เมียเก็บ : EP 4 เซ็นสัญญา

EP 4

....“อลิสา”....

เมื่อคืนนี้เรานั่งทบทวนในสิ่งที่เรากำลังจะทำ เราต้องไปเป็นเมียเก็บของคุณเพทายจริงๆใช่ไหม ก็ต้องเป็นแบบนั้นเพราะว่าเราไม่มีทางเลือก ส่วนคุณแม่เขาเห็นดีด้วยถ้าไม่ใช่คุณแม่ เราคงไม่ชอบคำพูดนี้หรอกแต่นี่คือคุณแม่ของเราไงไม่ใช่ว่าเราชอบแต่นะ

หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ลงมาด้านล่าง ทำกับข้าวคุณแม่ลงมาทานแล้วทำแบบนี้ประจำ เรามีแม่บ้านอยู่คนเดียวซึ่งแม่บ้านคนนี้เราจ้างให้ทำความสะอาดซักผ้าถูบ้านอะไรแบบนี้ ส่วนเรื่องกับข้าวเราทำเอง หลังจากที่เราทำกับข้าวเสร็จ คุณแม่ลงมาพอดีเราก็นั่งทานข้าวกันส่วนคุณแม่ยิ้มแล้วก็ดูสดชื่นขึ้นมากเลย

ครืด! มือถือของเราดังขึ้นพอดีหลังจากที่เราทานข้าวเสร็จ เราก็ไปดูเป็นเบอร์ที่โทรเข้ามาเมื่อวานถ้าจำไม่ผิดต้องเป็นเบอร์ของคุณเพทาย

“ไปรับสายเถอะลูก”คุณแม่มองหน้าเราและบอกเรา เราพยักหน้าหยิบมือถือเดินออกมาทางด้านแบบพวกรับสาย

“สวัสดีค่ะ”

“ผมโทรมาคอนเฟิร์มคำตอบครับ”

“ตกลงค่ะ ฉันขอรับข้อเสนอของคุณ”หลังจากที่เราคุยกันเสร็จ คุณเพทายให้เราไปเซ็นสัญญา กับเขาโดยที่เขาส่ง gps ให้เราขับรถไปเอง เราบอกกับคุณแม่ว่าเราจะออกมาหาเขา คุณแม่ไม่ได้ว่าอะไรแค่มา กอดเราเฉยๆ เราก็บอกคุณแม่ว่าห้ามเล่นการพนันอีก ให้อยู่แต่บ้านไม่รู้ว่าเขาจะอยู่หรือเปล่าแต่ไม่มีเงินให้เขาแล้วแหละเมื่อเช้านี้ให้ไปแค่ 20,000 บาทเงินก็หมดแล้วเราเหลือติดตัวอยู่แค่พันเดียว

เป็นคอนโดย่านในกรุงเทพฯนี่แหละเป็นคอนโดที่หรูที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทยก็ว่าได้ พอเรามาถึงแล้วก็มาบอกที่เคาน์เตอร์ว่าจะขึ้นไปที่ห้องเบอร์ที่คุณเพทายบอกเขาก็อนุญาตให้เราขึ้นไปจนมาถึงหน้าห้องเราเคาะประตู

ก๊อกๆ

แคร๊ก! ประตูของคอนโดถูกเปิดออกมาคุณเพทายเขายิ้มให้กับเรา ในวันนี้เขาแต่งตัวดูเท่จัง ไม่สิอลิสาเธอจะหลงรักเขาไม่ได้เขาให้ภรรยาอยู่แล้ว เธอมาใช้หนี้เมื่อใช้หนี้หมดทุกอย่างก็ต้องจบ

“สวัสดีค่ะ”เรายกมือไหว้และสวัสดีเขาอีกครั้ง

“เชิญครับ”เราเดินเข้ามาในห้อง คุณเพทายปิดประตูทันทีหลังจากนั้นมานั่งที่โซฟาและเขาหยิบเอกสารออกมาให้เราอ่านเป็นจำนวนเงิน 6 ล้านบาท โดยที่ไม่คิดดอกเพิ่มเราต้องใช้หนี้เขาในระยะเวลา 6 เดือนในสัญญานั้นบอกรายละเอียดทุกอย่าง

“อ่านให้ดีๆก่อนเซ็น”

“ค่ะอ่านแล้ว”เราจับปากกาแล้วกำลังจะเซ็นเซ็นไปเถอะยังไงก็ต้องใช้หนี้เขาอยู่แล้ว เราสูดหายใจเข้าลึกๆและเซ็นสัญญาไป

“ข้อตกลงของเราคุณต้องอยู่ที่นี่”เราคิ้วขมวดเข้าหากันทันที เราก็อ่านทุกข้อแล้วนะไม่เห็นบอกให้เราอยู่ที่นี่เลยเมื่อเซ็นสัญญาเสร็จ คุณเพทายหยิบกระดาษสัญญาไปและบอกกับเราให้เราอยู่ที่นี่

“ในสัญญาไม่ได้บอกนี่ค่ะ”

“ก็ผมบอกอยู่นี่ไง คุณจะต้องอยู่ที่นี่”

“แล้วเรื่องงานของฉันล่ะฉันต้องไปทำงานนะ”

“บริษัทมีหุ้นอยู่แค่ 30% ก็ขายไปสิจะไปทำทำไม ขายหุ้นบริษัทเอาเงินไปเอาใบบ้านที่แม่ของคุณจำนำไว้ออกมาไม่ดีกว่าหรอหรือว่าอยากให้บ้านถูกยึด”เราแปลกใจมากเขารู้ทุกอย่างเลยเกี่ยวกับครอบครัวเรา

