ตอนที่ 5

ต้นข้าวค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ เขาก็มองไม่เห็นร่างสูงอยู่ในห้องแล้ว ต้นข้าวรีบลุกขึ้นแล้วหันมองนาฬิกาที่ติดอยู่ตรงผนังด้วยความตกใจ

“หกโมง!! นี่เรานอนไปนอนขนาดนี้เลยหรอวะเนี้ย!” ต้นข้าวพูดกับตัวเองด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่าตัวของเขาจะนอนหลับไปนานมากขนาดนี้

“บ่นอะไรของมึง” หลงที่พึ่งเดินเข้ามา ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ต้นข้าวสะดุ้งหันไปมองทันที

“เฮีย!”

“ก็เออดิวะ กูเองไง มึงคิดว่าใคร” หลงถอดเสื้อที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อออกแล้วพาดไปที่เก้าอี้ ท่ามกลางสายตาที่อึ้งๆของต้นข้าว เขามองหุ่นที่กำยำของร่างสูงด้วยความหลงใหล ซิกแพ็กทั้งหกลูกของหลงทำให้ต้นข้าวอยากจะเข้าไปสัมผัสมัน

“เฮ้ย” เสียงของหลงที่ตะโกนใส่เขา ทำให้ต้นข้าวได้สติ

“ครับ!”

“มองหุ่นกูแบบนี้..มึงคิดอะไรรึเปล่าวะ” หลงค่อยๆเดินเข้ามาหาต้นข้าวที่นั่งอยู่อย่างช้าๆ ต้นข้าวตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่สามารถขยับไปไหนได้เพราะกลัวตัวเองจะหลุดพูดอะไรออกไป

“เอ่อ..คือว่า..” ต้นข้าวอึกอัก

หลงเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าต้นข้าว พร้อมกับก้มลงมองใบหน้าหวานที่มองเขาอยู่

“มึงกำลังคิดว่า..อยากหุ่นดีแบบกูใช่มั้ยล่ะ” หลงยิ้มกว้างพร้อมกับนั่งลงข้างๆต้นข้าวแล้วหันไปมองใบหน้าหวานยิ้มๆ ต้นข้าวเองเมื่อได้ยินก็ลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ตอนแรกเขานึกว่าถูกจับความรู้สึกได้ซะแล้ว

“ก็..ครับ” ใบหน้าหวานพยักหน้ายอมรับ ถึงแม้มันจะไม่ใช่เรื่องจริงเลยก็ตาม

“ยากหน่อยนะอีหนู มึงยังต้องฝึกอีกเยอะ” หลงยักคิ้วใส่ต้นข้าวอย่างกวนๆ พร้อมกับก้มมองไปที่หน้าท้องที่มีเสื้อปกปิดอยู่

“ไหนกูดูดิ๊ว่ามึงมีกล้ามกับเขาบ้างมั้ย” หลงพูดจบก็ถกเสื้อต้นข้าวขึ้นทันที ต้นข้าวรีบดึงเสื้อของตัวเองลงแต่ก็ไม่สามารถที่จะสู้แรงของหลงได้เลยแม้แต่น้อย

“เฮียยยปล่อยเสื้อผมก่อน” ต้นข้าวพูดอย่างอายๆ เมื่อต้องมาโชว์หน้าท้องแบนราบที่เหมือนผู้หญิงให้ร่างสูงดู

หลงที่เห็นหน้าท้องขาวๆของต้นข้าวก็ชะงักไปนิด ผิวเนียนละเอียดที่ขาวผ่องอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้

“ทำไมมึงเหมือนผู้หญิงเลยวะ” หลงเงยหน้ามองต้นข้าวนิดๆพร้อมกับใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ลูบไปที่หน้าท้องของต้นข้าวเบาๆ

อึก!

