ตอนที่ 2 บ้านใหม่

งานเลี้ยงที่โรงแรมผ่านไปได้ด้วยดีทุกคนจึงกลับมาที่บ้าน เพื่อทำการส่งคู่วิวาห์เข้าเรือนหอ ก่อนที่พ่อกับแม่ของเขียนฟ้าจะบินกลับไปยังเชียงใหม่ในคืนนี้เลย

“รักษาเนื้อรักษาตัวให้ดีนะลูก เชื่อฟังคุณลุงคุณป้า อย่าทำให้ท่านทั้งสองต้องลำบากใจนะ” หทัยรัตน์เอ่ยกับลูกชายสุดที่รัก สีหน้าคนเป็นแม่เต็มไปด้วยความยินดี ทว่าในใจลึก ๆ กลับเศร้าที่ต้องห่างลูกชายสุดที่รัก

“ครับแม่ ไม่ต้องห่วงนะครับ ฟ้าจะทำหน้าที่ลูกสะใภ้ให้ดีที่สุดครับ” เขาโผเข้ากอดผู้เป็นแม่ ทั้งสองต่างก็ร่ำไห้น้ำตานองหน้า

“ขอให้ลูกมีความสุขมาก ๆ นะ ให้รู้เอาไว้ว่าพ่อกับแม่รักลูกเสมอ ถ้าว่าง ๆ ไปเยี่ยมพ่อกับแม่ที่เชียงใหม่บ้างนะ”

“ครับพ่อ ฟ้าก็รักพ่อกับแม่ครับ” เขาโผเข้ากอดผู้เป็นพ่ออย่างแนบแน่น

ธงรบที่ยืนอยู่ข้างกันรู้สึกเบื่อในใจ แต่ต้องอยู่เพื่อมารยาท อีกอย่างถ้าแสดงออกว่าไม่ชอบขี้หน้าภรรยาตนเอง ก็จะเป็นการหักหน้ามารดาเกินไป

“ธงรบป้าฝากน้องด้วยนะ หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กันด้วยนะลูก”

“ครับคุณป้า ไม่ต้องห่วงผมจะดูแลฟ้าให้ดี” เขายิ้มพอเป็นพิธีเพื่อให้วินาทีแห่งความอึดอัดผ่านไปเร็ว ๆ

“ได้ยินอย่างนี้น้าก็สบายใจ”

“เธอไม่ต้องห่วงหรอก ฉันรักหนูฟ้าเหมือนลูกชายแท้ ๆ ยังไงก็ไม่ปล่อยให้ลำบากแน่นอน”

“ขอบใจเธอมากนะที่ช่วยเหลือฉันมาตลอด ฝากลูกชายฉันด้วยนะดาว”

“จ้าเพื่อนรัก” กิ่งดาวและหทัยรัตน์ต่างก็สวมกอดกัน เพื่อร่ำลาก่อนจะเดินทางกลับ หล่อนทั้งสองเป็นเพื่อนมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย กิ่งดาวเป็นคนเชียงใหม่เหมือนกัน ทำให้ทั้งสองรักกันมาก จนมีโอกาสได้มาเป็นดองกันเหมือนอย่างเช่นในวันนี้

ร่ำลากันแล้วกิ่งดาวก็สั่งให้คนขับรถไปส่งคนทั้งสองที่สนามบิน จากนั้นหล่อนและสามีก็ขึ้นไปพักผ่อน หลังจากเหน็ดเหนื่อยจากงานเลี้ยงมาตลอดทั้งวันแล้ว

ตั้งแต่เกิดมาเขียนฟ้าไม่เคยนอนร่วมห้องกับผู้ชายคนไหนมาก่อน ทำให้เขารู้สึกประหม่า ได้แต่นั่งอยู่บนเตียง จ้องมองเขาทุกย่างก้าวกลัวว่าจะเข้ามาทำรุ่มร่าม ส่วนตอนนี้ธงรบกำลังถอดเสื้อผ้าออกทำละชิ้น ๆ โดยไม่อายเลยสักนิด

“มองทำไม”

“คือผม...ยังไม่ชินกับการต้องมานอนร่วมห้องกับคนอื่นครับ”

“ไม่ชินแล้วแต่งงานทำไมล่ะ” เขาถอดเสื้อแล้วโยนมาบนเตียง เผยให้เห็นเรือนกายกำยำ เต็มแน่นไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ หน้าท้องมีลอนซิกแพคชัดเจน เห็นอย่างนั้นเขียนฟ้าก็หน้าแดงก่ำ รีบหันไปมองอีกทาง

“หากเลือกได้ผมคงไม่แต่งกับผู้ชายด้วยกัน แถมยังไม่ได้รักอย่างนี้หรอกครับ ถ้ามันจะทำให้คุณลำบากใจผมออกไปนอนข้างนอกก็ได้นะ” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นจากเตียง ทำทีจะเดินออกไป แต่ธงรบยืนเท้าสะเอวขวางไว้เสียก่อน สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด เขียนฟ้าหลุบตาลงมองที่มือตัวเองทันที

“จะไปไหน”

“จะออกไปข้างนอกครับ”

“นี่นายโง่หรือแกล้งโง่กันแน่ ถ้าออกไปนอนข้างนอกแล้วคุณแม่เห็นเข้า ฉันก็จะโดนดุ หรือนายตั้งใจจะให้มันเป็นอย่างนั้น” เขาตวาดใส่หน้าเสียงดัง

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ ผมแค่เกรงใจคุณเท่านั้น”

“ถ้าเกรงใจก็อย่าทำตัวมีปัญหา อย่าขัดใจ แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับเรื่องส่วนตัวของฉันรู้ไว้ด้วย”

“ครับคุณธงรบ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวไปเปลี่ยนชุดนะครับ”

“จะไปไหนก็ไป”

เขียนฟ้าเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว ก่อนจะพยายามถอดชุดออก ทว่าเขากลับไม่สามารถรูดซิปด้านหลังได้ พยายามอยู่นานจนคิดว่าต้องมีใครสักคนช่วย

“ทำไมมันถอดยากถอดเย็นอย่างนี้นะ เฮ้อ! คงไม่มีทางเลือกแล้วสินะ” ว่าแล้วก็เดินออกไปจากห้องแต่งตัว เพื่อให้เจ้าบ่าวช่วยรูดซิปลงให้

เดินออกมาแล้วเขียนฟ้าก็เบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ร้องเสียงหลงเมื่อเห็นธงรบยืนเปลือยกายล่อนจ้อนอยู่กลางห้อง

“เฮ๊ย!”

“เหี้ย!”

เจ้าตัวยกมือขึ้นมาปิดตา ส่วนธงรบรีบหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาพันรอบเอวไว้ แม้ว่าเขาจะเคยแก้ผ้าต่อหน้าเพื่อนผู้ชายมานักต่อนัก ทว่ากับเขาคนนี้รู้สึกอายขึ้นมาเสียดื้อ ๆ