บทที่ 3 ศรีธนญชัยกลับชาติมาเกิด

“กาหลง ลูกสาวของเรากินข้าวเช้าหรือยัง?” พิสิฐที่กำลังนั่งดื่มกาแฟเอ่ยถามขึ้น

“กินแล้ว ลูกสาวของคุณจะพลาดเรื่องกินไปได้เหรอ”

“พ่อก็แค่เป็นห่วงลูกเท่านั้น ตอนนี้ก็โตเป็นสาวแล้วด้วย”

“ฉันก็เป็นห่วงมันเหมือนกันนั่นแหละ ยิ่งโตก็ยิ่งไม่รู้จักฟัง” กาหลงเอ่ยแล้วทานอาหารของตัวเองต่อ

“หาคู่ให้ลูกดีไหมล่ะแม่” พิสิฐบอก

“หาคู่เหรอ?” ทำไมนางไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ล่ะ

“ใช่ พ่อมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง ลูกชายของเขายังไม่ได้แต่งงาน ตอนนี้ก็อายุ 30 ปีแล้ว พ่อคิดว่าเราจับคู่ให้ลูกสาวของเราดีมั้ย” พิสิฐแนะนำ

“ก็ดีเหมือนกัน บางทีหลังจากที่มารุแต่งงานแล้ว นิสัยที่ดื้อรั้นของเธออาจจะเปลี่ยนไปก็ได้”

“งั้นเดี๋ยวพ่อจะโทรไปหาเขาตอนนี้เลย” พิสิฐพูดแล้วหยิบมือถือขึ้นมา กดไปยังหมายเลขปลายทาง

หลังจากผ่านไป 1 ชั่วโมง กาหลงก็เดินออกมาหน้าบ้านเพื่อดูว่ามารุถอนหญ้าเสร็จตามที่เธอสั่งหรือเปล่า กาหลงถึงกลับตกใจเมื่อเห็นว่าหน้าบ้านที่เคยมีสวนดอกไม้สีสันสดใส ตอนนี้กลับว่างเปล่าไปเสียแล้ว ทั้งดอกไม้และหญ้าก็กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น

“มารูโกะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ” กาหลงตะโกนอย่างโมโห ก่อนจะเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าลูกสาว

“แม่! จะตะโกนทำไมคะ?” มารุถามอย่างตกใจ เธอก็อุตส่าห์ตั้งใจทำตามคำสั่งแม่แล้ว เพียงแต่มันไม่เสร็จตามเวลาที่แม่กำหนดให้ 1 ชั่วโมงเท่านั้นเอง ทำไมต้องตะโกนใส่เธอเสียงดังขนาดนี้ด้วยล่ะ

พิสิฐได้ยินเสียงของภรรยากรีดร้องก็รีบวิ่งออกมาดู “กาหลง! เกิดอะไรขึ้น?”

“คุณ..คุณดูสิ่งที่ลูกสาวของคุณทำสิ” กาหลงว่าพร้อมกับชี้ไปยังกองหญ้าที่มีดอกไม้ปะปนอยู่ด้วย

พิสิฐถึงกับตกตะลึงเมื่อเห็นว่าดอกไม้ที่ภรรยาเขาปลูกไว้และหวงหนักหวงหนาถูกถอนออกมากองอยู่ที่พื้นหมดแล้ว “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” พิสิฐถามลูกสาว

“ก็แม่บอกให้หนูทำความสะอาดวัชพืชตรงนี้ให้หมด ตอนแรกก็บอกว่าให้ถอดแค่หญ้าและห้ามแตะต้องดอกไม้ของแม่เด็ดขาด แต่พอคุณแม่จะไป ก็ยังสั่งอีกว่าให้กำจัดให้หมด อย่าให้หลงเหลือแม้แต่ต้นเดียว” มารุตอบ

“มารูโกะ! แกยังรักชีวิตของแกอยู่มั้ย? ฉันสั่งให้แกกำจัดหญ้าให้หมดเท่านั้น แล้วแกมาถอนดอกไม้ของฉันออกไปด้วยทำไม?” กาหลงอยากจะอกแตกตาย ตอนนี้เธอโมโหลูกสาวจนความดันขึ้นสูงไปอยู่บนปลายต้นมะพร้าวแล้ว

“มารูโกะ! แล้วลูกไปถอนดอกไม้ของแม่แกออกทำไม? แกก็รู้ว่าแม่ของแกรักและหวงแหนดอกไม้พวกนี้มาก” พิสิฐต่อว่าลูกสาว

“แล้วหนูทำผิดตรงไหนอีกล่ะ? หนูก็ทำตามที่คุณแม่บอกแล้วไง ยังจะมาตำหนิหนูอีก” มารุบ่นอย่างหงุดหงิด ร้อนก็ร้อนแล้วยังมาโดนด่าอีก

“แม่แค่ให้แกถอนหญ้าไม่ใช่เหรอ? แล้วดูสิ่งที่แกทำสิ แกถอนทั้งหญ้า ต้นสมุนไพรและดอกไม้ของแม่แกทิ้งทั้งหมด แล้วยังจะมาเถียงอีก” พิสิฐปวดหัวกับความตรงไปตรงมาของลูกสาวจริง ๆ ไม่รู้ว่าศรีธนญชัยกลับชาติมาเกิดเป็นเด็กคนนี้หรือเปล่า ขนาดทำผิดซึ่งหน้าแบบนี้แล้ว ยังทำหน้ามึนไม่รู้ไม่ชี้อีก

“ก็แม่เป็นคนสั่งให้หนูทำความสะอาดสวนเอง บอกว่าอย่าให้เหลือแม้แต่ต้นเดียว หนูก็ถอดออกให้หมดแล้วไง แล้วมันเป็นความผิดของหนูตรงไหน” มารุตอบอย่างไม่ยอมแพ้