ตอนที่ 5.. โลกกลม.!

EP 5

..“ปิ่น”..เราเผลอหลับไปหลังจากที่อาบน้ำเสร็จเเละสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีก็น่าจะเย็นแล้วแหละเราเลยลุกขึ้นมาทาครีมก็ยังคงเห็นรอยเป็นดวงอยู่ตามเนินอกของเราจนทำให้เรานึกขึ้นได้ว่าเรายังไม่ได้กินยาคุมเราก็เลยรีบแต่งตัวพร้อมกับหยิบเงินแล้วก็เดินออกมาข้างนอกเห็นพ่อกับแม่ของเรากำลังนั่งดูทีวีอยู่

“วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอลูก”

“ปิ่นรู้สึกไม่ค่อยสบายค่ะ”ถ้าถามถึงความพร้อมของร่างกายเรายังไม่พร้อมหรอกทั้งเหนื่อยแล้วก็ยังปวดเมื่อยตามตัวไปหมดแล้วทางจิตใจของเรามันก็ยังไม่โอเคเรากลัวด้วยถ้าเกิดเราไปเจอกับคุณปืนอีก

“ไม่สบายหรอกินยายัง”

“ปิ่นว่ากำลังจะออกไปซื้อยานี่แหละค่ะแล้วพ่อกับแม่ดูอะไรกันอยู่หรอ”

“พ่อกำลังดูไมค์ปลดหนี้อยู่พ่อยังไม่ได้เล่าให้ปิ่นฟังว่าพ่อเจอพี่สาวของพ่อแล้วเขามาที่ไมค์ปลดหนี้มาร้องเพลงเพื่อที่จะเอาเงินไปไถ่นาคืนจากเจ้าหนี้

“พ่อมีพี่สาวด้วยหรอ”

“มีสิลูกตอนที่ปิ่นยังเล็กพ่อกับแม่ยังเคยเอาปิ่นไปฝากไว้กับป้าแกเลยแต่พ่อกับแม่มาทำงานที่กรุงเทพฯพ่อกับแม่ก็ไม่เคยได้กลับไปที่โน่นกันอีกเลยแล้วก็ไม่เคยได้ติดต่อกันจนพ่อเขามาเจอป้าของลูกกำลังร้องเพลงอยู่ในไมค์ปลดหนี้นี่แหละ

“อย่างนั้นเราก็ติดต่อกับป้าเลยสิ”

“คิดถึงความหลังเนาะตอนที่เราทำนาปลูกข้าวกันอยู่ที่ต่างจังหวัดส่วนปิ่นตอนเด็กก็วิ่งเล่นอยู่ตามเถียงนาไม่รู้ว่าชีวิตพามาถึงที่นี่ได้อย่างไร”

“ก็คงเป็นเพราะความจนของเรานั่นแหละเราโชคดีที่มีลูกสาวกตัญญูพร้อมกับเลี้ยงเรา”

“ปิ่นรักพ่อกับแม่นะพ่อกับแม่อยากได้อะไรจะหามาให้”

“แม่ไม่อยากได้อะไรแล้วลูกแค่นี้ปิ่นก็เหนื่อยมามากพอแล้ว”

“เรากลับไปเที่ยวบ้านของป้ากันไหมปิ่นพ่ออยากกลับไปถิ่นกำเนิดอีกครั้ง”

“ไปสิพ่อเราไปกันวันพรุ่งนี้เลยไหมปิ่นพอมีเงินเก็บอยู่”

“ปิ่นพูดจริงหรอลูก”พ่อของเราเหมือนดีใจก็ตั้งแต่เรา 3 -4 ขวบพ่อพาเราย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพฯนั่นแหละที่แม่เล่าให้ฟังและก็หาเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กจนเราอายุ 27 ปีแล้วเขายังไม่เคยได้กลับบ้านเลย

“จริงพ่อเก็บกระเป๋าเลยนะพรุ่งนี้ปิ่นจะพาขึ้นรถประจำทางไป”

“ขอบใจนะพ่อคิดว่าพ่อจะไม่ได้กลับไปที่นั่นอีกแล้ว”

“แม่ด้วยแม่ก็คิดว่าจะไม่ได้กลับไปที่นั่นอีกแล้ว”

