ตอนที่6..อะไรหลายๆอย่าง !

ep 6

..“ปิ่น”..

เราก็ได้นั่งรถมากับคุณปราบนั่นแหละแล้วเราก็พยายามหยุดร้องไห้เราพยายามที่จะเข้มแข็งแล้วแต่ถ้าเราเจอสถานการณ์แบบเมื่อสักครู่เราเองก็ไม่ไหวเหมือนกัน ทั้งกลัวแล้วก็เจ็บตัว

เอี๊ยด!!! รถของคุณปราบได้ขับมาจอดที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งพอรถจอดคุณปราบหันมองหน้าเราพร้อมกับมือข้างซ้ายของเขามากุมมือข้างขวาของเราเหมือนให้กำลังใจ

“ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวเราไปกินข้าวกันแล้วค่อยคุย”

“คะ”เราก็เดินตามคุณปราบเข้ามาในร้านอาหารพร้อมกับมานั่งโต๊ะคุณปราบเขาก็ได้สั่งอาหารนู่นนี่นั่นจนเต็มโต๊ะไปหมดแล้วเขาก็กินข้าวส่วนเราเองก็กินไม่ค่อยลงหรอกเราอยากรู้ว่าทำไมคุณปราบเขาถึงรู้จักกับคุณปืน

“อยากจะถามผมใช่ไหมว่าผมรู้จักกับมันได้ยังไง”

“คะ”

“ผมเป็นน้องชายของมันแต่คนละแม่แล้วผมกับมันก็ไม่ถูกกันมาตั้งแต่เด็กแล้วแหละถึงจะอยู่บ้านเดียวกันก็เถอะ”คือเราตกใจมากเลยแหละหลังจากที่คุณปราบเขาบอกว่าเขาเป็นน้องชายของคุณปืนทำไมโลกถึงกลมแบบนี้นะแล้วทำไมพี่ชายถึงไม่ได้ดีเหมือนน้องชายบ้าง

“คุณเป็นน้องชายของเขา”

“เป็นน้องชายก็เหมือนเป็นศัตรูเพราะว่าผมก็ไม่เคยนับมันเป็นพี่ชายแล้วมันก็ไม่เคยนะผมเป็นน้องชายเหมือนกัน”

“ทำไมหรอคะ”

“ก็ลูกเมียหลวงกับลูกเมียน้อยมั้งผมเองไม่ได้คิดอยู่แล้วแต่มันเกลียดผมตั้งแต่เด็กๆแล้วแหละจนทุกวันนี้เราสองคนก็เกลียดกัน”

“ค่ะ”

“เธอก็คงจะเป็นคนที่มันทำร้ายสินะ”

“ค่ะ”

“ผมเชื่อว่ามันไม่เลิกราจากคุณแน่ถ้ามันยังไม่เบื่อ”

“แล้วปิ่นควรทำอย่างไร”

“ผมจะพูดกับมันส่วนเอ่อ .. ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมรู้สึกดีกับคุณ”จู่ๆเขาก็พูดคำนี้ออกมาทำให้เราหน้าชาขึ้นมาทันทีเลยแหละแต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกเราไม่ได้เป็นผู้หญิงที่ดีเราเป็นผู้หญิงที่มีราคีโดยฝีมือพี่ชายต่างมารดาของเขานั่นแหละอีกอย่างคนที่เรารักคือคุณเขื่อน

“รู้สึกดีกับปิ่น”

“อืมคบกับผมไหม”

“อย่าเอาชีวิตที่ดีของคุณมาแปะเปื้อนชีวิตของปิ่นเลยค่ะปิ่นไม่เหลืออะไรแล้วฮึ้บชีวิตของปิ่นตอนนี้ก็มีแค่พ่อกับแม่พี่ปิ่นต้องดูแลเราเป็นเพื่อนกันแบบนี้นะคะคุณปราบ”

“ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวเราค่อยคุยกันไม่ต้องกลัวมันถ้ายังมีผมอยู่ตรงนี้มันทำอะไรคุณไม่ได้แน่นอน”

“ขอบคุณนะคะ”

“ปิ่น”

“ค่ะ”

“ไอ้ปืนมันมีเมียแล้วนะมันแต่งงานแล้วด้วย”ทำไมเขาถึงเลวแบบนี้นะทั้งๆที่มีเมียแล้วมีครอบครัวแล้วยังมาทำร้ายเราอีก”

“ค่ะปิ่นไม่ได้คิดอะไรกับเขาปิ่นเกลียดเขาเป็นเพราะปิ่นปากเสียที่ไปว่าให้เขาเรื่องทุกอย่างมันเลยเป็นแบบนี้เขาเลยทำร้ายปิ่น”

“คนอย่างมันอยากได้อะไรต้องได้แล้วมันจะชนะทุกเรื่องโดยเฉพาะกับผมแต่ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมแน่นอนเชื่อใจผมนะ”เราไม่รู้ว่าคุณปราบเขาหมายถึงอะไรแต่เขาเอื้อมมือมากุมมือของเราที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารพร้อมกับส่งยิ้มมาให้เราจางๆ

“ค่ะ”หลังจากที่คุณปราบทานอาหารเสร็จแล้วเขาก็มาส่งเราที่บ้านเราก็ยกมือไหว้ขอบคุณเขานั่นแหละก่อนที่จะลงจากรถเราไม่ได้บอกเขาหรอกว่าเราจะไปต่างจังหวัดเราสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะก้าวขาเข้าบ้านเพราะว่าพ่อของเรามาเปิดประตูรั้วให้แล้ว

“ใครมาส่งละปิ่น”

“พอดีปิ่นบังเอิญเจอคุณปราบเขานะคะพ่อว่าแต่พ่อเก็บเสื้อผ้าหรือยังเอ่ยพรุ่งนี้เราจะเดินทางกันแล้วนะ”

“เรียบร้อยเเย๊วลูกรัก”พ่อของเรายกมือมากอดคอเราพร้อมกับยิ้มแล้วก็หัวเราะถึงเราจะเป็นคนที่ไม่ประสบความสำเร็จอะไรหลายๆอย่างแต่เราก็ภูมิใจที่เราทำให้ท่านมีความสุขถึงเราจะไม่รวยเหมือนคนอื่นเขาแต่ครอบครัวของเราก็อบอุ่นมีพ่อมีแม่

“กินข้าวมาหรือยังปิ่น”

“เรียบร้อยแล้วจ้าเดี๋ยวปิ่นไปอาบน้ำนอนก่อนนะพรุ่งนี้เราจะเดินทางตอนหกโมงเช้านะจ๊ะ”

“ได้เลย”

“พ่อของเราตื่นเต้นมากเลยตื่น”

“เราจะไปอยู่ที่โน่นกันสักอาทิตย์”

“เห้อ~คิดว่าจะไม่มีโอกาสได้กลับไปที่บ้านเกิดซะแล้ว”

“555 เราไปนอนกันดีกว่าพ่อพรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้ากินข้าวกินปลาแล้วค่อยออกเดินทาง”

“ป๊ะ”

ตัดมาตอนที่เราอยู่นครสวรรค์เลยเนาะเราได้พาพ่อกับแม่ขึ้นรถประจำทางมาก็ดูโทรศัพท์มาเรื่อยๆนั่นแหละถ้าถามถึงความเดินทางมาเป็นหรือเปล่าไม่เป็นเลยจนมาถึงตัวนครสวรรค์พ่อเขาจำทางได้เขาก็เลยพาเหมารถเเท๊กซี่จนมาถึงบ้านของป้านั่นเเหละบ้านของป้าเขาไม่ได้อยู่ในตัวเมืองเขาออกจากตัวเมืองมาไกลมากเราจำไม่ได้หรอกถึงแม้ตอนเด็กเราจะเคยอยู่ก็เถอะบ้านของป้าเราเป็นหมู่บ้านเล็กๆมีบ้านติดกันไปมีรั้วกั้นของใครของมันเมื่อแท็กซี่จอดตรงที่พ่อเราบอกเรามองไปที่บ้านเป็นบ้านครึ่งปูนครึ่งไม้หลังไม่เล็กไม่ใหญ่ดูทรุดโทรมแล้วเราก็พากันลงจากแท็กซี่พร้อมกับแท็กซี่ที่ถอยออกไป

