บทที่ 5

สองวันต่อมา.. ณ. บ้านตากอากาศที่หัวหิน

"คุณพ่อป่วยถึงขนาดนี้ทำไมไม่มีใครบอกผมเลย" พอกวินทร์รู้ข่าวจากโรงพยาบาลเขาก็รีบมาที่บ้านตากอากาศ

"แล้วแกรู้เรื่องนี้ได้ยังไง"

"มาถึงขนาดนี้แล้วคุณพ่อยังจะโกหกผมอีกเหรอครับ แล้วนี่แม่กับภาคินทร์รู้ไหม"

"ยังไม่รู้"

"ผมคิดไว้แล้วเชียว"

กวินทร์คือหลานชายแท้ๆ ของสุพจน์ ที่กวินทร์เรียกสุพจน์และกรรณิการ์ว่าพ่อกับแม่ เพราะเขาอยู่ในฐานะลูกบุญธรรม ถึงแม้ว่ากรรณิการ์จะไม่ชอบที่กวินทร์เรียกตัวเองแบบนั้น แต่ก็ขัดเจตนารมณ์ของสามีไม่ได้

"แล้วนี่แกรู้ได้ยังไงว่าพ่ออยู่ที่นี่"

"ก็แม่โทรมาโวยวายกับผม ว่าพ่อไม่กลับบ้านมาสองวันแล้ว พ่อไม่ติดต่อแม่เลยหรอครับ" เขาก็เลยพยายามสืบดูว่าพ่อไปอยู่ที่ไหน

จนรู้ข่าวจากโรงพยาบาล เพราะโรงพยาบาลติดต่อมา ..ที่โรงพยาบาลต้องติดต่อมาหาเพราะว่าสุพจน์ได้ทิ้งเบอร์โทรของลูกชายคนนี้ไว้ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นสุพจน์ให้ทางโรงพยาบาลติดต่อมาหากวินทร์โดยตรง

"แล้วเรื่องงานที่ภูเก็ตเป็นยังไงบ้าง"

"เรื่องงานพ่อไม่ต้องเป็นห่วงหรอก พ่อมาอยู่ที่นี่กับใคร" ตั้งแต่เดินเข้ามายังไม่เห็นใครสักคนนอกจากพ่อที่นั่งอยู่รถเข็น

"ท่านคะได้เวลาทานข้าวทานยา...?" หญิงสาวหยุดพูดทันทีที่มองเห็นผู้ชายอีกคนยืนคุยอยู่กับท่าน แว๊บแรกที่คิดขึ้นมาในหัว.. ผู้ชายคนนี้คงจะเป็นลูกชายของเขาที่เธอจะต้องแต่งงานด้วย

"พ่ออยู่กับหนูไลยา"

"ไลยา?" ชายหนุ่มขมวดคิ้วแล้วมองดูผู้หญิงอีกคนที่เพิ่งเดินออกมา

"อย่าบอกนะว่าแกสงสัยพ่อ เหมือนที่แม่แกสงสัย" ชายวัยกลางคนค่อยๆ บรรจงพูดออกมาช้าๆ เพราะท่านเหนื่อยล้ากับการทำคีโมมาก จนแอบมารักษาตัวอยู่ที่บ้านตากอากาศ

"ขอโทษนะคะ ฉันขอพาท่านเข้าไปทานข้าวและยาก่อนค่ะ" แล้วหญิงสาวก็เดินมาที่รถเข็นของสุพจน์

"เดี๋ยวผมช่วย" ชายหนุ่มรีบเดินมาช่วยเข็นรถนั้น

"ขอบคุณค่ะ"

พอทานข้าวเสร็จเธอก็ขอตัวไปจัดห้องนอนให้กับผู้ชายที่มาใหม่

"เธอคือพยาบาลส่วนตัวเหรอครับพ่อ"

"จะว่าแบบนั้นก็ใช่ แต่ไลยาคือผู้หญิงที่พ่อจะให้แต่งงานกับภาคินทร์"

"แต่งงานกับภาคินทร์??" เรื่องนี้กวินทร์เพิ่งจะรู้เขาถึงกับตกใจ เพราะรู้อยู่แล้วว่าภาคินทร์คงไม่ยอมแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้แน่

"แกต้องช่วยพ่ออีกแรงนะกวินทร์"

"พ่อจะให้ผมช่วยยังไง พ่อก็รู้ว่าภาคินทร์มันไม่ชอบขี้หน้าผม ถ้าผมยื่นมือเข้าไปช่วยเรื่องนี้มีแต่จะพัง"

ผู้หญิงคนที่พ่อหามาให้ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่สวย แต่ผู้หญิงสวยกว่านี้ภาคินทร์ก็เจอมาแล้ว กวินทร์ก็เลยไม่แน่ใจว่าผู้หญิงคนนี้จะถูกใจเขาไหม พูดเรื่องแต่งงานยิ่งแล้วไปกันใหญ่ เขาคงจะไม่ยอมง่ายๆ แน่

ภาคินทร์

"อะไรนะครับแม่.. พ่อยังไม่กลับบ้านตั้งแต่วันนั้นเลยเหรอ?" พอภาคินทร์มาถึงบ้านแม่ก็พูดเรื่องพ่อให้ฟัง

"พ่อของลูกคงจะไปหมกตัวอยู่กับอีเมียน้อยแน่เลย"

"แม่ทำใจดีๆ ไว้นะครับเรื่องพ่อเดี๋ยวผมจะจัดการเอง"

แล้วชายหนุ่มก็เดินออกมาจากบ้าน.. มือหนาล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาเพื่อที่จะโทรหาใครบางคน

>>{"ตอนนี้พ่ออยู่ที่ไหน"}

{เอ่ออ..}

>>{"ตอบ!!"}

{คือท่านไม่...}

>>{"ถ้านายไม่ตอบนายได้เจอดีแน่"} ตอนนี้ชายหนุ่มโทรไปขู่นายชัยคนขับรถพ่อของเขา

{ขอโทษครับ..ท่านไม่ให้บอก} แล้วนายชัยก็รีบตัดสายไป

"ไม่ให้บอกงั้นเหรอ.. เสียงคลื่นทะเลซัดเข้าฝั่งขนาดนี้ มีที่เดียวเท่านั้นแหละที่พ่อจะไปได้" ชายหนุ่มพูดกับโทรศัพท์แต่ปลายสายได้วางไปแล้ว

พ่อของเขามีบ้านพักตากอากาศอยู่หลายที่ แต่บ้านพักที่ติดชายทะเลขนาดนั้นมีอยู่ที่เดียวและเขารู้ดีว่ามันคือที่ไหน..