9

"คุณเจ้าสมุทรครับเรื่องที่ให้ผมจัดการตอนนี้ผมติดต่อคุณคิตตี้ให้แล้วนะครับพอเธอรู้ว่าเป็นคุณเจ้าสมุทรเธอก็ถามผมว่าจะให้เธอไปพบเมื่อไหร่" ผมแสยะยิ้มมุมปากทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น

"หึ นึกว่าจะเล่นตัวซะอีก นายบอกไปว่าเดี๋ยวจะติดต่อกลับไปตอนนี้ฉันยังไม่มีอารมณ์ยังไม่อยากใช้บริการ"

"อ่ออ ครับๆ ถ้าอย่างนั้นผมคงไม่รบกวนแล้ว สวัสดีครับ"

หลังจากวางสายผมก็ยิ้มอย่างพอใจก่อนจะเปิดดูรูปของนางแบบดาวรุ่งที่ตอนนี้เธอกำลังโด่งดังแบบสุดๆในเวลานี้เธอชื่อว่าคิตตี้เธอดูสวยและดูหยิ่งเวลาเดินอยู่บนเวที ผมเจอเธอที่งานเดินแบบที่มีการประมูลเครื่องเพชรซึ่งจัดขึ้นที่โรงแรมของผมเองเมื่อหลายวันก่อนเธอถูกเชิญให้มาเดินแบบงานนี้ที่ตอนแรกผมก็ไม่ได้สนใจที่จะไปดูเพราะผมไม่ชอบเครื่องเพชรแต่พอดีว่างานนี้เจ้าของงานคือเพื่อนสนิทสมัยเรียนที่อเมริกาของผมเองมันชื่อไอ้นุซึ่งพอมันเรียนจบมันก็กลับไทยมาช่วยพ่อแม่มันดูแลกิจการร้านเพชรมันก็เลยชวนผมไปเป็นแขกในงานโดยมันเอาเรื่องผู้หญิงมาล่อมันบอกว่างานนี้ดารานางแบบดังๆ มาเดินแบบกันเยอะ ไอ้ผมก็ชอบอยู่แล้วก็เลยไปร่วมงานตามคำเชิญของมัน และผู้หญิงในงานที่ผมสนใจก็คือคิตตี้นางแบบที่กำลังดังที่สุดในตอนนี้และที่สำคัญมากไปกว่านั้นก็คือเธอเป็นหลานสาวของผู้หญิงที่ชื่อพิไลลักษณ์ผู้หญิงที่พ่อของผมกำลังคบอยู่นั่นเองและในงานนี้ผมก็ได้เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นผู้หญิงที่พ่อจะเอามาแทนที่แม่ของผม แค่คิดผมก็รู้สึกโกรธแค้นอยากหาที่ระบาย ผมเลื่อนเบอร์ในมือถือเพื่อที่จะโทรเรียกติน่ามาแต่พอคิดถึงวันนั้นผมก็โยนมือถือลงข้างๆอย่างอารมณ์เสียแทนเอามาก็คงไม่ได้ช่วยอะไรหลวมซะขนาดนั้น ผมนั่งดื่มอีกสักพักจนเหล้าหมดขวดก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องเพราะเริ่มไม่ไหวสงสัย

ม่านไหม...

แอร๊ดดดด ฉันที่กำลังจัดการกับกระเป๋าเดินทางของคุณเจ้าสมุทรต้องรีบหันไปมองที่ประตูทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องนอน พอเขาเห็นว่าฉันอยู่ในห้องเขาก็ทำหน้าไม่พอใจใส่ทันที

"จัดของยังไม่เสร็จ??" เขาถามฉันเสียงเข้มซึ่งตอนนี้ดูแล้วเขาน่าจะเมา ฉันคงจะต้องรีบออกไปเพราะไม่อยากรบกวน

"ถามทำไมไม่ตอบวะ" ฉันไม่รู้จะว่ายังไงเพราะเขาคงไม่รู้ว่าฉันพูดไม่ได้ ฉันก็เลยหยิบสมุดออกมาจากกระเป๋ากระโปรง

ฉันพูดไม่ได้ค่ะ  ฉันยื่นกระดาษที่เขียนให้เขาอ่านเขาไม่ได้หยิบไปแต่ก้มมองดูแทนก่อนจะเงยหน้ามองฉันอีกรอบ

"เป็นใบ้??" ฉันพยักหน้าตอบ

"เหอะ พ่อฉันคิดยังไงเอาคนใบ้มาทำงานวะ"  

"เธออยู่นี่กี่ปีแล้ว"

สิบสองปีแล้วค่ะ

"นานนี่หว่า ว่าแต่เธออายุเท่าไหร่"

สิบแปดจะสิบเก้า ค่ะ

"หึ ถามหน่อยดิเธอเป็นอะไรกับพ่อของฉันกันแน่ เป็นหลานอย่างที่ท่านบอกกับฉันหรือว่าเป็น...เมีย"

ฉันเป็นคนรับใช้ค่ะ  ฉันรีบเขียนคำตอบทันทีแล้วยื่นให้เขาอ่าน

"ดูจากสภาพของเธอฉันก็คิดแบบนั้นแล่ะแต่พ่อฉันบอกว่าไม่ใช่ แต่ก็ช่างเหอะถ้าเธอจะเป็นอะไรก็เรื่องของเธอ เอาล่ะออกไปได้ละฉันจะนอน" ฉันรีบพยักหน้าก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องทันที

 วันต่อมา...

"ลุงว่าจะขอให้ม่านไปอยู่ที่ตึกเล็กไปช่วยดูแลตึกเล็กคอยดูแลคุณเจ้าสมุทรจะได้ไหมลูก" คุณท่านเอ่ยถามฉันหลังจากที่ฉันจัดยาให้ท่านทานเรียบร้อยแล้ว

ได้ค่ะ แต่ถ้าม่านไปอยู่ตึกเล็กใครจะดูแลเรื่องยาให้คุณท่านคะ   เพราะถ้าฉันต้องไปอยู่ตึกเล็กแล้วใครจะจัดยาให้คุณท่านเพราะท่านต้องทานยาหลังอาหารสามมื้อไหนจะยาก่อนนอนอีกเรื่องนี้คือสิ่งที่ฉันเป็นห่วงเพราะที่ผ่านมามีเพียงฉันคนเดียวที่ดูแลเรื่องยาและอาหารของคุณท่าน

"ลุงลืมบอกม่านไปใช่ไหมว่าอาทิตย์หน้าพิไลจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะภรรยาของลุง เธอเคยเป็นพยาบาลเก่ามาก่อนเธอจะมาดูแลลุงเอง" ฉันพยักหน้ารับเพราะถ้ามีคนที่ไว้ใจได้มาดูแลคุณท่านฉันก็เบาใจ

"แต่ลุงก็มีเรื่องที่ต้องกังวลอีกเรื่อง คือเรื่องตาเจ้า"