ต้นข้าวเผลอกลืนน้ำลายลงคอโดยไม่ทันตั้งตัว นิ้วร้อนของหลงที่กำลังลูบไล้เขาอยู่นั้น มันทำให้ต้นข้าวรู้สึกเหมือนหายใจไม่ค่อยออกเพราะความวาบหวามที่มีในอก

“ผิวก็ลื่นมือฉิบหายเลย แถมยังขาวเนียนละเอียดอีกตางหาก” เสียงแหบของหลงพูดขึ้น พร้อมกับระยะห่างที่มีให้กับร่างบางน้อยลง จากการลูบไล้เพียงปลายนิ้ว ก็ค่อยแปรเปลี่ยนเป็นการลูบแบบเต็มไม้เต็มมือ ฝ่ามือหนาของหลงจับไปที่เอวบางของต้นข้าวด้วยความอ่อนโยน

ต้นข้าวที่เห็นการกระทำของหลงก็เริ่มใจสั่น หัวใจของเขาเต้นระรัวด้วยความตื่นตะหนก เพราะเขาไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิต

“ฮะ..เฮียครับ” เสียงสั่นของต้นข้าวพูดขึ้น เมื่อปลายจมูกของหลงกำลังขยับเข้ามาใกล้กับใบหน้าของเขา

“หื้ม?” หลงขาลรับ แต่ยังไม่ผละใบหน้าออกไป จนมือของต้นข้าวต้องแตะไปที่มือของหลงที่อยู่ตรงเอวของตัวเองเบาๆเพื่อบอกให้อีกฝ่ายหยุด

“เฮียหิวหรือยังครับ นี่มันก็เย็นแล้ว..ไปหาอะไรกินกันดีมั้ยครับ”

เสียงหวานของต้นข้าวทำให้หลงเริ่มได้สติ เขาผละตัวเองออกมาจากต้นข้าวอย่างรวดเร็ว พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วค่อยผ่อนลมหายใจออกทีละนิด

“ไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาก่อนไป เดี๋ยวคืนนี้จะมีปาร์ตี้กันเล็กๆ ค่อยไปกินกันตอนนั้นละกัน” หลงพูดบอก พร้อมกับจ้องหน้าของต้นข้าวนิ่งๆ

“ครับ” ต้นข้าวพยักหน้านิดๆแล้วจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่ พร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังเดินออกไป จนภายในห้องเหลือเพียงแค่หลงอยู่คนเดียว ร่างสูงลูบหน้าของตัวเองไปมา

“นี่กูเป็นบ้าอะไรของกูวะ! น้องมันพึ่งเข้ามานะเว้ย มึงไปทำแบบนั้นได้ไงวะ เดี๋ยวมันก็กลัวหมดหรอก” หลงคิดกับตัวเองอย่างเครียดๆ พร้อมกับเอนตัวพิงไปที่โซฟาเพื่อสงบสติอารมณ์ เพราะเขาเองก็รู้อาการของตัวเองตอนนี้ดีว่ากำลังเป็นอะไร เพียงแค่ได้กลิ่นกายที่หอมอ่อนๆของต้นข้าว อารมณ์บางอย่างมันก็ค่อยๆก่อขึ้นมาทีละนิด ดีที่อีกฝ่ายห้ามเขาเอาไว้ก่อน ไม่อย่างนั้น..บนโซฟาคงจะต้องเกิดสงครามบางอย่างแน่นอน

“เชี้ยเอ้ยย! มึงอย่าพึ่งมาบ้ากามตอนนี้นะเว้ยไอหลง เกิดมาจะสามสิบละ มึงยังไม่เคยล่วงเกินพนักงานที่นี่เลยนะเว้ย” หลงคิดกับตัวเองอย่างเครียดๆ กลิ่นหอมของอีกฝ่ายยังคงตราตรึงอยู่ในปลายจมูกของเขา

30%

หลังจากที่ต้นข้าวเดินขึ้นมาในห้องนอนแล้ว เขาก็จัดการอาบน้ำและแต่งตัวให้เรียบร้อย ซึ่งเขาได้หยิบยืมชุดของร่างสูงเอามาใส่ก่อน เพราะเสื้อผ้าของเขามีเพียงแค่ชุดสองชุดเท่านั้น ซึ่งมันก็เป็นชุดที่ค่อนข้างแย่พอสมควร เขาเลยไม่กล้าที่จะใส่ ส่วนเสื้อของหลงที่ต้นข้าวหยิบเอามาใส่นั่นก็คือเสื้อเชิ๊ตคอกว้างสีขาวกับกางเกงสามส่วนสีเทาของเขา

แอดดดด

เสียงประตูที่เปิดออก ทำให้ต้นข้าวหันไปมองทันที

“เอ่อ..” ต้นข้าวอึกอัก เพราะเขาไม่รู้ว่าร่างสูงจะว่าเขาหรือเปล่าที่เอาเสื้อมาใส่โดยที่ไม่ได้ขออนุญาตแบบนี้

