บทที่002 แต่งงานตั้งแต่เมื่อไหร่

บทที่002 แต่งงานตั้งแต่เมื่อไหร่

เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ขยับตัวเลย เธอรู้สึกสับสนกับทุกอย่างรอบๆ ตัวเธอ ไม่รู้เลยว่าที่แท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่

เธอจำได้แค่ว่าก่อนหน้านี้เธอจะไปบ้านตระกูลเจี่ยง เพื่อไปเอาโฉนดที่ดินของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ากลับคืนมา

สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซีได้อบรมเลี้ยงดูเธอมาสิบสองปี แต่อีกไม่นานก็จะต้องถูกรื้อทิ้งเพื่อสร้างวิลล่าใหม่ เด็กกำพร้าอีกสี่สิบกว่าคนที่นั่นก็จะต้องถูกไล่ออกทั้งหมด

ไม่เพียงแต่เพื่อเด็กกำพร้าเหล่านั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนยังมีเหตุผลอื่นอีกอย่างหนึ่ง……

เธอกำลังรอคนคนหนึ่ง

คน ๆนั้น เคยบอกกับเธอว่า เขาจะกลับมาหาเธออย่างแน่นอน

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม จะไม่ยอมให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านี้ถูกรื้อทิ้งไปแน่นอน!

ท่านหัวหน้าได้บอกกับเธอว่า โฉนดที่ดินผืนนี้ถูกคนของตระกูลเจี่ยงขโมยไป

เธอแค่อยากจะนำโฉนดที่ดินกลับไปก็แค่นั้นเอง แต่ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

รอก่อนดีกว่า……

ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้จะมีคนวางยาสลบเธอ……

“คุณเป็นใคร?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง กลับพบว่าตนเองได้ใส่ชุดแต่งงานสีขาว……

ชุดแต่งงาน?

ชุดแต่งงานมาจากไหนกัน?

ชุดแต่งงานชุดนี้ถูกออกแบบเป็นแบบเว้าหน้าอก เมื่อชุดโดนแสงจะทำให้มองเห็นผิวด้านใน รอบๆ ล้อมรอบไปด้วยเพชร จึงทำให้คนมองไม่อาจละสายตาได้

เวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นหญิงสาวที่รักนวลสงวนตัวอยู่แล้ว ถูกจ้องมองด้วยสายตาแบบนั้นทำให้เธอตกใจเป็นอย่างมาก เธอเอามือทั้งสองข้างปิดหน้าอกไว้ ใบหน้าของเธอเริ่มแดง

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? คุณทำอะไรฉัน?”

“คุณคิดว่าผมจะทำอะไรคุณเหรอ?”

ชายหนุ่มยืนอยู่ข้างๆ เตียงแล้วมองเวินเที๋ยนเที๋ยนที่กำลังตกใจกลัวอยู่นั้น เขาหัวเราะขึ้นมาแล้วพูดว่า “คุณอยากเป็นคุณหญิงจี้ จะแสดงละครตบตาผมเหรอ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วขึ้นด้วยความงุนงง

ใครคือคุณหญิงจี้?

“ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณพูด”

อีกอย่างตอนแรกเธอจำได้ว่าเธออยู่ที่บ้านตระกูลเจี่ยง แต่ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

ทันใดนั้นชายหนุ่มยื่นมือเข้ามาที่ตัวของเวินเที๋ยนเที๋ยน อุ้มเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นจากเตียงแล้วลากลงบนพื้น

ในแววตาของเขาไม่มีแม้แต่ความสงสาร

“นี่คุณยังมีหน้าเสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีกเหรอ?”

พรมนุ่มๆ รองรับแรงกระแทกเวินเที๋ยนเที๋ยนล้มลงไปบนพื้น ฝ่ามือของเธอกระทบกับพื้นทำให้เธอเจ็บจนตาในตาเธอเริ่มแดง

“คุณเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้?”

“ฉันไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำ!”

เวินเที๋ยนเที๋ยนถามด้วยความโมโห

ชายหนุ่มหันกลับมาจ้องหน้าเธอด้วยสายตาเย็นชา

“เจี่ยงเนี่ยนเหยา ผมเตือนคุณไว้ อย่าทดสอบความอดทนของผม!”

เจี่ยงเนี่ยนเหยา?

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินชื่อ

หรือว่า……

ทำไมชื่อนี้ถึงคุ้นๆ หูจัง……

เหมือน……

นี่เขากำลังหมายถึงลูกสาวของตระกูลเจี่ยงเหรอ?

ทันใดนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนนึกขึ้นได้

“คุณ ฉันคิดว่าคุณเข้าใจผิดแล้วล่ะ ฉันไม่ใช่เจี่ยงเนี่ยนเหยา ฉันคือ……” เวินที๋ยนเที๋ยนไม่ทันได้บอกชื่อตนเอง

“หุบปาก! ผมไม่อยากฟัง!”

“แต่ฉันไม่ใช่……”

เวินเที๋ยนเที๋ยนพยายามที่จะอธิบาย แต่ชายหนุ่มตัดบทไม่ให้พูด!

“หากคุณพูดออกมาอีกคำหนึ่ง ผมจะถอนฟันคุณออกให้หมดปากเลย!”

เธอตกใจกลัวจนหน้าซีด ไม่กล้าพูดอะไรออกไป

ท่าทางเขาช่างโหดร้ายเสียจริง! ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงทำได้ขนาดนี้!

ชายหนุ่มดึงโบว์ที่คอเสื้อของตนออกอย่างรวดเร็ว กระดุมเสื้อก็ถูกปลดออกด้วย

แผงอกกว้างคลุมไปด้วยกล้ามเนื้ออันแข็งแรง กล้ามเนื้อหน้าท้องที่สวยงามแสดงถึงความแข็งแกร่งของชายคนนี้

เวินเที๋ยนเที๋ยนถอยหลังด้วยความกลัว สองมือกอดเข่าไว้หลังติดโซฟา

ชายหนุ่มมองผ่านไม่ได้สนใจอะไร จากนั้นก็ก้าวขาเรียวยาวของเขาเดินเข้าห้องน้ำไป

เสียงอาบน้ำดังออกมาจากห้องน้ำ…..

เขากำลังอาบน้ำ

ตอนนี้เขาคงออกมาไม่ได้

เวินเที๋ยนเที๋ยนถอนหายใจเบาๆ

หลังจากนั้นไม่นานเวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆ กลอกตามองไปรอบๆ มือสองมือยกชายกระโปรงขึ้น แล้วรีบวิ่งหนีออกไป!