4 ฝนตกรถติด

"อยากทำงานใช่มั้ย"

"ใช่ค่ะ ณดาอยากช่วยแม่ณี อยากช่วยทำเรื่องที่เป็นประโยชน์กับแม่ณีได้บ้างแล้วก็...ไร่ร้อยรักของพ่อ ถึงแม้ว่าไร่นี้จะไม่ใช่ของพ่อแล้ว ณดาก็ยังอยากช่วย ถึงณดาจะทำอะไรไม่เป็นเลย คุณลุงช่วยสอนงานให้ณดาด้วยนะคะ ณดาสัญญาว่าณดาจะตั้งใจ " เด็กสาวมีความกระตือรือร้นอยากทำงาน ที่จริงงานเอกสารในไร่ส่วนมากก็ไม่มีอะไรหากแต่เจ้าของไร่แห่งนี้ต้องการกำลังใจมากกว่า เพราะพ่อเลี้ยงมีลุงเกรย์ที่สามารถดูแลทุกอย่างให้อยู่แล้ว

"ขอแค่อย่าดื้อก็พอ เพราะลุงไม่ชอบเด็กดื้อ"

"ณดาไม่ดื้อหรอกค่ะ นั่นใช่โต๊ะทำงานณดาหรือเปล่าคะ " สายตาของเด็กสาวจับจ้องไปที่โต๊ะตัวใหม่ บนโต๊ะมีเพียงกล่องใส่ปากกาและแจกันดอกไม้ใบสวยตั้งวางอยู่ แต่ที่ทำให้เธอจับจ้องไม่วางตาก็คงไม่พ้น ดอกกล้วยไม้สีขาวที่เธอชอบ ณดาไม่เหมือนผู้หญิงอื่นทั่วไปที่ชอบดอกไม้มีกลิ่นหอมสีสวยสด

"ใช่แล้ว ชอบหรือเปล่า"

"ชอบค่ะ คุณลุงจำได้ "

"จำได้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับณดาค่ะ " เด็กสาวเดินเข้าไปทดลองนั่งเก้าอี้ทำงานตัวแพงที่พ่อเลี้ยงสั่งพิเศษมาเพื่อเธอ ร่างเล็กเอนกายลงพิงกับพนักพิงอย่างรู้สึกสบายตัว มันเหมาะสำหรับการพักผ่อนได้ดีเลยทีเดียว

"คุณลุงคะ ณดาพร้อมทำงานแล้วค่ะ จะให้ณดาทำอะไรว่ามาได้เลยค่ะ" น้ำเสียงหวานได้ยินทีไรก็ทำให้หัวใจคนแก่อย่างพ่อเลี้ยงพองโต ไม่คิดเลยว่าเด็กน้อยคนนี้จะขี้อ้อนได้ถึงเพียงนี้ พยายามหักห้ามหัวใจไม่ให้หวั่นไหวไปกับเสียงเรียกของเธอ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเขาหลงรักเธอมาสิบกว่าปีแล้ว ความรู้สึกคงที่และคงทนไม่มีเปลี่ยนแปลง

ถึงแม้ว่าเขาจะเคยแต่งงานมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่มันก็เพื่อผลประโยชน์ไม่นานก็เลิกราแยกทางกันไป ในใจของพ่อเลี้ยงก็ยังมีแค่ณดาน้อยคนนี้ ไม่เปลี่ยนแปลง

"ขอกาแฟแก้วหนึ่งสิ งานแรกของวันนี้ " เด็กสาวอ้าปากหวอกับคำสั่งที่ได้รับ

"ทำไมมันยากจังล่ะคะ ณดาทำไม่เป็น "

"กาแฟดำ ไม่ยากเลย ลุงจะนั่งรอที่โต๊ะนะ อุปกรณ์ชงกาแฟอยู่ด้านนอก ให้เวลาสิบนาที ถ้ายังไม่มีกาแฟดำมาวางบนโต๊ะ ถูกทำโทษ " ...ถึงขั้นทำโทษเลยเหรอเนี่ย

"ณดาจะพยายามนะคะ กาแฟดำ " หลังจากที่ณดาเดินออกจากห้องไป พ่อเลี้ยงก็รีบเปิดตู้เก็บเอกสารเพื่อหยิบถุงกระดาษที่บรรจุเสื้อผ้าแบรนด์ราคาแพงออกมา ทุกชุดเขาเลือกด้วยตัวเอง อีกทั้งยังมีเครื่องประดับกระเป๋ารองเท้าที่หอบหิ้วมาจากเมืองนอก ถือว่าเป็นของฝากและการไถ่โทษจากที่เขาหายไปนาน

เชื่อว่าณดายังไม่เคยมีของพวกนี้ เขาไม่ได้ส่งเสริมให้เธอติดหรูอยู่แพง แค่อยากให้เธอมีเหมือนเด็กคนอื่นๆ อันที่จริงณดาควรมีมากกว่านี้ด้วยซ้ำ

.............................

