เมียเช่าคืนเดียว บทที่3. เมียเช่าค่าตัวแพง....

องอรเปรย แต่คำพูดของหล่อนทำให้แววนิลดีใจ เธอถลาเข้าไปใกล้ๆ ละล่ำละลักขอบคุณเสียงสั่น

“ขอบคุณนะพี่อร...หากป๊าส่งสตางค์มา แววจะรีบเอามาคืน”

คำพูดของแววนิล ทำให้องอรตัดสินใจได้ หล่อนไม่รู้สึกผิดเลย ที่จะถีบแววนิลลงเหว เมื่อบิดาลำเอียง เขาไม่คิดว่าเธอเป็นลูก ลูกคนหนึ่งสุขสบายบนกองเงินกองทอง ไม่เคยต้องลำบาก ไม่เคยต้องดิ้นรน ในขณะเดียวกัน ลูกสาวอีกคนที่ต้องปากกัดตีนถีบ ทั้งๆ ที่เป็นลูกของเขาเช่นกัน ทรงพลทำให้เธอตัดสินใจทำแบบนี้เอง...ดูสิ หากลูกสาวสองคน มีสภาพเหมือนๆ กัน เป็นอีตัว ที่ต้องขายตัวแลกเงิน...เขาจะรังเกียจใคร ระหว่างลูกชัง กับลูกรัก

“ตอนนี้ฉันไม่มีเงินสด...ต้องรอ...”

หล่อนเปรยแบบไม่ยี่หระ...

“นานไหมคะ ป้าให้เวลาแววถึง18:00 นาฬิกา ไม่อย่างนั้นจะงัดห้องแล้วโยนของแววทิ้ง”

แววนิลพูดเสียงสลด เธอมีความหวังขึ้นมาแต่มันถูกกำหนดด้วยเวลา

“น่าจะทัน”

องอรตอบ หากมีคนสนใจ...แววนิลกลับไปทันแน่...ถ้าหล่อนไหว!!

องอรคิดในใจ หล่อนไม่ได้พูดออกมา มีแค่รอยยิ้มสาแกใจที่ผุดขึ้นบนเรียวปาก

“ยังไงแววก็ต้องรอ...แววไม่มีทางเลือก”

แววนิลคอตก...นอกจากองอรแล้ว เธอไม่รู้จะพึ่งพาใครจริงๆ

“นั่งสิ...กินอะไรก่อนไหม? เดี๋ยวฉันสั่งให้”

ดูเหมือนจะมีน้ำใจ แต่หากแววนิลรู้ หล่อนจะไม่รับน้ำใจที่องอรมอบให้เลย เมื่อมันหมายถึงความเลวร้ายที่กำลังโถมเข้าใส่

“ดีเหมือนกันพี่อร แววมัวแต่กลุ้มเลย ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง”

แววนิลทรุดนั่งบนพื้น เมื่อห้องนอนมีแต่เตียง นอกนั้นไม่มีอะไรเลย

“อืม...”

องอรรับคำเธอลุกขึ้นยืน “อย่าเดินเพ่นพ่านไปไหนล่ะ คงรู้ใช่ไหมที่นี่อันตราย”

หล่อนสั่งเหมือนหวังดี แต่เปล่าเลย องอรกลัวแววนิลเปลี่ยนใจ และเมื่อประตูห้องปิดงับลง เพราะเจ้าของห้องเดินออกไป แววนิลจึงพ่นลมหายใจแรงๆ รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกได้สำเร็จ

“ว่าไงแซก?”

องอรยืนอยู่หน้าร้านขายของในตัวอาคาร หล่อนสั่งอาหารให้แววนิลเพราะต้องการบางอย่าง และไอ้หนุ่มเถื่อนก็เดินเข้ามาหาพอดี

“ข่าวดี...แกต้องไม่เชื่อแน่อร รู้ไหมใครเอาอีนั่น?”

องอรขมวดคิ้ว “ใครวะอย่าโยกโย้น่า!!”

หญิงสาวถามกลับเสียงขุ่น

“ดุ๊ก!!” ชื่อที่ผ่านปากของแซกมาทำให้องอรหันขวับมามอง

“ดุ๊ก อีเมอร์สันคนนั้นเหรอ?”

เสียงองอรเหมือนไม่แน่ใจ เพราะผู้ชายคนที่เธอกล่าวถึง เขาไม่สนอีตัว ดุ๊กเป็นผู้ชายรูปหล่อ เขาไม่จำเป็นต้องจ่าย มีผู้หญิงเข้าแถวรอถ่างขาให้ชายหนุ่มเป็นร้อยคน

“ใช่เลย...โคตรโชคดี น้องแกนี่มันเฮงแท้...เปิด ‘ซิง’ คนแรกก็เจอของดีเลย หากเขาถูกใจขึ้นมาละก็...สวรรค์”

แซกพูดกลั้วเสียงหัวเราะ แววนิลโชคดีที่ผู้ชายอย่างดุ๊กยอมซื้อบริการ

“ฉันเปลี่ยนใจทันไหมแซก?”

องอรเปรย เธอกระหายอยากอยู่ในอ้อมอกของดุ๊กมาตลอด แต่ไม่เคยมีโอกาสนั้นเลย ผู้ชายอย่างดุ๊กไม่เคยเฉียดเข้ามาใกล้แหล่งโสมม...เขาเหมือนลอยอยู่บนฟ้า ให้คนอย่างเธอชะเง้อคอมอง แล้วอะไรทำให้เขาสนใจผู้หญิงชั้นต่ำอย่างพวกเธอล่ะ ถึงแม้แววนิลจะไม่ใช่ แต่ก็เข้าข่ายล่ะนะ

“อย่ามาตลกอีอร!!” แซกตะคอกเสียงเขียว “กูรับเงินมันมาแล้ว ไม่เอาอีนั่นไปส่ง...ก็คงต้องเลิกอาชีพนี้เชียวแหละ ก็น่าจะรู้นะ ไอ้นั่นมันเป็นคนยังไง” ดุ๊กมีเงิน มีอำนาจ เขาเป็นคนสำคัญของเมืองนี้ แม้แต่คนมีอิทธิพลยังต้องเกรงใจ นับประสาอะไรกับมดปลวกที่ต้องอาศัยอยู่ในเมืองเพื่อทำมาหากิน

องอรถอนใจเฮือก จะถีบส่งอีแววนิลลงนรก ก็เหมือนจะไม่เต็มร้อยเท่าไร นรกที่เห็นอยู่ลิบๆ อาจจะพลิกผันเป็นสวรรค์ได้ หากไอ้หมอนั่นติดใจแววนิลขึ้นมา

“เออ...ตามนั้น!!”

หล่อนภาวนาในใจ สวรรค์คงไม่เข้าข้างแววนิล ขอให้ชายหนุ่มเขี่ยมันทิ้งหลังเสพสวาทจากแววนิลจนสุขสำราญ

“มึงจะกล่อมมันยังไง กูไม่เห็นว่ามันจะเหมือนมึงเลย”

แซกยังไม่วายสงสัย แววนิลไม่มีทีท่าว่าอยากขายตัว แล้วจะทำยังไงให้หล่อนสมยอม เขาไม่อยากเดือดร้อน...เมื่อคู่กรณีใหญ่คับเมือง...เดี๋ยวมันจะพลอยร้อนที่อยู่ไม่สุข