บทที่ 7

Ep 07

"..." มิกิเดินออกมาจากห้องน้ำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะที่ก๊วยเจ๋งยังนั่งสูบบุหรี่อยู่บนโซฟา เขามองผ้าขนหนูของตัวเองที่ตอนนี้มิกิใช้พันรอบอกอวบใหญ่โดยที่เธอไม่ขออนุญาตเขาก่อน "กิขอยืมเสื้อก่อนนะคะ" เด็กสาวก้มลงไปหยิบชุดเดรสที่วางอยู่บนเก้าอี้และเสื้อเชิ้ตแล้วหันหลังเดินเข้าไปในห้องน้ำ แต่ชายหนุ่มกลับร้องห้ามเสียก่อน

"เดี๋ยว!" มิกิหยุดนิ่งแต่ก็ไม่ยอมหันไปมองหน้าชายหนุ่ม "สัญญากับฉันก่อนว่าจะไม่ไปเที่ยวที่แบบนั้นอีก ถ้าเมื่อคืนฉันไม่เห็นเธอรู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น" น้ำเสียงห้วนจัดแต่แฝงไปด้วยความเป็นห่วง

"ถ้าไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้นอีก...เจ๋งก็ไปดูแลกิเองเลยสิ" มิกิคลี่ยิ้มให้ก่อนหันหลังเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่รอให้อีกฝ่ายตอบอะไรกลับมา

"นี่! ที่บอกเพราะหวังดีไหมวะ!" ชายหนุ่มตะโกนออกไปอย่างเหลืออดที่มิกิยังคงแสดงท่าทางอวดดีกับเขา ทั้งที่เมื่อคืนเธอเกือบจะพลาดท่าให้ผู้ชายคนนั้น

หลายนาทีที่มิกิแต่งตัวอยู่ในห้องน้ำส่วนตัวของก๊วยเจ๋ง เธอสวมใส่ชุดเดรสตัวเดิมแล้วสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งของชายหนุ่มทับอีกที แล้วเดินออกมา

"ขอกุญแจรถกับโทรศัพท์คืนด้วย" มิกิแบมือขอกุญแจพร้อมกับโทรศัพท์มือถือที่ชายหนุ่มยึดไว้ในตอนที่เขาจะเดินผ่านหน้าเธอไป

"..." ก๊วยเจ๋งปรายตามองใบหน้าจิ้มลิ้มของคนตัวเล็กเพียงนิดแล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่น เปิดเพลงฟังหน้าตาเฉย

"..." มิกิกำหมัดแน่นแล้วเดินไปที่ประตูห้องโดยไม่ง้อชายหนุ่ม เธอก้มมองรองเท้าส้นสูงที่วางอยู่บนชั้นเดียวกันกับรองเท้าของก๊วยเจ๋ง มุมปากบางยกยิ้มเล็กน้อยก่อนเปลี่ยนใจเดินไปหาเขาที่ห้องนั่งเล่น และถือวิสาสะนั่งลงบนหน้าตักแกร่ง "ขอกุญแจรถด้วยค่ะ" เธอทำหน้าอ้อนเขา และเลียนแบบเฟรย่าในตอนที่เธองอแงจะเอาของเล่นกับคุณพ่อของเธอ

"เด็กแก่แดดอย่างเธอรู้จักอ้อนเป็นด้วยเหรอ"

"ไม่ได้รู้จักอ้อน แต่กำลังขอกุญแจรถกับเจ๋งต่างหาก" ว่าจบก็เลื่อนใบหน้าไปคลอเคลียแก้มสากของเขาอย่างยั่วยวน ขณะเดียวกันมือเรียวก็ยกขึ้นมาประคองใบหน้าคมคายไว้ด้วย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับชายหนุ่มตรงๆ

"ให้สัญญากับฉันก่อน ไม่งั้นฉันจะบอกพ่อเธอ"

"สัญญา? สัญญาที่บอกว่ากิเป็นของเจ๋งรึเปล่าคะ" มิกิเอียงคอถามชายหนุ่มอย่างไร้เดียงสา ก๊วยเจ๋งมองหน้าเธอแล้วพ่นลมหายใจออกอย่างเหนื่อยหน่ายใจกับความดื้อรั้นของมิกิ ถึงอย่างนั้นก็ยอมคืนกุญแจรถกับโทรศัพท์มือถือให้เธอ

"ไม่ขอบคุณกันหน่อยเหรอ"

"ทำไมต้องขอบคุณด้วยคะ?"

