ตอนที่ 4 .. เขา ที่แสนดี !

ep 4

..“ปิ่น”..

หลังจากที่เรานั่งอยู่สักพักก็เสียงประตูถูกเคาะพร้อมเปิดเข้ามาเป็นพี่ดินกับพี่สายนั่นแหละพี่ดินเดินมาหาเราด้วยความกังวนพร้อมกับรีบถามเราว่าเราเป็นอะไร

“เป็นยังไงบ้างปิ่นแล้วเมื่อคืน”

“เอ่อพี่ดินคะเอาไว้คุยกันที่บ้าน”คือคุณปราบเขานั่งอยู่ตรงนี้ไงเราก็เลยยังไม่อยากเล่าอะไรให้พี่ดินฟังไม่อยากให้เขารู้ด้วยแหละ

“แล้วหมอให้กลับตอนไหนหรอ”

“น้ำเกลือหมดกระปุกก็กลับได้ค่ะพี่สายพี่ดินนี่คุณปราบคนที่ช่วยปิ่นแล้วก็พาปิ่นมาโรงพยาบาลค่ะ

“สวัสดีครับ”

“สวัสดีค่ะ/ครับ”

“ขอบคุณมากๆนะครับที่ช่วยเหลือน้องสาวผมไว้”

“ยินดีครับ”

“เดี๋ยวพี่ไปจัดการเรื่องค่ารักษาให้นะ”

“คะ”

“ผมจัดการเรียบร้อยหมดแล้วครับ”

“อ่าวคุณปราบไงอย่างงั้น”

“ก็ผมบอกแล้วไงผมจะไปส่งคุณที่บ้านด้วยซ้ำแต่คุณดื้อ”

“คุณจ่ายไปเท่าไหร่เท่าไหร่หรอครับผมจะได้เอาเงินให้ถูก”

“ไม่เป็นไรครับเอาไว้เลี้ยงข้าวผมสักมื้อก็พอ”

“ปิ่นทำให้คุณลำบากแล้วก็ยังไม่เสียเงินกับปิ่นอีก”

“ไม่เลยอย่าคิดงั้นเอาไว้ผมจะคิดดอกทีหลัง”เรายิ้มให้กลับคุณปราบและพยักหน้าหลังจากนั้นพอน้ำเกลือหมดกระปุกพยาบาลเขาก็มาปลดสายน้ำเกลือให้พร้อมกับให้เรากลับบ้านได้ก็เปลี่ยนชุดเดิมพอเข้ามาเปลี่ยนชุดจำได้ไหมมันเป็นเสื้อเชิ้ตของคุณปืนที่เขาโยนมาให้เราใส่แสดงว่าคุณปราบเขาก็ต้องรู้ว่าเป็นเสื้อผู้ชายช่างเถอะเหอะแล้วเราก็ขึ้นรถมากับคุณปราบนะเพราะว่าเขาจะมาด้วยเราจะไม่ให้เขามาได้ยังไงล่ะเขามีบุญคุณกับเราช่วยเหลือเราไว้ด้วยซ้ำสรุปแล้วพี่ดินกับพี่สายก็กลับบ้านเขาเหอะ!คุณปราบดื้อเกิ้นเราก็เลยบอกทางกับคุณปราบมาที่บ้านที่พ่อกับแม่เราอยู่นั่นแหละ

“บ้านคุณหรอ”คุณปราบมองซ้ายขวาพร้อมกับหันหน้ามาเอ่ยถามเรา

“เปล่าหรอกค่ะบ้านของสามีน้องสาว”ก็อยากจะบอกว่าบ้านของคนที่ดิฉันแอบรักแต่ฉันก็พูดไม่ได้เหอะ

“อ๋อ”

“อ่าวปิ่น”แม่ของเราเป็นคนเอ่ยเรียกชื่อเราขึ้นส่วนพ่อก็เดินตามแม่มาพร้อมกับเปิดประตูรั้วหน้าบ้าน คุณปราบยกมือสวัสดีพ่อกับแม่เราพ่อกับแม่เราก็ยกมือรับไหว้คุณเช่นกัน

