ปะทะคารม(3)

ชายหนุ่มยิ่งเงียบด้วยความรู้สึกผิด เมื่อได้สติถึงได้รู้ว่าตัวเองนั้นใช้คำพูดที่รุนแรงเกินไป ชนาธิปไม่ใช่คนปากร้าย เมื่อรู้ว่าตัวเองทำผิดและพูดจาให้คนอื่นไม่สบายใจ เขาจึงได้เอ่ยปากขอโทษ

“ผมขอโทษที่ตัดสินคุณ ผมแค่เป็นห่วงคุณป้ามากไปหน่อย”

บัวชมพูได้ยินแบบนั้นหญิงสาวก็ใจอ่อนเช่นกัน เขาไม่ได้ด่าว่าเธอเพียงเพราะความสะใจ แต่ที่พูดไปนั้นก็เพราะว่าเป็นห่วงแม่ บัวชมพูรู้สึกชื่นชมหมอหนุ่มที่เอาใจใส่คนไข้เป็นอย่างดี

“ขอบคุณนะคะที่ช่วยดูแลแม่”

“เป็นหน้าที่ผมอยู่แล้ว ผมขอโทษด้วยละกันที่พูดจาไม่ดี ผมแค่เป็นห่วงก็เลยโมโหไปหน่อย”

เขาเห็นมาเยอะ ลูกที่ชอบทิ้งพ่อแม่ให้อยู่เพียงลำพัง และสุดท้ายเมื่อเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาก็เอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายโทษตัวเอง ทั้งที่ก่อนหน้านี้มีเวลาดูแลก็ไม่ดูแลเอาใจใส่

ชายหนุ่มไม่เข้าใจว่าทำไมคนเรานั้นถึงได้ปล่อยให้ทุกอย่างสายเกินแก้แล้วถึงมาคิดได้

“คุณคงเป็นหมอที่คนไข้รักมาก เอาใจใส่แม้กระทั่งญาติมิตรของคนไข้”

คุณหมอชนาธิปหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่เขาจะเกาศีรษะ คำพูดของหญิงสาวทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าเธอกำลังหลอกด่าอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้รู้สึกโกรธ

“ผมจะถือว่าคุณชมก็แล้วกัน”ชายหนุ่มว่าอย่างนั้น ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามเธอ

“แล้วนี่คุณจะไปไหน”

“ฉันจะลงไปซื้ออาหารให้แม่ค่ะ คุณหมอมีอะไรอยากแนะนำไหม ฉันเองก็ไม่รู้ว่าแม่กินอะไรได้บ้างหรือกินอะไรไม่ได้”

ชายหนุ่มพยักหน้า ก่อนที่เขานั้นจะแนะนำให้เธอซื้ออาหารที่ไม่มีส่วนประกอบของน้ำมันหรือมีส่วนประกอบของน้ำมันน้อยที่สุด อย่างเช่นผลไม้ มันปิ้ง กล้วยปิ้ง

“อีกอย่างหนึ่งที่ผมอยากแนะนำ อย่าให้แม่คุณกินอาหารหวานเกินไปหรือเค็มจนเกินไป เพราะท่านมีโรคเบาหวานและค่าไตก็ไม่ค่อยดีด้วย”

ชายหนุ่มให้คำแนะนำอย่างใส่ใจ ก่อนที่หญิงสาวจะเอ่ยขอบคุณเขา ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้จะบาดหมากันเล็กน้อย แต่สุดท้ายแล้วทั้งเธอและเขาก็เข้าใจกัน

“ผมว่าจะลงไปซื้อกาแฟพอดี ไปด้วยกันไหมล่ะ เดี๋ยวผมจะแนะนำว่าแม่คุณควรกินอะไร”

หญิงสาวพยักหน้าก่อนที่ทั้งสองนั้นจะเดินลงลิฟท์ไปด้วยกัน

“แล้วทำไมคุณไปเรียนไกลถึงเชียงใหม่ล่ะ”

“ฉันเคยไปอยู่ที่นั่นประมาณสองเดือน เห็นพวกพี่ๆเขาใส่ชุดนักศึกษาแล้วก็เลยอยากเรียน ยิ่งพอรู้ว่ามหาวิทยาลัยนั้นมีชื่อเสียงมาก ช่วงมัธยมฉันก็เลยตั้งใจติวเพื่อที่จะสอบเข้าให้ได้”

หญิงสาวอธิบายเหตุผลที่เธอนั้นตัดสินใจเข้าเรียนมหาวิทยาลัยซึ่งอยู่ห่างไกลจากบ้าน แต่เพราะที่นั่นคือความฝันของเธอหญิงสาวจึงไม่อยากละทิ้ง เธอใฝ่ฝันอยากเรียนมหาวิทยาลัยเชียงใหม่มาตั้งแต่มัธยม จึงพยายามขวนขวายหาความรู้อ่านหนังสือจนดึกดื่นแทบทุกวันเพื่อเตรียมตัวสอบ

นึกถึงตรงนี้แล้วหญิงสาวก็กังวลใจ หากเธอต้องลาออกจากมหาวิทยาลัยในฝันคงจะน่าเสียดาย แต่เพราะชีวิตแม่สำคัญกว่าหญิงสาวจึงสองจิตสองใจ

“คิดอะไรอยู่”

บัวชมพูถอนหายใจ ก่อนจะเอ่ยตอบชนาธิปอย่างเสียงอ่อย

“ฉันกำลังคิดว่าจะลาออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อกลับมาดูแลแม่”

ชายหนุ่มได้ยินแบบนั้นก็ไม่เห็นด้วย เพราะรู้มาว่ามหาวิทยาลัยนั้นสอบเข้ายากมาก เป็นมหาวิทยาลัยในฝันของใครหลายๆคน

“คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นหรอก กลับไปเรียนเถอะเดี๋ยวผมดูแลแม่คุณเอง”

หญิงสาวชะงัก ก่อนที่เธอจะหันมองชายหนุ่มด้วยความงุนงง

“งานคุณก็ล้นมืออยู่แล้วจะเอาเวลาที่ไหนมาดูแลแม่ฉันคะ”

หมองานยุ่งจะตายไป เวลาจะกินจะนอนก็แทบจะไม่มี แล้วจะเอาเวลาไหนไปดูแลแม่เธอ หญิงสาวไม่ได้คาดหวังว่าชนาธิปจะทำในสิ่งที่เขาพูดออกมา แต่ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกอุ่นใจที่อย่างน้อยชายหนุ่มก็รับปากว่าจะทำสิ่งที่พูดให้ได้