2 ปราบพยศเด็กดื้อ

"เป็นอะไรหรือเปล่า "

"ไม่ต้องมายุ่ง หลบไป ฮึก " ณดาหาได้สนใจ ใช้มือปาดน้ำตาแล้วลุกวิ่งไปข้างหน้าต่อ ในใจก็นึกน้อยใจผู้เป็นแม่ เพียงเพราะไม่เข้าใจกับเหตุผลหลายๆ อย่าง

พรึ่บ

"โอ๊ย " เพียงเพราะไม่ทันระวังบวกกับดวงตาที่พร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตาที่กำลังไหลรินออกมาอย่างต่อเนื่อง จึงทำให้เท้าข้างขวาที่กำลังจะก้าวไปข้างหน้าสะดุดกับก้อนดิน เธอนึกในใจยังไงก็ไปไหนไม่รอด พาตัวเองไปข้างหน้ายังมีอุปสรรคมากขนาดนี้เพราะความไม่ระวังของตัวเองแท้ๆ ใช้อารมณ์มากกว่าความคิดเพราะไม่เคยห่างจากอกแม่ไปไหน เรื่องงานในไร่ก็ไม่เคยหยิบจับชีวิตที่แสนจะสุขสบายทำอะไรไม่เป็นสักอย่างแม้แต่ล้างจานช่วยแม่เธอยังทำแตกไปเป็นโหล แล้วแบบนี้เธอจะมีปัญญาไปช่วยอะไรคนอื่นได้

" ณดาคิดถึงคุณพ่อค่ะ ฮึก " หัวเข่าด้านขวากระแทกลงกับพื้นอย่างแรง ทำให้เป็นรอยแตกยาวเลือดสีแดงสดไหลอาบไปจนทั่วบริเวณปากแผล เหมือนโดนฉีดยาชาเพราะเจ็บจนไม่รู้สึก กระโปรงนักเรียนสีแดงเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นดินเสื้อนักเรียนสีขาวมีแต่คราบน้ำตาและคราบดินโคลนผสมกันกลายเป็นสีหมองคล้ำไปเป็นที่เรียบร้อย คาดว่ากลับไปบ้านจะต้องโดนแม่ดุอีกแน่นอน โตจนป่านนี้แล้วยังทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต ไม่แปลกเลยที่แม่ณีเที่ยวเคี่ยวเข็ญให้เธอตั้งใจเรียน เพราะความไม่เอาไหนของลูกสาวในเรื่องงานต่างๆ ไหนจะเรื่องรอบตัวที่ไม่ได้เรื่อง ปราณีจึงเลือกสักทางให้ลูกได้เอาตัวรอดนั่นก็คือตั้งใจเรียนเพื่อจะได้มีวิชาความรู้ติดตัว

"เป็นอะไรมั้ย "

"ไม่ " ณดาพยายามยันตัวเองลุกแต่เป็นเพราะแผลที่หัวเข่าบอบช้ำอย่างหนักจึงทำให้ก้นจ้ำเบ้าลงพื้นไปอีกรอบ เคราะห์ซ้ำกำซัดอะไรของเธอ เธอควรจะเชื่อคำของแม่ตั้งแต่แรก นี่ใช่มั้ยคือเวรกรรมที่ไม่ทำตามคำสอนของผู้ใหญ่

"โอเค ถ้าไหวฉันก็จะไม่ยุ่ง " ร่างสูงยืนมองหญิงสาวในชุดนักเรียนตรงหน้าสุดสะบักสะบอมเพราะความซุ่มซ่าม เขาสังเกตเห็นบริเวณหัวเข่าของเธอมีแผลที่เกิดจากแรงกระแทกค่อนข้างใหญ่แล้วตอนนี้เลือดก็กำลังไหลไม่มีท่าทีว่าจะหยุด พ่อเลี้ยงของไร่ร้อยรัก กลับมาจากอังกฤษเพื่อมาบริหารงานด้วยตัวเองอย่างเต็มตัว เขาวางมือจากการเป็นมาเฟียเพราะรู้สึกอิ่มตัว ใช้ชีวิตเป็นมาเฟียตั้งแต่อายุยังน้อย ไม่แปลกที่อยากจะเปลี่ยนงานใหม่มาใช้ชีวิตที่แสนสงบที่ไร่แห่งนี้ มาถึงได้ไม่กี่ชั่วโมงก็เจอกับเด็กอวดดีแถมยังเอาตัวไม่รอดหัวดื้อไม่เบา ดูสิว่าเธอจะทำยังไงต่อไป