“พ่อคะแม่คะนี่คุณปราบเป็น..อืมเป็นรุ่นพี่ที่รู้จักค่ะ”เราเลือกที่จะบอกกับพ่อกับแม่ไปแบบนั้นเพราะว่าเราไม่อยากให้เขารู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเราเราไม่อยากให้เขาไม่สบายใจแค่เราเก็บไว้คนเดียวแล้วทุกข์คนเดียวก็พอแล้วคุณปราบมองหน้าเราเราก็เลยพยักหน้าให้เขาเขาก็เข้าใจนั่นแหละมั้ง

“มาลูกพาพี่เข้าบ้านก่อนเชิญค่ะ”

“ขอบคุณนะครับ”หลังจากนั้นคุณปราบเขาก็ได้เข้ามาหน้าบ้านพร้อมกับมานั่งโต๊ะหน้าบ้านบ้านจัดสรรคไงมันไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้นที่จะมีแขกเข้าไปนั่งในบ้านเรากลัวเขาอึดอัดด้วยเพราะว่าของในบ้านก็มีเยอะเหมือนกันแค่ตู้เย็นก็จะเต็มแล้ว

“เดี๋ยวปิ่นเอาพัดลมมาเปิดให้นะคะถ้าจะให้ไปนั่งในบ้านกลัวจะอึดอัดเอา

“ไม่เป็นไรเลยไม่ร้อนไม่ต้องไปเอามาหรอก”

“แล้วเมื่อคืนทำไมไม่กลับบ้านละลูกพ่อโทรหาก็ไม่ติด”พอพ่อของเราถามเราอยากจะร้องไห้แล้วกอดท่านทั้งสองพร้อมกับอยากบอกความจริงแต่เราทำไม่ได้เราก็เลยสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วฝืนยิ้มออกมา”

“พอดีที่ร้านมีปัญหานิดหน่อยค่ะขอโทษนะคะเรื่องโทรศัพท์ปิ่นไม่รู้ไปทำหล่นไว้ที่ไหนเหมือนกัน”โทรศัพท์ของเราก็คงอยู่ที่ผับนั่นแหละอยู่ในห้องเเต่งตัว

“เผลอเรอจังลูกคนนี้ว่าแต่กินข้าวมากันหรือยังลูกแม่ทำกับข้าวไว้เยอะเลยเรามากินข้าวกันดีกว่าแล้วค่อยคุยกัน”

“อยู่ทานข้าวกับปิ่นนะคุณปราบ”

“ไม่บอกผมก็ต้องอยู่ 555”

“คะอย่างนั้นนั่งรอสักครู่นะคะเดี๋ยวปิ่นไปยกอาหารมาก่อน”

“ป่ะ”เรากับแม่ของเราก็เดินเข้ามาในครัวพร้อมกับมาหยิบถ้วยจานแล้วก็ช้อนพร้อมกับข้าวที่แม่ของเราทำไว้เยอะแยะแต่เราไม่แน่ใจว่าคุณปราบเขาจะกินเป็นหรือเปล่าดูจากการแต่งตัวและรถแล้วเขาคงจะเป็นคนรวยแหละเห้อ~ถ้าเขาไม่ช่วยฉันไว้ป่านนี้ฉันก็คงตายไปแล้วสินะพ่อกับแม่ของฉันจะอยู่ยังไงเป็นเพราะปากของฉันที่ไปยั่วยวนกวนประสาทไอ้คนสารเลวคนนั้น อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย

“ปิ่น”เราต้องสะดุ้งเพราะว่าแม่จับมาที่แขนของเราคือเรากำลังยืนคิดเรื่องเมื่อคืนอยู่

“อุ้ยตกใจหมดเลยแม่”

“เป็นอะไรลูกยกของออกไปข้างนอกได้แล้วเดี๋ยวพี่เขาหิว”

“จ๊ะ”แล้วเราก็ยกกับข้าวออกมามีต้มปลาทับทิมผัดกระเพราหมูแล้วก็ยำคอหมูมีข้าวเหนียวด้วยพร้อมกับปลาร้าทอดแล้วก็ผัดผักน้ำพริกแมงดาเราก็ยกออกมาวางที่โต๊ะพร้อมกับนั่งแล้วก็ตักข้าวให้พ่อกับแม่แล้วก็ให้คุณปราบ

“นี่คะ”

“ขอบคุณครับ”

“คุณทานได้ใช่ไหมค่ะกับข้าวบ้านปิ่นเป็นแบบนี้แหละเป็นกับข้าวบ้านๆ”

