บทที่ 3 เพราะรักเขาจึงปล่อยตัวให้เขาหาความสุข(2)

ในช่วงสายชนาธรณ์ปรือตาตื่นขึ้นมาก็ปรับการมองเห็นคว้าหาคนที่ตัวเองนอนเบียดเมื่อคืนแต่ก็ไม่พบ พอมองไปยังข้างตู้เสื้อผ้าก็เห็นเธอนั่งกอดเข่าตัวเองฟุบหลับอยู่ข้างตู้เสื้อผ้า ชายหนุ่มลุกขึ้นเหวี่ยงตัวก้าวลงจากเตียงไปย่อตัวนั่งลงคุกเข่ากับพื้นและจับหัวไหล่เล็กเขย่าเบาๆ

“ดา สายแล้วนะ ตื่นได้แล้ว เธอไม่มีเรียนเหรอ” เขาเขย่าหัวไหล่เล็กเพื่อปลุก เธอใส่ชุดนอนลายดอกไม้เข้าชุดกันทั้งเสื้อและกางเกง แต่เหมือนว่าเธอจะหลับลึก เขย่าปลุกยังไงก็ไม่ตื่น

“ดา ตื่นได้แล้ว แล้วมานั่งทำไมตรงนี้ เตียงมีทำไมไม่นอน” เขาถามเธอทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอไม่มีทางตอบ เพราะหล่อนยังคงหลับ

“เด็กบ้า ขี้เซาเป็นบ้า”

แล้วเขาก็ตัดสินใจยกอุ้มเธอขึ้นไปนอนบนเตียงเล็กที่เขาแย่งไปจากเธอทันที พอมองไปยังเตียงที่เขานอนทับอยู่ก่อนหน้าก็เห็นคราบเลือดแห้งติดผ้าปูที่นอนให้เห็น มันคือเลือดสาวพรหมจรรย์ เขารู้ดีว่ามันคือของคนตัวเล็ก ทันทีที่วางร่างเปราะบางลงบนเตียงก็ดึงผ้าห่มมาห่มให้พร้อมเธอขยับพลิกตัวกอดผ้าห่มแล้วหันหลังให้เขา

อือ

“ลักหลับสักทีดีไหมนะ” เขาพึมพำพร้อมกับมองไปยังโทรศัพท์ของหล่อนที่วางไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้งขนาดเล็กในห้องของเธอ ตอนนี้มันกำลังสั่นเตือน แสดงให้รู้ว่ามีสายเรียกเข้า

ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด!

ร่างเปลือยแข็งแรงก้าวยาวๆ ไปคว้าหยิบมาดูว่าใครโทรมา ไม่ใช่พ่อกับแม่เธอ แต่เป็นเพื่อนของเธอที่โทรเข้ามา และเหมือนเขาได้ยินเธอพูดถึงชื่อนี้บ่อยด้วยยามอยู่กับพ่อแม่เธอ และเขาก็เคยเห็นหล่อนคุยกับคนที่โทรมาบ่อยด้วย

ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด!

“ช่วยไม่ได้นะดา เธออยากนอนขี้เซาเอง แต่จะว่าไปที่เธอหลับลึกแบบนี้เพราะฉันด้วยแหละ สูบเลือดเนื้อเธอไปหลายยกเมื่อคืน”

กว่าเขาจะถอดถอนตัวออกจากความคับแน่นฉ่ำสวาทของหล่อนก็ปาไปตีสี่ ใจจริงไม่อยากหยุดแค่นั้น อยากทำต่อข้ามวันข้ามคืนเสียด้วยซ้ำ แต่ก็อดสงสารเธอไม่ได้ เพราะอลิลดายังใหม่กับเซ็กซ์เหลือเกิน เพราะเขามีเวลาจะสอนหล่อนอีกเยอะเลยทีเดียว

“ดาทำไมรับสายเราช้าจัง” ทันทีที่เขาเสียมารยาทกดรับสาย ปลายสายก็กรอกประโยคคำถามส่งมาทันที

“โทรมาหาดามีธุระอะไร” น้ำเสียงห้วนแข็งกระด้างกรอกส่งกลับไปทันที

“คุณเป็นใคร?” วีรภาพถามทันที

“แล้วมึงเป็นอะไรกับดา”

