3 รักก็ได้ค่ะ

"มาล้างแผลทุกวันนะคะ จนกว่าจะถึงกำหนดตัดไหม "

"ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่พยาบาล" คราบน้ำตายังคงไม่แห้งไปจากใบหน้าสวย แพขนตาเปียกชุ่มดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก ทั้งโดนแม่ณีบ่นโดนคุณพยาบาลจับเย็บแผลรวมทั้งฉีดยากันบาดทะยักกันแผลติดเชื้อ โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง อุตส่าห์แอบย่องเข้าบ้านเงียบๆ แล้วเชียว อยู่ๆ ลุงเกรย์ก็เดินเข้ามาความแตกจนได้

"แม่ณี "

"รู้แล้วใช่มั้ยว่าควรตั้งใจเรียน เดินธรรมดายังเลือดอาบขนาดนี้เลย "

"ณดาขอโทษค่ะ " สองมือก้มกราบแนบอกของมารดา ความนอบน้อมที่ถูกอบรมสั่งสอนมาดีจากผู้เป็นแม่ ทำให้ณดาเป็นเด็กน่ารัก แม่ณีต้องยอมใจอ่อนกอดปลอบลูกเพราะสิ่งที่ตนทำก็เกินกว่าเหตุอยู่เหมือนกัน ไม่รู้ว่าณดาไปเอาความคิดเรื่องพวกนี้มาจากไหน อยู่ๆ ก็พูดเรื่องไร่ร้อยรักขึ้นมา

"แม่ก็ขอโทษ ที่แม่ทำแรงไป เจ็บมั้ยลูก " มีลูกสาวเพียงคนเดียวรักปานแก้วตาดวงใจใครจะว่าเธอตามใจลูกมากก็เถอะ โชคดีที่ณดาไม่ใช่เด็กที่เอาแต่ใจ

"ไม่ค่ะ เย็บแผลเจ็บกว่า "

"กลับบ้านกันดีกว่าลูก ลุงเกรย์รออยู่ด้านนอก" ถ้าไม่ได้ลุงเกรย์เธอก็คงไม่รู้ว่าลูกสาวไปก่อวีรกรรมอะไรไว้ ในระหว่างที่รอณดาเย็บแผลลุงเกรย์เล่าให้ฟังว่าณดาวิ่งไปชนพ่อเลี้ยง เธอก็เพิ่งจะทราบว่าพ่อเลี้ยงกลับมาจากอังกฤษ ไม่คิดว่าจะกลับก่อนกำหนดก็เลยไม่ได้เตรียมการต้อนรับ แถมลูกสาวยังวิ่งชนพ่อเลี้ยงอีก ขอโทษสักคำก็ไม่หลุดออกมาน่าจับตีเสียให้เข็ดทำตัวไม่น่ารักกับผู้ใหญ่เอาซะเลย เรื่องนี้ลุงเกรย์บอกว่าพ่อเลี้ยงไม่ได้ติดใจอะไรเพราะเห็นว่าเป็นณดา คงเป็นเพราะเห็นกันมาตั้งแต่ยังเล็กแถมพ่อเลี้ยงยังสั่งให้ณดาไปฝึกงานเป็นเลขาช่วยงานในไร่อีกต่างหาก ที่ผ่านมาพ่อเลี้ยงก็มีบุญคุณกับปราณีและณดาจนชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่สามารถทดแทนได้หมดอยู่แล้ว เรื่องงานเธอเห็นด้วย ดีกว่าให้ณดาเข้าไปทำงานในไร่ที่มีแต่พวกคนงานผู้ชาย สายตาที่จับจ้องมายังลูกสาวของเธอบ่งบอกเลยว่าต้องการอะไร เธอไม่ได้ดูถูกคนงานพวกนั้นแต่สิ่งที่เธอเห็นมันทำให้ต้องคิด

"ค่ะ เจ็บที่สุดเลย "

"ได้ทีอ้อนใหญ่เลยนะ"

.........................................

หลายวันต่อมา

"ณดา แม่ไปทำงานก่อนนะ วันนี้เข้าออฟฟิศไปหาลุงเกรย์ด้วยนะลูก"

"ค่ะแม่ณี" ปราณียิ้มกว้างเมื่อได้ยินน้ำเสียงสดใสของลูกสาวที่ดังดังออกมาจากในห้องน้ำ ปิดเทอมวันแรกของลูกสาว ณดาไม่ต้องหน้าหงิกทนเบื่ออยู่บ้านอีกต่อไป ปราณีแจ้งข่าวเรื่องงานให้กับณดาได้รับทราบทำให้ณดาดีใจตื่นแต่เช้าเพื่อลุกขึ้นมาอาบน้ำเตรียมตัวไปช่วยงานลุงเกรย์ที่ออฟฟิศ หวังว่าณดาคงไม่ก่อเรื่องให้ทุกคนปวดหัว โดยเฉพาะพ่อเลี้ยง

