บทที่ 1 แรกพบกัน...(ผู้ชายใจร้าย กับ ผู้หญิงใจเด็ด) 3

สุดท้ายแล้ว มิลันตีก็หาเงินแสนไม่ได้ แม้เวลาจะผ่านไปจนครบกำหนดสามวันแล้วก็ตาม ดังนั้นหล่อนจึงเลือกทางเดินที่ไม่อยากจะทำ นั่นก็คือเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า เตรียมหนีไปจากที่นี่

ถ้าหล่อนหนีกลับบ้านนอกที่ต่างจังหวัด คงไม่มีใครตามหาหล่อนเจอหรอก…

หลังจากเก็บของใช้ส่วนตัวลงกระเป๋าเสร็จ หญิงสาวก็ลากกระเป๋าทุกใบไปวางกองรวมกันหน้าห้องแล้วผลักประตูให้เปิดออก ก่อนจะอุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็นกฤษกรยืนกอดอกรออยู่ข้างนอก หนำซ้ำเขายังพาผู้ชายกล้ามโตหน้าโหดเถื่อนมาด้วยอีกหลายคน

“คิดจะหนีหนี้เหรอไงมิลันตี” เขาทักด้วยใบหน้าที่เกลื่อนด้วยรอยยิ้ม แต่หล่อนนี่สิ…อย่าว่าแต่จะยิ้มเลย แค่ยืนยังแทบจะไม่ไหว เพราะแข้งขาอ่อนแรงไปหมดจนต้องทรุดนั่งแปะลงที่พื้นอย่างคนสิ้นหวัง

“คุณ…คุณรู้เหรอไงคะว่าฉันจะไปจากที่นี่วันนี้”

“บอกแล้วไงว่าผมไม่มีวันปล่อยคุณไปง่ายๆแน่ เจ้าของห้องพักเป็นคนโทรบอกผมเองว่าคุณมาบอกคนของเขาให้มาช่วยคุณขนของตอนสายๆ”

หญิงสาวกัดริมฝีปากล่างแน่น มองเขาอย่างขุ่นเคือง…ปิศาจ หมอนี่เป็นปิศาจชัดๆ ตอนนั้นก็ถือวิสาสะเข้าห้องหล่อนอย่างง่ายดาย คราวนี้ก็รู้ทันอีกว่าหล่อนจะหนี

“เจ้าของห้องพักเป็นคนของคุณเหรอไงคะ” หล่อนถามเสียงกระแทก

“ผมแค่จ่ายเงินให้เขาไม่กี่พัน เขาก็ยอมร่วมมือกับผมง่ายๆ คนสมัยนี้ ไม่ว่าใครก็ตกเป็นทาสเงินทั้งนั้นแหละ” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ สืบเท้าเข้าใกล้หล่อนแล้วก้มตัวลงลูบศีรษะทุยสวยเบาๆ “ไม่เว้นแม้แต่คุณ คุณเองก็เห็นแก่เงินเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ถึงขนาดยอมขายศักดิ์ศรีตัวเองน่ะ”

มิลันตีปัดมือเขาออก “อย่ามายุ่งกับฉัน”

“มีเงินคืนผมหรือเปล่าล่ะ ผมจะได้เลิกยุ่ง”

“ไม่มี แค่สามวัน ใครจะหาเงินให้ได้ คุณให้เวลาฉันน้อยไป”

“แล้วจะเอาเวลานานแค่ไหนละ”

“สามปี ! ”

ฟังหล่อนตอบแล้ว เขาก็ฮาลั่นจนไหล่สั่น “อะไรนะ ? สามปี คุณจะบ้าเรอะ ไม่รู้ล่ะ สัญญาคือสัญญา ถ้าคุณไม่ตกลง ผมจะฟ้องร้องคุณ ผมมีหลักฐานนะ”

หญิงสาวอึ้ง…หล่อนเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา ไม่ร่ำรวย แล้วจะสู้เศรษฐีอย่างเขาได้ยังไง ขืนขึ้นศาลไป หล่อนมีหวังแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย

“ว่าไงล่ะ ?” เขาถามย้ำ และหล่อนก็นั่งเงียบ

“ถือว่าคุณตกลงแล้วนะมิลันตี งั้นวันนี้คุณไปอยู่กับผมเลยก็แล้วกัน” เขาโมเมแล้วทำสัญญาณมือให้ลูกน้องมาขนกระเป๋าใบโตของหล่อนออกไป

“เอ๊ะ ! ฉันไม่ไปอยู่กับคุณนะ ขอร้องล่ะ ฉันจะหาเงินมาคืนคุณ แต่ขอเวลาให้ฉันหน่อยได้ไหม” หญิงสาวถามเสียงอ่อน ดวงตาเริ่มคลอด้วยหยาดน้ำ ทว่าเขาไม่สนใจ กลับก้มลงดึงตัวหล่อนขึ้นอุ้มแนบอก

“อย่าลืมสิมิลันตี คุณเป็นคนอยากขายตัวเองนะ คิดจะโกงผมเหรอไง”

“มะ ไม่ใช่ นั่นเป็นฝีมือดาวราย ฉันไม่รู้เรื่องนะ” หล่อนพยายามแก้ต่างให้ตัวเอง ก่อนจะสะอึกเมื่อเขาหลุบตาลงมองหล่อนแล้วยิ้มเย็น

“หุบปากซะ ! ”

แววตาของเขาน่ากลัวพอๆกับน้ำเสียงห้วนห้าว ส่งผลให้หญิงสาวไม่กล้าแย้งอะไรอีก ได้แต่ปล่อยให้เขาอุ้มพาขึ้นรถยนต์หรู แต่ในใจของหล่อนครุ่นคิดหาทางเอาตัวรอดอยู่ตลอดเวลา

ฝันไปเถอะว่าหล่อนจะยอมเป็นหมูให้คนอื่นเชือดได้ง่ายๆ หล่อนจะต้องหาทางแก้เผ็ดผู้ชายคนนี้ แล้วจะเอาคืนดาวรายที่ทรยศหล่อนให้สาสมเลยทีเดียว !

ไม่ว่ายังไง หล่อนก็ต้องรักษาความบริสุทธิ์เอาไว้ให้ได้ ถึงแม้ว่าเขาจะหล่อมากแค่ไหน หล่อนก็ไม่สน เพราะคนหล่อแต่ใจร้ายอย่างเขา…ไม่ใช่สเป็คหล่อนอย่างแน่นอน !