6 ชายแปลกหน้า

“ขอเหมือนเดิมอีกหนึ่งแก้วค่ะ” ปลายฟ้าสั่งเครื่องดื่มแก้วที่สามกับบาร์เทนเดอร์

“คุณมาเที่ยวที่นี่บ่อยเหรอ” ผู้ชายที่นั่งข้างๆ เริ่มต้นบทสนทนาเมื่อเห็นว่าหญิงสาวสั่งเครื่องเหมือนกับมาที่นี่เป็นประจำ

ปลายฟ้าหันไปมองด้วยความแปลกใจเพราะใบหน้าของเขามองยังไงก็ไม่ใช่คนไทยแต่กลับพูดภาษาไทยชัดแจ๋ว

“ไม่หรอกค่ะ คุณล่ะคะ” หญิงสาวถามกลับ ตอนนี้เธอกำลังอยากมีเพื่อนคุยอยู่พอดี

“ผมก็เพิ่งมาเที่ยวที่นี่ครั้งแรก ผมว่าบรรยากาศที่นี่ดีเหมือนกันนะ คนไม่เยอะเท่าไหร่”

“ก็ประมาณนั้นค่ะ” ปลายฟ้าไม่อยากให้เขารู้ว่าจริงๆ แล้วตนเองเพิ่งเคยมาเที่ยวที่นี่เป็นครั้งแรก

“คุณเป็นคนพื้นที่หรือเป็นนักท่องเที่ยวครับ” อีกฝ่ายยังคงถามต่อ คืนนี้แดเนียลรู้สึกเหงาและต้องการใครสักคนมาคุยด้วย เขาเดินทางมาเที่ยวภูเก็ตได้สองวันแล้วเมื่อคืนก่อนก็ไปเที่ยวผับแห่งหนึ่งแต่ไม่ค่อยถูกใจเท่าไหร่คืนนี้เขาเลยเปลี่ยนมาเที่ยวที่นี่และก็ไม่คิดว่าจะเจอผู้หญิงมานั่งดื่มคนเดียวแบบนี้

“ฉันมาเที่ยวค่ะ คุณล่ะคะ”

“ผมมาเที่ยวครับ คิดว่าจะเที่ยวที่นี่ซักอาทิตย์แล้วถึงแล้วค่อยกลับคุณล่ะจะอยู่เที่ยวที่นี่นานไหม”

“ก็น่าจะเที่ยวจนกว่าจะหายเบื่อแล้วค่ะ” ปลายฟ้าไม่ได้วางแผนไว้ว่าตนเองจะอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่

“แต่ผมว่าที่นี่ที่เที่ยวเยอะคุณคงไม่เบื่อง่ายๆ หรอก” เขาพูดและจิบเครื่องดื่มของตนไปด้วย

“คุณเคยมาเที่ยวที่นี่ไหมคะ”

“เคยมาครับ แต่มันก็นานมากแล้วน่าจะสี่ปีได้แล้วมั้ง” ครั้งล่าสุดที่แดเนียลมาเที่ยวภูเก็ตก็คือเมื่อสี่ปีก่อน

ครั้งนั้นชายหนุ่มมาวรัญญาอดีตคนรักซึ่งในวันนั้นเขาจำได้ดีว่าขอเธอแต่งงานริมชายหาดในขณะที่พระอาทิตย์กำลังตกดิน

แต่วันนี้แดเนียลมาเที่ยวภูเก็ตเพียงคนเดียวเนื่องจากหญิงสาวไม่ได้เป็นคนรักของเขาอีกต่อไปแล้ว

ทุกอย่างที่เขาวางแผนเอาไว้มันพังลงไม่เป็นท่าจากที่คิดว่าจะแต่งงานเมื่อตนเองอายุครบ 35 แต่ก็มันแต่มันก็เป็นไปไม่ได้เพราะเขาเพิ่งถูกคนรักบอกเลิกเมื่อเดือนก่อนทั้งที่คบหากันมานานถึงห้าปีทั้งสองใช้ชีวิตด้วยกันเหมือนกับคู่รักคนอื่นๆ

มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากในทุกๆ วันทั้งสองจะตื่นเช้ามาช่วยกันทำกับข้าว จากนั้นเขาก็จะขับรถไปส่งวรัญญาที่โรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง ก่อนที่ตนเองก็ขับรถไปสอนที่มหาวิทยาลัย พอตกเย็นก็แวะทานอาหารก่อนจะกลับบ้าน

ชีวิตในแต่ละวันผ่านไปอย่างเรียบง่ายแดเนียลคิดว่าเขากับวรัญญาเป็นคู่ที่เหมาะสมกันที่สุด ชายหนุ่มวางแผนจะจัดงานแต่งงานในปลายปีนี้ หลังจากที่หญิงสาวเรียนจบปริญญาโทแล้ว แต่ทุกอย่างมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่วางแผนไว้เลย

เพราะจู่ๆ มารดาของวรัญญาก็บอกมาบอกให้เขาเลิกกับเธอเพื่อที่เธอจะได้ไปแต่งงานกับนักธุรกิจผู้มีชื่อเสียง แดนดนียลหัวเราะเพราะเขาคิดว่าถ้าวรัญญารู้เรื่องนี้หญิงสาวจะต้องไม่ยอมอย่างแน่นอน แต่กลายเป็นว่าเขาคิดผิดเพราะวรัญญายอมเลิกกับเขาง่ายๆ เพียงเพื่อทำตามสิ่งที่มารดาของเธอบอก