"แต่งตัวให้เรียบร้อยด้วยนะลูก"

"ค่ะแม่ณี" ปราณีเดินออกจากบ้านอย่างสบายใจ ดีใจที่พ่อเลี้ยงเมตตาเธอและลูกสาวอีกครั้ง หวังว่าณดาคงจะสนุกกับงานที่ได้ทำ เรียนรู้เอาไว้ก็ไม่เสียหลายหากจบมาณดาอาจจะสนใจทำงานที่นี่ต่อ เพราะเธอก็ไม่อยากให้ลูกสาวต้องไปไหนไกล ปราณีเหลือลูกสาวเพียงคนเดียว เธอไม่อยากเสียณดาไปอีก ขอเป็นคนไปก่อนลูกจะดีกว่าหากการสูญเสียต้องเกิดขึ้นอีกเธอคงจะอยู่ไม่ได้

"พ่อเลี้ยงครับ โต๊ะคุณหนูณดาผมให้คนงานยกมาไว้หน้าห้องเรียบร้อยแล้วนะครับ เก้าอี้ทำงานซื้อมาตามแบบที่พ่อเลี้ยงสั่ง ส่วนดอกไม้ที่ใช้จัดแจกันตอนนี้แม่บ้านกำลังดำเนินการอยู่ครับ " ลุงเกรย์เดินเข้ามารายงานความคืบหน้าการจัดโต๊ะทำงานให้เลขาคนใหม่ของพ่อเลี้ยง ของใช้ทุกอย่างถูกสั่งพิเศษและดีที่สุด ดอกกล้วยไม้สีขาวที่เด็กสาวเคยชอบเมื่อตอนวัยเด็กเขายังจำได้ไม่ลืม ถึงแม้ว่าฤดูนี้มันจะไม่ใช่หน้าของการออกดอกของกล้วยไม้ก็ตาม แต่เพราะที่ไร่มีโรงเพาะพันธุ์กล้วยไม้พันธุ์หายากนอกฤดูกาล บางครั้งก็ไม่พอส่งให้กับแม่ค้าที่เข้ามารับซื้อ ลุงเกรย์โทรไปสั่งดอกกล้วยไม้สีขาวตามที่พ่อเลี้ยงต้องการกับโรงเพาะพันธุ์ตั้งแต่ช่วงเช้ามืด รู้สึกว่าวันนี้พ่อเลี้ยงจะดูกระตือรือร้นเรื่องการจัดโต๊ะทำงานให้หนูณดาเป็นพิเศษ

"เอาเข้ามาไว้ในห้อง"

"ทำไมล่ะครับ "

"ณดายังทำอะไรไม่เป็น อยู่ในห้องน่าจะสอนได้ง่ายและเข้าใจมากกว่า ฉันขี้เกียจเดินเข้าออก " เพียงเพราะแค่อยากเห็นหน้าเด็กน้อยใกล้ๆ อยู่ในสายตาตลอด ยังไม่รู้เลยว่าการเจอกันครั้งนี้เด็กสาวจะจำเขาได้หรือไม่ ระยะเวลามันนานเกินไป นานจนทำให้เขาไม่มั่นใจแล้วว่าในใจของเธอตอนนี้มีใครไปแล้วหรือยัง

"ได้ครับพ่อเลี้ยง แล้วเอ่อ เสื้อผ้าที่ให้แม่บ้านซักรีดไว้ จะให้ผมเอามาให้เลยหรือเปล่าครับ"

"เดี๋ยวก่อน เด็กดื้อชอบการเซอร์ไพรส์" เวลาสิบห้าปีไม่ได้ทำให้เขาลืมทุกอย่างที่เป็นเธอลดน้อยลงเลย มีแต่จะเพิ่มมากขึ้น งานที่เขาทำคือสายลับทีมแกะรอยหลายๆ อย่างมีรวมอยู่ในทีมของเขา เขาให้คนเฝ้ามองเธอไว้ตลอด คอยดูแลรักษาความปลอดภัยทุกย่างก้าวตั้งแต่เล็กจนโตเป็นสาว สิ่งเดียวที่เขาไม่ก้าวข้ามก็คือเรื่องส่วนตัวของเธอ เธอยังเด็กอนาคตไกล เขาไม่อยากกักขังเธอเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว ชีวิตของณดาน้อยควรได้รับอิสระ สิทธิและเสรีภาพเป็นของเธอ

"ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"

"ฝากไปดูโรงเลี้ยงม้าด้วยนะ ฉันได้ข่าวมาว่าคนงานชอบไปมั่วสุมกันอยู่ที่นั่น เรื่องเหล้าฉันไม่ห้ามแต่ถ้ามีเรื่องยาเมื่อไหร่ฉันไม่เอาไว้แน่ๆ "

"ได้ครับพ่อเลี้ยง" ลุงเกรย์รับคำสั่งจากพ่อเลี้ยงก่อนที่จะเดินออกมาสั่งคนงานให้ยกโต๊ะของเลขาคนใหม่เข้ไปไว้ด้านใน จากนั้นก็ขับรถจิ๊บมุ่งหน้าสู่โรงเลี้ยงม้า

.......................................................