“คุณรู้ได้ยังไงคะ”

“ผมรู้เพราะผมใส่ใจคุณและผมบอกเลยว่าคุณแม่ของคุณไม่เลิกเล่นการพนันหรอกคุณขายหุ้นที่บริษัทและเอาเงินไปเอาโฉนดที่ดินออกมาหรือว่าจะรอให้คุณแม่คุณไปเอาเงินมาเพิ่มให้เจ้าหนี้ยึดบ้าน”

“แต่คุณแม่บอกว่าเขาจะไม่เล่นการพนันแล้วนะคะ”

“คุณเชื่อผมนะว่าเขาไม่เลิก”เราถอนหายใจออกมาคือรู้สึกเหนื่อย และเชื่อคำพูดของคุณเพทายนะว่าคุณแม่รักของเราไม่เลิกเราคงต้องทำตามแบบที่คุณเพทายบอกขายหุ้นที่บริษัทจะได้เงินพอไปเอาโฉนดที่บ้านออกมาหรือเปล่า

“อย่างนั้นคุณก็ขายหุ้นบริษัทให้กลับผมเดี๋ยวผมซื้อเองผมให้คุณ5ล้าน”เราหันต้องมองหน้าเขาอีกครั้งบริษัทที่เหลือ 30% ของคุณพ่อถ้าขายไม่ถึง 5 ล้านหรอกได้แค่ไม่เท่าไหร่แต่ทำไมคุณเพทายถึงให้เราตั้ง 5 ล้าน

“ทำไมคุณถึงดีกับฉันค่ะ”

“ไม่รู้สิผมรู้สึกดีกับคุณมั้ง”ในเมื่อคุณเพทายเสนอให้เราขนาดนี้เราก็ต้องรีบรับไว้และทำตามแบบที่เขาบอกจนเวลาผ่านไปเราคุยกันหลายๆเรื่องเขาให้คำปรึกษาและก็คำบอก

“แล้วเธอพร้อมที่จะเป็นของฉันเมื่อไหร่”เรามองคุณเพทาย ในขณะที่เรานั่งโซฟาแล้วก็มองมือถืออยู่จู่ๆเขาพูดออกมาว่าเราพร้อมจะเป็นของเขาเมื่อไหร่ จริงๆเขาไม่ต้องถามด้วย หลังจากเซ็นสัญญาเขามีสิทธิ์ในตัวเราทุกอย่างแต่เขาเหมือนให้เกียรติเราไง

“ถ้าฉันจะขอเวลาจะได้ไหมคะ”

“ผมไม่บังคับคุณอยู่แล้ว แต่ก็แปลกนะกับคนอื่นผมไม่เคยให้โอกาส”

“ขอบคุณนะคะ”

“เราไปทำกับข้าวกันไหมจะได้ไม่ต้องออกไปทานข้างนอก”เราพยักหน้าให้กับคุณเพทาย แล้วก็เข้ามาทำกับข้าวส่วนคุณเพทายก็ตามเข้ามาเหมือนกันนะ เขาก็ทำกับข้าวเป็นแต่เป็นลูกมือเรา คุณเพทายบอกรหัสคอนโดบอกอะไรหลายๆอย่างและคอนโดนี้เขาให้เราอยู่ เขาบอกว่าถ้าเขากลับมาเขาต้องเจอเราทุกครั้ง ห้ามโทรหาเขา นอกจากเขาโทรหาเราเอง ถ้าเจอกันข้างนอกห้ามทัก และที่สำคัญถ้าภรรยาของเขาจับได้ให้เราปฏิเสธให้สุด ว่าเราไม่ใช่เมียเก็บของเขา

“อลิสา”

“ค่ะอื้ม”เขาเรียกเรา เรารีบหันกลับไปโดยไม่ทันได้ตั้งตัวจู่ๆเราไปชนเขา โดยตัวของเราไปแนบชิดกับหน้าอกของเขาพอดีเขาสูงกว่าเราไงและคุณเพทายก้มหน้าลงมาหอมหน้าผากเรา

“อยากให้ผมหอมก็ไม่บอก”

“งื้อ อลิสาไม่ได้ตั้งใจสักหน่อยก็คุณเรียกอลิสาเลยรีบหันกลับมา”เราก็ยังไม่ได้ถอยออกจากเขานะ แต่มองหน้าเขาและเถียงเขาไปก็เขาเรียกเราจริงๆนี่

“เถียงหรอห้ามเถียงเจ้าดื้อ ฟ๊อด~” เราไม่รู้ว่าความรู้สึกเป็นแบบไหนเลย คือต้องยืนนิ่งจู่ๆคุณเพทายหอมแก้มเรา แล้วเดินออกไป ในความรู้สึกเราตอนนี้บอกไม่ถูกอธิบายไม่ได้ ยืนนิ่งแบบรู้สึกว่าตัวเองช็อตไปชั่วขณะ

“คุณเพทาย”มือด้านซ้ายของเราเอามาจับแก้มตรงที่เขาหอม และเรียกชื่อของเขาแต่เขาเดินออกจากห้องครัวไปแล้วโดยที่ถือจานกับข้าวออกไปเราต้องรีบสะบัดความคิดที่มันควบคุมเราอยู่ออกจากหัวเราทันที

“ทำไมความรู้สึกของเราเป็นแบบนี้นะ”