EPISODE 01 กุญแจมือคือคำสัญญา

หลายเดือนก่อนหน้า

"แม่จ๋าเฮียเต้อยู่มั้ยคะ" 

"อยู่บนห้องจ๊ะลูกสาว ขึ้นไปเรียกให้แม่หน่อยสิ สายป่านนี้แล้วยังไม่ตื่นเลย สงสัยอยู่คอนโดคนเดียวสบายจนกลายเป็นขี้เกียจแล้ว" 

"ได้ค่ะ เดี๋ยวชาไปลากเฮียลงมาเอง"

ฉันส่งยิ้มกว้างให้แม่จ๋า แม่ของพี่ฮ่องเต้เพื่อนบ้านที่สนิทกันและที่สำคัญฉันก็ยังชอบลูกชายของเขามากๆด้วย

ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกก็พี่ฮ่องเต้นั่นแหละที่ฉันแอบรักมานมนานและเขาก็รู้ดีว่าฉันคิดแบบไหนแต่ก็ยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นคงเพราะเขาไม่ได้คิดกับฉันแบบนั้นล่ะมั้ง

แต่คนอย่างใบชาไม่มียอมแพ้ง่ายๆหรอกนะ ถ้าไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องได้ด้วยกล ยังไงใบชาคนนี้ก็ต้องเอาพี่ฮ่องเต้มาเป็นสามี มาเป็นพ่อของลูกให้ได้!!

ก๊อกๆ

เมื่อเคาะประตูห้องไปแล้วสองสามทีเจ้าของห้องก็ไม่ยอมเปิดฉันจึงหมุนลูกบิดประตูเข้าไปอย่างเบามือเพื่อไม่ให้เขารู้ตัว อยากจะหลับลึกนักใช่มั้ยต้องเจอใบชาแกล้งซักหน่อย

คนบ้าอะไรเนี่ยขนาดว่าหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวยังหล่อโฮกฮากกระชากใจขนาดนี้ จะไม่ให้ใบชาหลงเฮียได้ไงเล่า

ฉันเลื่อนนิ้วไปจิ้มแก้มสากของเขาอย่างหมั่นเขี้ยวจนเจ้าตัวขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อถูกรบกวนแต่สุดท้ายก็หลับต่อ ขี้เซาแบบนี้อยากจะลักหลับซะจริงๆเลยน้า

พรึบ ตุบ

"อ๊าก!! อะไรวะเนี่ย"

คนที่นอนหลับอยู่ร้องลั่นทันทีเมื่อถูกฉันกระโดดขึ้นไปนั่งบนตัวเขาขณะที่กำลังหลับตาพริ้ม ใบหน้าหล่อเหลาเหยเกแล้วจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมามองเมื่อเห็นฉันนั่งอยู่บนตัวเขาก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

"อรุณสวัสดิ์ค่ะเฮียเต้"

"ทำบ้าอะไรไอ้กัญชาลุกไปเลย!" ยิ่งขึ้นเสียงใส่ใบชายิ่งรู้สึกคึกคะนอง ไม่ยอมลุกง่ายๆหรอกต้องแกล้งให้สะใจ

"เรียกดีๆก่อนสิแล้วชาจะลุก"ฉันนั่งคร่อมเฮียเต้เอาไว้พร้อมกับรอยยิ้ม ยกแขนขึ้นมากอดอกแบบเท่ๆ

"ผู้หญิงอะไรวะเนี่ย ทำตัวน่าเกลียดชะมัด"

"ถ้าว่าชาอีกก็อยู่อย่างนี้แหละ" ว่าแล้วฉันก็นั่งทับตัวเขาลงไปเต็มน้ำหนัก แต่อยู่ๆกลับรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม

วัตถุชนิดของแข็ง มีลักษณะเป็นแท่งยาวขนาดเกือบเท่าท่อนแขนของฉัน จากการใช้สมองที่สั่งการประมวลผลอย่างรวดเร็วนั้นรับรู้ได้ทันทีว่ามันคือ...

"ซี๊ด...ละ ลุกไปนะโว้ย!" 