10 นาทีต่อมา

พ่อเลี้ยงปรายตามองนาฬิกาสลับกับประตูห้องทำงานไปมา จดจ่อกับการเฝ้ารอกาแฟดำ นี่ก็สิบนาทีแล้วทำไมถึงยังไม่เข้ามาสักที เชื่อแล้วล่ะ ว่าทำอะไรไม่เป็นอย่างที่แม่ณีว่าไว้จริงๆ ถึงยังไงก็อยากให้ใจเย็นเข้าไว้

"เกินไปสามสิบวิ" เดรสสีชมพูอ่อนเต็มไปด้วยคราบกาแฟเป็นดวงด่าง มิหนำซ้ำตามแขนของเธอยังเป็นรอยแดงอย่างเห็นได้ชัดพ่อเลี้ยงพอเดาออกว่าเป็นรอยถูกของร้อนกระเด็นใส่

"ณดาเต็มที่กับมันแล้วจริงๆ ค่ะ นี่ค่ะ กาแฟของคุณลุง " ถ้วยกาแฟสีขาวขอบข้างมีคราบของกาแฟไม่ต่างกับสภาพของคนชง กาแฟดำตามสั่งวางอยู่ตรงหน้า พ่อเลี้ยงชั่งใจอยู่นานก่อนที่จะยกแก้วขึ้นจิบ

สีหน้าเจ้าของผลงานดูท่าไม่ค่อยดี กว่าเธอจะหลุดออกมาจากมุมกาแฟได้ก็เล่นซะเหนื่อยอยู่เหมือนกัน เธอไม่มีความรู้ด้านนี้เลย ไม่สิทุกเรื่องเลยก็ว่าได้

" ทีหลัง ไม่ต้องใส่น้ำตาลนะ " รสชาติพอใช้ได้ติดแค่หวานไปหน่อย รสชาติกาแฟต้องพัฒนาไปตามอายุเมื่อก่อนดื่มธรรมดาทั่วไป แต่เดี๋ยวนี้ไม่ปลื้มกับความหวานและความมันของครีมเทียม ก็เลยเลือกดื่มกาแฟดำธรรมดา

"เฮ้อ นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว ณดาขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ มันเลอะหมดเลย "

"ไม่ต้อง ถุงเสื้อผ้าวางอยู่บนโต๊ะ ไปเปลี่ยนในห้องน้ำ เราต้องออกงานนอกกัน ให้เวลาสิบนาที ลุงจะไปรอที่รถ" ร่างสูงลุกจากเก้าอี้ทำงานจากนั้นก็เดินออกประตูไปทิ้งให้เด็กสาวยืนงงเป็นไก่ตาแตก ถุงกระดาษมากมายพวกนี้มาวางอยู่บนโต๊ะทำงานของเธอได้อย่างไร

เมื่อกี้ก่อนออกไปก็ยังไม่เห็นมี ชื่อแบรนด์ที่ติดอยู่บนถุงมันช่างล่อตาล่อใจเธอยิ่งนัก พอรู้จักแบรนด์พวกนี้แต่จะให้ซื้อใส่ก็คงไม่ไหวเพราะมันแพงเกินตัวอีกอย่างเธอยังไม่มีรายได้ที่หาด้วยน้ำพักน้ำแรงเป็นด้วยตัวเอง ใส่ของธรรมดาตามตลาดนัดนี่ก็หรูที่สุดในไร่แล้ว ชุดสวยถูกดึงออกมาจากถุง มันน่ารักสมวัยเหมาะกับเด็กอายุสิบแปดย่างสิบเก้าอย่างเธอมาก พ่อเลี้ยงตั้งใจคัดสรรสิ่งเหล่านี้มาเพื่อเธอโดยเฉพาะ รอยยิ้มเล็กๆเผย บ่งบอกว่าถูกใจ เธอกอดชุดสวยเอาไว้แน่นก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำสับเปลี่ยนให้ทันเวลาที่พ่อเลี้ยงกำหนดไว้

..............................

"ฟอด ขอบคุณนะคะ " ณดายื่นจมูกเข้าไปหอมแก้มคนตัวโตที่กำลังนั่งขรึมอยู่หลังพวงมาลัย ทำเอาพ่อเลี้ยงตกใจ อยากจะตำหนิเธอเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน แต่พอเห็นรอยยิ้มของเด็กสาวก็ทำเอาออกแรงดุไม่ไหว ณดาไม่ใช่เด็กอย่างเมื่อก่อนเป็นสาวเป็นแส้ไม่ควรทำแบบนี้ เพราะคนอื่นจะมองเธอไม่ดี

"แอบหอมบ่อยๆ ไม่ดีนะ "

"ทำไมล่ะคะ ก็ณดารักคุณลุง ชุดสวยมากเลยณดาชอบมากๆ เลยค่ะ " พ่อเลี้ยงดีใจที่เธอชอบ ตั้งใจทำให้ชอบอยู่แล้ว เหมือนโคแก่คิดจะเคี้ยวหญ้าอ่อน