"คิดไว้ไม่มีผิดจริงๆ เด็กอย่างเธอคงไม่รู้จักคำว่าขอบคุณสินะ"

"กิให้เจ๋งได้ทุกอย่างอยู่แล้ว อยากได้แค่คำขอบคุณเหรอ?" มิกิย้อนถามเสียงใส เธอวางมือลงบนแผงอกแกร่งแล้วออกแรงบีบเคล้นมัดกล้ามเนื้อเบาๆ ก่อนปรายตามองซิกซ์แพ็กส์เป็นลอนๆ เรียงตัวกันอยู่ภายใต้เสื้อตัวบางของเขา

"ฉันว่าเธออย่าเล่นกับไฟจะดีกว่า"

"เพื่อนเคยบอกว่ากิเย็นชาเหมือนน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ เลยอยากลองว่าไฟจะละลายน้ำแข็งได้ไหม.." ไม่ว่าเปล่าแต่เธอยังกัดปากเบาๆแล้วเชยปลายคางชายหนุ่มขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบริมฝีปากหยักได้รูปเบาๆ แล้วลุกขึ้น

"หน้ามึน!" ก๊วยเจ๋งเข็ดเขี้ยวว่าให้มิกิตามหลัง ก่อนจะเดินตามเธอไป มือหนารั้งแขนเรียวเล็กเอาไว้ก่อนจะหยิบแจ็คเก็ตหนังคลุมไหล่ให้เธออีกชั้น

"อยากให้กลับมาหาอีกเหรอ" มิกิถามพลางมองแจ็คเก็ตหนังราคาแพงที่เขาเอามาคลุมไหล่ให้ด้วย

"ไม่จำเป็น! อย่าเสนอหน้ามาให้เห็นอีก รำคาญโว้ย!"

"งั้นพรุ่งนี้กิมาหาเจ๋งที่ห้องแล้วกันนะคะ บายค่ะ" เธอสวมรองเท้าส้นสูง แต่ในตอนที่จะเปิดประตูก็รีบหันไปขโมยจูบปากชายหนุ่มแล้วรีบเปิดประตูเดินออกไปทันที มิกิลอบยิ้มบางๆเมื่ออีกฝ่ายไม่ต่อต้านเหมือนกับทุกครั้ง "แผนนี้ได้ผลแฮะ ถือว่ากิซื้อเจ๋งแล้วนะ.." มิกิลอบยิ้มให้กับแผนการร้ายกาจของตัวเองก่อนเดินเข้าไปในลิฟต์ แต่ตอนที่เอื้อมมือไปจะกดลิฟต์ สายตาก็เหลือบเห็นก๊วยเจ๋งที่ยืนมองเธออยู่หน้าห้อง

"ไม่อยากให้กิกลับเหรอ?"

"รีบใสหัวไปเลย เด็กแก่แดด!"

"พรุ่งนี้เจอกันที่นี่นะคะ" มิกิขยิบตาให้ก๊วยเจ๋งก่อนประตูลิฟต์ปิด รอยยิ้มบนใบหน้าเลือนหายไปในทันที สายตาเย็นชากลับมาทำงานอีกครั้ง เธอยืนเหม่อลอยมองประตูลิฟต์จนกระทั่งลิฟต์เปิด

"คุณหนูครับ" เสียงเข้มของบอดี้การ์ดหนุ่มดังขึ้นทันทีที่เธอก้าวเท้าออกมาจากลิฟต์ มิกิเดินผ่านหน้าพวกเขาไปขึ้นรถ

