เมียเช่า

เมียเช่าคืนเดียว

บทนำ

คืนเดียว...กับรอยราคีที่ถูกป้าย

ถูกตราหน้าด้วยคำน่าอาย....อีตัว!!

ผู้หญิงหนึ่งคนกับความเลวร้ายในชีวิต

หล่อนไม่ได้สมยอม แต่หากเพราะคนใกล้ตัวยัดเยียดให้!!

ความโสมมที่ต้องก้มหน้ายอมรับ...

แต่หากว่า...ใครคนนั้นดันทะลึ่ง...ติดใจ

เขาตามรังควาน ยื่นข้อเสนอให้

เธอขยับฐานะจาก 'เมียเช่า...คืนเดียว'

เป็นเมียถาวรซะงั้น!!

บทที่1.นางฟ้าตกอับ...

อะไรกันนี่!! ชีวิตเธอทำไมความ ‘ซวย’ ถึงได้ประเดประดังเข้าใส่แบบนี้ ที่บ้านดันมีปัญหา....ไม่สามารถส่งเงินมาให้เธอใช้ทันเดือนนี้ทั้งเดือนจะเอาเงินที่ไหนใช้... แถมยังเอาเงินล่วงหน้ามาใช้เสียอีก ตอนนี้เธอไม่มีเงินติดกระเป๋าเลยสักบาท ข่าวร้ายนั่นยังไม่เท่า...หากเทอมนี้ไม่จ่ายค่าเล่าเรียน นางสาวแววนิล ศิริโสภา คงต้องถูกทางมหาวิทยาลัยรีไทร์ ทั้งที่เป็นเทอมสุดท้าย...เหลือเวลาอีกแค่4เดือน เธอก็จะคว้าใบปริญญากลับไปให้พ่อแม่ชื่นชมได้สำเร็จ!! ...แล้วเธอควรจะทำไงดีกับปัญหาจวนตัวนี่ดีล่ะ

“โว้ยยยย เอาไงดีว่ะแวว”

เสียงโวยดังลั่นห้อง เมื่อเจ้าตัวกำลังกลุ้ม คงเพราะความไม่เอาไหนของตัวเอง แววนิลเลยไม่ได้เตรียมพร้อม เธอไม่คิดว่าฐานการเงินที่บ้านจะสั่นคลอน แต่เพราะพิษเศรษฐกิจแท้ๆ ทำให้กิจการค้าของบิดาซบเซา ผลพวงนั่นทำให้เธอนั่งกลุ้มใจอยู่นี่ไง

ก๊อกๆ

หญิงสาวสะดุ้ง เธอเหลือบมองประตูห้องแบบหวาดๆ

“อย่าหลบหน้าฉัน ฉันรู้ว่าหล่อนอยู่ยะ!!”

เสียงแหบๆ ของป้าเจ้าของบ้านที่เธอเช่าห้องพักในบ้านนางเพื่อซุกหัวนอน

“แอลลี่...แวว...”

“ไม่ต้องมาโอดครวญเลย หล่อนค้างค่าห้องฉันมา2 เดือนแล้วยะ หากวันนี้หล่อนไม่มีสตางค์มาจ่าย ฉันจะโยนข้าวของของหล่อนทิ้งให้หมด ฉันไม่ได้กินน้ำค้างนะยะ ฉันกินข้าว...”

แววนิลยังพูดไม่จบ ป้ามหาโหดก็พูดสวนมาเสียก่อน หล่อนคงทำจริงแววนิลเชื่อ เพราะก่อนหน้านี้แววนิลเคยเห็น ผู้หญิงแก่คนนี้ใจดำสุดๆ แต่ทำยังไงได้เธอไม่มีทางเลือก ปัญหาคือเธอจะไปเอาเงินที่ไหนมาให้ยัยป้านี่ ไม่อย่างนั้นคืนนี้เธอคงได้นอนข้างทางแน่!!

“เธอต้องเห็นใจฉันด้วย หากฉันใจอ่อนคนอื่นๆ ก็จะเอาเยี่ยงอย่าง 18:00 นาฬิกาวันนี้...ถ้าเธอยังไม่มีเงินมาจ่ายค่าห้องฉัน...คงไม่ต้องบอกนะฉันจะทำยังไง”

ป้ามหาโหดพูดเสียงขุ่น นางสะบัดบั้นท้ายใหญ่ยักษ์ใส่แววนิล หลังจากมายืนพ่นไฟจนหญิงสาวแทบกลายเป็นจุณ

เรื่องคอขาดแบบนี้ ทำให้แววนิลนั่งไม่ติด แต่เธอไม่สามารถขอความช่วยเหลือจากใครได้เลย เพราะทันทีที่เอ่ยปากขอยืมเงิน...คำตอบที่ได้ไม่ต่างกัน...ไม่ก็ตัดสายทิ้ง บางคนดีหน่อยก็บอกปัดแบบรักษาน้ำใจ...ผลสรุปคือ...เธอยังไม่สามารถหาเงินจำนวนนั้นมาจ่ายค่าเช่าห้องได้

แววนิลกระโจนลงจากเตียง เธอรื้อค้นหาสมบัติส่วนตัวที่อาจจะรอดหูรอดตา...แต่เปล่าเลย...หาจนทั่วห้อง ทุกซอกทุกมุมจนเหงื่อแตกซิกๆ ของมีค่าที่น่าจะพอขายได้... กลับไม่มีสักชิ้น นี่เธอเข้าตาจนขนาดนี้เชียวหรือ?

“เอาไงดีล่ะไอ้แวว”

หญิงสาวเฝ้าถามตัวเอง เธอจะจัดการปัญหาขั้นวิกฤตินี่แบบไหนดี

“เอาวะ!!”

เมื่อไม่มีทางเลือก และนี่น่าจะเป็นหนทางสุดท้ายของเธอ ความหวังริบหรี่ที่เป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้าย...เธอคงต้องรีบไป ก่อนที่เส้นตายที่ถูกกำหนดขึ้นจะหมดลง...

แววนิลหยิบเสื้อตัวหนาๆ สวมทับชุดเก่ง ชุดนอนที่สามารถไปได้ทุกที่ กางเกงวร์อมเนื้อหนากับเสื้อยืดตัวใหญ่ เธอไม่มีเวลามากนัก อีกอย่างสถานที่นั้นหากสวยเกินไป มันจะเป็นอันตราย เมื่อมันคือสถานที่ที่ผู้ชายแวะเวียนไปใช้บริการ และนั่นเป็นที่สุดท้ายที่แววนิลพอจะนึกออก

พี่สาวต่างแม่ที่มาอาศัยอยู่ในเมืองนี้เช่นเดียวกับเธอ แต่องอรไม่ได้มาเพื่อเรียน...องอรมาทำงาน และงานของเธอ ไม่ได้เป็นที่ชื่นชมเท่าไร...

องอรประชดบิดาเธอ ทรงพลส่งเธอมาเรียน เพราะแววนิลเป็นลูกสาวเมียแต่ง ในขณะที่องอรเป็นเพียงลูกเมียเก็บ เมียที่ทรงพลแอบมีก่อนที่จะมีมารดาเธอเสียอีก แววตายื่นคำขาด ทันทีที่รู้เรื่องของสองแม่ลูก ทรงพลจึงจำใจ...เลือก และอีกเช่นเคย