ตอนที่ 5 กวางน้อยในกำมือ(2)

เป็นคำสั่งทำให้ซานโต้และโดนัลมองหน้ากันอย่างสงสัย เพราะปกติแล้วคอนโดของผู้เป็นเจ้านายไม่เคยให้คู่ควงคนไหนได้ขึ้นไปแม้แต่คนเดียว เขามีความต้องการเรื่องอย่างว่าเมื่อไหร่เขาจะมีห้องที่เปิดไว้รออยู่แล้ว ส่วนคอนโดของเขาคือพื้นที่ส่วนตัว แต่สาวน้อยร่างบอบบางคนนี้ผู้เป็นเจ้านายกลับสั่งให้เธอกลับคอนโดด้วยซะอย่างนั้น 

ตอนนี้มาคัสและปลายฝันอยู่บนรถคันหรูนั่งอยู่บนเบาะหลัง ซึ่งมีซานโต้และโดนัลนั่งข้างหน้า 

" เอ่อ...พี่คะ อีกไกลไหมคะกว่าจะถึงคอนโดของเจ้านายพี่ " 

ปลายฝันเอ่ยถามกับซานโต้คนที่เธอเจอเมื่อเช้า เพราะเธอไม่อยากคุยกับผู้ชายที่นั่งข้างๆเธอที่เอาแต่ทำหน้ายักษ์ใส่ 

" ไม่ครับ อีกประมาณครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้วครับ " 

ซานโต้ตอบกลับไปพร้อมกับตั้งใจขับรถต่อ 

" ถ้าอย่างนั้นช่วยแวะร้านสะดวกซื้อให้หน่อยได้ไหมคะ " 

" เธออยากได้อะไร " 

คำถามนี้เป็นของมาคัสที่เอ่ยถามเธอออกไป 

" ฉันขอเข้าไปซื้ออะไรกินสักหน่อยได้ไหมคะ พอดีเอ่อ...ฉันหิว " 

เธอเลือกที่จะบอกตามความจริงเพราะตอนนี้เธอหิวมากจนสามารถกินช้างได้ทั้งตัวแล้ว 

" จอดร้านสะดวกซื้อตรงหน้าให้เธอ " 

ซานโต้รับคำพร้อมกับแวะเข้าไปจอดรถหน้าร้านสะดวกซื้อและปลายฝันที่กำลังจะลงจากรถแต่ก็โดนมือหนารั้งเอาไว้เสียก่อน พร้อมกับควักแบงค์พันออกมาจากกระเป๋าห้าใบ 

" เอาเงินนี่ไปซื้อ " 

ปลายฝันมองหน้าเขาพร้อมกับมองเงินในมือของเขาที่ยื่นให้เธอตั้งมากมาย แต่เธอเลือกที่จะหยิบมาแค่หนึ่งใบเท่านั้น 

" ใบเดียวก็พอแล้วค่ะ คุณรอตรงนี้แป๊บนึงนะคะเดี๋ยวฝันรีบมา " 

ร่างบอบบางรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ เธอซื้อของกินมากมายด้วยเงินของเขา พร้อมกับซื้อไปเผื่อคนที่อยู่ในรถด้วย 

ทางด้านมาคัสเองเขาก็อดแปลกใจไม่ได้ปกติเขาเอาเงินให้ผู้หญิงคนไหนก็ไม่เคยได้เงินทอนกลับมาเลยสักครั้ง แต่นี่เขายื่นให้เธอเพียงแค่ห้าพันบาทซึ่งสำหรับเขาเป็นจำนวนเงินที่น้อยมาก แต่เธอกลับเลือกเอาไปแค่เท่าที่เธอจะใช้เท่านั้น ทำให้เขามองเธออย่างแปลกไป แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา กระทั่งเวลาผ่านไปสักพักร่างบอบบางก็ออกมาจากร้านสะดวกซื้อพร้อมกับของกินเต็มไม้เต็มมือ เมื่อเธอเปิดประตูรถเข้ามาก็ทำให้เขาอดที่จะถามเธอออกไปไม่ได้ 

" เธอไปเหมาร้านเขามาหรือไง ซื้อมาเยอะแยะขนาดนี้ " 

" ฝันซื้อมาเผื่อคุณน่ะค่ะ ซื้อมาเผื่อพี่ๆสองคนด้วยนะคะ หิวกันไหม นี่ค่ะ " 

ร่างบอบบางยื่นแฮมเบอร์เกอร์ไปให้กับซานโต้และโดนัล บอดี้การ์ดทั้งสองมองผู้เป็นเจ้านายเพื่อขออนุญาตและมาคัสก็พยักหน้าเป็นคำตอบทำให้ทั้งสองคนรับของในมือบางนั้นมา ซึ่งมีแฮมเบอร์เกอร์พร้อมกับข้าวกล่องและขนมอีกจำนวนหนึ่ง เด็กทุกคนของเจ้านายไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับพวกเขา ไม่เคยมีใครคิดถึงคนอื่นเหมือนกับที่สาวน้อยคนนี้ทำ

" ส่วนคุณ ฉันเห็นว่าคุณนั่งทำงานทั้งวันยังไม่ได้กินอะไรเลยเหมือนกัน กินสักหน่อยนะคะ " 