“เดี๋ยวปิ่นออกไปซื้อยาก่อนนะพ่อกับแม่ก็กินข้าวกันเลยไม่ต้องรอปิ่นหรือว่าอยากกินอะไรหรือเปล่าปิ่นจะซื้อมาให้”

“ไม่เอาหรอกลูกเก็บเงินไว้ให้เยอะๆจะได้สบายในภายภาคหน้า”

“ออกไปดีๆนะลูกระวังรถบ้าง”

“จ้าพ่อ”เราก็เปิดประตูรั้วพร้อมกับเดินออกมานั่นแหละเดินออกมาจากซอยข้างในของหมู่บ้านจัดสรร เพื่อที่จะเดินตรงไปร้านยาเราคิดเรื่องที่จะพาพ่อกับแม่ กลับไปบ้านของป้าอยู่ที่นครสวรรค์ถ้าถามว่าเราเคยไปไหมก็ไม่เคยหรอกแต่เดี๋ยวนี้มันไม่ยากไงแค่มีมือถือเราก็สามารถเดินทางได้แล้วแต่เดี๋ยวนะมือถือ ? คือมือถือของเราอยู่ที่ผับเราจะต้องย้อนกลับไปเอามือถือแล้วก็ไปบอกกับพี่ดินว่าเราขอลางานเหอะเราก็เดินออกมาที่ร้านยาพร้อมกับซื้อยาคุมฉุกเฉินแล้วก็ซื้อน้ำกินแล้วก็โบกแท็กซี่เพื่อตรงไปที่ผับจะไปหาโทรศัพท์แล้วก็ไปบอกกับพี่ดินนั่นแหละพอมาถึงที่ผับมันก็เพิ่งจะเริ่มมืดยังไม่มีคนหรอกเพราะว่าผับยังไม่เปิดเราก็เลยเข้าทางด้านหลังเห็นพี่สายเขาก็อยู่จริงๆเราเป็นผู้จัดการร้านกับพี่ดินแล้วนะแต่ว่าเรายังไม่พร้อมที่จะทำงานจริงๆเราขอไปพักผ่อนสมองพาพ่อกับแม่ของเราไปบ้านเกิดของเขาก่อน

“มาแต่วันเลย”เป็นพี่สายนั่นแหละที่เขาเห็นเราพร้อมกับยิ้มให้เราแล้วก็ทักเราเมื่อก่อนนี้เขาอาจจะเคยระแวงเรากับพี่ดินนะแต่เราได้อธิบายให้เขาฟังพร้อมกับความบริสุทธิ์ใจของเรากับที่ดินต่อหน้าเขาเลยเขาก็เข้าใจพร้อมกับดีกับเราแล้ว

“พี่ดินไปไหนหรอคะ”

“ออกไปดูความเรียบร้อยข้างนอกอ่ะแล้วทำไมวันนี้ไม่เห็นแต่งตัว”

“ปิ่นว่าจะมาขอลางานสักอาทิตย์นะคะปิ่นจะพาพ่อกับแม่ไปธุระแล้วปิ่นมาหาโทรศัพท์ด้วยเมื่อคืนปิ่นทิ้งโทรศัพท์ไว้ที่นี่”

“อ๋อโทรศัพท์ของปิ่นหรออยู่กับพี่นี่แหละมีเด็กเอามาให้บอกว่าอยู่ในห้องแต่งตัวอะ”

“ขอบคุณค่ะ”

“อ่าวปิ่น”แล้วพี่ดินเขาก็เดินมาตรงที่เราอยู่กับพี่สายพร้อมกับมองหน้าเราเขาก็คงอยากถามเรื่องเมื่อคืนนั่นแหละเพราะว่าพี่ดินเขาเองก็เป็นคนที่โดนคุณปืนเอาปืนจ่อหน้าเหมือนกัน

“พี่คงอยากถามเรื่องเมื่อคืนใช่ไหมไม่มีอะไรหรอก คือเขาก็แก้แค้นปิ่นที่ปากไม่ดีนั่นแหละแล้วเขาก็เอาปิ่นไปทิ้งไว้ทางถนนปิ่นไม่มีเงินปิ่นก็เลยเดินกลับ