“เป็นเพื่อน แล้วคุณล่ะเป็นใคร มารับมือถือดาได้ยังไง”

“เป็นเจ้านายของดา ตอนนี้ดาไม่ว่าง ฉันเห็นมันดังเลยรับให้เธอ”

“อ๋อ...คุณคงเป็นลูกชายของผู้มีพระคุณดาใช่ไหมครับ”

“อือ...ถ้าไม่มีอะไรแล้วแค่นี้แหละ ฉันจะบอกดาให้ว่าเพื่อนของเขาโทรมา”

“ครับ ขอบคุณนะครับ”

“อ้อ...อย่าเพิ่งวางสาย วันนี้พวกเธอไม่มีเรียนเหรอ”

“ไม่ครับ เราหยุด”

“อืม...แค่นี้แหละ” แล้วเขาก็ตัดวางสายพร้อมลบรายการโทรเข้าโทรออกทิ้งทันที

“เรื่องอะไรกูจะบอกให้เมียกูโทรหามึงไอ้เด็กอ่อนหัด คิดจะมาจีบเมียกู ฝันไปเถอะ”

เขากำโทรศัพท์ในมือแน่นแล้วนำไปวางไว้ที่เดิมแล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าตัวเองขึ้นมาใส่ให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินไปจูบหน้าผากมนของคนที่หลับสนิท ก่อนจะผละเดินไปที่ประตูแล้วเปิดแง้มประตูออกมองซ้ายมองขวาจนแน่ใจว่าไม่มีใครผ่านมาและอยู่แถวนี้ก็แทรกตัวออกไปจากห้องนอนเล็กของเด็กรับใช้ทันที

นางกับน้อยเห็นน้องสาวที่ตัวเองเห็นมาแต่เด็กยังไม่ตื่นนอนและด้วยความเป็นห่วง เพราะตอนนี้ใกล้เที่ยงแล้วจึงพากันเดินมาเคาะประตูห้องนอนเล็กของอลิลดาด้วยกลัวว่าหญิงสาวจะเจ็บป่วยเป็นไข้

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“น้องดาจ๊ะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ” นางร้องตะโกนถามคนข้างในพร้อมกับเคาะประตูด้วย

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

ด้านเจ้าของห้องพอได้นอนหลับเต็มอิ่ม จะว่าแบบนั้นก็ไม่ได้ แต่ยังคงอ่อนเพลียอยู่ เธอขยับตัวปรือตาขึ้นพร้อมกับปรับสายตาให้ชินกับแสงในตอนกลางวันและแสงไฟในห้องนอนที่กำลังสว่างไสว เมื่อมองเต็มตาแล้วก็มองหาคนตัวโต ก็ได้แต่บอกกับตัวเองว่า

“เขาไปแล้ว”

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“น้องดาได้ยินพี่นางกับพี่น้อยไหมจ๊ะ” เสียงเคาะประตูและเสียงเรียกหน้าห้องยังคงดังอยู่ เธอจึงรีบขยับตัวจะลุกขึ้น แต่ก็ต้องสูดปากเจ็บหว่างขาแล้วตะโกนตอบพี่สาวทั้งสองหน้าห้องแทนเมื่อรู้ว่าลุกไม่ไหวในตอนนี้

“ดาได้ยินค่ะพี่นาง พี่น้อย พอดีเมื่อคืนดาอ่านหนังสือดึกเลยทำให้ตื่นสาย จนไม่ได้ไปช่วยงานพี่น้อยและพี่นาง ขอโทษด้วยนะคะ” เธอตะโกนบอกทั้งสอง

“ไม่เป็นไรจ้ะ พี่ทั้งสองกลัวน้องดาไม่สบายเลยมาดูจ้ะ ถ้ายังไงก็นอนต่อเถอะ พี่นางและพี่น้อยไม่กวนแล้ว อีกอย่างคุณธรคนเดียว เราสองคนดูแลได้ แถมวันนี้ตอนเช้าคุณธรก็ไม่รับมื้อเช้า แถมเที่ยงด้วยนะ บอกจะนอนพักผ่อน กับข้าวก็เลยเข้าพุงพี่ทั้งสองและพี่ก็แบ่งไว้ให้น้องดาด้วยนะ ถ้าหิวก็ไปกินในครัวนะน้องดา” นางบอกเจ้าของห้อง