“นี่มึงเอาเสื้อกูมาใส่หรอวะ” หลงเดินเข้ามาใกล้ต้นข้าวเรื่อยๆ ต้นข้าวอึกอักไม่กล้าที่จะมองหน้าหลงเท่าไหร่นัก

“คือ..เสื้อผ้าผมมันเก่าหมดแล้ว ผมเลย..” ต้นข้าวอึกอัก

“กูยังไม่ได้ว่าอะไรมึงสักคำเลย หึหึหึ จะอึกอักทำไม” หลงพูดขึ้นอย่างขำๆ เพราะเขาเองก็ไม่ได้ว่าอะไรอีกฝ่ายจริงๆ

“ผมขอโทษนะเฮีย ที่เอาเสื้อผ้าของเฮียมาใส่โดยที่ไม่ได้ขอเลย..มาวันแรกก็ทำนิสัยไม่ดีเลยแฮะ” คำหลังต้นข้าวพูดกับตัวเองเบาๆแต่หลงก็ได้ยินมันชัดเจนอยู่ดีเพราะอยู่ในห้องกันสองคน

“มึงสามารถหยิบเสื้อผ้าของกูในตู้ออกมาใส่ได้ทุกตัว ไม่ต้องเกรงใจอีกต่อไป โอเค๊?” หลงเลิกคิ้วถามออกไป ต้นข้าวกัดปากตัวเองนิดๆเมื่อเสียงทุ้มแหบของหลงมันดันทำให้ใจของเขาเต้นแรง

“ครับ” ต้นข้าวตอบเสียงอ้อมแอ้ม

“มึงลงไปรอข้างล่างก่อนเลยก็ได้ พวกไอยินกับไอชีพมันรออยู่ข้างล่างแล้ว” หลงพูดบอก พร้อมกับเดินเลี่ยงไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ต้นข้าวจับหัวใจที่มันกำลังเต้นแรง

“จะเขินอะไรขนาดนี้เนี้ย” เขาถามตัวเองยิ้มๆด้วยความไม่เข้าใจ

เมื่อเดินลงไปข้างล่าง ต้นข้าวเดินไปทางตึกโซนกลาง ซึ่งมีคนมากมายกำลังวุ่นวายอยู่กับอะไรสักอย่าง พอเขาเข้าไปใกล้ๆ เขาก็เห็นว่าทั้งหมดกำลังวุ่นวายกับอาหารที่ต้องยกไปวางไว้ที่โต๊ะกลาง ซึ่งรอบๆก็จะมีโต๊ะที่เป็นกลุ่มใครกลุ่มมัน อยู่ประมาณสามสี่โต๊ะ แต่ละโต๊ะก็ไม่ใหญ่มากและก็ไม่ได้ห่างกันเท่าไหร่นัก

“อ่าวไอเด็กใหม่ มาพอดีเลย มึงมาเอาของไปวางไว้ตรงนั้นไป โต๊ะตรงกลางเป็นโต๊ะของเฮียกับเพื่อนๆเขา เอาไปวางไว้ให้ดีดีนะมึง อย่าให้หล่นละ” เสียงของยินพูด พร้อมกับยื่นถ้วยใบใหญ่ซึ่งใส่พวกยำรวมมิตรทะเลเอาไว้ ต้นข้าวเองก็เอื้อมมือไปรับพร้อมกับหันไปมองตามโต๊ะที่ยินบอก คนหลายคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆก็ทำท่าจะเข้ามาช่วยเขา แต่ต้นข้าวก็ปฎิเสธคนเหล่านั้นออกไป เพราะเขาคิดว่าแค่ถ้วยใบเดียวเขายกไหวอยู่แล้ว พอเอาไปวางไว้เสร็จ ต้นข้าวก็เดินไปที่ดูคนอื่นๆเผื่อว่ามีอะไรให้เขาพอช่วยเหลือได้บ้าง

“ให้ผมช่วยทำอะไรมั้ยครับ” ต้นข้าวถามกลุ่มของชีพ ที่กำลังย่างเนื้ออะไรสักอย่างอยู่บนหน้าเตา

