ตอนที่ 2

หลังจากที่มาวินออกจากร้านไปต้นข้าวเองก็ยืนอย่างเงอะๆงะๆทำอะไรไม่ถูก จนหลงที่กำลังจะเดินไปนั่งทำงานต่อ ต้องหยุดชะงักและมองเด็กที่ชื่อต้นข้าวด้วยความสงสัย

“มึงจะยืนตรงนั้นอีกนานมั้ย มาช่วยเอาเครื่องมือให้กูนี่” หลงบอกเสียงเข้ม จนทำให้ต้นข้าวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

“คะ..ครับๆ” ต้นข้าวรีบเดินเข้าไปหาหลงทันที

“เอาประแจมา” หลงพูดโดยไม่หันไปมองหน้า ต้นข้าวเองก็หยิบให้หลงอย่างรนๆ

“นั่นมันค้อน! มึงรู้จักมั้ยวะประแจเนี้ย” หลงหันไปพูดเสียงดุ ต้นข้าวยิ้มแห้งๆเพราะตัวเขานั้นไม่รู้จริงๆ ต้นข้าวหยิบอุปกรณ์ที่มันอยู่ในกล่องเครื่องมือออกมาที่ละชิ้น

“มานี่!กูหาเอง” หลงดึงคีมที่อยู่ในมือของต้นข้าวออกมาวางไว้ที่เดิมและหาสิ่งที่ตัวเองต้องการ

“ทำเหี้ยอะไรเป็นบ้าง” หลงถามขึ้นในขณะที่มือก็จัดการกับงานของตัวเองไปด้วย

“ก็เป็นหลายอย่างนะครับ อย่างพวกงานบ้านหรืองานที่ผู้ชายเขาทำกันผมก็ทำเป็น” ต้นข้าวพูดยิ้มๆ ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เห็นรอยยิ้มของเขาเลยก็ตาม

“ทำเป็นแต่เสือกหยิบประแจให้กูไม่ถูกเนี้ยนะ” หลงหันไปมองทางต้นข้าวนิดๆพร้อมกับส่ายหัวเล็กน้อยและหันหลับมาทำงานของตัวเองต่อ ต้นข้าวเองก็นั่งเงียบไม่ได้พูดอะไรออกไป

“มีผัวรึยังมึงอ่ะ” น้ำเสียงห้วนๆถูกถามออกมาจากปากนายช่างใหญ่อย่างหลง จนทำให้ต้นข้าวชะงักไป

“ผม..เอ่อ..” ต้นข้าวอึกอัก เพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรู้ว่าเขาชอบผู้ชาย

“หึ สายตามึงกำลังจะถามว่ากูรู้ได้ไงใช่มั้ย” หลงหันไปมองต้นข้าวนิ่งพร้อมกับยกยิ้มมุมปากนิดๆ ต้นข้าวพยักหน้างึกงัก

หลงชี้ไปทางไขควงเพื่อให้ต้นข้าวหยิบมาให้ตน ต้นข้าวเองก็หยิบตามที่อีกฝ่ายสั่ง

“กูดูจากหน้ามึงกูก็รู้แล้ว สวยกว่าผู้หญิงแบบมึง ไม่มีทางมีเมียได้หรอก” หลงพูดโดยไม่มองหน้าต้นข้าว

“พี่เก่งจัง” ต้นข้าวเอ่ยชมยิ้มๆ หลงชะงักและหันไปมองต้นข้าวนิ่ง จนร่างบางหุบยิ้มด้วยความแปลกใจ เพราะไม่รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงได้มองเขาแบบนั้น

“เรียกกูว่าเฮีย คนที่นี่เรียกกูแบบนี้” หลงบอก และหันไปทำงานต่อตามเดิม การกระทำของหลงทำให้ต้นข้าวหลุดยิ้มอีกครั้ง

“ครับ เฮียหลง”

“เออ” หลงพยักหน้านิดๆ

“ไอยินโว๊ยยยยยยย” หลงตะโกนเรียกลูกน้องคนสนิท นั่นทำให้ต้นข้าวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ เพราะเสียงของหลงนั้นไม่ได้เบาเลยแม้แต่น้อย

