ตอนที่4 แอบรัก

รินรดา

“วันนี้ออกไปพบลูกค้ากับฉันนะ” เสียงที่ดังขึ้นทำให้ฉันเงยหน้าไปมองก่อนจะเห็นบอสยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน

จริงๆ แล้วฉันไม่จำเป็นต้องเงยไปมองก็รู้ว่าเป็นเสียงของเขา แต่ที่ฉันแปลกใจก็คือ วันนี้เขาพาฉันออกไปพบลูกค้า ทั้งที่ปกติเขาจะออกไปเองคนเดียว(หรือไปกับเพื่อนสนิทของเขา คุณตังเมยังไงล่ะ)

“ทำไมถึงให้ฉันไปด้วยละคะ” ไม่สงสัยก็แปลกสิ ทำงานที่นี่มาเกือบห้าปีแล้วพึ่งได้ออกไปพบลูกค้ากับบอสตัวเองเนี่ย

“เป็นเลขาฉัน ไม่ให้พาเธอไปจะให้พาใครไปล่ะ” บอสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงและสีหน้าปกติ

“ค่ะ” ฉันตอบตกลงออกไปทั้งที่ใจยังคงสงสัยกับอาการของบอสวันนี้

แต่ก็นั่นแหละ วันนี้เพื่อนสนิทเขาคงไม่ว่าง ก็เลยอยากให้ฉันไปช่วยจดรายละเอียดนั่นนี่แทน

“บ่ายโมงเจอกัน” ว่าจบบอสก็เดินเข้าห้องตัวเองไป ฉันจำต้องเก็บความสงสัยไว้เหมือนเดิม เพราะไม่รู้ว่าจะถามใครแล้วได้คำตอบ

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงแล้ว และฉันก็กำลังรีบเก็บของเพื่อจะไปกินข้าว เพราะว่าฉันต้องรีบกลับมาก่อนเวลางานเพื่อเดินทางไปพบลูกค้ากับบอส

“ไปกัน” แล้วเสียงบอสก็ดังขึ้น นั่นทำให้ฉันที่กำลังก้มหน้าก้มตาเก็บของเข้ากระเป๋าต้องเงยหน้าขึ้นมามอง

“แต่นี่ยังไม่บ่ายเลยนะคะ” และฉันยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย

“ไม่รู้หรือไงว่าต้องไปก่อนลูกค้ามา” บอสพูดด้วยความอารมณ์ดีกว่าปกติ

“ทราบค่ะ แต่ว่าฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย” ฉันบอกเหตุผลออกไป ฉันไม่อยากไปนั่งท้องร้องตอนคุยงานกับลูกค้า และก็อยากให้ท้องอิ่มจะได้มีแรงทำงาน

“ก็ใช่ไง ไปกันได้แล้ว” ว่าจบบอสก็หยิบกระเป๋าของฉันที่วางอยู่บนโต๊ะเดินนำไปทันที ทำให้ฉันหน้าเหวออย่างทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะเรียกสติได้แล้วรีบลุกเดินตามบอสมาที่ลิฟท์

“เอ่อ ขอกระเป๋าคืนด้วยค่ะ” ฉันพูดขึ้นหลังจากเดินมาหยุดข้างๆ บอส

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันถือให้” บอสพูดขึ้นแล้วไม่สนใจมองหน้าฉัน

“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ ให้ฉันถือเองนะคะ” ฉันพูดด้วยความเกรงใจที่บอสมาถือกระเป๋าให้แบบนี้

“ก็บอกว่าจะถือให้ไง อย่าดื้อ” บอสหันมาดุฉันอย่างไม่จริงจัง แต่ทำไมฉันกลับรู้สึกอบอุ่นกับแววตาและน้ำเสียงของเขาแบบนี้นะ

‘ไม่ได้นะรินรดา ถึงเธอจะแอบรักบอสมานานมาก แต่เธอก็ไม่ควรเคลิ้มตอนที่อยู่กับเขาสองคนแบบนี้ ถ้าเกิดเก็บอาการไม่อยู่เขาจะมองเธอไม่ดีได้’