“เอาพวกจานที่มีหมูไปวางไว้ที่โต๊ะของเฮียก็ได้ ยังไงพวกกูก็ต้องเอาให้เฮียก่อนอยู่แล้ว” เล็กพูดขึ้น พร้อมกับส่งจานทั้งสองจานยื่นให้กับต้นข้าว มือเรียวก็รับเอามาแล้วหันหลังเพื่อที่จะไปที่โต๊ะตัวเดิม แต่เขาก็ต้องชนกับอกแกร่งของแม็กที่เดินเข้ามาหาเขาพอดี

“อุ๊ย! ขอโทษครับพี่แม็ก” ต้นข้าวรีบก้มหัวเพื่อขอโทษอีกฝ่ายทันที แต่ก็ยังดีที่ของในจานไม่ได้หล่นลงไปที่พื้น ส่วนตัวของแม็กนั้นเมื่อรู้ว่าคนที่ตัวเองชนคือต้นข้าวก็ระบายยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

“ไม่เป็นไรๆ พี่เองแหละที่เดินไม่ดู” แม็กยิ้มกว้าง

“มาๆเดี๋ยวพี่ช่วยถือ” แม็กหยิบจานออกจากมือของต้นข้าวอีกข้างมาถือไว้ ซึ่งต้นข้าวเองก็ยังไม่ทันที่จะบอกปฎิเสธออกไป

“ผมถือเองได้ครับพี่แม็ก นี่มันก็ไม่ได้หนักอะไร” ต้นข้าวบอก และพยายามที่จะดึงเอาจานคืน แต่แม็กเบี่ยงหลบไม่ยอมให้ต้นข้าวถือ

“ไม่เป็นไร แขนเรานิดเดียวเองเดี๋ยวพี่ช่วยดีกว่านะ” แม็กพูดเสียงนุ่ม สายตาของแม็กมองไปที่ต้นข้าวอย่างเปิดเผย ว่าตัวของเขานั้นสนใจในตัวต้นข้าว

“แหมๆๆพี่แม็กกก ระวังเฮียเอาไขควงมาปาใส่นะเว้ย ยุ่งกับเด็กเฮียอ่ะ” เสียงของยินพูดขึ้นยิ้มๆ แม็กเองก็หันไปมองทางยินด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

“เฮียไม่ว่าหรอกน่า ให้กูจีบบ้างเหอะ อยู่กับพวกมึงมากๆกูจะประสาทตายอยู่ละ” แม็กหันหน้าไปมองทางต้นข้าวยิ้มๆ

“ให้กูดูอะไรที่มันเจริญหูเจริญตากูบ้างก็ดี”

“เจริญส้นตีนกูก็ดีนะไอแม็ก” เสียงเข้มของหลงดังขึ้นทางด้านหลังของต้นข้าว ทุกคนต่างหันไปมองทันทีด้วยความตกใจ

“ฉิบหายแล้วววเจ้าที่เขามาละโว๊ยยย” เล็กแกล้งตะโกนพูดขึ้นอย่างขำๆ แม็กเองก็ได้แต่ถอนหายใจและส่งจานคืนให้กับหลงที่เดินเข้ามา เพราะเขาอ่านสายตาแบบนั้นของหลงออก

“แหมมผมแค่แซวน้องมันเล่นๆเท่านั้นเองเฮีย ไม่ได้จริงจังอะไรสักหน่อย เฮียก็..กินให้อร่อยนะ ผมไปดูโซนน้ำก่อน เดี๋ยวเอามาให้” แม็กพูดจบก็หันหลังเดินออกไปทันที หลงได้แต่ส่ายหน้าไปมาด้วยความอ่อนใจ

“มึงก็ยืนให้มันจีบอยู่นั่นแหละ ไม่ชอบทำไมไม่หนีออกมาวะห๊ะ ยืนให้มันพูดใส่มึงอยู่ได้” หลงขมวดคิ้วแล้วพูดใส่ต้นข้าวดุดุ ต้นข้าวยิ้มแห้งใส่ร่างสูงเมื่อโดนต่อว่า

“ไป เข้าไปนั่งที่โต๊ะกูนู้น เดี๋ยวจะแนะนำเพื่อนกูให้มึงรู้จัก” หลงพูดจบก็ดันแผ่นหลังของร่างบางให้เดินไป พร้อมกับแย่งจานที่เหลือที่อยู่ในมือของต้นข้าวเอามาถือไว้ จนต้นข้าวมีเพียงมือเปล่าเดินเข้าไปเท่านั้น