“คุณปืนเขาเป็นคนที่เถื่อนแล้วก็น่ากลัวมากเลยนะปิ่นพี่ว่าเป็นไปได้พยายามหลีกเลี่ยงเขานะอย่าไปต่อปากต่อคำกับเขาเลย นี่คุณเขื่อนเขาก็ยังไม่รู้สิ่งที่เขาทำกับปิ่นนะ”

“ไม่ต้องบอกเรื่องนี้กับคุณเขื่อนหรือก้อยนะคะพี่ดิน ปิ่นไม่อยากให้เขาเป็นห่วงเป็นเพราะปิ่นเองที่ปากเสียถ้าปิ่นไม่ปากเสียเขาก็คงไม่ทำแบบนั้นหรอกช่างมันเถอะค่ะเรื่องมันจบไปแล้วที่ปิ่นมาวันนี้ปิ่นจะมาขอลางานกับพี่ให้พี่สายดูแลแทนปิ่นก่อนก็ได้ปิ่นขอลาอาทิตย์นึงถึงจะพาพ่อกับแม่ไปธุระ

“เคมันไม่ใช่ปัญหายังไงก็ติดต่อกลับมาแล้วกันจะมาตอนไหนก็”

“ขอบคุณพี่ทั้งสองมากนะแล้วก็ขอโทษด้วยเรื่องมากกลางวันพี่ให้ไปโรงพยาบาล”

“เค”

“ค่ะฝากบอกคุณเขื่อนด้วยนะคะ”ป่านนี้คุณเขื่อนกับก้อยเขาก็คงมีความสุขกันมากสิเนาะ ความรักไม่ใช่การครอบครองแต่คือการเห็นคนที่เรารักมีความสุข แค่นี้ก็คงพอแล้วแหละชีวิตของเรามันไม่คู่ควรกับเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้วเรามันต่ำเกินไปแล้วคนที่เขารักก็คือน้องสาวที่เรารักเหมือนน้องสาวแท้ๆของเรานั่นแหละ แล้วเราก็เดินออกมาทางด้านหลังพร้อมกับเดินไปที่ถนนเพื่อรอโบกแท็กซี่กลับ

แป๊นๆๆๆๆๆๆๆ

“คุณปืน”คุณปืนกำลังจอดรถพร้อมกับลงมาเราจำได้เลยว่าเป็นรถของเขาเราเลยรีบวิ่งอยู่ไม่ได้แน่

“หยุด”เราไม่ฟังหรอกวินาทีนี้เรารีบวิ่งไปตามทาง แล้วแท็กซี่ก็ไม่มาสักคันเลยอ่ะเขาก็วิ่งตามมา

ปั้งๆกรี๊ด! คือเราตกใจเสียงปืนที่เขายิงปืนเราเลยเอามือปิดหูทั้งสองข้างพร้อมกับนั่งยองๆลงทั้งตกใจแล้วก็กลัว

“มานี่”คุณปืนนั่นแหละเขาเดินมากระชากแขนของฉันลุกขึ้นย้ำเลยนะว่ากระชากไม่ได้แค่จับแล้วบีบ

“โอ้ย! เจ็บ”

“แล้วมึงจะวิ่งหนีทำเหี้ยอะไรล่ะปิ่น”

“ไม่รู้ขอร้องอย่ายุ่งกับฉันอีกเลยฉันกลัวแล้ว”

“แล้วมึงกลับมายังไง”

“ไม่ต้องรู้หรอกว่าฉันกลับมายังไงแค่คุณอย่ามายุ่งกับฉันก็พอต่างคนต่างอยู่สิ”

“มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกปิ่นมึงเป็นของกูแล้วนะ ตราบใดที่กูยังไม่เบื่อมึงก็ห้ามไปไหนทั้งนั้นมานี่”

“ฮื่อๆช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยปิ่นด้วยเขาจับปิ่นไปฆ่า ฮื่อๆ”เราก็ทั้งดิ้นพร้อมกับตะโกนให้คนแถวนี้ช่วยแต่ใครเขาจะกล้าเข้ามาช่วยละก็เพราะว่าคุณปืนเขาถือปืนอยู่

