บทที่1.วันวิวาห์แสนร้าวราน 4/5

อาจจะมีบริกรบางคนเผลอวางทิ้งไว้ เพราะเกิดความวุ่นวายในงาน เขาเลยละทิ้งหน้าที่ กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเชมเปญรสเลิศ โลแกนยกขึ้นดมกลิ่น ก่อนจะยกจ่อปาก กระดกรวดเดียวเทน้ำใสแจ๋วยิ่งกว่าตาตักแตนใส่ปากทั้งหมด ก่อนจะแกว่งแก้วเปล่าในมือเล่น

“ผมต้องไปตามยัยนั่นด้วยเหรอแม่?” เรียวคิ้วขมวดหมุน ชำเรืองมองมารดาแทนคำถามต่อไป

มาดามนับทองสะกดความโกรธลง ดูท่าทางโลแกนไม่ยี่หระ ไม่ว่าข้างกายเขาจะมีมรินญาหรือไม่นางคงต้องหาทางบีบ ไม่เช่นนั้นการลงทุนครั้งนี้คงเหลว

“ผมทำตามคำสั่งของแม่ทุกอย่างแล้วนี่ครับ หากแม่ไม่โอนหุ้นให้ผม... ก็ขอล่ะ... อย่าขายให้ใครเลย ยังไงผมก็ไม่ได้เป็นคนบิดพลิ้ว เด็กของแม่เองที่ปอด”

โลแกนยังไงก็ได้ เขาไม่ยี่หระหรอกแค่ผู้หญิงคนเดียว ต่อให้สถานะหล่อนเป็นถึง ‘ภรรยาตีทะเบียน’ หล่อนไม่มีสิทธิ์มาห้ามความต้องการของเขา หากเขาอยากทำอะไร

“ลูกจะปล่อยให้มันคาราคาซังแบบนี้เหรอไงห่ะ?”

นางถามเสียงเคร่ง มรินญาไปแล้วไปลับแน่!! นางรู้ดี เด็กสาวเป็นคนเงียบๆ แต่ก็ใจเด็ดไม่ใช่เล่น มาดามนับทองหวังเป็นอย่างยิ่งว่าบุตรชายจะตาสว่าง!! เขาจะได้เห็นดอกบัวที่สวยสง่าเหมาะสำหรับการเสียบลงในแจกันทอง หาใช่มองแต่กงจักรที่เขาเผลอตัวชื่นชมอยู่ทุกวัน

“เด็กของแม่..ต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอไงครับ ผมคิดว่า...หากเขาอยาก...จะเป็นเมียผม เขาต้องกลับมาเอง ไม่ใช่ให้ผมไปตาม” โลแกนพูดตรงๆ เรื่องง้องอนผู้หญิง ไม่เคยอยู่ในความคิดเขา หากหล่อนยังอยากจะเป็นมาดามโคล์ หล่อนต้องกลับมาเอง ครั้งนี้เขาถือว่าหล่อนหักหน้าเขาอย่างแรง เพราะฉะนั้นหากหล่อนหายต่อมไปแบบนี้ เขาก็ยิ่งชอบ

“โลแกน...แม่ขอ” นางพูดเสียงอ่อนลง มรินญามีแค่นาง เพราะบิดา มารดาของหญิงสาว เพื่อนสนิทของนาง จากโลกนี้ไปทั้งสองคน ทิ้งลูกสาววัยกำดัดไว้เบื้องหลัง และนางเองก็รักมรินญาประหนึ่งลูกสาว นางยินดีต้อนรับมรินญาเข้ามาในครอบครัวตัวเองในฐานะสะใภ้ แต่ไม่คิดว่าโลแกนจะไม่ยินดี ทั้งๆ ที่เขาเชื่อฟังนางเป็นอย่างดี แต่เรื่องผู้หญิง กับพันธนาการผูกพัน โลแกนกลับต่อต้านสุดตัว

“ผมให้แม่หลายอย่างแล้วครับ และเรื่องนี้ผมคงต้องขอตัว”

ชายหนุ่มยืนกราน เขามอบนามสกุลใหม่ให้หล่อนใช้ ยกย่องหล่อนออกหน้าออกตา แต่หล่อนกลับหักหน้าเขาเสียยับเยิน ด้วยการหายตัวไปอย่างลึกลับ กลางงานวิวาห์เสียด้วยนี่สิ ให้ตายเถอะ!! เขาต้องขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าบ่าวที่ถูกเจ้าสาวหนี แค่นี้เขาก็เซ็งสุดขีดแล้ว

“โลแกน...”

มาดามนับทองพยายามวิงวอนบุตรชาย นางเป็นห่วงสะใภ้คนใหม่สุดใจ แต่ไม่รู้จะไปตามมรินญาที่ไหน? เมื่อหล่อนแทบจะไม่เหลือใครเลย

“พิมรัก น้าขอร้อง คาร่าจะเป็นยังไง ผู้หญิงตัวคนเดียว”

นางเหลือความหวังคนสุดท้าย พิมรักคือเพื่อนสนิทของมรินญา หล่อนน่าจะรู้เรื่องการหายตัวไปของสะใภ้คนใหม่ของนาง

สาวหน้าจืดสวมแว่นตากรอบสีเงินกับชุดเดรสรุ่นคุณป้า หันมามองท่านพร้อมกับยิ้มแหยๆ

ความจริงพิมรักไม่รู้อะไรเลย ถึงเป็นเพื่อนสนิทของมรินญาก็เถอะ เรื่องนี้ถูกปิดเป็นความลับ ไม่มีใครรู้ดีเท่ากับคนที่หายไป

“ไม่ใช่ช่วยกันปิดน้านะจ้ะ หนูพิมก็รู้น้าห่วงคาร่า...ถึงจะแยกกันอยู่กับโลแกน ก็ขอให้น้ารู้เถอะว่าคาร่าปลอดภัยดี” นางพยายามตะล่อม มรินญาคิดถูกที่ไม่เคยปริปากพูดให้พิมรักฟัง เพราะเพื่อนของเธอเป็นคนโผงผ่าง ไม่มีความลับไหนที่พิมรักเก็บอยู่

“คุณน้าคะ พิมเองก็ห่วงคาร่าค่ะ แต่พิมไม่รู้จริงๆ”

หญิงสาวแสนซื่อก้มหน้าลง เธอเองก็ห่วงมรินญาไม่แพ้ท่าน ป่านนี้เพื่อนของเธอไปอยู่ที่ไหน...แต่งงานทั้งทียังหาความสุขไม่ได้ ต้องหลบต้องซ่อน หนีไปเหมือนนกปีกหัก!!

ไวเทเนี่ยมคลับ...

ผับชื่อดังกลางเมืองกรุง สถานที่รวมตัวของเหล่าบรรดาอาเสี่ย หรือลูกหลานคนชั้นสูง เป็นคลับแห่งเดียวที่ราคาเมมเบอร์แพงที่สุดในประเทศ ค่าสมาชิกราคาพอกับบ้านเล็กๆ หนึ่งหลัง แต่สำหรับคนรวยแล้ว มันเป็นแค่เรื่องขี้ปะติ๋ว!! ไม่สะเทือนสตางค์ก้นกระเป๋าเพราะพวกเขาพร้อมที่จะจ่ายเพื่อความสุขส่วนตัว