"ได้เรื่องไหมคะ" เธอเอ่ยถามการ์ดคนสนิท

"ได้ครับ คุณหนูจะให้จัดการยังไง"

"ทำเหมือนที่มันทำกับกิ ให้มันทรมานเหมือนกิแต่อย่าให้ตาย ถือว่าการกระทำของเตโชมีประโยชน์กับกิอยู่" เธอยกขาไขว่ห้างเมื่อพูดจบประโยคนั้น ลูกน้องทั้งสองพยักหน้ารับคำสั่งเจ้านายตัวน้อยก่อนขับรถไปส่งเธอที่บ้าน

"กิ" เสียงหวานของผู้เป็นแม่ดังมาแต่ไกล มิกิหันไปยิ้มให้ยูริแล้วเดินไปกอดเธอ ก่อนจะยกมือไหว้เธอเพื่อเป็นการขอโทษที่ทำอะไรสิ้นคิดลงไป ทำเอาผู้เป็นแม่มึนงงกับการกระทำของลูกสาว สายตาของยูริที่แสดงออกมาถึงคำถามเต็มไปหมด แต่เพียงเธอเห็นรอยยิ้มของมิกิคำถามพวกนั้นก็หายไป

"กิขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้กลับบ้าน รักแม่นะ" มิกิหอมแก้มแม่ฟอดใหญ่แล้วเดินขึ้นไปชั้นสอง ในตอนนั้นทัดเทพก็เดินมาพอดี เขามองตามหลังลูกสาวพลางส่ายหน้าไปมาอย่างหนักใจ

"ให้เวลาลูกหน่อย บางทีลูกอาจกำลังปรับตัวค่ะ"

"แต่มิกิจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆไม่ได้"

"ลูกอาจมีเหตุผลนะคะ ค่อยๆคุยกับลูกดีกว่า ขืนพูดอะไรแรงๆไปเดี๋ยวมิกิจะแย่ลงกว่าเดิมนะคะ" ยูริปลอบใจสามีด้วยเหตุผล ด้วยกลัวว่าทั้งสองจะเก็บกดมากเกินไปจนกลายเป็นความกดดันและตามมาด้วยปัญหาระหว่างพ่อกับลูก

"เฮ้อ~" มิกิล้มตัวนอนลงบนเตียงนอนด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่น "หึ..อะไรของเขา" มุมปากบางยกยิ้มบางๆเมื่อเห็นรายชื่อของก๊วยเจ๋งบนรายชื่อในโทรศัพท์ทั้งที่เธอไม่เคยเอ่ยปากขอ เธอกดโทรหาอย่างไม่คิดอะไรมาก และรอสายอยู่นานแต่ก็ไม่มีใครรับสาย

"น่าบะ.."

ครืด~ ครืด~

ไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรโทรศัพท์มือถือในมือก็แผดเสียงร้องดัง และคนที่โทรเข้ามาคือก๊วยเจ๋ง เธอรับสายแล้วเปิดลำโพง วางโทรศัพท์ไว้ข้างศีรษะโดยไม่ได้กล่าวทักทายชายหนุ่มก่อน

(มีไร) เสียงห้วนๆดังกรอกเข้ามาในสาย

"จะจัดการคนที่แอบเล่นโทรศัพท์คนอื่นยังไงดีล่ะ ต้องจูบให้หลาบจำหรือต้องทำ...ยังไงดีนะ"

(ที่ให้เบอร์ไว้เพราะอยากให้โทรเวลาฉุกเฉินไหมวะ อย่าหลงตัวเองขนาดนั้น)

"เหรอคะ ขอโทษด้วยนะที่หลงไปแล้ว..ก็ไม่ได้ขอนิ แต่ก็ทำให้โดยไม่ได้บอก น่ารักจัง" มิกิยิ้มกริ่ม 'ลูกแมวตัวนี้เริ่มอ้อนเจ้าของแล้วสินะ..'

