ตอนที่ 3 ไม่มีวันกลืนน้ำลายตัวเอง

“เป็นบ้าอะไรจู่ ๆ ก็เดินออกมา”

“ผมจะให้คุณช่วยรูดซิปด้านหลังให้หน่อยครับ ผมรูดเองไม่ได้” เขาอธิบายแต่ยังไม่ยอมลดมือลง

“เอามือลงได้แล้ว”

เจ้าตัวค่อย ๆ ลดมือลง เปิดเปลือกตาสวยขึ้นอย่างช้า ๆ พบว่าตอนนี้ธงรบยืนเท้าสะเอวโดยมีผ้าเช็ดตัวสีขาวพันรอบเอวไว้แล้ว

“ผมขอโทษครับ”

“ช่างมันเถอะ จะให้ช่วยรูดซิปไม่ใช่เหรอ หันหลังมาสิ” ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงห้วนสั้น บ่งบอกว่ากำลังอารมณ์ไม่ดี

เขียนฟ้าเดินเข้าไปใกล้แล้วหันหลังให้ชายหนุ่ม มือทั้งสองข้างกอดที่โครงเสื้อเอาไว้เพื่อกันไม่ให้หลุด

ธงรบเอื้อมมือไปจับที่ซิปอย่างไม่ได้คิดอะไร ทว่าเมื่อรูดลงเรื่อย ๆ เผยให้เห็นแผ่นหลังขาวเนียน ความคิดด้านมืดก็ผุดขึ้นในหัวทันที เขากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ สายตาคมจ้องมองแผ่นหลังขาวเนียนอย่างตั้งใจ ลืมตัวไปว่าตอนนี้ซิปถูกรูดลงจนสุดแล้ว

“คุณธงรบครับเสร็จหรือยัง”

“...”

“คุณธงรบครับ”

“สะ...เสร็จแล้ว” เสียงหวานทำให้ชายหนุ่มหลุดจากภวังค์ รีบละมือลงมาทันที

“ขอบคุณครับ” เขียนฟ้ากล่าวคำขอบคุณแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องแต่งตัว

ด้วยความที่ธงรบเป็นหนุ่มนักรัก เป็นเสือผู้หญิงตัวพ่อ จนใครต่างก็ตั้งฉายาให้เป็นคาสโนว่าแห่งวงการไฮโซ ทำให้ไม่แปลกที่เขาจะรู้สึกมีอารมณ์เมื่อได้เห็นส่วนที่งดงามเช่นนี้ ทว่านี่คือแผ่นหลังของผู้ชายด้วยกัน เหตุใจเขาต้องรู้สึกร้อนวูบวาบเช่นนี้ด้วยนะ เขามันบ้าไปแล้ว

แต่ถึงอย่างไรเจ้าตัวตั้งปณิธานเอาไว้ ว่าจะไม่แตะเนื้อต้องผู้ชายคนนี้เด็ดขาด จะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่มีค่า เป็นฝ่ายขอจบความสัมพันธ์ และออกไปจากบ้านหลังนี้ด้วยตัวเอง โดยที่เขาจะได้ไม่ต้องโดนมารดาต่อว่า

“มึงต้องอดทนให้มาก ๆ ผู้ชายคนนี้เข้ามาเพราะเงิน ทำลายชีวิตโสดมึงไม่เหลือชิ้นดี มึงจะต้องไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับเขาเด็ดขาด” ธงรบสัญญากับตัวเองเป็นมั่นเป็นเหมาะ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เขียนฟ้าก็เดินตรงมาที่เตียงนอน เห็นธงรบกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ก่อนแล้ว เขายกมือขึ้นไปลูบที่หลังคอเบา ๆ เพราะยังไม่รู้ว่าจะต้องนอนตรงไหนยังไงบ้าง

“จะให้ผมนอนตรงไหนครับ”

“อยากจะนอนตรงไหนก็นอน ขอแค่อยู่ภายในห้องนี้ก็พอ” เจ้าของห้องเอ่ยทั้งที่ยังวางสายตาไว้ที่หน้าจอ ทำเป็นไม่สนใจ

“โอเคครับ” กล่าวแล้วเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว เปิดตู้เพื่อนำชุดเครื่องนอนสำรอง หอบมาวางไว้ที่ข้างเตียง

ทำการปูที่นอนจนเสร็จแล้วหันไปมองเขาอีกครั้ง พบว่าอีกฝ่ายยังคงไม่สนใจ จึงเอนหลังลงนอน พยายามข่มตาให้หลับ จะได้ไม่รู้สึกอึดอัดไปมากกว่านี้

ธงรบวางมือถือไว้ที่โต๊ะข้างเตียง เอียงหน้ามามองที่ว่างข้างตัวพบเพียงความว่างเปล่า จึงลุกขึ้นนั่งกวาดสายตามองไปรอบห้องแต่ก็ไม่พบตัว จึงคิดว่าอีกฝ่ายไม่ยอมเชื่อฟัง หอบผ้าหอบผ่อนออกไปนอนนอกห้อง และนั่นจะทำให้เขาโดนมารดาบ่นให้

“ก็บอกแล้วว่าไม่ให้ไปนอนข้างนอก ถ้าเจอตัวโดนดีแน่” ธงรบบ่นเบา ๆ แล้วเดินออกไปนอกห้องโดยไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าตัวได้นอนอยู่ข้างเตียง

ธงรบเดินหาจนทั่วบ้านแต่ก็ไม่พบตัว ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิด อารมณ์เสีย ก่อนจะเดินดุ่ม ๆ กลับเข้ามาในห้อง มองไปที่เตียงก็สะดุดตากับอะไรบางอย่างที่อยู่ข้างเตียง

“ฟ้า!”

ตอนนี้เขียนฟ้านอนหลับไปแล้ว เห็นอย่างนั้นชายหนุ่มก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ จ้องมองด้วยแววตาเดือดดาลราวกับจะฆ่าเสียให้ได้ เดินตรงเข้าไปอุ้มร่างเล็กขึ้นในท่าเจ้าสาว แล้ววางลงบนเตียง

“ต่อไปนี้นายต้องมานอนบนเตียงกับฉัน จะได้มั่นใจว่าไม่ไปนอนที่อื่น”

เขายืนมองร่างเล็กด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น ทว่าใบหน้าเรียวรูปไข่ ผิวขาวเนียนชวนสัมผัส ริมฝีปากชมพูระเรื่อน่าจูบ เนินอกขาวเนียนที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อยืดตัวโคร่ง นั่นทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เกิดความคิดที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ธงรบถึงกับกุมขมับ เพราะห้ามความต้องการของตัวเองไม่ได้

“มึงต้องทนให้ได้นะไอ้รบ ต้องทนให้ได้” ชายหนุ่มพรูลมออกจากปาก ก่อนจะตามขึ้นไปนอนบนเตียง จากนั้นนำหมอนข้างมากั้นกลางไว้ กลัวว่าหากเผลอไปแตะส่วนใดส่วนหนึ่งของเขียนฟ้าเข้าจะทำให้อดใจไม่ไหว เผลอทำอะไรลงไปอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

เพราะเขา...จะไม่มีวันกลืนน้ำลายตัวเองแน่นอน