“สาๆ สาเอ้ย”พ่อของเรารีบวางกระเป๋าพร้อมกับเดินเข้าไปในบ้านแล้วเรียกชื่อว่าสาคงจะเป็นป้านั่นเเหละเเละมีผู้หญิงมีอายุหนึ่งคนที่เดินออกมาแล้วเหมือนตกใจพร้อมกับพุ่งกอดพ่อเรา”

“พาฮื่อๆมาอย่างไง”พานั้นเป็นชื่อของพ่อเราเอง เขากอดพ่อเราพร้อมกับร้องไห้แล้วมองมาที่เรากับแม่เราเลยยกมือสวัสดี

“สวัสดีจ้า”

“สานี่ปิ่นจำหลานได้หรือเปล่า”

“โหใครจะไปจำได้ก็ไปตั้งแต่ปิ่นยังอายุ 3 ขวบ ไปตั้ง 20 กว่าปีแล้ว สวยขึ้นมากเลยนะลูกสวยเหมือนแม่เลย ”

“สวัสดีนะคะพี่สา”

“เข้าบ้านก่อนค่อยคุยกันดีใจมากๆจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว”แล้วพ่อก็เลยเล่าหลายๆอย่างให้กับป้าฟังแล้วป้าเองเขาก็เล่าให้พ่อฟังเรื่องราวที่เขาไปร้องเพลงไมค์ปลดหนี้ก็เพราะว่าเขาไม่มีเงินที่จะไปส่งธนาคารนาของเขากำลังจะถูกยึดป้าสาเขาอยู่กับลูกแค่ 2 คนแต่ลูกชายของเขาถูกรถชนตอนนี้เดินไม่ได้ซึ่งนอนเป็นอัมพาตอยู่

“โธ่สาเอ้ย”

“ฮึ้บฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้วแหละก็คงจะให้เขายึดนานั่นแหละฉันขอโทษนะในส่วนของแกฉันเอามันไปเข้าธนาคารเพราะว่าฉันไม่มีเงินรักษาลูก”

“ไม่เป็นไรหรอกแล้วผัวเเกไปไหน”

“ก็ตั้งแต่ตารันถูกรถชนแล้วเป็นอัมพาตเขาก็ทิ้งฉันกับลูกไปหาเมียใหม่”

“เลว”

“ช่างเขาเถอะเวรกรรมของฉันกับลูกฉันสงสารตารันฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันจะมีเงินเลี้ยงเขาไปอีกแค่ไหนฉันไปร้องเพลงที่ไมค์ปลดหนี้ฉันก็แพ้เพราะว่าเสียงฉันมันไม่ดี

“ไม่เป็นไรนะพี่สาวันพรุ่งนี้ย่อมดีกว่าวันนี้”

“เดี๋ยวนั่งกันไปก่อนนะเดี๋ยวฉันไปดูตารันแปป”

“ปิ่นไปด้วยค่ะ”ป้าพยักหน้าพร้อมกับเดินเข้ามาในบ้านแล้วก็เข้ามาในห้องพอเขาเปิดห้องเข้ามาเราเห็นผู้ชายที่นอนอยู่บนที่นอนโดยที่ร่างกายผอมเเทบเหลือแต่กระดูก

