เมียเฮียหลง

ร้านซ่อมรถชื่อดังย่านxxx

“เฮียครับ พวกไอมาวินมันมาครับ” เสียงของยินเดินมาพูดกับเฮียหลงเจ้าของอู่ ที่กำลังไขน็อตที่อยู่ติดกับรถเพื่อนำอะไหล่ที่เสียออกมา

“ให้แม่งเข้ามา” หลงบอกเสียงเข้มแต่ก็ไม่ได้หันไปมองลูกน้องตัวเอง

หลงหรือเฮียหลง ชายหนุ่มรูปร่างกำที่มีใบหน้าเข้มคมดุ จนคนที่พบเห็นต่างก็หวาดกลัว และยิ่งบวกกับนิสัยที่เป็นคนนิ่งๆ ใจนักเลงด้วยแล้วละก็ มันยิ่งทำให้ไม่มีใครกล้ามีปัญหากับเขาเลยแม้แต่คนเดียว มีแค่คนรอบข้างที่สนิทเท่านั้นถึงจะรู้ว่าหลงเป็นคนยังไง

“โทษที่ที่กูมารบกวนมึงตอนเช้าแบบนี้” เสียงของมาวินเอ่ยทักขึ้น หลงเองก็ไม่ได้หันไปมองเพราะกำลังยุ่งอยู่กับงานของตัวเองอยู่

“รู้ว่ารบกวนทำไมไม่มาเมื่อคืน” หลงตอบกลับไปนิ่งๆ มาวินหัวเราะในลำคอเล็กน้อย

เขากับหลงต่างก็เป็นอริกันมาสักพักแล้ว เหตุก็เพราะ..ความหมั่นไส้ที่มีต่อกันเท่านั้น ไม่มีอะไรอื่นนอกเหนือจากนี้ แต่เหตุผลที่มาวินต้องมาหาหลงในครั้งนี้ก็เพราะ ตัวของมาวินนั้นได้ยืมเงินของหลงไปจำนวนนึงซึ่งมันมาพอสมควร และวันนี้ก็เป็นวันที่มาวินต้องเอาเงินมาใช้คืน เพราะไม่อย่างนั้น..เขาทั้งคู่คงได้เป็นศัตรูกันจริงๆจังๆอย่างแน่นอน

“กูพาคนมาขัดดอก” มาวินพูดพร้อมกับดันใครบางคนให้มาอยู่ตรงหน้าหลง หลงหยุดชะงักไปนิดพร้อมกับค่อยๆเงยหน้ามอง เขาพบกับใบหน้าหวานที่ยืนทำหน้าไม่พอใจอยู่ โดยมือทั้งสองข้างถูกมัดเอาไว้ รวมทั้งปากก็ถูกปิดเอาไว้ด้วยโดยมีลูกน้องของมาวินจับแขนทั้งสองข้างเอาไว้

“กูบอกแล้วว่ากูไม่ซื้อขายคน” หลงพูดเสียงนิ่งและก้มลงไปทำงานตัวเองต่อ

“กูเอามันมาก็ให้มึงใช้งานมัน ไม่ได้เอามาให้เป็นนางบำเรอสักหน่อย” มาวินพูดด้วยท่าทีสบายๆ

“กูไม่รับ” หลงพูดโดยไม่หันไปมองหน้ามาวิน

“แต่ในเงื่อนไขที่กูตกลงกับมึง มันไม่ได้มีบอกนะว่ามึงจะไม่รับอะไรบ้าง” มาวินเลิกคิ้วใส่หลงนิดๆ มือทั้งสองข้างของหลงชะงักเมื่อได้ยิน เขาค่อยๆหันหน้าไปทางมาวินนิดๆสลับกับมองใบหน้าหวานที่มองหน้าเขาเขม็ง

“มันชื่ออะไร” หลงถามเสียงนิ่ง

“อื้อ อื้อ” ใบหน้าหวานร้องในลำคอเหมือนกับต้องการพูดอะไรสักอย่าง

“ไอหนุ่มน้อยน่าหวานนี่มันชื่อต้นข้าว” มาวินบอกยิ้มๆ หลงลุกขึ้นและเดินไปล้างมือด้วยท่าทีนิ่งๆ

“ประวัติมัน”

“อายุสิบแปดปี กำลังจะขึ้นเรียนมหาลัยเรียนเก่ง แต่อาจจะปากดีไปหน่อย อืม..กูคิดว่ามึงเองก็คงปรามมันได้อยู่ มันอยู่กับพ่อแม่บุญธรรมเพราะพ่อแม่จริงๆตายไปล่ะ แต่ไอเด็กนี่มันก็เสือกโชคร้ายเจอพ่อแม่บุญธรรมเล่นพนันจนหมดตัวเลยต้องไอมันมาขัดดอกให้กับกู กูก็เลย..”