"ระวังจะโดนสวนคืนหนักๆ นะ "

"ณดาไม่กลัวหรอกค่ะ แก้มณดามีแค่แม่ณี กับคุณลุงเท่านั้นที่หอมได้ คนอื่นณดาไม่ให้หอมหรอก"

"จริงเหรอ " รถยนต์สี่ประตูเคลื่อนตัวไปข้างหน้า วันนี้ตั้งใจจะขับรถตรวจงานจุดต่างๆ ของในไร่ร้อยรักสักหน่อย ดูท่าฝนหลงฤดูจะเริ่มตั้งเค้าเคลื่อนเข้ามาในไร่ คืนนี้คงเทกระหน่ำลงมาเพิ่มความชุ่มฉ่ำให้พืชผลในไร่ได้ดูดซับน้ำอย่างแน่นอน หลังจากทำธุระเสร็จพ่อเลี้ยงว่าจะพาณดาไปตัดไหมที่อนามัยตามคำขอร้องของเด็กสาว ดีใจที่แก้มนุ่มๆ ของเธอยังไม่มีชายใดได้ครอบครอง นอกจากเขา

"จริงค่ะ ตั้งแต่คุณลุงกลับมา คุณลุงยังไม่เคยหอมแก้มณดาเลยนะคะ "

"อยากให้หอมหรือเปล่าล่ะ "

"อยากค่ะ ณดาอยากให้คุณลุงหอมแก้ม หอมตรงนี้ ตรงนี้ แล้วก็ตรงนี้ด้วย" ปลายนิ้วชี้ของเด็กสาวจิ้มลงตำแหน่งสุดท้ายนั่นก็คือปลายจมูก เธอยังจำได้เมื่อครั้งยังเด็กแก้มทั้งสองข้างจะต้องถูกพ่อเลี้ยงหอมและจบลงตรงปลายจมูกเป็นจุดสุดท้าย

"แล้วตรงนี้ล่ะคะ" ปลายนิ้วของพ่อเลี้ยงยื่นมาแตะตรงปากนุ่มๆ ของเธอ จินตนาการไปแล้วว่ามันจะต้องหอมนุ่มละมุนลิ้นมากแน่นอน

"ไม่ได้ค่ะ ตรงปากณดาจะเก็บไว้ให้แฟนของณดา" พ่อเลี้ยงนึกขำกับคำพูดของเด็กสาว แต่ในใจก็รู้สึกเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้

"ตัวแค่นี้หัดมีแฟนแล้วเหรอ"

"ยังหรอกค่ะ ใครที่จะมาเป็นแฟนณดาจะต้องผ่านคุณลุงให้ได้ก่อน ถ้าคุณลุงบอกว่าไม่ผ่าน ณดาก็ไม่โอเคค่ะ ณดาอยากได้ผู้ชายอบอุ่นและดูแลณดาได้เหมือนกับคุณลุง "

"พูดจริงหรือเปล่า"

"จริงค่ะ " เด็กสาวยิ้มตาหยีให้พ่อเลี้ยง หารู้ไม่ว่ากำลังทำให้หัวใจคนแก่ใกล้วาย อย่างน้อยๆ เขาก็น่าจะมีสิทธิ์อยู่บ้าง

"แล้วถ้า ไม่มีผู้ชายอย่างลุงอีกแล้ว ณดาจะทำยังไง"

"อืมม คงแก่ไปพร้อมๆ กับคุณลุง ดีมั้ยคะ "

"จริงเหรอ" คงไม่มีใครแล้วล่ะที่ดูแลณดาน้อยคนนี้ได้ดีเท่าเขา

"คุณลุงคะ ฝนตกแล้วค่ะ "

"อืม อากาศกำลังดี " ทางที่เขากำลังขับเข้ามาก็เละซะจนเริ่มทำให้รถทรงตัวไม่อยู่ เป๋ไปเป๋มา จนต้องหักหลบจอดข้างทาง และดูเหมือนว่าล้อหลังทั้งสองข้างจะจอดลงตำแหน่งของแอ่งโคลนดินเหนียวพอดิบพอดี น้ำฝนก็กำลังไหลบ่าเข้าแอ่งจนทำให้ล้อหลังทั้งสองตะกุยขึ้นจากบ่อไม่ได้

"คุณลุง รถเป็นอะไรคะ"

"สงสัยรถจะติดหล่ม ฝนก็กำลังตกหนักซะด้วยสิ"

"โทรหาลุงเกรย์ดีมั้ยคะ "

"อ่า ลุงลืมหยิบโทรศัพท์มาด้วย ณดาล่ะ "

"ณดาก็ลืมค่ะ น่าจะตอนเปลี่ยนชุด ลืมไว้ในห้องน้ำ แล้วเราจะทำยังไงกันดีคะ"