ฟังไม่ผิดหรอกที่ฉันแอบรักเจ้านายตัวเองมานาน ฉันกับบอสเคยเรียนมหา’ลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน บอสเป็นรุ่นพี่ฉันสองปี ตอนนั้นฉันพึ่งเข้ารับน้องตอนปีหนึ่งและฉันก็ถูกทำโทษให้วิ่งรอบสนาม แต่ด้วยอากาศที่ร้อนมากมันเลยทำให้ฉันเกือบเป็นลม แต่ตอนนั้นก็ได้พี่วายุหรือบอสของฉันนี่แหละที่เข้ามารับฉันไว้ทันพอดีเลยไม่ล้มหัวฟาดพื้น

แล้วหลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าเพราะความบังเอิญหรืออะไร ทำให้ฉันได้เห็นพี่วายุบ่อยๆ แถมยังมีเรื่องให้เราต้องพูดคุยกันบ่อยมาก(แต่ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวหรอกนะ) จนถึงช่วงที่เขาต้องไปฝึกงานแล้วก็จบออกไป แต่ทุกอย่างของเขาฉันก็จดจำได้หมดตลอดมา เพราะว่าเขาคือผู้ชายในฝันของฉัน

แล้วพอขึ้นปีสี่ฉันได้มายื่นฝึกงานที่นี่ ที่เป็นบริษัทของเจ้านายเก่าพ่อฉัน และก็บังเอิญได้เจอกับพี่วายุอีกครั้งก่อนจะได้รู้ว่าเขาคือลูกชายของท่านประธาน(ฉันรู้ว่าท่านประธานมีลูก แต่ไม่เคยรู้จัก) แล้วหลังจากฉันเรียนจบก็มายื่นใบสมัครงานที่นี่ และได้ท่านประธานที่เอ็นดูรับฉันเข้าทำงาน และรับเข้ามาในตำแหน่งเลขาให้กับพี่วายุนั่นเอง

“ไม่ต้องพูดมาก ลิฟท์มาแล้ว เชิญครับ” พอลิฟท์เปิดออก บอสก็พูดขึ้นพร้อมกับพายมือให้ฉันเดินเข้าลิฟท์ก่อน

แต่การกระทำของเขาก็เล่นเอาฉันอึ้งและไปไม่เป็นกันทีเดียว เขาไม่รู้หรือไงว่าทำแบบนี้มันทำให้ใจฉันเต้นแรงแค่ไหน

“เชิญ...เชิญบอสก่อนดีกว่าค่ะ” ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงติดขัดเพราะทำตัวไม่ถูกและตื่นเต้น

ไม่ให้ตื่นเต้นได้ยังไง ที่ผ่านมาถึงแม้พี่วายุจะจำฉันได้ว่าฉันเคยเป็นรุ่นน้องของเขา แต่เขาก็วางตัวเป็นเจ้านายฉันมาตลอด ไม่เคยพูดเล่นหรือทำตัวสนิทสนมกับฉันแม้แต่รอยยิ้มเขาก็ไม่เคยมีให้ฉัน นอกจากพูดคุยกันเรื่องงานแล้วก็สีหน้าที่ราบเรียบปกติทั่วไปของเขา แล้วดูสิ่งที่เขากับฉันวันนี้ จะให้ฉันไม่หวั่นไหวหรือตื่นเต้นก็ไม่ได้แล้ว

“ดื้อจริงๆ” บอสบ่นออกมาอย่างไม่จริงจังพร้อมกับส่ายหัวให้ฉัน ก่อนจะทำในสิ่งที่ฉันตกใจหนักกว่าเดิม นั่นก็คือการจับมือฉันแล้วจูงเข้าลิฟท์ไปพร้อมกันกับเขาก่อนจะกดลิฟท์ลงไปยังชั้นล่าง

ส่วนฉันตอนนี้ก็คงได้แต่ยืนอึ้ง ช็อกกับการกระทำของเขาในวันนี้ที่แปลกไปทุกอย่างจนฉันตามไม่ทันเลยทีเดียว แต่นอกเหนือจากอาการที่แปลกไปนั้น ก็คือการถูกเนื้อต้องตัว ที่เขาไม่เคยเข้าใกล้ฉันหรือพนักงานคนอื่นๆ เกินสามก้าวเลยด้วยซ้ำ

แต่วันนี้ มันเกิดอะไรขึ้น?