EPISODE 02 ยัยตัวแสบ

"ขอฝากท้องหน่อยนะแม่จ๋า วันนี้แม่ไม่อยู่"

"ได้สิลูก กินเยอะๆเลย แล้วนั่นทำอะไรกันล่ะลูก" แม่ของพี่ฮ่องเต้ตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงข้อมือ ไม่ทันที่ฉันจะอธิบายคนที่หงุดหงิดอยู่แล้วก็โวยวายทันที

"เล่นบ้าอะไรก็ไม่รู้ แม่จัดการดิ น่ารำคาญ"

"ชาจะให้เฮียติวหนังสือค่ะ กลัวโดนเฮียทิ้งเหมือนคราวก่อนนี่นา"

"อ่อ งั้นแกก็ช่วยติวให้น้องสิ อย่าโวยวายนัก ว่างอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"

"ไม่ว่าง"

"เฮียบอกจะเล่นเกมกับเพื่อน" เฮียตวัดสายตามามองทันทีเมื่อฉันฟ้องแม่จ๋า หลังจากนั้นฝ่ามือก็ฟาดลงไปยังแผ่นหลังของเขาเสียงดัง เพี๊ยะ!

"ติวหนังสือให้น้อง เกมน่ะเล่นเมื่อไหร่ก็ได้" แม่จ๋าบ่น

"ถามจริงเถอะ แม่เก็บผมมาเลี้ยงป่ะ!" คนถูกบ่นรีบโวยวายอีกครั้งพร้อมกับปรายตามามองฉันที่นั่งทำหน้าใสซื่ออยู่

"อะไรของแก"

"ก็รักลูกคนข้างบ้านมากกว่าผมอีก"

"ก็น้องอยากสอบได้แกก็ติวให้ หัดทำตัวให้มันดีหน่อย โตแล้วนะ"

ให้เดาตอนนี้พี่ฮ่องเต้คงอยากจะจับฉันฟาดเต็มทนแต่ที่ทำไม่ได้เพราะกลัวแม่ด่า อีกเหตุผลคือเกรงใจพ่อฉันเพราะใครๆก็บอกว่าพ่อฉันดูโหดมาก หากใครมาทำฉันร้องไห้ล่ะก็มันคนนั้นต้องไม่ได้ตายดีแน่

จำได้ว่ามีครั้งหนึ่งที่ฉันร้องไห้เพราะเฮียเต้ไม่ยอมรับดอกกุหลาบวันวาเลนไทน์ พ่อมาขู่ถามจากเฮียเต้ว่าใครทำฉันเสียใจขนาดนั้น คนถูกถามถึงกับแข้งขาสั่นไปเลย จนฉันต้องโกหกไปว่าทำข้อสอบไม่ได้ถึงร้องไห้ พ่อถึงยอมล้มเลิกความคิดที่จะไปถลกหนังหัวคนคนนั้น

เพราะรักเฮียหรอกนะถึงช่วย ต่อให้เฮียทำชาเสียใจก็รักอยู่ดี

"เอากุญแจมา ปวดฉี่จะเข้าห้องน้ำ" หลังจากพี่ฮ่องเต้นั่งทานข้าวด้วยกันเสร็จเขาก็ยังคงทำหน้าบึ้งเหมือนเดิม ไม่รู้ทำไมยิ่งเห็นยิ่งอยากแกล้ง

"เดี๋ยวชาไปส่งเอง อย่าคิดนะว่าไม่รู้ เฮียจะหนีล่ะสิท่า"

"หนีอะไรวะนี่บ้านเฮียนะโว้ย! เอากุญแจมา!"

