บทที่ 4

มือเรียวของหญิงร่างอรชรได้ถูกยกขึ้นมาขยี้ไปมาที้ริมฝีปากบางเพื่อจะเช็ดรอยจูบที่เธอทำไปโดยใช้แต่อารมณ์

ไลยาเธอทำบ้าอะไรลงไป เสียจูบแรกให้กับใครไม่รู้เนี่ยนะ เพราะอารมณ์ชั่ววูบของเธอแท้ๆ เลย!! พอหญิงสาวหวนคิดกลับไปแล้ว มันไม่คุ้มกับการสูญเสียในครั้งนี้เลย

"อีหมาบ้าอย่าให้เจอหน้าอีกนะ แม่จะเอาน้ำสาดอย่างเดียวเลย จะไม่ประชดแบบนี้อีกแล้ว" นิ้วเรียวเผลอไปลูบไล้ที่ริมฝีปากบางของตัวเองแบบอ่อนโยน เหมือนกับคิดถึงรอยจูบนั้นของเขา

แบบนี้เหรอที่เขาเรียกว่าจูบ เกิดมายี่สิบปีแล้วเพิ่งจะรู้ว่าจูบมันเป็นยังไง พอคิดมาถึงตรงนี้ถึงกับหน้าแดงกล่ำขึ้นมา และคิดถึงหน้าผู้ชายที่ได้จูบแรกของเธอไป เขาหล่อมาก.. จะเรียกว่าเทพบุตรเลยก็ว่าได้ แต่เธอคงจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว

เพี๊ยะ!

"กลับมายัง หรือมึงจะโดนอีกสักครั้ง!" มือเรียวตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติให้กลับมา

หญิงสาวร่างบางที่อยู่ในชุดเซ็กซี่ วันนี้เธอคิดจะเปลี่ยนลุคเพื่อที่จะไปท่องราตรี แต่กลับถูกผู้หญิงอีกคนเหยียดเพศเดียวกันว่าเป็นผู้หญิงขายบริการ แต่นั่นมันก็ไม่ร้ายแรงเท่ากับที่เธอประชดผู้หญิงที่ไม่รู้จัก ด้วยการทำแบบนั้นกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้

เช้าวันต่อมา..

"จะไปไหนลูก" ไลลาแม่ของไลยาเห็นลูกสาวแต่งตัวเหมือนจะออกไปข้างนอก

ไลลาเป็นผู้หญิงที่สวยมาก นางพลาดท้องกับผู้ชายคนหนึ่ง แต่ผู้ชายคนนั้นไม่รับผิดชอบ ยังบอกให้เอาลูกออกแต่นางไม่ยอม ผู้ชายคนนั้นก็เลยหายไปจากชีวิตไปตั้งแต่นั้น แต่คนที่รับผิดชอบเลี้ยงดูนางและลูกมาโดยตลอดก็คือสุพจน์ ผู้ชายที่แอบชอบไลลา แต่ก็ได้แค่ชอบ..เพราะสุพจน์ถูกจับแต่งงานกับกรรณิการ์ เพื่อเหตุผลทางธุรกิจของครอบครัว

"ลัยจะไปหาท่านค่ะ วันนี้ท่านต้องได้ตรวจและเตรียมผ่าตัด" ท่านที่หญิงสาวพูดถึงก็คือสุพจน์ เธอทำหน้าที่เป็นพยาบาลดูแลพิเศษ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้จบมาด้านนี้โดยตรง แต่ก็ได้ศึกษามาเยอะพอสมควร ไลยายอมทิ้งความฝันของเธอทุกอย่างเพื่อจะดูแลผู้ชายที่มีพระคุณกับครอบครัวของเธอ

"หนูระวังตัวนะลูก อย่าให้บ้านนั้นเห็นล่ะ" ที่ไลลาบอกให้ลูกระวังตัวนั้นเพราะว่าทั้งสองคนแอบดูแลสุพจน์อยู่แบบไม่เปิดเผย ที่ไม่เปิดเผยก็เพราะเลี่ยงปัญหาที่จะเกิดขึ้นกับครอบครัวของท่าน

"คงจะเลี่ยงแบบนี้อีกไม่ได้แล้วล่ะแม่ เพราะว่าท่านก็เริ่มป่วยหนักแล้ว ครอบครัวของท่านคงจะรับรู้ได้แล้ว"

"ไม่ได้นะลูก ถ้ารู้ท่านต้องโกรธแน่ ท่านมีเหตุผลของท่าน"

มันคือคำที่ไลยาได้ยินมาโดยตลอด ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจ.. ทำไมครอบครัวของท่านถึงจะรู้เรื่องที่ท่านป่วยไม่ได้ แต่เธอก็ไม่กล้าถามให้ชัดเจนมากกว่านี้

ตึกฉายรังสี ของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

"พอทำขั้นตอนนี้แล้ว..ผมของท่านก็จะเริ่มร่วงอย่าตกใจนะคะ" หญิงสาวค่อยๆ นั่งลง ข้างๆ ชายวัยกลางคน พร้อมกับกุมมือของผู้ชายคนนี้ไว้แบบอ่อนโยน

"ขอบใจหนูมากนะ"

"ท่านไม่ต้องกลัวนะคะ เดี๋ยวก็จะหายเป็นปกติ ลัยจะดูแลท่านเอง" เธอปลอบใจผู้มีพระคุณทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่า ถึงแม้จะรักษาอาการป่วยของท่านก็จะไม่หายขาด เวลาของผู้ชายคนนี้เหลืออีกไม่มาก แต่ถ้าไม่รักษาก็จะจากโลกนี้ไปเร็วกว่าปกติ

ภาคินทร์

"หึ.." พอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ขึ้นมาทีไร ชายหนุ่มก็นึกขำขึ้นมาทุกที ที่ขำเพราะว่า.. เขาถูกผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ดึงไปจูบตอนที่กำลังปวดหนัก ดีเท่าไรแล้วที่มันไม่ลาดลงตรงนั้น

"แม่เห็นลูกขำแบบนี้ตั้งแต่ลงมาแล้วนะ ไปอารมณ์ดีอะไรมา"

"ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ วันนี้ผมจะไปดูโครงการที่หัวหินนะครับ"

"ลูกจะค้างที่นั่นหรือเปล่า"

"ยังไม่แน่ใจครับแล้วพ่อไปไหน"

"ออกไปกับไอ้ชัยตั้งแต่เช้ามืดแล้ว สงสัยไปหาอีนางเมียน้อยแน่เลย"

"ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้วเหรอ" ชายหนุ่มไม่พอใจขึ้นมา เพราะช่วงหลังมานี่ พ่อทิ้งงานให้เขาดูแลทุกอย่าง..แล้วก็ไปสมสู่กับผู้หญิงอีกคน