“ครับเฮีย!!” ยินรีบวิ่งมาทางหลงทันทีด้วยความรีบร้อน

“เอาไอเด็กนี่ไปหาห้องใหม่ไป แล้วจัดการหาเสื้อผ้าให้แม่งใส่ด้วย” หลงสั่ง

“จะให้นอนห้องใครละเฮีย ห้องแม่งเต็มหมดแล้ว” ยินบอกอย่างปลงๆ

ส่วนมากเฮียหลงของพวกเขาจะมีห้องให้พวกลูกน้องตัวเองอยู่ เพราะร้านของหลงค่อนข้างจะใหญ่พอสมควร ทำให้มีลูกน้องค่อนข้างเยอะ ลูกน้องของหลงแต่ละคนก็แตกต่างกันไป บางคนมีบ้านมีคอนโดเป็นของตัวเอง แต่ถ้าใครไม่มีหลงเองก็ให้เข้าพักฟรี ไม่เสียตังค์ นั่นจึงทำให้ลูกน้องของหลงต่างรักและเคารพหลงมาก แทบจะถวายหัวให้กับหลงเลยทีเดียว

“เอ้าแล้วทำไมมึงไม่รีบมาบอกกูวะ กูจะได้ซื้อตึกอีกตึกนึง” หลงขมวดคิ้วมองหน้ายินดุดุ

“ผมบอกเฮียไปแล้ว แต่ตอนนั้นเฮียมัวแต่ซ่อมรถให้พี่ดิ๊กแกอยู่” ยินบอก

“แล้วทำไมมึงไม่ทวงกู” หลงถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ

“แล้วผมจะลืมบ้างไม่ได้รึไงเฮีย” ยินท้าวเอวแกล้งมองหลงอย่างหาเรื่อง

“เดี๋ยวเถอะมึงไอห่ายิน เดี๋ยวกูจะถีบมึง” หลงชี้หน้ายินอย่างคาดโทษ แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไร เพราะเขาเองก็รู้ว่ายินเพียงแค่พูดเล่นเท่านั้น ซึ่งเขากับลูกน้องต่างก็อยู่กันเป็นแบบครอบครัว ไม่มีใครอยู่เหนือกว่าใคร แต่ถ้าเรื่องงานมันก็อาจจะเป็นข้อยกเว้น เพราะหลงค่อนข้างจะจริงจังและเรียบร้อยพอสมควร ส่วนเรื่องอื่นๆก็..ตามที่ทุกๆคนได้เห็น

หลงหันไปมองหน้าต้นข้าวอย่างครุ่นคิด ต้นข้าวเองก็กะพริบตามองหลงอย่างน่าสงสาร

“เดี๋ยวผมไปหาที่นอนที่อื่นเอาก็ได้ครับ” ต้นข้าวพูดเสียงแผ่วพร้อมกับลุกขึ้นอย่างช้าๆ

“เดี๋ยว! ใครบอกให้มึงไป” หลงขมวดคิ้วแล้วเผลอเอื้อมมือไปจับแขนเล็กเอาไว้แน่น

ต้นข้าวมองมือที่จับแขนตัวเองด้วยหัวใจที่เต้นแรง

ตึกตัก ตึกตัก

“มึงไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ ถ้าไม่มีที่นอนอก็นอนแม่งในห้องกูนี่แหละ จบๆไป” หลงพูดจบก็ปล่อยมืออกจากแขนเล็กและหันกลับไปทำงานต่อ ต้นข้าวที่ได้ฟังก็นิ่งอึ้งด้วยความตกใจ แต่ไม่ใช่เฉพาะต้นข้าวเท่านั้นหรอกนะที่อึ้ง เพราะยินเองก็เบิกตากว้างมองลูกพี่ของตัวเองด้วยความตกใจเช่นกัน

“นอนห้องเฮียหรอ!?”

“เออดิวะ มึงจะตกใจอะไรของมึงเนี้ย กูไม่ได้ให้มันไปนอนบนหลังคาหรอกนะ” หลงตอบกลับลูกน้องตัวเองไปอย่างกวนๆ

“เอ่อ..ครับๆ” ยินพยักหน้าแล้วยิ้มแหยๆ

“แล้วมึงก็อีกคน จะจ้องหน้ากูอีกนานมั้ย ไป ตามไอยินมันไปได้แล้ว” หลงเอ่ยไล่ เมื่อเห็นว่าอีกคนยังเอาแต่จ้องหน้าเขาไม่หยุด

เมื่อต้นข้าวได้ยินเสียงของหลง เขาเองก็พึ่งเริ่มได้สติ

“ครับๆ” ต้นข้าวพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปหายินทันที

หลงได้แต่มองตามหลังไปด้วยความสงสัย

“อะไรของพวกมันวะ”

..

..

