Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
04 น้องสาว
“น้องดารินดูแปลกๆ ไปนะ สีหน้าดูเศร้า กระทิงไปดุอะไรน้องไว้หรือเปล่า” แยมเอ่ยพูดขึ้นมา หลังจากที่ดารินออกจากห้องไปได้ไม่นาน
“ไม่นะ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” เขาตอบอย่างงงๆ มองจากสายตาของเขาก็แลดูว่าเธอนั้นเปลี่ยนไปเหมือนกัน
“แล้วน้องเป็นอะไรไป ทำไมเงียบแปลกๆ”
“ไม่รู้สิ ช่างเถอะ วันนี้คุณไม่ต้องเฝ้าผมหรอกนะผมมีคนมาเฝ้าแล้ว”
“อ่าว ใครมาเฝ้าเหรอ” สายตาของเธอดูผิดหวังไม่น้อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับแต่โดยดี
“ผมให้ฟ้าครามมาเฝ้าน่ะ”
“อ๋อ น้องฟ้านี่เอง โอเคค่ะถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้แยมจะมาเยี่ยมคุณใหม่นะคะ คุณอยากได้อะไรหรือเปล่าแยมจะได้ซื้อเข้ามาให้เลย”
“ไม่ล่ะ ขอบคุณมากนะ”
“ยินดีค่ะ”
แยมหันไปหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเดินออกไปจากห้องพักของกระทิง
ผ่านไปสักพัก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“พี่กระทิง กินข้าวหรือยัง” ฟ้าครามหอบของเดินเข้ามาอย่างพะรุงพะรัง
“กินแล้ว พี่กินอิ่มแล้ว” กระทิงตอบน้องสาว
“ขอโทษนะที่มาช้า พอดีว่าฟ้ามัวแต่ทำรายงานส่งด็อกเตอร์น่ะ กว่าจะเสร็จก็มืดเลย”
“ไม่เป็นไร พี่อยากให้เรามาเฝ้าเฉยๆ ไม่อยากให้คนอื่นมาเฝ้า”
“คนอื่นนี่หมายถึง แยมหรือว่าน้องดารินคะ?”
“ก็…ทั้งสองคนนั่นแหละ พี่ไม่อยากรบกวนใคร”
“จะว่าไปน้องดารินก็น่าสงสารมากเลยนะ ตอนที่รู้ว่าพี่เกิดอุบัติเหตุจนรถคว่ำแกรีบมาโรงพยาบาลเลย เห็นว่ากลับบ้านไปก็เป็นไข้เพราะตากฝน ว่าแต่น้องมาหาหรือยัง”
“มาแล้ว กลับไปแล้ว” กระทิงตอบเสียงเรียบ
“อ้าว นึกว่าจะอยู่รอเจอฟ้าซะอีกรีบกลับจัง อยู่บ้านคนเดียวคงจะเหงาแย่เลยพี่ชายก็ไปเรียนต่อต่างประเทศอีกแล้ว กว่าจะกลับมาก็คงอีกนานเลย”
“ไทเกอร์กลับไปแล้วเหรอ”
“ค่ะ กลับไปเมื่อวานนี้เอง จะมาดูอาการของพี่ก็ไม่ทันเพราะไฟท์บินมีแค่เที่ยวเดียวด้วย”
“อ๋อ..”
“จะกินอะไรอีกมั้ยคะ ฟ้าซื้อของกินมาไว้เยอะแยะเลย ขี้เกียจออกไปซื้อหลายรอบ คุณหมอบอกว่ารอดูอาการพี่อีกซักสองสามวันแล้วถึงจะอนุญาตให้กลับบ้านได้”
“อืม…พี่กินข้าวอิ่มแล้วล่ะไม่หิวอะไรแล้ว เราเอาไปกินเองเถอะ” กระทิงตอบแค่นั้นก่อนจะเอนตัวนอนลงกับเตียงจากนั้นก็หลับไป เหลือเพียงฟ้าครามที่ยังนั่งทำงานอยู่หน้าโน๊ตบุ๊ค
เช้าวันต่อมา
“หาว…โอ้ยง่วง”
“อือ…” กระทิงลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงอยู่ข้างๆ หู ก่อนจะค่อยๆ เหลียวหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น “นี่เรายังไม่ยอมนอนอีกเหรอเนี่ย”
“ฟ้าทำรายงานส่งด็อกเตอร์น่ะ ไม่เสร็จสักทีก็เลยยังไม่ได้นอน”
“แล้วทำไมถึงไม่นอนพักผ่อนก่อนล่ะ อดนอนแบบนี้ได้ยังไงร่างกายจะแย่เอานะ”
“ค่ะ อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว พี่อยากได้อะไรหรือเปล่า หรือว่าอยากไปเข้าห้องน้ำไหมเดี๋ยวฟ้าพาไป”
“ไม่เป็นไร เรื่องนั้นพี่จัดการเองได้”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูจากทางด้านนอก ก่อนที่จะมีเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินเข้ามาในห้อง
“อ่าวพี่ฟ้าสวัสดีค่ะ พี่กระทิงสวัสดีค่ะ”
“ครับ สวัสดีครับ”
“สวัสดีจ้ะ มาแต่เช้าเลยนะวันนี้”
“เอ่อค่ะ พอดีว่ารินแวะซื้อโจ๊กจากร้านประจำมาให้ แล้วทำไมเป็นพี่ฟ้าล่ะคะที่มาเฝ้าพี่กระทิง เมื่อวานพี่แยมบอกว่าจะเป็นคนเฝ้าพี่กระทิงเองไม่ใช่เหรอคะ”
“ไม่หรอก พี่กระทิงบอกให้พี่เป็นคนมาเฝ้าตั้งแต่แรกแล้ว”
“อ๋อ..”