ก๊อก ก๊อก

"เข้ามา "

"ลุงเกรย์ คะ เอ่อ มะ ไม่ใช่ลุงเกรย์ แต่เป็น คุณลุง "

"ใช่ " รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพ่อเลี้ยงโดยอัตโนมัติ ณดาจำเขาได้

"มาเมื่อไหร่คะ แล้ว ทำไมไม่มีใครบอกอะไรณดาเลย คุณลุงหายไปไหนมา คุณลุงใจร้ายไม่เคยกลับมาหาณดาบ้างเลย" ที่จริงแล้วเธอเฝ้ารอการกลับมาของเขาอยู่เสมอ เพียงแค่วันนั้นเธอไม่ทันได้มองก็เลยไม่รู้ว่าวิ่งชนใคร

"มาได้หลายวันแล้ว แผลเป็นไงบ้าง"

"ณดาไม่อยากรักคุณลุงแล้ว " เขาคงต้องปรับความเข้าใจกับเธอเสียใหม่ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองมาที่ดวงตากลมโตที่กำลังสั่นระริก ร่างบางตรงหน้าสวมเดรสสีชมพูอ่อนยาวคลุมเข่า กำลังยืนจ้องเขา พ่อเลี้ยงยันกายลุกจากเก้าอี้ทำงานแสนสบายแล้วก้าวมาหาเธอ

"ไม่รักได้ยังไง ต่อไปนี้จะไม่ไปไหนแล้ว คุณลุงจะอยู่กับณดาที่นี่ตลอดไป ดีมั้ย หืม "

"จริงๆ นะคะ รู้มั้ยว่าตอนคุณลุงไม่อยู่ ไม่มีใครอยากเล่นกับณดาเลย แม่ณีไม่เคยให้ณดาออกไปเที่ยวที่ไหนกับเพื่อนเลย ไม่มีใครอยากคบณดา เพราะคิดว่าณดาเป็นลูกคุณหนูทำอะไรไม่เป็น แต่มันก็จริง ขนาดเดินอยู่บนพื้นดีๆ ยังล้มซะจนหัวเข่าแตกเย็บไปหลายเข็ม " ประโยคที่เธอเอ่ยมาเมื่อสักครู่ทำให้เขาเจ็บแปล๊บขึ้นมากลางอก ไม่นึกเลยว่าตลอดเวลาที่เขาไม่อยู่ เธอจะตกอยู่ในสภาวะที่ทรมานแบบนั้น

"ไหน เจ็บมากมั้ย ขอลุงดูหน่อยได้มั้ยคะ" น้ำเสียงอ่อนโยนที่เธอไม่ได้ยินมานานแสนนาน ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย นิ้วชี้ไปที่บริเวณหัวเข่าด้านขวา ผ้าก๊อตสีขาวยังคงปิดอยู่

"วันนี้ตัดไหมค่ะ "

"เพี้ยง" พ่อเลี้ยงคุกเข่าลงตรงหน้าจากนั้นก็ใช้ลมวิเศษเป่าพ่นไปบนแผลของเธอ ทำเหมือนเธอเป็นเด็กๆ เมื่อครั้งนั้นที่เธอหกล้มร้องไห้ลั่นบ้าน กว่าจะยอมเงียบได้ต้องรอให้คุณลุงสุดที่รักมานั่งเป่าลมวิเศษให้ทั้งคืนจนเผลอหลับไป

"ลมวิเศษ "

"หายหรือยัง"

"หายแล้วค่ะ"

"ทีนี้จะกลับมารักลุงได้หรือยัง"

"รักก็ได้ค่ะ แต่เย็นนี้คุณลุงต้องพาณดาไปตัดไหมที่อนามัย ได้มั้ยคะ" น้ำเสียงออดอ้อนของเด็กสาวทำเอาหัวใจพ่อเลี้ยงอ่อนยวบยาบ ไม่เคยถูกเด็กอ้อนมาก่อนก็เลยทำตัวไม่ถูก

"ได้สิ แต่ว่า "

"ฟอดดด "

"ณดา"

"แบบนี้ใช่มั้ยคะ คุณลุงชอบทำกับณดาบ่อยๆ "