขาเป็นคนที่รักษาความสะอาด คิดว่าจะต้องให้มะแมทำความสะอาดบ้านทุกซอกทุกมุม

“มะแม มะแม อยู่ไหน”

เงียบ ไม่มีคำตอบ เขาลุกขึ้นจากเตียงเดินหาไปรอบๆ บ้านแต่ไม่เจอ กระทั่งมาหยุดยืนอยู่ข้างโต๊ะรับประทานอาหาร เห็นจานและเศษอาหารยังคงวางเหมือนเดิม มะแมไม่เก็บไปล้างทำความสะอาด กลิ่นเหม็นเน่าฟุ้งเข้าจมูกเขาแทบจะอาเจียนออกมา

“ไม่ไหว ทำไมถึงสกปรกอย่างนี้ หาคนมาทำความสะอาดบ้านคนใหม่ดีไหม มะแม มะแม”

เวลานั้นเขาหงุดหงิดจนแทบควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านมีแต่คราบสกปรก เหมือนไม่ผ่านการทำความสะอาด ฝุ่น หยากไย่เกาะเต็มไปหมด