แดเนียลไม่เข้าใจเลยว่าที่ผ่านมาวรัญญาอยู่กินกับเขาฉันสามีภรรยานั้นมันหมายความว่ายังไง เพราะเมื่อถึงวันที่เธอจะไปจากเขา หญิงสาวก็ตัดใจไปง่ายๆ โดยไม่สนใจเลยว่าเขาจะเสียใจมากแค่ไหน ระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันดูเหมือนมันจะไม่มีความหมายสำหรับวรัญญาเลย

เขานั่งนึกถึงเหตุการณ์ของตนเองโดยไม่ทันสังเกตว่าตอนนี้หญิงสาวที่ตนเองนั่งคุยกับหนูนั้นเดินออกไปด้านนอกบาร์แล้ว

ชายหนุ่มนั่งดื่มต่อจนกระทั่งรู้สึกมึนได้ที่จึงออกมาเดินรับลมทางด้านนอก เขาเดินกลับไปยังโรงแรมแต่ก็ไม่อยากนอนเหงาอยู่ในห้องตามลำพังชานหนุ่มจึงเลือกที่จะเดินไปยังบริเวณหน้าชายหาดหน้าโรงแรม

แต่นั่งไปสักพักก็รู้สึกคอแห้งแดเนียลจึงเดินไปยังร้านสะดวกซื้อที่เห็นอยู่ไกลๆ

“อ้าวคุณเขา” ทักทายปลายฟ้าที่กำลังยืนอยู่หน้าตู้เครื่องดื่ม

“เราเจอกันอีกแล้วนะคะ”

“ครับคุณกำลังจะซื้ออะไร”

“ฉันไม่แน่ใจว่าจะกินอะไรดี” ปลายฟ้ากระป๋องเบียร์สลับกับเครื่องดื่มชนิดขวดสีสวยที่มีแอลกอฮอล์ไม่ต่างกัน

“ถ้าชอบรสชาติวันหวานก็ต้องขวดนี้เลย” เขาส่งเครื่องดื่มขวดสีฟ้าให้กับหญิงสาว

“ขอบคุณนะคะที่ช่วยเลือก” ปลายฟ้ากล่าวขอบคุณเพราะเธอยืนเลือกอยู่นานแล้วแต่ก็ตัดสินใจไม่ได้สักที

“ของคุณล่ะคะ”

“นี่ครับไงครับ” เขาชูกระป๋องเบียร์ให้เธอดู

แดเนียลหยิบเบียร์มาสองกระป๋องและเดินมายังเคาน์เตอร์ชำระเงิน

“คิดของน้องผู้หญิงร่วมกับผมเลยก็ได้นะครับ” เขาบอกพนักงานเมื่อเห็นว่าปลายฟ้ากำลังหากระเป๋าสตางค์ของตนเองอยู่

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจ่ายเองได้”

“ไม่เป็นไรถือว่าผมเลี้ยงคุณก็แล้วกัน”

เขารับเบียร์มาสองกระป๋องแล้วเดินออกมาก่อนหญิงสาว

“คุณจะไปดื่มที่ไหนเหรอ” แดเนียลถามเมื่อเห็นหญิงสาวคนเดิมเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อแต่ยังไม่ยอมเดินต่อ

“ว่าจะไปนั่งดื่มตรงชายหาด”

“ไปด้วยกันไหมล่ะ ผมก็ว่าจะไปนั่งตรงนั้นเหมือนกัน”

“ก็ดีเหมือนกันค่ะ” เพราะไม่อยากอยู่คนเดียวปลายฟ้าเลยเดินตามชายหนุ่มที่ไม่รู้ไม่กระทั่งชื่อ

ทั้งสองคนนั่งดื่มไปเรื่อยๆ ปลายฟ้าดื่มไปได้ครึ่งขวดขณะที่เขาก็เริ่มเปิดเบียร์กระป๋องที่สอง

“ผมขอรู้จักชื่อคุณหน่อยได้ไหม จะได้เรียกถูก”

“ปลายฟ้าค่ะเรียกฟ้าก็ได้”

“ผมชื่อแดน”

“ค่ะคุณแดน”

“ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณแดน หรอกดูแล้วผมน่าจะอายุมากกว่าคุณเยอะนะ”

“จะให้เรียกคุณว่าพี่ใช่ไหมล่ะคะ”

“แล้วหนูจะเรียกพี่มั้ยล่ะ”

“เรียกก็ได้ค่ะ พี่แดนมาเที่ยวคนเดียวเหรอคะ”

“ครับแล้วฟ้าล่ะมากับใคร”

“หนูก็มาคนเดียวค่ะ”

“อะไรนะมาคนเดียว”

“ค่ะ มาคนเดียวพี่จะตกใจอะไรขนาดนั้น”

“ก็มันแปลกไงปกติผู้หญิงจะไม่ค่อยเที่ยวคนเดียว ส่วนใหญ่ถ้าไม่มากับแฟนก็ต้องมากับเพื่อน”

“พี่กำลังจะถามว่าหนูมีแฟนหรือเปล่าใช่ไหม” ปลายฟ้าถามอย่างรู้ทันเพราะเธอมีผู้ชายเข้ามาจีบมากจึงพอจะรู้มุกที่หนุ่มๆ มักจะใช้จีบ

“ก็ประมาณนั้น” แดเนียลตอบไปตามตรงเขาไม่ค่อยอยากยุ่งกับผู้หญิงที่มีเจ้าของเท่าไหร่ถึงแม้จะเป็นการนั่งพูดคุยกันตามปกติก็ตาม