(ทำตัวให้เหมือนคนอื่นเขาได้ไหม ฉันชอบเด็กผู้หญิงคนนั้นมากกว่า คนที่พูดเจื้อยแจ้วจนน่ารำคาญคนนั้น)

"ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อใครนิ แค่นี้นะ"

(เดี๋ยว!) ก๊วยเจ๋งร้องห้ามในตอนที่อีกฝ่ายจะกดวางสาย และเขาก็เงียบไปหลายนาทีก่อนจะเอ่ยถามมิกิ (เฮียเทพว่าอะไรไหม)

"เป็นห่วงเหรอคะ"

(ถามก็ตอบ อย่ามายอกย้อน)

"ดุจัง ขู่ฟ่อๆเชียว"

(...)

"ไม่ดุค่ะ กิขอโทษคุณแม่ไปแล้วที่ไม่ได้กลับบ้านน่ะ" มิกิตอบกลับตามความจริงก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายวางสายไปเอง

"เสือตัวนี้จับยากแฮะ.." เธอแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ นิ้วเรียวเคาะหน้าจอโทรศัพท์อย่างใช้ความคิด "ต้องทำตัวน่ารักใช่ไหม ถึงจะจับเสือตัวนี้ได้.."

@วันต่อมา คอนโดฯก๊วยเจ๋ง

ครืด~ ครืด~

"อื้อ~" ก๊วยเจ๋งเปล่งเสียงครางแหบพร่าเมื่อถูกรบกวนเวลาพักผ่อน เขาควานหาโทรศัพท์มือถือข้างหมอนแล้วกดรับสายโดยไม่ดูว่าเป็นเบอร์ใคร

(อาจู๋เล็ก...)

"เฮ้อ~" เขาถอนหายใจเบาๆเมื่อได้ยินเสียงแหลมๆของพี่สาวดังกรอกเข้ามาในโสตประสาท ก่อนลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงทั้งที่ยังงัวเงีย

(ถอนหายใจทำไม วันนี้พี่เกลจะเข้าไปหานะ คิดถึงเจ๋ง เด็กๆมีขนมไปฝากด้วย) เกวลินตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสดใส

"อืม แต่ว่างช่วงบ่ายนะ"

(ได้ เดี๋ยวตอนจะออกไปพี่เกลจะโทรหาอีกทีนะ ไหนจุ๊บๆหน่อยสิ)

"โตแล้วนะพี่เกล ไม่ทำหรอก"

(ทำไมอะ ตอนเจ๋งเด็กๆยังจุ๊บๆกับพี่เกลอยู่เลย จุ๊บพี่สาวแค่นี้ไม่ได้เหรอ) น้ำเสียงน้อยใจกรอกเข้ามาในสาย ก๊วยเจ๋งยกมือขึ้นมากุมขมับ เขาไม่เคยคิดว่าอายุปูนนี้แล้วจะต้องมาทำเรื่องน่าอายแบบนี้อีก

"จุ๊บ! แค่นี้นะ"

(บายจ้า รักเจ๋งนะ)

"อืม รักพี่เกลเหมือนกัน" ก๊วยเจ๋งโยนโทรศัพท์มือถือไปบนโต๊ะข้างหัวเตียงอย่างไม่ใยดี แต่ในตอนที่จะล้มตัวนอนลงเสียงออดหน้าห้องก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน ทำเอาชายหนุ่มหัวเสียเข้าไปใหญ่ที่ถูกรบกวน

"มีไรวะ!" เขาเปิดประตูออกไปตะเบ็งเสียงถามคนที่ยืนอยู่หน้าห้องอย่างจังด้วยเพราะไม่ทันมองว่าเป็นใคร

"..." มิกิเอียงคอมองหน้าชายหนุ่มและเลือนสายตาลงไปหยุดไว้ตรงเป้ากางเกงที่ตุงจนเห็นเป็นรูปเป็นร่างชัดเจน "ว้าว..." เธอยื่นมือไปตรงหน้า พลางกัดปากเบาๆก่อนกำมือเข้าหากันแน่น แล้วถือวิสาสะแทรกตัวเข้าไปในห้องเขา

"หน้ามึนฉิบหาย!"

———————————————

55555555555 สู้ๆนะลูก