“เพื่อนเฮียจะมาหรอครับ” ต้นข้าวเงยหน้าถามร่างสูง เมื่อมานั่งที่โต๊ะแล้ว

“อืม นี่ก็จัดงานเลี้ยงเอาไว้ให้พวกมันนั่นแหละ นานๆจะเจอกันที” หลงบอก ต้นข้าวพยักหน้ารับรู้

“มึงเองก็ไม่ต้องไปคุยกับพวกมันมาก มันหน้าหม้อกันจะตาย” หลงเอ่ยเตือน

ต้นข้าวพยักหน้ารับรู้

“พวกมันมากันละ” หลงพูดพร้อกมับพยักหน้าไปทางด้านหน้า

“หวัดดีครับพวกเฮีย” ยินยกมือไหว้เพื่อนของร่างสูงทั้งสามคนที่เดินเข้า

“โหหหไม่ได้เจอนานเลยนะมึงไอยิน” วาเอ่ยทักยิ้มๆ

“ผมหล่อขึ้นใช่มั้ยเฮีย” ยินเสยผมตัวเองนิดๆ

“เออใช่” วาตอบ ยินยิ้มกว้างออกมาทันทีเมื่อได้ยินแต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ดีใจได้เต็มที่เสียงของนพก็ดังขึ้น นพเดินเข้าไปกอดไหล่ของวาเอาไว้

“ไอวามันไม่ได้หมายถึงว่ามึงหล่อขึ้นหรอกไอยิน แต่ที่มันบอกว่าใช่เนี้ย มันหมายถึง ใช่..ที่มึงยังมั่นหน้าของมึงเหมือนเดิม ตางหาก” หลังจากที่นพพูดจบ ทุกคนต่างก็หัวเราะออกมาอย่างพร้อมเพรียง

“โหหหเฮียยยย” ยินร้องออกมาอย่างโอนครวญ

“พวกมึงกะจะยืนคุยกันตรงนี้เลยรึไงวะ” เสียงของป้องดังขึ้นทางด้านหลัง

“ไปๆๆเข้าไปข้างในดีกว่าพวกเฮีย นี่เฮียหลงแกก็นั่งรออยู่ข้างในกับเด็กแกละ” ยินพูดขึ้นยิ้มๆ

ทั้งหมดหันมองหน้ากันทันทีแล้วพร้อมใจกันร้องอุทานออกมาพร้อมกัน

“เด็กไอหลง!!!”

“อุ๊บ! นี่ผมเผลอหลุดปากออกไปหรอเนี้ย” ยินแกล้งปิดปากตัวเองอย่างมีจริต ซึ่งใครมองก็ดูออกมาอีกฝ่ายแกล้งทำ

“ไอยินมึงมั่วปะเนี้ย ไอหลงเนี้ยนะมีเด็ก” วาถามด้วยความตกใจ

“นั่นดิ ใครเขาจะตาบอดไปเอามันวะ” ตามมาด้วยเสียงของป้อง

“กูว่าพวกเราไปดูให้เห็นกับตาเลยดีกว่าว่ะ จะได้รู้ว่ามันเอาสาวที่ไหนเป็นเด็ก” นพพูดขึ้น ทั้งสามจึงพากันเดินไปที่โต๊ะของหลง แต่ยังไม่ทันได้เดินไปถึงโต๊ะ เท้าของทั้งสามก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นหลงกำลังป้องอะไรสักอย่างให้หนุ่มน้อยคนนึงที่โต๊ะ

“ไอยินแม่งมั่วฉิบ กูไม่เห้ฯจะมาสาวที่ไหนเลย เห็นมีแต่ผู้ชาย” ป้องพูดขึ้นอย่างเซ็งๆ

“แต่ไอหลงมันก็ไม่เคยบอกนะเว้ยว่ามันชอบแบบไหนอ่ะ” นพพูดขึ้นพร้อกับมองหน้าเพื่อนทั้งสองไปมา

“เออว่ะ/เออว่ะ” ทั้งสองคนพูดออกมาพร้อมกัน

“เข้าไปดูพวกมันใกล้ๆกัน” วาพูดจบก็เดินนำไปทันที คนอื่นๆก็เดินตามกันไป