“ตารันเอ้ยจำน้องได้หรือเปล่าที่แกเคยวิ่งแกล้งน้องบ่อยๆ”พี่รันหันมามองเราด้วยสายตาเขาเป็นอัมพาตแต่ใบหน้าของเขายังคงขยับได้พร้อมกับพูดได้นิดหน่อย

“จำปิ่นได้หรือเปล่าคะ”

“ปะปิ่น”เราเลยมานั่งบนที่นอนข้างๆเขาพร้อมกับจับมือของเขาเขายิ้มออกมานิดๆพร้อมกับปากสั่นๆ ทำไมชีวิตครอบครัวของป้าถึงได้พังลงแบบนี้นะเราจำไม่ได้หรอกเราไม่รู้จักพี่รันด้วย

“เป็นยังไงบ้างค่ะสู้ๆนะเดี๋ยวพี่ก็หาย”

“ฮึ้บมะมันไม่หายแล้ว”

“โธ่หายสิลูกเดี๋ยวแม่จะไปหาเงินพาหนูไปรักษา”

“ฮึ้บมะไม่”

“ป้าคะแล้วหมอบอกว่ารักษาได้หรือเปล่า”

“หมอเขามีโรงพยาบาลรักษาโดยเฉพราะเเต่ป้าไม่มีเงินพาพี่เขาไปลูก”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้เราพาพี่เขาไปรักษากันนะป้าปิ่นพอมีเงิน”

“จริงหรอปิ่นฮึ้บขอบใจนะรันลูกจะได้ไปรักษาเเล้ว”

“ไปรักษาตัวก่อนนะคะพี่จะได้กลับมาวิ่งได้เราจะได้ไปวิ่งเล่นกันตามทุ่งนะเหมือนเมื่อก่อนไง”

“ฮึ้ก”พี่รันเขาพยักหน้าเบาๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาป้าเช็ดน้ำตาไห้ลูกพร้อมกับกอดความรักของผู้เป็นแม่ต่อให้ลูกเป็นยังไงเขาก็ยังคงรักแล้วก็เฝ้ารอดูวันที่ลูกของเขาหายแต่เราพอมีเงินเราจะช่วยให้พี่รันหายไห้ได้ถึงแม้มันจะเป็นแค่เงินหมื่นก็เถอะ

“ป้าคะแล้วป้าเป็นหนี้เท่าไหร่คะ

“สองแสนนู้นปิ่น”

“แล้วเราผ่อนใช้เขาไม่ได้หรอคะดีกว่าให้เขามายึดนาของเราไปแล้วเราจะเอาอะไรทำกินล่ะ”

“ป้าไม่มีเงินผ่อนหรอกลูกขนาดเงินลงทุนทำป้ายังไม่มีเลยป้าให้เขาเช่าเเค่บางคราวที่มีน้ำทำได้เงินเขาก็เอามาให้”

“ป้าเอาไปเข้าธนาคารใช่ไหมคะ”

“จ๊ะมันเป็นส่วนของพ่อหนูด้วยที่ป้าเอาไปเข้าป้าไม่มีเงินรักษาพี่เขาจริง”

“เดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะคะ”

“ฮึ้บจ้ะเดี๋ยวป้าไปทำอะไรให้กินนะ”

“ไม่เป็นไรครับป้าเดี๋ยวปิ่นจัดการให้แล้วตลาดไปทางไหนหรอคะ”

“ต้องชวนพ่อของหนูไปแล้วแหละเพราะว่ามันไกลจากตลาดแต่ถ้าจะไปซื้อกับข้าวซื้อตามร้านค้าแถวบ้าน”

“อ่อคะตามร้านค้าแถวบ้านมีกับข้าวขายใช่ไหมคะ”

“จ๊ะ”

“คะงั้นหนูไปชวนพ่อไปซื้อก่อนเดี๋ยวทำกับข้าวกินกันแล้วค่อยคุยกันใหม่เนาะเดี๋ยวปิ่นมาหาใหม่นะคะพี่รัน”พี่รันพยักหน้าเบาๆ