“เรามาก็ดีเดี๋ยวพี่ขอออกไปนอนในรถหน่อยนะ ช่วยอยู่เป็นเพื่อนพี่กระทิงหน่อยเดี๋ยวพี่มา”
“ค่ะ” ดารินพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย
ฟ้าครามรีบเก็บข้าวของที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานแล้วเดินออกไปทันที
“พี่กระทิงหิวหรือยังคะ เดี๋ยวรินเอาโจ๊กไปใส่ถ้วยให้”
“พี่เพิ่งตื่นน่ะ ยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่เรียนเอาไปวางไว้ก่อนก็ได้”
“ค่ะ”
“เห็นฟ้าบอกว่าเราเป็นไข้เหรอ”
“ค่ะ แต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ”
“แล้วนี่ไม่ไปเรียนเหรอ?”
“วันนี้มีเรียนภาคบ่ายค่ะ ตอนเช้าก็เลยแวะมาหาพี่ก่อน”
“แล้วเมื่อวานทำไมรีบกลับจังเลยล่ะ มาได้แป๊บเดียวเอง”
“อืม…รินมีธุระต้องทำค่ะ ก็เลยต้องรีบกลับก่อน”
“อ๋อ…”
“แล้วนี่พี่เป็นไงบ้างคะ ยังเจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่า”
“ไม่แล้วล่ะ”
“อืมค่ะ” เธอส่งยิ้มให้กับคนตรงหน้าก่อนจะเดินไปนั่งลงบนโซฟาเงียบๆ
“เราดูเงียบไปนะ เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่าค่ะ” ดารินตอบสั้นๆ
“แต่เราไม่ใช่คนเงียบแบบนี้นะ มีอะไรก็พูดกับพี่ตรงๆ ได้เลย”
“ไม่มีค่ะ รินคงจะเหนื่อยกับเรื่องเรียนมั้งคะ ช่วงนี้มีเรื่องรายงานเยอะด้วยรินไม่ค่อยได้พักเหมือนกัน”
“ริน…พี่รู้จักกับเรามาตั้งแต่เด็กแล้วนะ แค่มองตาพี่ก็รู้แล้วว่ารินกำลังโกหกพี่อยู่”
“….” เธอนั่งก้มหน้าเงียบไม่ได้ตอบโต้อะไรไป ไม่คิดว่าการกระทำของเธอจะทำให้คนตรงหน้าสงสัยว่าเธอกำลังโกหก “ถ้ารินบอกแล้วพี่จะตอบความจริงเหรอคะ”
“ตั้งแต่รู้จักกับพี่มาเราเคยเห็นพี่โกหกด้วยเหรอ”
“ไม่เคยค่ะ”
“งั้นก็ถามมา”
“พี่กระทิงกับพี่แยมเป็นแฟนกันแล้วเหรอคะ”
“ไปเอาความคิดพวกนี้มาจากไหน พี่กับแยมเราไม่ได้คิดอะไรเกินเลยมากกว่านั้นเลย พี่คิดกับแยมแค่เพื่อน”
“แล้วทำไมพวกพี่สองคนถึงอยู่ใกล้ชิดกัน อยู่ด้วยกันสองต่อสองเหมือนกับคนรักอย่างนั้นล่ะคะ”
“เราเห็นเหรอว่าพี่อยู่กับแยมแค่สองต่อสอง”
“ก็เมื่อวาน…”
“ใช่ เมื่อวานแยมมาหาพี่ แต่พี่ก็ไม่ได้ให้แยมเฝ้าสักหน่อย คนที่มาเฝ้าก็คือฟ้าครามต่างหาก อย่าบอกนะว่าที่เราไม่ยอมคุยกับพี่ก็เพราะเรื่องนี้”
“อืม…มั้งคะ”
“โถ่เด็กน้อย”
“วันนั้นที่บริษัทพี่ก็ไล่รินออกมาจากห้องด้วย ทำเหมือนรินไม่มีตัวตน ไม่กินก็บอกกันดีๆ ก็ได้ ทีหลังรินจะได้ไม่ต้องซื้อเข้าไปให้อีก” เธอนั่งหน้ามุ่ยเพราะงอนคนตรงหน้าจากวันนั้น
“พี่ขอโทษ ตอนนั้นพี่มีงานท่วมตัวเลย เอามาพี่ก็ไม่มีเวลากินอยู่ดี”
“แล้วทำไมพี่ชอบดุรินคะ ชอบทำเหมือนว่ารินยังเด็ก”
“แล้วมันเด็กไหมล่ะ อายุแค่สิบแปดเอง”
“ก็สิบแปดไงคะบรรลุนิติภาวะแล้ว รินไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ” ดารินขึ้นเสียงใส่เล็กน้อย เมื่อยังถูกกล่าวหาว่าเป็นเด็กไม่ยอมโต
“แต่ในสายตาของพี่ รินก็ยังเป็นเด็กน้อยตัวอ้วนกลมเป็นน้องสาวที่น่ารักของพี่เสมอ”
“อ๋อค่ะ รินเป็นน้องสาว”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