“หุบปาก”เขาเอาปืนมาจ่อที่หน้าของเราพร้อมกับตะคอกจนต้องหลับตาเพราะความกลัวถ้าปืนมันลั่นมาใส่หัวสมองเราก็คงไม่เหลือและถ้าถามถึงความกลัวตายทุกคนย่อมมีอยู่แล้วแต่เรายังตายไม่ได้เรามีพ่อกับแม่แล้วพ่อกับแม่ของเรายังไม่สบายเลยเราสัญญากับพ่อไว้ว่าพรุ่งนี้เราจะพาเขากลับไปที่บ้านเรายังตายไม่ได้

“ฮึ้บ”

ปี๊นๆๆๆ แล้วจู่ๆก็มีรถหรูคันนึงขับมาเทียบข้างถนนพร้อมกับเปิดประตูลงมาเราก็ไม่รู้ว่าโลกมันกลมหรือยังไงคนที่ลงมาเขาเป็นคุณปราบ

“ปิ่น ไอ้ปืน”คุณปราบเขาหันมาหาเราพร้อมกับหันไปหาคุณปืนนี่เขารู้จักกับคุณปืนด้วยหรอทำไมเป็นอย่างที่เราคิดไว้ล่ะ

“นี่มึงมาเที่ยวใกล้ถึงที่นี่เลยหรอ”

“หึคนสารเลวที่ทำกับปิ่นเมื่อวานก็คงจะเป็นมึงสินะ”แล้วคุณปราบเขาก็เดินมาจับมือของเราข้างซ้ายเพราะข้างขวาของเราถูกคุณปืนจับที่ต้นแขนของเรา

“ฮึ้บคุณปราบช่วยปิ่นด้วยปิ่นไม่อยากไปกับเขา”

“อย่ามายุ่งจะไปไหนก็ไป”คุณปืนจ้องหน้ากับคุณปราบส่วนคุณปราบเองเขาก็ไม่ได้มีท่าทีที่จะกลัวคุณปืนเลยพร้อมกับจับมือคุณปืนข้างที่บีบแขนเราอยู่เอาออกจากแขนเรา

“ผู้หญิงมีเยอะแยะอย่าทำกับเธอกูขอร้อง”พอมือของคุณปืนหลุดจากแขนเราเรารีบมาอยู่ด้านหลังของคุณปราบพร้อมกับจับเสื้อของเขาไว้แล้วร้องไห้ขอให้เขาช่วยเราได้ทีเถอะเราไม่อยากไปกับคุณปืน

“มึงมีสิทธิ์อะไรมาสั่งกูไอ้ปราบ”

“แล้วให้กูไปพูดกับวิรดาไหมล่ะ”

“ไอ้ปราบ”พอคุณปืนตะคอกคุณปราบขึ้นเรายิ่งตกใจพร้อมกับสะดุ้งจนคุณปราบเอามือมาจับมือเราไว้

“ปิ่นเป็นคนของกูอย่ามายุ่งถ้ากูไม่เบื่อคนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์”

“มึงมันเลวไอ้ปืนมึงถามเธอสักคำยังว่าเธอเต็มใจเป็นของมึงหรือเปล่าจากที่กูดูมึงกำลังฝืนใจเธออยู่”

“ฮึ้กเขาทำร้ายปิ่น”

“แล้วเราจะได้เห็นดีกัน”คุณปืนจ้องมาที่หน้าของฉันก่อนที่จะเดินกลับไปรถของเขา

“ฮื่อๆคุณปราบ”เรารีบกอดคุณปราบเราไม่สนใจว่าเขารู้จักกับคุณปืนได้อย่างไรแต่ตอนนี้เรากลัวแล้วเราก็ดีใจที่เขามาช่วยเรา

“ใจเย็นๆนะมันไปแล้ว”

“ฮึ้บขอบคุณค่ะ”

“ขึ้นรถนะเรามีเรื่องที่จะต้องคุยกัน”เราเองก็อยากถามคุณปราบเช่นกันว่าเขาทำไมรู้จักกับคุณปืนแล้วดูเขาทั้งสองคนก็ไม่ได้ลงรอยกันด้วยเหมือนคนที่เกลียดกัน

“ฮึ้บคะ”