Chapter 2 : สะใภ้

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป

"วันนี้แล้วสินะ" ฉันนั่งบ่นพึมพำกับตัวเองคิดเรื่องที่ว่าวันนี้ฉันจะต้องเข้าไปอยู่ในบ้านคุณผู้หญิง ในระหว่างที่รอคุณหญิงมารับ มันตื่นเต้นเอามากๆ กังวลก็กังวล แต่พอเอาเข้าจริงๆก็แอบคิดไม่ตกอยู่เหมือนกัน

"หนูกี้จ๊ะ" คุณหญิงมาได้ตรงเวลาเป๊ะตามที่นัดไว้เลย

"สวัสดีค่ะ คุณหญิง"

"คุณหญิงอะไรกัน เรียกแม่สิ"

"เอ่อ.. ค่ะ คุณแม่"

"ไปกันเถอะจ่ะ ลูกชายขฉันรออยู่ที่บ้านแล้ว" ห๊ะ!! เขารออยู่งั้นหรอ

"ค่ะ คุณหญิง"

"เรียกว่ายังไงนะ" คุณหญิงหรี่คามองฉัน ที่ฉันเผลอลืมตัวพูดว่าคุณหญิง ก็มันยังไม่ชิดปาก จะให้เรียกเหมือนสนิทกันขนาดนั้นฉันเองก็ทำตัวไม่ค่อยถูก

"เอ่อ คุณแม่ค่ะ ขอโทษนะคะ กี้ไม่ชิน"

"ไม่เป็นไร ขึ้นรถเถอะจ่ะ"

จากสถานกำพร้าไปบ้านพรมโตทรัพย์ ใช้เวลาร่วมหนึ่งชั่วโมงโดยประมาณ รถตู้สีดำที่ฉันนั่งมากับคุณแม่ ในตอนนี้คนขับได้ขับเข้ามาในรั้วคฤหาสน์หลังใหญ่ โอ้โห เคยเห็นแต่ในทีวี ของจริงนี่ใหญ่อลังการ สมกับเป็นคนรวยจริงๆ

พอรถขับมาถึงตัวหน้าประตู คนขับเดินมาเปิดประตูรถให้ ฉันค่อยๆประคองคุณแม่พร้อมกับก้าวขาลงจากรถ แล้วเดินขึ้นบันไดมายังตรงประตูหน้าบ้าน โดยมีผู้ชายคนนึงยืนรออยู่ก่อนแล้ว นี่คงจะเป็นลูกชายสินะ รูปร่างดีมาก สูงโปร่ง ขาวหล่อเหมือนพระเอกในซีรีย์เกาหลี แอบเห็นซิคแพคทะลุเสื้อเชิ้ตขาวที่เขาใส่อยู่ ส่วนสูงน่าจะ 185 ได้ จมูกโด๊งโด่ง ปากกระจับได้รูป หน้านี่เนียนอย่างกับผู้หญิง สงสัยเข้าคลีนิกบ่อยละมั้ง ไม่ก็คงดูแลตัวเองน่าดูนี่ถ้าไม่บอกว่าเป็นลูกชายนะ ฉันมองผ่านๆคงคิดว่าเขาเป็นเกย์แน่ๆ

-------------------------------------------------------------------------------

สองชั่วโมงก่อน

Talk กันต์

จริงๆแล้ววันนี้ผมต้องไปเข้าดูงานที่โกดังแต่เช้า มีสินค้าลอตใหญ่เข้ามา ปกติในทุกๆงานผมจะลงไปคุมด้วยตัวเองทุกครั้ง ถ้าไม่ติดธุระสำคัญ แต่สำหรับวันนี้คงไม่ใช่

"กันต์ วันนี้ให้ลูกน้องแกเข้าไปแทน" แม่ผมสั่งเสียงแข็งก่อนจะตวัดหางตามองผมด้วยสายตาดุ

"ครับ" ผมขานรับออกไปเซ็งๆ

"ทำหน้าให้มันดีๆ วันนี้ฉันจะพาลูกสะใภ้มาให้แกรู้จัก" คุณแม่พูดเอ่ยทำตาขวางใส่ก่อนจะเดินขึ้นรถตู้ พร้อมกับบอดี้การ์ดอีกสองคน

