Chapter 1 : เจอกันครั้งแรก

ซวยแล้วไอกันต์ ผู้ชายอย่างผมที่ครองโสดมาตลอด 33 ปี จะมาโดนจับคลุมถุงชนด้วยฝีมือแม่ของตัวเอง แม่งเห็นมีแต่ในละครไม่ใช่หรอวะ ทำไมมันมามีในชีวิตจริงของผมด้วย

"อะไรนะแม่" ตอนนี้ผมหัวเสียสุดๆ เดินวนไปวนมาอยู่ในห้องรับแขกอารมณ์มัน ทั้งตกใจ ทั้งโมโห หงุดหงิด อีกนิดก็จะเป็นบ้าแล้วมั้งเนี่ย โอ๊ยยยยย!!!!!

"นี่กนั่งลงก่อนได้ไหม แม่เวียนหัว เดินอะไรนักหนา" แม่ตะคอกขึ้นเสียงใส่ คงเพราะปวดหัวที่ผมเดินไปเดินมาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ

"แม่คร๊าบบบบบบ แม่ก็รู้ว่าผมไม่ได้อยากมีครอบครัว ไม่อยากแต่งงาน" ผมนั่งคุกเข่าอ้อนวอนทำเสียงออดอ้อนต่อหน้าคุณแม่ ก็ผมไม่อยากแต่งงานจริงๆ นี่หว่า

"แม่อยากอุ้มหลาน หรือว่าแกมันคนไม่มีน้ำยา" ดูถูกกันชัดๆ ใหญ่ ยาว ถึก ทน แข็งแรงขนาดนี้ ผมพาคุณแม่ไปหาหมอแล้วให้คุณหมอเช็คสเปิร์มผมเลยดีกว่า มาพูดหยามกันขนาดนี้

"ฉันมีผู้หญิงที่ฉันเลือกให้แกแล้ว"

"แม่มันไม่เกินไปหน่อยหรอครับ ผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ ไม่เคยเจอหน้า ไม่เคยรักกัน จะอยู่กันได้ยังไง"

"ก็เพราะแกมันมั่วไง ฉันไม่อยากมีลูกเป็นเอดส์ตายเพราะความมักมากไม่เลือกของแก" แม่ก็พูดเข้าใครจะไปอยากเป็น

คุณแม่ทำขนาดนี้คิดว่าผมจะขัดใจได้หรือเปล่าหล่ะครับ หึ!! ไม่ได้ไง แต่ยังไงก็ขอดูหน้าลูกสะใภ้คุณแม่หน่อยก็แล้วกัน

ย้อนไป 3 วันก่อน

"สวัสดีค่ะคุณหญิง" ฉันพนมมือไหว้คุณหญิงท่านที่เดินกำลังเดินมาหาฉัน

"สวัสดีจ่ะหนูกี้"

"คุณหญิงมีอะไรจะคุยกับกี้รึป่าวค่ะ" ก่อนหน้าที่คุณหญิงจะมาหาฉันที่นี่ คุณครูเจี๊ยบที่ดูแลสถานเด็กกำพร้าแห่งนี้ เดินมาบอกกับฉันตอนที่ฉันกำลังเล่นกับพวกเด็กๆ อยู่ ว่าคุณหญิงท่านมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย

"ฉันมีเรื่องอยากจะขอร้องหนูหน่อยหน่ะจ่ะ" ท่านจะมาขอร้องอะไรกับเด็กกำพร้าอย่างฉัน แต่ฉันก็อดสงสัยที่จะถามไม่ได้

"เรื่องอะไรหรอคะคุณหญิง"

"ฉันอยากให้หนูมาเป็นสะใภ้ของฉัน" ฉันตกใจเบิกตากว้าง คุณหญิงจะล้อกันเล่นใช่ไหมเนี่ย เด็กกำพร้าอย่างฉันเนี่ยหน่ะเหรอ จะได้ไปเป็นลูกสะใภ้ คุณหญิงคุณนาย

"หนูจ๊ะ หนูกี้ หนูกี้ลูก" เสียงเรียกของคุณหญิงทำให้ฉันได้สติ

"คะ เมื่อกี้คุณหญิงพูดว่าอะไรนะคะ"

"ฉันอยากให้หนูไปเป็นลูกสะใภ้ฉันจ่ะ" ตายละ หูไม่ได้ฝาดไปนี่หว่า

"ทำไมคุณหญิงถึงอยากให้กี้ไปเป็นลูกสะใภ้ของคุณหญิงหล่ะคะ"

"ฉันอยากให้หนูมาดูแลลูกชายของฉัน" ถ้าอยากให้ดูแลลูกชายของคุณหญิง ก็ไม่เห็นจำเป็นที่ฉํนจะต้องไปเป็นสะใภ้เลยหนิ

อยู่ดีๆ จะมามีผัวตอนอายุยี่สิบเอ็ด รูปร่าง หน้าตาอีกฝั่งเป็นยังไงฉันก็ยังไม่เคยเห็น แล้วก็ไม่เคยห็นว่าลูกชายคนเดียวของท่านจะโผล่มาที่นี่เลยด้วยซ้ำ ไม่งั้นฉันคงจะคิดอะไรได้มากกว่านี้ อย่างน้อยก็เห็นหน้าค่าตากันบ้าง

"ฉันให้เวลาหนูคิด ตัวฉันเองก็ไม่อยากบังคับหนูนักหรอกนะ"

"ที่ฉันเลือกทำแบบนี้ ฉันเองก็มีเหตุผลของฉัน"

เหตุผลเอาฉันไปเป็นลูกสะใภ้ แล้วถ้าลูกชายคุณท่านเกิดเป็นพวกชอบตบตีขึ้นมาหล่ะ จะทำยังไง หึยยย แค่คิดก็ขนลุก

หรือว่า...ลองรวยทางลัดดูยัยกี้ แล้วลูกชายคุณหญิงหล่อไหม เหมือนพระเอกซีรีย์เกาหลีที่เคยดูรึเปล่า โอ้ยยยยัยกี้เอ้ย อยากดึงสมองหยักๆ อันน้อยนิดของแกออกมาดู คิดอะไรไร้สาระ แกควรตอบคำถามคุณหญิงตรงหน้าก่อนไหม

แต่...ของแบบนี้มันก็ไม่ได้มีโอกาสบ่อยๆ ถือเสียว่าเป็นเรื่องดีก็แล้วกัน อยู่ดีๆ ความคิดก็เปลี่ยนฉับ

"กี้ตกลงค่ะคุณหญิง กี้จะไปเป็นสะใภ้ของคุณหญิงค่ะ"

"จริงหรอจ๊ะ ฉันไม่ได้ว่าจะต้องตกลงตอนนี้นะ" คุณหญิงท่านดีใจเอามากๆ ที่ฉันตอบตกลง

"อีกหนึ่งสัปดาห์ฉันจะมารับหนูไปที่บ้านนะจ๊ะ เตรียมตัวไว้หล่ะ"