"ฮึก อ๋อย ซี๊ด เจ็บเป็นบ้าเลย "

"เด็กคนนั้น ลูกเต้าเหล่าใครทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน" สายตาของพ่อเลี้ยงจับจ้องไปที่ร่างเล็กที่กำลังเดินจากไป เธอใช้มือข้างหนึ่งกดแผลที่หัวเข่าเอาไว้เพื่อเป็นการห้ามเลือดจากนั้นก็เดินกะเผลกกลับไปทางเดิม

"คุณหนูณดาไงครับพ่อเลี้ยง ลูกแม่ปราณี สงสัยทะเลาะกับแม่ณีมาอีกแล้ว" ที่ออสตินต้องถามแบบนั้นก็เพราะแถวนี้เป็นส่วนของเรือนหลังใหญ่ ลุงเกรย์ตอบทุกข้อสงสัยว่าเด็กสาวคนนั้นคือณดาน้อยที่เขาหลงรักเธอตั้งแต่เธอยังเด็ก หลายครั้งที่เขากลับมาที่ไร่ร้อยรัก ไม่ค่อยเจอหน้าณดาน้อยเลยเพราะเธอถูกส่งไปเรียนในตัวจังหวัด กลับบ้านอาทิตย์ละไม่กี่วัน ทำให้พลาดพบหน้ากันเสียทุกครั้ง วันนี้เขาได้เจอเธอแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจหรือสนใจเขาเลยสักนิด

"ทำไมดื้อ ตอนเล็กๆ ไม่ใช่แบบนี้"

"คุณหนูณดาบ่นอยู่บ่อยๆ ว่าอยากช่วยงานในไร่ แต่ก็ถูกแม่ณีห้ามไว้ คุณหนูเป็นเด็กหัวอ่อนมาก เพราะแบบนี้แม่ณีถึงไม่อยากปล่อยให้ทำอะไรโดยลำพัง " พ่อเลี้ยงลองคำนวณระยะเวลาคร่าวๆ ในใจ อายุของเด็กสาวก็น่าจะย่างเข้าสิบเก้าแล้ว ส่วนเขาก็สามสิบกว่า ช่วงระยะเวลาสิบห้าปีทำให้เด็กน้อยที่เขาเคยโอบอุ้ม เคยหอมแก้ม เติบโตเป็นสาวสวยสะพรั่ง แต่สิ่งที่ทำให้เขาหนักใจคงไม่พ้นเรื่องที่ลุงเกรย์กล่าวมาเมื่อสักครู่ ณดาเป็นเด็กหัวอ่อน คงเป็นเพราะถูกปราณีเลี้ยงมาโดยลำพัง ความเข้มแข็งและภูมิต้านทานคงขาดไปตั้งแต่เสียเสาหลักของครอบครัว

" ฉันอยากได้เลขา "

"คงต้องใช้เวลาหน่อยนะครับ ส่วนมากคนงานในไร่ก็ไม่ค่อยมีความรู้กันสักเท่าไหร่ คงต้องไปประกาศรับสมัครในเมือง "

"ทำไมจะต้องไปไกลขนาดนั้นด้วย " ลุงเกรย์ทำหน้าสงสัย พ่อเลี้ยงกำลังต้องการจะสื่ออะไร คนในเมืองต้องการงานทำจำนวนมาก ถ้ารู้ว่าเป็นตำแหน่งเลขาของผู้บริหารไร่ร้อยรักคนใหม่อย่างออสติน ไม่เกินหนึ่งอาทิตย์ก็น่าจะได้เลขาฝีมือดีมาประจำอยู่หน้าห้องทำงาน