ส่วนผมหน่ะหรอ ได้แต่นั่งรอนอนรอคุณแม่พาสะใภ้มาที่บ้าน ผมรอได้สองชั่วโมงเศษๆ สำหรับผมแม่งนานนะ จากนั้นผมตัดสินใจออกไปยืนรออยู่ที่หน้าประตู รอได้ไม่นานก็เห็นรถตู้ขับเข้ามา คุณแม่ก้าวลงจากรถมากับเด็กผู้หญิง จริงๆแล้วผมให้ลูกน้องผมไปสืบมาแล้วว่าเด็กคนนี้เป็นใคร หน้าตาสะสวยไหม และผมก็ได้คำตอบชัดๆเมื่อเห็นตัวจริง โคตรสวยเลยครับ แต่ผมคงต้องตีหน้าขรึมเสแสร้งไปก่อน ออกอาการมากเกินเดี๋ยวไปไก่ตื่น

"สวัสดีครับน้อง...." ผมเดินเข้าไปทักทายเด็กผู้หญิงตรงหน้า ส่วนคุณแม่ผมหน่ะหรอ ยืนมองเด็กสาวแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่ก็ไม่วายหันปลายตาดุๆใส่ผม นี่แค่ทักนะ ยังไม่ได้ทำอะไรเลย

"สวัสดีค่ะ ชื่อกี้ค่ะ เอ่อ... คุณชื่อ..." ฉันพูดอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวไม่รู้่าคุณเขาจะโอเคกับฉันหรือเปล่า และไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

"คุณอะไรกันละครับ เรียกว่าพี่กันต์ดีกว่า แล้วนี่อายุ?" ผมถามด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม พอเห็นใบหน้าเธอใกล้ๆก็ทำเอาผมใจสั่นอยู่บ้าง เธอสวยครับ สวยมาก

"21 ปีค่ะ ใกล้จะเรียนจบแล้ว" น้ำเสียงที่เขาเอ่ยออกมามันน่าฟังชวนให้เคลิ้มตาม แต่...สายตานี่เจ้าเล่ห์ชัดๆ

ประวัติของเธอผมรู้มาหมดแล้วหล่ะครับ เธอเป็นเด็กกำพร้า หน้าตาสะสวยเหมือนลูกคุณหนู ชีวิตเธอนี่ก็น่าสงสารนะพ่อแม่มาทิ้งไว้ แต่ว่าหลังจากนี้ชีวิตเธอจะน่าสงสารกว่านี้ครับ

"คุณแม่แล้วน้องเป็นลูกเต้าใครกันหรอครับ" ผมถามออกไปทั้งที่รู้ความจริงหมดแล้ว แต่ทำเหมือนไม่รู้อะไรเลย

"ฉันว่าแกน่าจะรู้แล้วนะ" รู้ทันไปซะหมด สมกับเป็นคุณหญิงมาเฟียพรมโตทรัพย์เสียจริง

"คุณแม่ครับ เอากระเป๋าของน้องไปไว้ที่ห้องของผมเลยก็ได้นะครับ" พูดเสร็จผมหันไปยิ้มกว้างให้กับสาวน้อยคนสวยตรงหน้า

"น้องเพิ่งจะมาถึง ให้น้องค่อยๆปรับตัวไปก่อน ยังไงแกก็ได้ทำความรู้จักกับน้องแน่" คุณแม่ผมเอ่ยเสียงดุใส่

"ก็ได้ครับ" ตามใจคุณหญิงเขาเถอะ นัมเบอร์วันของบ้าน ห้ามขัด

ท่าทางลูกชายคุณแม่คนนี้คงไม่ธรรมดาเป็นแน่ ถึงใบหน้าหล่อเหลา แต่คำพูดที่เอ่ยออกมาแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ทั้งรอยยิ้ม สายตา ท่าทางมันดูไม่ชอบมาพากล!!!