"ไม่" ชิ คิดจะหลอกคนอย่างใบชาเหรอ ไม่มีทางทำได้หรอก

"ได้ งั้นก็ไปส่งเข้าห้องน้ำนะ" ว่าแล้วเฮียเต้ก็ลากแขนฉันเข้ามาในห้องน้ำ ขยับมือยุกยิกอยู่ตรงขอบกางเกงขายาวใส่สบายๆของเขา

"กรี๊ด!! เฮียจะทำอะไรวะ" ฉันรีบหลับตาปี๋ทันทีเมื่อเฮียเต้กระชากขอบกาวเกงลงไป อีกนิดเดียวเท่านั้นฉันก็จะเห็นของดีแล้ว!!

"บอกละไม่เชื่อ อยากจะมาส่งนัก" แล้วเสียงน้ำที่ตกกระทบลงไปเจอน้ำในชักโครกก็ดังขึ้นมา เฮียเต้กล้าทำแบบนี้กับฉันได้ไงเนี่ยทุเรศเกินคน

จอก~

แต่คนมันชอบไปแล้วจะให้ทำไง นี่อาจเป็นแผนเฮียที่ทำตัวน่าเกลียดให้ฉันตัดใจอยู่ก็ได้ ใบชารับได้ รับได้อยู่แล้ว...

"หะ...เฮียไม่กลัวชาแอบดูเหรอชาเป็นผู้หญิงนะ"

"หึ คิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงอยู่อีกเหรอ" เฮียไม่สนใจ จัดการทำธุระของตัวเองเสร็จก็จัดกางเกงไว้ที่เดิม ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้งด้วยความรู้สึกโล่งในอก

"เล่นอะไรน่ารำคาญ เอากุญแจออกแล้วจะติวให้" แล้วเขาก็ลากฉันมาหยุดอยู่กลางบ้านอีกรอบ ตอนนี้เหลือแต่เราสองคนเพราะป๊าเฮียทำงานต่างจังหวัดไม่ได้กลับบ้านอาทิตย์นี้ ส่วนแม่จ๋าออกไปชอปปิ้งกับเพื่อนแล้ว

"ก็ได้ อย่าเล่นตุกติกนะ" ว่าแล้วฉันก็ขยับมือมือล้วงเข้าไปควานหาลูกกุญแจมือในกระเป๋ากางเกงขาสั้นเอวสูงของตัวเอง "โอ๊ะ!"

"อะไร" คิ้วเข้มขยับเข้าหากัน ค่อยๆเลื่อนสายตาไปมองมือของฉันที่โผล่ทะลุชายกางเกงออกมา เป็นการอธิบายกลายๆว่าตอนนี้ลูกกุญแจได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้วเพราะกระเป๋าของฉันมันขาเเป็นรูโบ๋ขนาดเท่าฝ่ามือสอดผ่านได้

ต่อให้ลูกกุญแจใหญ่แค่ไหนก็ไม่มีทางอาศัยอยู่ตรงนี้ได้อย่างแน่นอน

"เชี่ย!...อะไรอีกวะเนี่ย!"

"แฮร่ๆ มันน่าจะตกอยู่แถวๆห้องชาแหละเฮีย อย่าตกใจไปน่า มันไปไหนไม่รอดหรอก" ฉันรีบพูดแก้ตัวเพื่อไม่ให้เฮียหงุดหงิดไปมากกว่าเดิม ยังไงมันก็ไม่หายไปจากบริเวณบ้านของเราสองคนหรอกน่า ใบชาคนนี้ขอเอาหัวเป็นประกันเลย

"งั้นก็ไปหา!" จะทำเสียงดุทำไมกันเนี่ย ก็แค่ลูกกุญแจหายเอง ดีซะอีกเราจะได้อยู่ใกล้กันตลอดเวลา แต่ดูเหมือนจะมีแต่ฉันที่อยากให้เป็นอย่างนั้นเพราะตอนนี้หน้าเฮียเครียดยิ่งกว่าโดนล้อว่าฉี่ใส่กางเกงตอนประถมอีก "ฉันอยากจะบ้าตายกับเธอจริงๆ หัดทำตัวเป็นผู้หญิงบ้างเถอะ"