8

ตอนนี้ฉันมายืนอยู่หน้าเรือนหลังเล็กพร้อมกระเป๋าเดินทางของคุณเจ้าสมุทรที่เขาทิ้งไว้ที่ห้องรับแขกซึ่งเรือนนี้คุณท่านได้สร้างขึ้นมาใหม่หลังจากที่ได้รู้ว่าคุณเจ้าสมุทรจะกลับมาอยู่ที่บ้านแต่มีข้อแม้ว่าต้องสร้างบ้านแยกออกมาอีกหลังโดยให้เหตุผลว่าคุณเจ้าสมุทรชอบความเป็นส่วนตัวชอบอยู่คนเดียวคุณท่านก็เลยสั่งสถาปนิกมาสร้างเรือนหลังเล็กเอาไว้รอคุณเจ้าสมุทรกลับมา แต่ถึงจะได้ชื่อว่าเป็นเรือนหลังเล็กแต่มันไม่ได้เล็กเลยสักนิด มันกว้างใหญ่พอๆกับตึกใหญ่นั่นแล่ะ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ฉันเคาะประตูบ้านก่อนเนื่องจากไม่กล้าจะเปิดเข้าไปเพราะไม่รู้ว่าเจ้าของบ้านจะอยู่ในอารมณ์ไหนเพราะก่อนหน้านี้เขาเพิ่งทะเลาะกับคุณท่านมา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

เงียบ 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ฉันลองเคาะประตูอีกครั้งแต่ก็เงียบดังเดิมฉันตัดสินใจจะทิ้งกระเป๋าไว้หน้าบ้านแต่พอมองขึ้นไปบนฟ้าท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเหมือนฝนจะตก ถ้าฉันเอาวางไว้ตรงนี้กระเป๋าของคุณเจ้าสมุทรอาจจะเปียกได้ฉันก็เลยตัดสินใจที่จะเปิดประตูเข้าไปเพื่อนำกระเป๋าไปวางไว้ในบ้านแทนเขาคงไม่ว่าอะไรหรอกมั้ง คิดได้ดังนั้นฉันก็ค่อยๆหมุนลูกบิดแล้วค่อยๆเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆจนกระทั่ง....

"ไง..ฉันนึกว่าเธอจะโง่ยืนเคาะประตูอยู่ตรงนั้นทั้งวันทั้งคืนซะอีก"

ฉันตกใจเมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้วเจอคุณเจ้าสมุทรนั่งดื่มเหล้าอยู่ที่โซฟาอย่างสบายอารมณ์เขานั่งอยู่ตรงนั้นแต่เขาไม่ยอมลุกขึ้นมาปิดประตูให้ฉัน

เจ้าสมุทร...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นหลายต่อหลายครั้งทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นไปมองประตู แต่ถามว่าผมลุกไปเปิดไหม...ก็ไม่

แอร๊ดดดดด สักพักเสียงประตูเปิดออกอย่างช้าๆคล้ายกับว่าคนเปิดพยายามที่จะไม่ทำเสียงดังแต่ผมก็ได้ยินตั้งแต่เคาะแล้วล่ะแค่ขี้เกียจลุกไปเปิดก็เท่านั้น ประตูเปิดพร้อมกับคนรับใช้กิตติมศักดิ์ของพ่อที่ท่านบอกกับผมว่ายัยนี่ไม่ใช่คนรับใช้ท่านเลี้ยงเหมือนลูกเหมือนหลานมากกว่า หึ ผมเชื่อตายล่ะ

"ไง..ฉันนึกว่าเธอจะโง่ยืนเคาะประตูอยู่ตรงนั้นทั้งวันทั้งคืนซะอีก"

ผมมองคนตรงหน้าแบบพิจารณาอยากจะบอกว่าผมมีความรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูกเหมือนเคยสายตาแบบนี้มาก่อน ผมจำแววตาแบบนี้ได้แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหนเพราะผมไปอยู่อเมริกาตั้งแต่เจ็ดขวบเพิ่งกลับมาไทยครั้งแรก แต่ก็ช่างมันเถอะคิดไปก็ไร้สาระเพราะมันก็ไม่ได้สำคัญอะไรและอีกอย่างยัยนี่เป็นแค่คนรับใช้ที่บ้านที่แม้ว่าพ่อจะบอกว่าไม่ใช่แต่ดูจากสภาพ....ยังไงก็คนรับใช้สภาพซอมซ่อซะขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าที่ใส่ใช้มันมากี่วันกี่ปีแล้วเพราะมันทั้งซีดทั้งเก่ามีรอยปะรอยเย็บจนผมคิดว่าผ้าเช็ดเท้าหน้าห้องน้ำยังสะอาดกว่านี้เลย

"ยังดีที่รู้จักหน้าที่นึกว่าฉันต้องเดินกลับไปตึกใหญ่แล้วยกกระเป๋ามาเอง" ผมพูดโดยที่คนตรงหน้าเอาแต่ยืนก้มหน้า

"เอากระเป๋าฉันขึ้นไปเก็บที่ห้องแล้วก็จัดการแขวนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยของใช้ก็จัดวางไว้ให้เป็นระเบียบเข้าใจไหม" พอผมพูดจบประโยคยัยนี่ก็แค่พยักหน้ารับก่อนจะลากกระเป๋าของผมผ่านหน้าไปโดยไม่พูดไม่จาสักคำ ผมมองตามหลังก่อนจะหันกลับมาสนใจเครื่องดื่มตรงหน้าต่อ

ตึ๊ดดดดด ตึ๊ดดดดด ตึ๊ดดดดด

เสียงมือถือผมดังพอหยิบขึ้นมาดูปรากฏว่าเป็นเจษผู้จัดการโรงแรม

"มีอะไร"

"คุณเจ้าสมุทรครับเรื่องที่ให้ผมจัดการตอนนี้ผมติดต่อคุณคิตตี้ให้แล้วนะครับพอเธอรู้ว่าเป็นคุณเจ้าสมุทรเธอก็ถามผมว่าจะให้เธอไปพบเมื่อไหร่" ผมแสยะยิ้มมุมปากทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น

"หึ นึกว่าจะเล่นตัวซะอีก นายบอกไปว่าเดี๋ยวจะติดต่อกลับไปตอนนี้ฉันยังไม่มีอารมณ์ยังไม่อยากใช้บริการ"

(พระเอกเรื่องนี้นิสัยดีเนอะ อิอิ)