"แถวนี้คงไม่มีใครหรอกครับ ความรู้ของคนแถวนี้สูงสุดก็จบแค่ชั้น ป.6 ส่วนลูกๆ หลานๆ ของคนที่นี่ก็ไปเป็นลูกจ้างในเมืองกรุงกันหมด ไม่มีใครอยากมาทำงานที่บ้านเกิดกันหรอกครับ " ลุงเกรย์พูดอิงหลักความจริงสมัยนี้เรียนจบปุ๊บก็เดินหน้าเข้ากรุงกันหมด ไม่มีใครอยากมาทำงานใกล้บ้านเพราะคิดว่ามันคงไม่รุ่ง เงินเดือนต่ำ อีกอย่างหลายคนก็หวังไปตายเอาดาบหน้า บางคนเข้าไปก็ไปเป็นลูกจ้างกันหมดเผลอๆ งานที่ทำก็ไม่พ้นแรงงานก่อสร้าง

"ก็ให้คนที่เขาอยากทำงานลองสมัครดูสิ อาการฟุ้งซ่านจะได้ลดลงเสียที" พ่อเลี้ยงกล่าวสั้นๆ ก่อนที่จะเดินเข้าออฟฟิศ หลายปีแล้วที่เขาทิ้งห่างงานในไร่ไป เพราะอยู่ในช่วงเคลียร์งานเก่าให้ลงตัว คืนนี้คงต้องรื้อฟื้นเอกสารอยู่จนดึก เพราะเหตุนี้จึงต้องการเลขามาช่วยจัดเตรียมงานให้เป็นระบบ

"พ่อเลี้ยงครับ พ่อเลี้ยงหมายถึง คุณหนูณดาหรือครับ" ลุงเกรย์เดินตามเข้ามาในห้องหลังจากที่พยายามใช้ความคิดอยู่นาน ไม่คิดว่าพ่อเลี้ยงต้องการให้ลูกแม่ณีมาเป็นเลขาส่วนตัวเพราะประสบการณ์การทำงานของหนูณดาไม่มีเลย แต่ถ้าเป็นเรื่องการเรียนอันนี้เขาไม่เถียงเพราะหนูณดามีผลการเรียนที่ดีมาตลอด

"อืม ก็ใช่น่ะสิ เขาอยากทำงานก็ให้เขาทำ เขาจะได้รู้ว่าทำงานมันไม่ได้สบายอย่างที่เขาคิด"

"แต่ว่าคุณหนู ไม่มีประสบการณ์เลยนะครับ" คนอย่างพ่อเลี้ยงไม่นิยมทำงานกับคนที่ไร้ประสบการณ์ เกรงว่าหนูณดาจะต้องเจอศึกหนัก เจอคนจริงเข้าให้แล้ว

"ประสบการณ์ เดี๋ยวฉันจะสอนให้เอง ไปบอกเรื่องนี้กับแม่ณีให้เรียบร้อย เธอจะได้ไม่ต้องห่วง "

"ครับพ่อเลี้ยง"

"อ่อ พาไปทำแผลที่โรงพยาบาลใกล้ๆ นี้ด้วย แผลค่อนข้างลึก ถ้าไม่เย็บจะอักเสบเอาได้ "

"ครับพ่อเลี้ยง" เลี้ยงมาตั้งแต่ยังเล็กทำไมโตมาถึงได้เปลี่ยนเป็นคนละคนแบบนี้นะ แต่สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนไปจากสายตาของเขาเลยก็คงจะไม่พ้นความสวยและน่ารักบนใบหน้าของสาวน้อยคนนี้

"แล้วเราจะได้เจอกัน ดื้อนักใช่มั้ย "