เมื่อทั้งสองคนพากันเดินออกห่างจากหลงแล้ว ยินก็พาร่างบางเดินไปในบ้านของหลง ซึ่งจะอยู่ข้างๆของร้าน

“มึงชื่อต้นข้าวใช่ปะ” ยินถามพร้อมกับพาอีกคนเดินไปเรื่อยๆ

“ครับ” ต้นข้าวพยักหน้ายิ้มๆ

“กูชื่อยินนะ อายุ24”

“ผม18ครับกำลังจะ19อีกไม่กี่เดือน” ต้นข้าวบอกยิ้มๆ

“หน้ามึงหวานดีว่ะ” ยินพูดขึ้นยิ้มๆ

“ขอบคุณครับพี่” ต้นข้าวพยักหน้าน้อยๆ

“เฮียแกอ่ะไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกนะ แกอาจจะปากร้ายพูดเสียงดุไปบ้างแต่แกก็ใจดีนะเว้ย รักลูกน้องทุกคน ซึ่งคนที่นี่ทุกคนก็รักแกทั้งนั้นแหละ” ยินพูดถึงหลงยิ้มๆ ต้นข้าวเองก็พยักหน้าและรับฟังอย่างตั้งใจ

“คนที่นี่เขาอยู่กับแบบครอบครัว มึงเองมาอยู่ที่นี่ก็ไม่ต้องเกร็งละ เพราะไอพวกนี้มันชอบแกล้ง เดี๋ยวพอมันเห็นมึงเกร็งมันก็จะยิ่งแกล้งเข้าไปใหญ่ กูขี้เกียจห้าม” ยินส่ายหน้าขำๆ

“เอ่อ..ครับ”

“ส่วนกฎของที่นี่ก็ไม่มีอะไรมากหรอก หนึ่ง มึงต้องซื่อสัตย์และทำงานด้วยใจ สอง มึงต้องเคารพรุ่นพี่แต่ไม่ต้องถึงกับกราบเท้าหรอกนะ แค่เคารพอายุกันบ้างก็พอ ส่วนข้อสุดท้าย ถ้ามีการทะเลาะวิวาทกันที่นี่ เฮียแกไล่ออกสถานเดียว ไม่มีประนีประนอม กฎทั้งหมดก็มีแค่นี้แหละ” ยินบอก ต้นข้าวเองก็พยายามที่จะจดจำในสิ่งที่ยินบอกให้ได้มากที่สุด

ยินพาร่างบางเดินเข้ามาด้านใน ก็เห็นบ้านหลังเล็กๆซึ่งค่อนข้างเงียบพอสมควรเหมือนกัน ส่วนบริเวณรอบๆก็จะเป็นตึกประมาณสามตึกที่ติดๆกัน

“นั่นเป็นบ้านเฮีย ส่วนด้านหลังก็เป็นห้องที่เฮียซื้อให้พวกกูอยู่ ส่วนมากก็จะพักกันที่นั่นแหละ มีบางส่วนที่กลับบ้านไปหาลูกหาเมียพวกมันกัน”

ต้นข้าวมองไปรอบๆอย่างสำรวจ

“เข้าไปข้างในกัน” ยินบอกพร้อมกับเดินนำเข้าไป

“แล้วที่นี่มีใครอยู่บ้างหรอครับ” ต้นข้าวถามถึงที่บ้านของหลง

“มีแค่มึงกับเฮีย” ยินตอบ นั่นทำให้ต้นข้าวนิ่งอึ้งไปทันที

“คะ..แค่ผมกับเฮียหรอครับ!?”

“เออ แต่ส่วนมากเฮียจะไม่ค่อยได้เข้ามานอนที่นี่หรอก เพราะแกจะนอนที่ออฟฟิตมากกว่า” ยินบอก ต้นข้าวพยักหน้ารับรู้ เพราะเขาต้องประหม่าแน่ๆถ้าหากอีกคนมานอนด้วย เพราะตั้งแต่เกิดมาเขาเองก็นอนคนเดียวมาตลอด

“มึงเอาของเข้าไปจัดเองละกันนะ กูไม่ได้เข้าไปช่วย” ยินบอกเมื่อต้นข้าวเข้าไปในบ้านแล้ว ต้นข้าวหันไปมองยินด้วยความสงสัย

“ทำไมพี่ไม่เข้ามาละ”

“ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าในบ้านเฮียได้ทั้งนั้นนั่นแหละนอกจากคนสำคัญเท่านั้น”

**ฝากเป้นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ถ้าจบเรื่องนี้ถึงตอนที่สามแล้วก็จะอัพเรื่องเมื่อผัวผมเคยเป็นเมียเขา!!! ต่อเลย^^