“ค่ะพี่นาง พี่น้อย ขอบคุณนะคะ”

“จ้า งั้นพี่สองคนไม่กวนเวลาน้องดาแล้วนะ แล้วเนี่ยน้าเข้มกับน้านิดโทรมารึยัง ถึงมุกดาหารรึยังน้องดา” เป็นน้อยที่เอ่ยถาม

“ยังเลยค่ะ เดี๋ยวดาว่าจะโทรหาพ่อกับแม่เหมือนกัน อยากรู้ว่าคุณย่าเป็นยังไงมั่งตอนนี้”

“จ้า ได้เรื่องยังไงบอกพี่ทั้งสองด้วยนะ” นางเอ่ยบอกตอบกลับมาผ่านหน้าประตูห้อง

“ค่ะพี่นาง พี่น้อย ขอบคุณนะคะ”

“จ้า” สองเสียงส่งกลับมาพร้อมกับเสียงเดินลงส้นเท้าหนักๆ ตามหุ่นอันอวบอ้วนของทั้งสองเดินห่างจากประตูห้องเธอไป แล้วอลิลดาก็มองหาโทรศัพท์ตัวเองแล้วพาร่างอันชอกช้ำจากการกระทำของเจ้าของบ้านไปหยิบโทรศัพท์แล้วเดินกลับมานอนบนเตียงเหมือนเดิมพร้อมกับกดดูว่าแม่และพ่อโทรมาไหม ไม่มีสายเรียกเข้า เธอจึงรีบกดโทรหาแม่ทันที

ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด!

รอไม่นานปลายสายก็กดรับสาย

“แม่ถึงมุกดาหารรึยังคะ” เธอถามทันทีเมื่อปลายสายกดรับ

“ถึงแล้วลูกรัก แม่กับพ่อเข้มของลูกมาถึงก็วุ่นวายกันเลยไม่ได้โทรหาลูกน่ะ” นางบอกกลับมา

“แล้วคุณย่าเป็นยังไงมั่งคะ ฟื้นรึยังคะ”

“ตอนนี้เหรอลูก ฟื้นแล้ว แต่ก็ต้องระวังอยู่ เพราะย่าของหนูอายุเยอะแล้ว ท่านอายุแปดสิบแล้วเลยยากหน่อยที่จะฟื้นตัวน่ะลูก”

“หนูสงสารคุณย่าจัง อยากกลับไปหาจังค่ะ”

“อือ...อีกเดือนเดียวลูกก็จะสอบปิดเรียนแล้วนี่ ลูกก็ค่อยกลับมาอยู่กับย่าก็ได้ระหว่างช่วงปิดเรียน แม่จะเรียนคุณท่านให้เอง” นางบอกลูกสาว

“จริงด้วยค่ะ งั้นระหว่างนี้หนูฝากบอกคิดถึงคุณย่าด้วยนะคะแม่นิด”

“จ้า แม่กับพ่อเราคงได้โทรลางานกับคุณธรอีกแน่เลย คงอยู่เป็นเดือน เพราะไม่อยากให้อาของเราดูแลคุณย่าคนเดียว”

“อือ...แล้วพ่อเข้มไปไหนคะ”

“ไปซื้อของกับอาขมน่ะ มีแต่แม่ที่อยู่กับคุณย่า แต่ว่าตอนนี้ย่าของหนูหลับอยู่”

“อือ...งั้นหนูไม่ชวนแม่คุยแล้วเดี๋ยวเสียงจะดังรบกวนคุณย่า หนูรักแม่นิดกับพ่อเข้มนะคะ”

“เด็กคนนี้มาแปลก อยู่ๆ มาบอกรัก แม่ก็รักลูกจ้ะ ดูแลตัวเองดีๆ นะลูกรัก”

“ค่ะ แม่กับพ่อด้วยนะคะ” แล้วเธอก็กดวางสายจากผู้เป็นแม่แล้ววางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ ขยับพลิกนอนตะแคงร้องไห้เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาเมื่อคืนของตน

ฮือๆๆๆ