“อ่าวกินไม่เป็นหรอพ่อหนุ่มอย่างนั้นปิ่นพาพี่เขาไปทานร้านอาหารนะ”

“ไม่เป็นไรครับผมทานได้หอมทุกอย่างเลย”

“ลองดูค่ะปิ่นตักไห้”เราตักยำคอหมูใส่จานให้กับคุณปราบเขาก็ยิ้มให้กับเราพร้อมกับตักใส่ปากแล้วก็ทำท่าตาโต

“ง่ำหื้มอันนี้เขาเรียกว่าอะไรหรอครับอร่อยมากเลย”

“ยำคอหมูย่างจ๊ะพ่อเขาย่างคอหมูเองเลยนะ”

“อร่อยหรอคะ”

“ครับผมกินเลยนะ”

“เต็มที่เลยค่ะกินปลาร้าไหมคะ 555”

“ปิ่นกินหรือเปล่า”

“กินสิคะต้นกำเนิดของปิ่นเป็นคนบ้านนอกกินปลาร้ากินส้มตำกินข้าวเหนียว”

“อย่างนั้นทำแบบนี้ให้ผมกินบ้างสิผมอยากลอง”คือเรากำลังถือข้าวเหนียวอยู่ไงแล้วเราตักปลาร้าทอดมาวางที่ข้าวเหนียวกำลังจะเอาใส่ปากเเหละ

“เอาจริงหรอค่ะดมก่อนไหม”เราก็ยื่นข้าวเหนียวที่เรากำลังจะกินนั่นแหละให้กับคุณปราบเขาดมเเล้วก็อ้าปากงับไปเลย

“ง้ำจะบอกว่าผมสายปลาร้าฮ่าๆ”เอ้าคุณปราบชอบกินปลาร้าเป็นด้วย

“ฮ่าๆสายเดียวกับพ่อปิ่นเลย”

“555 ใช่ๆ”หลังจากกินข้าวกันเสร็จเรียบร้อย พ่อของเราก็เข้าไปในบ้านเพราะว่าเขาจะไปดูมวยที่ทีวีส่วนแม่ของเราก็เข้าไปในบ้านกันข้างนอกก็เหลือแต่เรากับคุณปราบ

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะถ้าไม่ได้คุณปิ่นก็คงตายเป็นหมาข้างถนนไปแล้วและก็ขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับพ่อแม่ปิ่นไม่อยากให้เขาไม่สบายใจ

“เล่าให้ผมฟังได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น”

“ขอโทษนะคะปิ่นเล่าให้กูฟังไม่ได้จริงๆฮึ้บมันเลวร้ายเกินกว่าที่ปิ่นจะพูดมันออกมา”พอคุณปราบเขาถามเราแบบนี้น้ำตาของเราไหลออกมาเลยแหละเราไม่อยากพูดถึงมันเราไม่อยากนึกถึง

“ไม่เป็นไรนะพรุ่งนี้ย่อมดีกว่าวันนี้เชื่อผมสิ”คุณปราบเอาผ้าเช็ดหน้ามาจากกระเป๋าเสื้อของเขาพร้อมกับเช็ดที่แก้มของเราเราเองก็ยังตกใจที่เขาเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาให้เรา

“คะคุณ”

“ไม่ร้องสิเดี๋ยวพ่อกับแม่ออกมาเห็น”

“ค่ะ”

“ผมขอตัวกลับก่อนนะเอาไว้ผมมาหาใหม่”

“คะขอบคุณอีกครั้งนะคะ”

“ครับ”คุณปราบเอาผ้าเช็ดหน้าใส่มือให้เราพร้อมกับเดินยิ้มออกไปเรามั่นใจว่าคุณปราบเขาต้องรู้สถานการณ์ที่เราเจอมาเพียงแต่เขาไม่พูดเท่านั้นเอง เราก็เข้าบ้านมาอาบน้ำพร้อมกับเข้าไปในห้องนอน แล้วก็ล้มตัวมาบนที่นอนน้ำตาที่ไหลออกมาเราพยายามที่จะไม่เสียใจแล้วแต่มันก็หักห้ามใจไม่ได้จริงๆในสมองมันยังคงคิดแต่เรื่องเมื่อคืน