เธอยื่นเบอร์เกอร์ชิ้นโตไปให้เขา ซึ่งกลิ่นหอมๆของอาหารก็เรียกน้ำย่อยในกระเพาะอาหารให้เขาได้เป็นอย่างดี ในขณะที่ร่างบอบบางก็กำลังกัดเบอร์เกอร์ชิ้นโตของตัวเองอยู่ อีกมือหนึ่งก็ยื่นให้เขาแต่เขาก็ยังไม่ยอมรับมันสักที 

" ฉันอยากกินชิ้นนั้น " 

เขามองไปยังเบอร์เกอร์ในมือของเธออีกชิ้นที่เธอกัดกินแล้ว 

" แต่ชิ้นนี้ฝันกัดกินไปแล้วนะคะ " 

เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ของกินมากมายทำไมต้องมาแย่งของในมือของเธอกินด้วย แต่ก็ยอมยื่นมันไปให้กับเขา 

" ป้อนหน่อยสิ ฉันไม่อยากมือเปื้อน " 

เธอมองหน้าเขาพร้อมกับยื่นเบอร์เกอร์ชิ้นนั้นไปจ่อไปที่ปากของเขา จากนั้นร่างสูงก็กัดกินเบอร์เกอร์ตรงส่วนที่ร่างบอบบางได้กินเอาไว้แล้ว นั่งจึงทำให้เธอเขินหน้าแดง ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเขาต้องการจะสื่ออะไร

" เธอกินต่อสิ " 

" แต่คุณกินแล้ว งั้นฝันกินชิ้นใหม่แล้วกันค่ะ " 

" ฉันอยากให้เธอกินชิ้นนี้ หรือว่าเธอจะขัดใจฉันตั้งแต่วันแรกหรอปลายฝัน " 

ร่างบอบบางรีบยกเบอร์เกอร์ชิ้นที่เธอและเขากินด้วยกันมากัดกินพร้อมกับป้อนเขาไปด้วยจนเบอร์เกอร์ชิ้นนั้นหมดลง 

" เอาอีกมั้ยคะ " 

เธอถามเขาส่วนตัวเธอนั้นคลายหิวไปบ้างแล้ว 

" พอแล้ว เดี๋ยวจะกินข้าวไม่ได้ " 

เขาพูดพร้อมกับหยิบทิชชู่ที่อยู่ข้างๆมาเช็ดมือน้อยๆของเธอ 

" อุ๊ย! ฝันทำเองได้ค่ะ ไม่เป็นไร " 

เขาไม่ตอบแต่กลับใช้ทิชชู่เช็ดมือของเธออยู่แบบนั้นจนสะอาด จึงหันมานั่งในที่ของตัวเองและปลายฝันก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก 

เหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาของบอดี้การ์ดทั้งสองคนที่กำลังแปลกใจกับการกระทำของผู้เป็นเจ้านายของตัวเอง ที่มีความอ่อนโยนต่อหญิงสาวคนนี้ พวกเขาไม่เคยเห็นผู้เป็นนายในโหมดนี้มาก่อน ส่วนมากผู้หญิงที่เข้าหาจะแค่ร่วมหลับนอนและพวกเขาจะเป็นคนไปส่งพวกเธอเท่านั้น โดยที่ไม่มีหรอกที่จะมานั่งกินข้าวหรือทำกิจกรรมร่วมกันแบบนี้ เพราะเจ้านายของเขาค่อนข้างถือตัว 

รถยนต์คันหรูวิ่งมาจอดในลานจอดรถของคอนโดแห่งหนึ่ง ซึ่งใหญ่และหรูหรามาก 

" ลงมาสิ " 

ร่างสูงเอ่ยบอกกับร่างบอบบาง พร้อมกับซานโต้ที่เดินมาเปิดประตูให้กับเธอ 

" ที่นี่คือที่ที่ฉันต้องอยู่หรอคะ " 

" อืม " 

เขาพูดเพียงแค่นั้นก็เดินนำเธอเข้าไปในลิฟต์แล้วขึ้นไปยังชั้นบนสูงสุด ซึ่งทั้งชั้นมีแค่ห้องของเขาเพียงห้องเดียว หลังจากที่เข้ามาในห้องส่วนตัวแล้วเธอจึงถามเขาออกไป 

" แล้วฝันต้องอยู่ห้องไหนหรอคะ ทั้งชั้นฝันเห็นมีแค่ห้องเดียว " 

ตลอดทางที่เดินเข้ามาเธอสอดส่ายสายตาสำรวจก็พบว่าทั้งชั้นมีแค่ห้องมีห้องเดียวและเป็นห้องที่ใหญ่มาก กว้างเหมือนกับบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งเลยด้วยซ้ำ แน่นอนว่าบ้านของเธอเทียบไม่ติดเศษฝุ่นของคอนโดสุดหรูของเขาเลยด้วยซ้ำ 

" อยู่ที่นี่กับฉัน " 

หญิงสาวตาเบิกโพลงเนื่องด้วยไม่คิดว่าจะต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเขา เธอคิดไว้ว่าเขาคงจะมีห้องเอาไว้ให้เธอแล้ว เขาคงจะมาหาเธอเป็นครั้งคราวเท่านั้น ไม่ได้คิดว่าจะต้องมาใช้ชีวิตอยู่ในห้องนี้ร่วมกับเขาเลยด้วยซ้ำ