"ทะ...ทำไมต้องทำเสียงแบบนั้น" แล้วทำไมฉันต้องเสียงติดขัดแบบนี้ด้วยเนี่ย ทั้งที่คนอย่างใบชาไม่เคยคิดจะกลัวอะไรเลยด้วยซ้ำ

"ปวดฉี่ ลุก! ออก! ไป!!" คนที่นอนอยู่ออกเสียงดุละคำลอดไรฟัน ทำให้ฉันกรอกตาไปมาอย่างลังเลแต่สุดท้ายก็ยอมลุกเพราะตอนนี้ใบหน้าฉันมันร้อนวูบวาบเหลือเกินเพราะไอ้ของที่เฮียซ่อนไว้ใต้ผ้าห่มนั่น

"แม่จ๋าบอกว่าให้รีบลงไปกินข้าว"

"อือ"

พี่ฮ่องเต้ตอบสั้นๆแล้วลงจากเตียงเดินดุ่มๆเข้าไปในห้องน้ำก่อนออกมาพร้อมกับใบหน้าที่เปียกน้ำเป็นหยดๆ 

"มานั่งทำอะไรตรงนี้ ลงไปได้แล้วเป็นสาวเป็นแส้มานั่งเล่นห้องผู้ชายได้ไง" 

"มารอเฮียไงลงไปกินข้าว"

"เออๆลงไปเลย" เฮียเต้ปัดมือไล่อย่างรำคาญ แต่คนอย่างใบชามีเหรอจะสะทกสะท้าน ว่าแล้วก็เอนตัวลงนอนบนเตียงเล่นมือถือรอดีกว่า "ผู้หญิงอะไรเนี่ย"

"เฮียต้องติวหนังสือให้ชานะวันนี้" เปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า 

"ไม่ว่างหรอก วันนี้นัดดวลเกมกับเพื่อน" มันน่าน้อยใจนักเห็นเกมสำคัญกว่าเราอีกเหรอ 

"ไม่ได้ งั้นชาก็ไม่ไปไหนจะอยู่ตรงนี้แหละ" 

"จะออกไปดีๆหรือให้โยนออกไป" เฮียเต้เดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงยกมือขึ้นเท้าเอวมองฉันที่นอนกระดิกขาอย่างสบายใจ

"อย่าใจร้ายกับชานักสิเฮีย ชาอยากเข้ามหา'ลัยเดียวกับเฮียนะ ช่วยติวให้หน่อยได้มั้ย น้า~"

"งั้นก็ลุกขึ้นมาแล้วออกไปก่อน" คิดว่าคนอย่างใบชาจะโง่เหรอ จะหลอกให้ออกไปแล้วล็อกประตูละสิ แผนนี้เฮียเคยใช้มาแล้ว ครั้งที่สองไม่ได้ผลหรอกนะ

"เอาแบบนี้ดีกว่า" คนฉลาดอย่างใบชาไม่มีทางเสียท่าให้เฮียหรอก ว่าแล้วรีบหยัดตัวลุกขึ้นก็หยิบอุปกรณ์มาจากกระเป็าหลังกางเกงซ่อนไว้ด้านหลัง เพิ่งสั่งมาจากแอพพลิเคชันชอปปิ้งออนไลน์ชื่อดังเลยนะ "สัญญากันก่อนว่าไม่โกหก"

ฉันยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าเฮียเต้แล้วยักคิ้วให้ไปที ได้ยินเสียงพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนมือหนาจะยกขึ้นแล้วกระดิกนิ้วก้อยออกมาเกี่ยว สีหน้าบอกบุญไม่รับ เหมือนอยากจะพูดว่า 'น่ารำคาญชิบหาย' ใส่ฉัน

แกร๊ก! แกร๊ก!

"เห้ย! ทำอะไรวะไอ้กัญชา"

"สัญญาไงว่าจะไม่ทิ้งกัน" 

กุญแจมือลดราคาที่ฉันสั่งมาถึงเมื่อวานเพื่อที่จะเอามาเล่นกับเฮียเต้ถูกกดล็อกทันทีด้วยความรวดเร็วก่อนจะสวมเข้าข้อมือตัวเองในเวลาต่อมา

"เอาออกเดี๋ยวนี้ไอ้ตัวแสบ!!"

"ติวหนังสือก่อนแล้วจะเอาออกให้ ชาไม่เชื่อใจเฮียหรอกนะ คราวก่อนก็หลอกกันมาแล้ว"

"เวรกรรมอะไรของกูวะเนี่ย"

ฉันส่งยิ้มพร้อมขยิบตาก่อนจะลากข้อมือของคนที่ทำหน้าบูดบึ้งลงมากินข้าวได้สำเร็จ