“มึงก็เลยมาขายเด็กนี่ต่อให้กู?” หลงเลิกคิ้วมองมาวินนิ่งๆ

“อาห๊ะ” มาวินยักคิ้วใส่หลงนิดๆ หลงปลายตามองไปที่เด็กนั่นนิดๆ

“แต่มันมาโดยไม่สมยอมนี่” หลงบอก เพราะเขามองแววตาคู่นั้นของเด็กที่ชื่อต้นข้าวออก ว่าไม่ได้เต็มใจที่จะมาที่นี่เลยแม้แต่น้อย

“แต่พ่อแม่ของเด็กนี่ยินยอมที่จะขาย มันก็เท่ากับกรรมสิทธิ์ทุกอย่างในตัวเด็กคนนี้เป็นของกูแล้ว แต่ถ้ามึงไม่รับ..กูก็คงเอาไปขายให้คนอื่น” มาวินพูดพร้อมกับทำหน้าเสียดายเล็กน้อย

“ความจริงกูเองก็ไม่ใช่คนใจร้ายอะไรเท่าไหร่หรอกนะ เพราะการที่กูพาเด็กนี่มาหามึงก่อน ก็เพราะรู้ว่าชีวิตของเด็กคนนี้ถ้าได้อยู่กับมึงมันก็อาจจะดีกว่าไปอยู่กับไอแก่คนอื่นๆก็ได้ มึงเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าวงจรที่กูอยู่..มันเป็นยังไง” มาวินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

สีหน้าของหลงนิ่ง จนทุกคนไม่สามารถรู้ได้เลยว่าคนคนนี้คิดอะไรอยู่

“อื้ออ อื้ออ อื้ออื้ออื้อ” เสียงของต้นข้าวโวยวายเล็กน้อย หลงถอนหายใจออกมาดังเฮือกพร้อมกับเดินมาหาหนุ่มน้อยตรงหน้า และเปิดสก๊อตเทปที่ปิดปากของร่างบางอยู่ออก ต้นข้าวขยับปากตัวเองด้วยความเมื่อย

“มึงเต็มใจที่จะอยู่ที่นี่รึเปล่า” หลงถามความคิดของร่างบาง เพราะถ้าอีกฝ่ายไม่เห็นด้วย เขาเองก็ไม่สามารถที่จะรับเด็กคนนี้ไว้ได้จริงๆ

“ถ้าเด็กคนนี้ไม่ยินยอม กูเองก็คงต้องปฎิเสธข้อเสนอของมึง และเย็นนี้มึงก็ต้องเอาดอกมาใช้กูตามเดิม”

“ผม..” ต้นข้าวมีสีหน้าที่ลังเลเล็กน้อย

“ว่าไง กูไม่ชอบรออะไรนาน มึงเองก็ได้ยินเรื่องทั้งหมดแล้ว เพราะฉะนั้นมึงต้องตัดสินใจเลย เร็ว!” หลงพูดเร่ง ต้นข้าวมองหน้าหลงนิ่งๆ ใบหน้าที่ดูโหดเหี้ยมคำพูดที่ดูห้วนๆของคนตรงหน้า มันไม่ได้มีอะไรที่ทำให้เขาอยากอยู่ที่นี่เลย แต่พอเขามองเข้าไปในแววตาที่อ่อนโยนของอีกฝ่าย เขากลับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด ความปลอดภัยในแววตาคู่นั้นทำให้ต้นข้าวตัดสินใจได้ในทันที

“ผมตกลงครับ”

“งั้นก็ตามนี้” หลงหันไปพูดกับมาวินนิ่งๆ

“หึหึหึ โชคดีนะหนุ่มน้อย” มาวินเดินเข้าไปลูบหัวของต้นข้าวนิดๆแล้วผละออกมา

“อีกสองอาทิตย์สองล้านกูต้องได้” หลงพูดพร้อมกับเดินไปที่กล่องเครื่องมือเพื่อที่จะทำงานต่อ มาวินหัวเราะพลางส่ายหัวไปมา

“รวยอย่างมึงต้องรีบทวงตังค์กูขนาดนี้เลยรึไง”

“คนอย่างมึงก็ต้องเจอแบบนี้แหละ”หลงหันไปพูดกับมาวินนิดๆและหันหลับมาสนใจเครื่องมือของตัวเองต่อ โดยมีต้นข้าวยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเพราไม่รู้จะทำอะไรต่อ

“เฮ้ออออ งั้นกูไปละ อีกสองอาทิตย์จะมาใหม่” มาวินพูดจบก็หันหลังเดินออกไป แต่ยังมิวายหันไปส่งยิ้มบางๆให้กับต้นข้าวอีกครั้ง